Dexter: Αυτή η σειρά…σκοτώνει!

Hello hello και σήμερα!.  Παίρνω το θάρρος και ξεστρατίζω σήμερα και αντί για ταινιούλα έχω να σας προτίνω κάτι άλλο εξίσου πολυ καλό.  Λέγεται Dexter και είναι απο τις ελάχιστες σειρές που έχω δεί και έχουν κρατήσει τόσο αμείωτο το ενδιαφέρον μου και σίγουρα είναι αυτή την οποία και ξεχωρίζω απόλυτα.  Την βρήκα τελείως τυχαία μια μέρα, ενώ σέρφαρα στο Internet και ενώ έψαχνα κάτι εντελώς  άσχετο.  Με το που είδα το poster της σειράς, με τράβηξε αμέσως κάτι και όταν αργότερα διάβασα το story κατάλαβα οτι αυτή τη σειρά έπρεπε να τη δώ.  Την είδα λοιπόν, όλες τις σεζον (τώρα βρίσκεται στην 5η) και απλά κόλλησα.  Έτσι απλά.  Ξεχωρίζει νομίζω σε όλα τα επίπεδα απο άλλες σειρές και γι’αυτο την προτίνω ανεπιφύλακτα.

Ο Dexter (Michael C. Hall) εργάζεται ως ειδικός αναλυτής αίματος στη Σήμανση του Maiami, στο America.  Αυτό όμως είναι το πρωινό του πρόσωπο, ένα πρόσωπο σεβαστό και άξιο θαυμασμού απο όλους τους συνεργάτες και την οικογένεια του (αυτή που του έχει μείνει τέλος πάντων), γιατί το βράδι παίρνει το μαχαίρι του και επιδίδεται σε ένα ανελέητο κυνηγητό όλων εκείνων που αξίζουν να πεθάνουν.  Ο ίδιος θεωρεί οτι επιτελέι έργο, μιας που ποτέ δε σκοτώνει αθώου ανθρώπους, αλλά μόνο εκέινους που κατά τον ίδιο το αξίζουν: βιαστές, δολοφόνους, εμπρηστές και όλους εκείνους που έχουν καταφέρει να ξεγελάσουν τη δικαιοσύνη και να κυκλοφορούν ελέυθεροι.  Τότε έρχεται εκείνος και αποδίδει τη δική του δικαιοσύνη….
Η πλοκή της σειράς είναι απίστευτα γρήγορη και εθιστική.  Όταν ξεκινήσεις να τη βλέπεις, απλά δε μπορείς να σταματήσει με τίποτα!.  Ο χαρακτήρας του Dexter έχει αποδοθεί τόσο εξαιρετικά καλά απο τον Hall, που είναι λές και ο ρόλος γράφτηκε ειδικά για αυτόν.  Είναι ψυχρός, χωρίς ίχνος συναισθήματος, με ένα βλέμα τελείως ψυχασθενικό, ανάμεσα σε τόσο κόσμο και όμως τόσο μόνος.  Ο ίδιος καθ’ολη τη διάρκεια της σειράς βιώνει πολλές ψυχολογικές μεταπτώσεις, συνέχεια, και ολος ο επικίνδυνος και διεστραμένος του χαρακτήρας, αποδίδεται στα βιώματά του ως παιδί, αλλά και ως έφηβου αργότερα, με flashbacks την εποχή που και ο πατέρας του ήταν ζωντανός.  Η όλη πλοκή της σειράς εξελίσεται διαρκώς και ενω θα μπορούσε άνετα απο τις πρώτες κιόλας σεζον να κάνει κοιλιά (λόγω του περιεχομένου του) δε πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο αυτή τη πιθανότητα.  Είναι γεμάτη ανατροπές, μυστικά, κρυφές ταυτότητες και ένοχο παρελθόν (όλοι κρύβουμε έναν Φώσκολο μέσα μας!).  Πέρα απο τον Hall, ο οποίοσ βραβεύτηκε και με Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνέια του ως Dexter Morgan, και το υπόλοιπο cast είναι άξιο αναφοράς, αφού ουσιαστικά ο καθένας τους έχει και τα δικά του προβλήματα.  Η Jennifer Carpenter μάλιστα η οποία παίζει την αδερφή οτυ στη σειρά, είναι στη πραγματικότητα γυναίκα του (how kinky is that, huhu) και είναι πολύ καλή στον ρόλο της.  Από τη σειρά μάλιστα, δε λείπουν και οι έκτακτες εμφανίσεις απο γννωστούς ηθοποιούς, όπως αυτή του John Lithgow στη 4η σεζον, ο οποίος προτάθηκε και αυτός για Χρυσή Σφαίρα, ως ‘best supporting actor in drama series’.
Προσωπικά έχω σκυλοβαρεθεί όλες αυτές τις σειρές που επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια: πλούσιοι έφηβοι, γιατροί, ερωτικά διλήματα, ακόμα και αστυνομικές ιστορίες και εγκλήματα.  Το πράγμα είναι πολύ απλό, διοτι τα περισσότερα απο αυτά μπορείτε να τα δείτε και στον Dexter αλλά υπο ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα, κάπως πιο διεστραμένο, επικίνδυνο και απόλυτα γοητευτικό.
Ειλικρινά σε όσους αρέσει, θα αρέσει πολυ και σε όσους δεν αρέσει…..εμ απλά είναι τρελοί!! 😛

Το traileraki που ακολουθεί, παίζει να είναι και το καλύτερο που έχω δει σε σειρά (ή και γενικά) και είναι οτι πιο αντιπρωσοπευτικό θα μπορούσα να φανταστώ για τον Dexter.  Δώστε του μια ευκαιρία γιατί ίσως καταλήξει να αποτελεί μια απο τις μεγαλύτερες, τηλεοπτικές σας εμμονές!
http://www.youtube.com/watch?v=ej8-Rqo-VT4

Γεια σαςςςςςς!!!

Fur: An Imaginary Portrait of Diane Arbus: Όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα!

Μου είναι λιγάκι δύσκολο να γράψω για ταινιούλα σήμερα, παρακολουθώντας παράλληλα και το ‘The Prestige’ μιας που και ωραία ταινία είναι και παίζει και ο Bale (αχχ), αλλά ως ανώτερος άνθρωπος που είμαι (λέμε τώρα!), θα προσπαθήσω να καταπολεμήσω το πάθος μου και να αφοσιωθώ στη σημερινή μου πρόταση για εσάς.  Today λοιπόν θα αναφερθώ σε μια πραγματικά και ειλικρινά διαφορετική ιστορία αγάπης, αλλά κυρίως πάθους.  Έχω την αίσθηση απο τις 3-4 φορές που την έχω δει συνολικά, οτι παρά το γεγονός οτι πραγματεύεται την αγάπη, το πάθος είναι αυτό που κυριαρχεί και μάλιστα σε μια πολυ εκλεπτυσμένη του μορφή.

Την είχα δει πολλέσ φορές στο video-club της γειτονιάς μου, αλλά δε μου είχε κάνει ποτέ το κλικ για να την δώ.  Τελικά το κλικ έγινε (για πολύ άκυρο λόγο βέβαια, επειδή είχα πορωθεί με τον Robert Downey Jr., αλλά σημασία έχει οτι έγινε!) και έτσι έκατσα όμορφα όμορφα σπιτάκι μου και την είδα.  Εννοείται πως όταν τελείωσε εγω είχα ήδη πλαντάξει (εννοείται!).  Το είπα σε όσους το πρότινα κατ’ιδίαν και θα το πώ και τώρα: η ταινία αυτή έχει μια σκηνή που πραγματικά την θεωρώ ως μια απο τις πιο καθαρές και απόλυτες σκηνές που μπορεί κάποιος να εκφράσει την αγάπη που νοιώθει για κάοιον άλλο.  Εάν αποφασίσετε να τη δείτε, απλά σας το λέω ότι βρίσκεται προς το τέλος της ταινίας και είναι ειλικρινά μοναδική.
Ως προς την ιστορία τώρα, βλέπουμε κάτι που θα μπορούσε να αποτελεί ενα πραγματικό κομμάτι απο τη ζωή της φωτογράφου Diane Arbus, η οποία θεωρήθηκε μια απο τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές φυσιογωνμίες του 20ου αιώνα στη πραγματικότητα.  Οι φωτογραφίες και τα πορτραίτα της, θεωρήθηκε οτι άλλαξαν τον τρόπο που μέχρι τότε οι φωτογράφοι δούλευαν, καθώς η ίδια επέλεγε πολυ ιδαιίτερα θέματα και ανθρώπους, όπως για παράδειγμα άτομα με δυσπλασίες, νάνους και γενικά όσοι θεωρούνταν ‘freaks’ και εργάζονταν σε τσίρκο.  Στη ταινία η Nicole Kidman υποδύεται την Arbus, σε μια προ-καλλιτεχνική περίοδο και όταν ακόμα δεν έχει ανακαλύψει το ταλέντο και την αγάπη της για αυτή τη τέχνη.  Η καταπιεσμένη της φύση θα βγεί στην επιφάνεια, όταν στο διαμέρισμα της πολικατοικίας που διαμένει, θα μετακομίσει ένας μυστήριος άντρας που ονομάζεται Lionel και έχει διαρκώς καλυμένο το πρόσωπο και το σώμα του.  Σιγά σιγά η σχέση που θα δημιουργηθεί μεταξύ τους θα σπάσει κάθε ηθικό φραγμό της Diane κια θα αποτελέσει μεγάλο σκάνδαλο για την ευπρεπή, πλούσια και τέλεια κοινωνία στην οποία ζούσε μέχρι τότε.  O Lionel όμως διαισθάνθηκε γρήγορα την πραγματική της ταυτότητα, την απελευθέρωσε και μαζί με αυτή απελευθέρωσε τελικά και τον ίδιο του τον εαυτό….
Είμαι σίγουρη οτι πολλοί θα γελάσετε οταν ξεκινήσει λίγο η ταινία και δείτε τι ακριβώς συμβαίνει κλπ, αλλά θα είναι κρίμα να τη δείτε μόνο και μόνο γι’αυτο.  Εάν δε σας αρέσει, αυτό είναι άλλο, απλά μην είστε προκατειλημένοι απο την αρχή γιατί θα χάσετε μια πολυ καλή ταινία και μια εξίσου καλή ερμηνεία απο τον Robert Downey Jr. (ο οποίος είναι και ο μόνος που θα μπορούσε να ερμηνεύσει αυτό το ρόλο).
Οπότε θα έλεγα να της δώσετε μια ευκαιρία γιατί η αλήθεια είναι οτι τέτοια ιστορία αγάπης σίγουρα δεν έχετε δεί (σίιιιγουρα όμως!).  Αφήστε που υπάρχουν και μερικά πλάνα τελέιως αιθέρια και ονειρικά τα οποία και αυτά όμως βρίσκονται προς το τέλος (χωρίς να σημαίνει οτι θα πρέπει να την πάτε κατευθείαν στο τέλος για να δείτε μόνο αυτά pffff) που την κάνουν ακόμα καλύτερη, ενώ και το δίδυμο Kidman- Junior δένουν τόσο καλά, που ούτε και εγω το περίμενα!.

Ακολουθεί το traileraki, νυχτούλααααα!
http://www.youtube.com/watch?v=0tol8J0W_ew

Dolls: Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και ομορφιάς

Σήμερα θα αναφερθώ σε μια πρόσφατα αγαπημένη μου ταινία- τώρα πια- η οποία πραγματικά με συγκίνησε, γιατί πολυ απλά είναι βαθιά συναισθηματική και απίστευτα όμορφη.  Μου την πρότινε να τη δώ μια φίλη που ξέρει απο καλές ταινίες, και φυσικά μου άρεσε πάρα πολύ γιατί έχει κάτι το ποιητικό και σχεδόν λυρικό η σκηνοθεσία της.  Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση επίσης, είναι τα πολυ ζωηρά χρώματα και τα πανέμορφα, γιαπωνέζικα τοπία, καθ’οτι και η ταινία είναι γιαπωνέζικη και πολυ πολυ όμορφη.

Η ιστορία έχει να κάνει με 3 διαφορετικές ιστορίες που όμως εξελίσονται παράλληλα.  Απο τη μια πλευρά συναντάμε ένα ζευγάρι (το παραπάνω που βλέπετε και στο poster) το οποίο είναι καθαρά ποιητικό και ‘δύσκολο’ για κάποιον να παρακολουθήσει τη πορεία του μέσα στη ταινία και το τι θέλει να πει με το ταξίδι που κάνουν.  Το λέω για να προλάβω κάποιους που ήσουν βαρεθούν βλέποντας το, αφού θα πρέπει να μπούν για τα καλά στο mood αυτής της ταινίας.  Παράλληλα θα γνωρίσουμε μια γυναίκα η οποία περιμένει χρόνια ολόκληρα τη χαμένη της αγάπη, καθισμένη κάθε Σάββατο σε ένα παγκάκι, κρατώντας δυο κουτιά με φαγητό- το ένα για εκείνη και το άλλο για τον παντοτινό της έρωτα- και ακολουθώντας την ίδια ιεροτελεστία απο την εποχή που ήταν ακόμα νέα.  Τέλος η τρίτη ιστορία μιλάει για μια νεαρή τραγουδίστρια και τον πιο πιστό της θαυμαστή και μέχρι που μπορεί αυτός να φτάσει, προκειμένου να της αποδείξει τον μεγάλο θαυμασμό που τρέφει για εκείνη.
Οι ιστορίες φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά θα δείτε οτι μέσα στη ταινία δένονται με ένα ιδιαίτερο τρόπο, χωρίς όμως και ουσιαστικά να δένονται.  Θα μπρούσα να πω οτι είναι μια αλληγορική ταινία σχετικά με τη ζωή και πως οι επιλογές του καθενός μας, καθορίζουν και αυτό που τελικά είμαστε.  Αποτελεί ένα ταξίδι προκειμένου ο καθένας να αναγνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό και να προσπαθήσει να τον καταλάβει και να τον αποδεχτεί.
Η δράση οφείλω να προειδοποιήσω είναι αργή.  Δε θα δείτε δηλαδή κάποια φοβερή δράση και κάποια γρήγορη εξέλιξη, καθώς ο σκοπός της συγκεκριμένης ταινίας δεν είναι να διασκεδάσει, αλλά να κινητοποιήσει τη σκέψη στον καθένα απο μας.  Τα όμορφα, φυσικά τοπία της Ιαπωνίας, δένουν απόλυτα με αυτό που προσπαθεί να περάσει η ταινία.  Οι σκηνές αποτελούνται απο χρώμα και φύση και σε μερικές στιγμές θα νοιώθετε σα να μπορείτε να ακούσετε το θρόϊσμα των φύλλων (πραγματικά) ή και να μυρίσετε τα άνθη κερασιάς που πέφτουν στη γη καθώς στροβιλίζονται.  Εάν βασικά ο σκηνοθέτης και ο σεναριογάφος παραδέχονταν οτι εμπνεύστηκαν την ταινία απο κάποιο ποίημα, δε θα μου έκανε καμία εντύπωση και επίσης δε θα μπορούσα να φανταστώ καμία καλύτερη και πιο ταιριαστή απόδοση για ταινία.  Πέρα απο την φυσική της ομορφιά, η ταινία απαρτίζεται και απο ταλαντούχους ηθοποιούς.  Ειδικά η ηθοποιός που παίζει την κοπέλα στο ζευγάρι είναι σπαρακτική, γιατί πολύ απλά μπορεί να δημιουργεί συναισθήματα απο το τίποτα κυριολεκτικά, μιας που στη ταινία ζήτημα είναι να έχει 5 ατάκες όλες κι όλες.
Βέβαια για να καταφέρεις να δείς αυτή τη ταινία, θα πρέπει να βρίσκεσαι και σε μια ανάλογη διάθεση.  Δε μπορεί να είσαι μέσα στη τρελή χαρά και να κάτσεις να την δείς, γιατί κατά πάσα πιθανότητα δε θα εκτιμήσεις το πραγμτατικό της νόημα και την ονειρική της υπόσταση.  Οπότε να την παρακολουθήσετε κάποια μέρα που δεν είστε και πολυ στα καλά σας (it’s true, sorry!), ή κάποια στιγμή που βρίσκεστε σε μια κατάσταση του τύπου, ποιός είμαι;, γιατί είμαι; κλπ.  Αξίζει να σημειώσω οτι και η μουσική είναι πολυ εκλεπτυσμένη και ιδανική για όλο αυτό που βιώνουν οι χαρακτήρες, οπότε συνατάτε ενα- για εμένα- ολοκληρωμένο πακέτο στο Dolls: ηθοποιία, μουσική και χώρος.  Το καθένα αποτελεί την συνέχεια του άλλου και μοιάζουν άρρηκτα συνδεδεμένα και πως δε θα μπορούσαν άλλωστε, αφού έτσι κι αλλιώς στο τέλος μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: η αγάπη….
Συνεπώς δείτε την και πείτε μου, γιατί ανυπομονώ να διαβάσω εντυπώσεις για τη συκεκριμένη.
Φιλιά σε όλους!  Bye…..

Trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=W-7eNtLia6o

Matando Cabos: Γιατί κάθε απαγωγή έχει και τα απροόπτα της…!

Λοιπόν σήμερα παιδιά δε ξέρω γιατί, με έχει πιάσει μια απίστευτη υπνηλία, τόσο που παίζει να με πάρει και ο ύπνος πάνω στο πληκτρολόγιο!.  Οπότε είπα να ανεβάσω μια ταινιούλα που δε θα απαιτεί στην ανάλυσή της όλη τη φαιά μου ουσία, διότι απλά δεν είμαι σε θέση ούτε να σκεφτώ καλά καλά.  Απο την άλλη βέβαια έχω και ενα ολοκαίνουργιο επεισόδιο Dexter που με περιμένει να το δώ, και που βέβαια εάν δε το δω σήμερα απλά θα λυσσάξω, αλλά πολυ φοβάμαι οτι στο μισό θα κοιμάμαι (pfff…..).  Οπότε ξεκινάμε και αν στη πορεία δείτε να γράφω τίποτα περίεργα, σημαίνει οτι το κεφάλι μου έχει πέσει πάνω στα πλήκτρα και βρίσκομαι σε ύπνο βαθύ…..Άντε πάμε!.

Λοιπόν έχουμε και λέμε.  Η ταινιούλα είναι μαύρη κωμωδία και παίζει να είναι απο τις καλύτερες που έχω δεί.  Είναι μεξικάνικης παραγωγής, αλλά μιλούν ισπανικά πράγμα που για εμένα λειτούργησε ως ένας extra λόγος να τη δώ, μιας που τα ισπανικά τα θεωρώ πολυ ποιητική και εύηχη γλώσσα.  Το story έχει ώς εξής: πρόκειται ουσιαστικά για μια απαγωγή που γίνεται για λόγους εκδίκησης και για μια ακόμα απαγωγή (που βασικά δεν είναι ακριβώς απαγωγή) η οποία γίνεται κατ’ ανάγκην.  Τα πράγματα θα περιπλακούν απίστευτα οταν ο απαχθείς της μιας απαγωγής, καταλήξει να είναι ο απαχθείς της άλλης!.  Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί χωρίς όμως οι απαγωγείς να το έχουν καταλάβει και τότε ξεκινάει μια απίστευτη προσπάθεια με πολλά πολλά ευτράπελα, προκειμένου να πάρει ο καθένας τον….απαχθέντα που επιθυμεί!.
Το Matando Cabos είναι πραγματικά μια καυστική, μαύρη κωμωδία με τρελές καταστάσεις και σίγουρο γέλιο.  Εγω θυμάμαι είχε τύχει να τη δώ στο videoclub που δούλευα και είχα σκάσει στα γέλια, ενώ οι πελάτες με κοιτούσαν καλά καλά (δε φταίω εγω!).  Έχει δράση, τελείως καρικατουρίστικους ήρωες, πολύ έξυπνη πλοκή και πετυχημένους διαλόγους και ατάκες.  Υπάρχουν βέβαια και ορισμένες σκηνές που δε θυμίζουν και πολυ κωμωδία, αλλά και πάλι πρέπει να θυμάστε οτι πρόκειται για μαύρη κωμωδία που σκοπό έχει να προκαλέσει το γέλιο μέσα απο ένα διαφορετικό είδος χιούμορ.  Προσωπικά την βρήκα πολυ πετυχημένη και γενικά την προτείνω stadar σε όσους θέλουν να δούν μια καλή κωμωδία (οχι χαζοκωμωδία ομως).
Πιστεύω οτι όποιος την δεί δε θα βαρεθεί και θα διασκεδάσει πραγματικά με τις τρελές καταστάσεις που παρουσιάζει.   Έχει και μερικές εκπλήξεις στην εξέλιξη της πλοκής, που της δίνουν την βασική ώθηση για να προχωρήσει και να εξελίξει την ιστορία.  Όπως είπα και πριν οι χαρακτήρες (όλοι, ανεξαιρέτως) είναι ολα τα λεφτά, κυριολεκτικά ένας και ένας.  Η σκηνοθεσία έχει έτσι ένα κάτι το σκοτεινό, εσκεμένα νομίζω αφού ακριβώς το είδος που υποστηρίζει είναι αυτό της μαύρης κωμωδίας και φυσικά της ταιριάζει γάντι.
Δείτε την οσοι προτιμάτε αυτά το είδος ταινίας, αλλά και οι υπόλοιποι δώστε της μια ευκαιρία γιατί μπορεί να σας εκπλήξει ευχάριστα.  Sorry που δεν έκανα την super ανάλυση σήμερα αλλά βασικά γράφω ήδη με το ένα μάτι κλειστό, αλλά επίσης συνειδητοποιώ οτι έτσι κ αλλιώς δε μπορώ να σας γράξω και τίποτα άλλο, γιατί σε διαφορετική περίπτωση απλά θα σας αποκάλυπτα πολλά και δε θα είχε νόημα μετά να τη δείτε.
Ακολουθεί το καθιερωμένο traileraki καληνύχτα σας και τα λέμε αύριο πάλι!. Adiossss

http://www.youtube.com/watch?v=_dNTWrOCdsI

Βασικά ανάθεμα κι αν καταλάβετε κάτι απο το trailer αφου είναι στα ισπανικά.  Όσοι γνωρίζετε βέβαια θα καταλάβετε, αλλα δε πειράζει για τους υπόλοιπους.  Θα τα μάθετε όλα μια και καλή όταν δείτε τη ταινιούλα με τους καταπληκτικούς της υπότιτλους! 🙂

Candy: Heaven. Earth. Hell….

Έχω ένα θέμα βασικό απ’οτι έχω προσέξει.  Όλο σκέφτομαι μια ταινία να βάλω το blogaki και όλο καταλήγω να ανεβάζω κάποια άλλη.  Έτσι και σήμερα.  Είχα αποφασίσει να βάλω άλλη ταινιούλα, αλλά χτές που έμεινα σπιτάκι (τι προτότυπο!), έκατσα και είδα το Candy και οφείλω να πω οτι είναι μια πολυ καλή ταινία και οφείλω επίσης να πω οτι όλοι εμείς που προσέξαμε τον Ledger κυρίως με τον ρόλο του Joker στον Batman, απλά ντροπή μας, μιας που και σε αυτή τη ταινία είναι εξαιρετικός.  Φτου μου…!

Επίσης ήμουν προτατειλημένη και μόνο εξαιτίας του εξώφυλλου της ταινίας, καθώς νόμιζα οτι η κοπελιά είναι η Sienna Miller, με την οποία βεβαίως δεν έχω τίποτα προσωπικό, απλά σαν ηθοποιός δε μου γεμίζει και πολυ το μάτι.  Αντίθετα συνειδητοποίησα οτι η συμπρωταγωνίστρια του Ledger είναι μια άλλη ηθοποιός που λέγεται Abbie Cornish και η οποία είναι παρα πολυ καλή, αν και προσωπικά δε θυμάμαι να την έχω δει σε άλλη ταινία.  Δε πρέπει να παραλέιψω να ανφέρω και τον πάντα εκπληκτικό Jeoffrey Rush, που συμπληρώνει το cast των ηθοποίων που κρατούν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.  Αξίζει να πω επίσης οτι όλοι τους είναι Αυστραλοί και φυσικά και η ταινία αυστραλέζικης παραγωγής (α ρε πατρίδα!).  Στο ψητό τώρα….
Η ταινία γενικά έχει να κάνει με τον απατηλό κόσμο των ναρκωτικών.  Ο Dan (Ledger) και η Candy (Cornish) είναι δυο νέα παιδιά, τρελά ερωτευμένα μεταξύ τους.  Αγαπιούνται μέχρι θανάτου, αλλά ανάμεσα του υπάρχει και ένας ‘τρίτος’, πολυ χειρότερος απο οποιοδήποτε κρυφό εραστή και δεν είναι άλλος απο την πρέζα.  Η ιστορία βασικά έχει να κάνει με τα τρια βασικά στάδια όπως λέγεται, οτι βιώνει κάποιος όταν μπλέκεται με τα ναρκωτικά και πως ουσιαστικά την αντιμετωπίζουν ου δυο τους, με μονο στήριγμα να έχουν ο ένας τον άλλο.  Η σχέση τους θα ξεκινήσει χτισμένη μέσα στην ευφορία και την ονειρική πλάνη, στην οποία βυθίζονται απο την ηρωίνη (παράδεισος).  Στη συνέχεια θα ακολουθήσει η ανώμαλη προσγείωση στην ωμή και σκληρή πραγματικότητά τους (γη) και θα κορυφωθεί με την απόλυτη κατάντια και την πτώση τους στην ίδια την κόλαση….
Όπως και να το κάνουμε η ταινία πραγματεύεται ενα ζήτημα που δυστυχώς είναι πάντα επίκαιρο.  Είναι σκληρή ταινία και υπάρχουν στιγμές που η σκληρότητα με την δυστυχία και την ισσοπέδωση του έρχεται στη ζωή τους, έιναι τόσο απόλυτα και τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, που βλέποντας το ραγίζει η καρδιά σου.  Στη ταινία και οι δυο τους μοιάζουν σαν μοιραίοι ήρωες και δε θεωρώ και καθόλου τυχαία την επιλογή των επαγγελμάτων – ιδιοτήτων που τους χαρακτηρίζουν, καθώς ο Dan είναι ποιητής και η Candy ζωγράφος.  Δε ξέρω γιατί, αλλά νομίζω οτι αυτές τους οι ιδιότητες ταιριάζουν απόλυτα με την εξάρτηση τους απο τα ναρκωτικά.  Τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα νομίζω οτι ταιριάζουν τόσο, επειδή προκειμένου να είσαι κάτι το τοσο δημιουργικό, σίγουρα είσαι περισσότερο ευαίσθητος και ιδιαίτερος σε σχέση με τουσ υπόλοιπους ανθρώπους.  Είναι κάτι που βρίσκεται στην φύση σου και συνεπώς η ηθική πτώση και η ‘κατάβαση’ του ίδιου σου του εαυτού στις πιο σκοτεινές σου σκέψεις, είναι κάτι το απόλυτα συμβατό με εσένα.  Όταν όμως ένας χαρακτήρας τέτοιας ευαισθησίας όπως αυτοί που υποδύονται στη ταινία, συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση έχει φτάσει δυο τινά υπάρχουν: είτε να δώσει μια κλωτσιά και να ανέβει πάλι στην επιφάνεια, είτε να χαθεί μια για πάντα σε ενα απύθμενο σκοτάδι.
Από την άλλη και ο Casper (Rush) ενώ θα έπρεπε να λειτουργεί σαν σανίδα σωτηρίας για τα παιδιά, κάνει το ακριβώς ανίθετο.  Ως πιστός φίλος κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: αποτελεί τον μέντορα τους στον κόσμο των ναρκωτικών και εκέινοι τον ακολουθούν πιστά.
Έχει πολυ δράμα σαν ταινία, αλλά είναι και τοσο αληθινή που είναι και λογικό.  Οι ερμηνείες θα κατλάβατε οτι είναι φοβερές, πραγματικά συγκλονιστικές.  Ο Ledger τόοοσο κρίμα, μα τόσο που πέθανε, γιατί φαινόταν οτι είχε να δώσει πολλά ακόμα, πολλά και καλά πράγματα.  Γενικά μια δύσκολη, αλλά σχεδόν ποιητική ταινία.
Επίσης τώρα μου ήρθε και αυτο (έμπνευση νομίζω λέγεται :P), έχω την αίσθηση οτι ο τίτλος δε παραπέμπει μονο στο όνομα της κοπέλας, αλλά και στο γεγονός οτι για αυτούς η ηρωίνη ήταν η candy τους.  Μπορούσαν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους οτι δε την ήθελαν, αλλά στο τέλος υπέκυπταν…

Trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=ZrudC0STJ0U

Υπέροχη….
Bye bye for now!

Taken: Εγω πάντως δε θα ήθελα να τα βάλω μαζί του….

Απλά την αγαπώ τη σημερινή μέρα.  Ποοοολυ βροχή, my favorite!!:)  Επιτέλους φοράω ζακετούλα γιατί κρυώνω.  Pfff…δε τη μπορώ άλλο τη ζέστη, δηλαδή νισάφι πια!.  Και απ’οτι φαίνεται έχει να ρίξει κι αλλο, τέεελεια :).  Σήμερις λοιπόν σκεφτόμουν τι ταινιούλα να ανεβάσω και έιδα οτι έχω καιρό να προτίνω περιπετειούλα.  Οπότε είπα να μιλήσω για καμιά καλή περιπέτεια και η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό, αστραπιαία θα έλεγα (λόγω της ημέρας φαντάζομαι!), ήταν το Taken με τον Liam Neeson.  Για μια ακόμη φορά respect…

Παραδέχομαι οτι δεν είμαι και πολυ μεγάλη fan των ταινιών δράσης, γιατί βασικά βαριέμαι του θανατά ολα αυτά τα κοινότυπα των ταινιών αυτών: ξύλο, εκρήξεις, ανθωποκυνηγητό, κυνηγητό με αυτοκίνητα (ή μηχανές, ανάλογα με την μεγάλη φαντασία του σκηνοθέτη και τουλάχιστον 10 τρακαρίσματα ή αναποδογυρίσματα άλλων ατυχών μεταφορικών που έτυχαν να περνάνε απο το σημείο) και ας μη ξεχνάμε βέβαια και τον πολυ μάγκα πρωταγωνιστή ο οποίος τι σφαίρες, τι τρένα, φορτηγά και πλοία, τι πτώσεις απο ουρανοξύστες και αεροπλάνα βλέπουμε, πάντα καταλήγει με μια γρατσουνιά (ε εντάξει μη το παραχέσουμε σκέφτεται ο σκηνοθέτης) και μαζί με τη γρατσουνιά του κοτσάρει απο το πλάι και μια πανύψηλη, πανέμορφη θεά (γιατί πάνω απ’ολα ο ήρωας είναι και άντρας και έχει και ανάγκες) και κάπου εκεί η ταινία τελειώνει και εγω zzzzz…zzz..zz συγγνώμη με πήρε ο ύπνος!.
Ε λοιπόν το Taken δεν έχει καμία σχέση απολύτως.  Θυμάμαι οτι την είχα πάρει να τη δουν στο σπίτι οι δικοί μου και εγω χάζευα τριγύρω και με το που ξεκίνησε ας πούμε οτι χάζεψα ξανά, αρκετές ώρες αφου είχε τελειώσει, αφου κυριολεκτικά λύσσαξα με τη ταινία.  Και αυτό γιατί αποτελεί ενα πράγμα: μια καθαρόαιμη περιπέτεια, απο αυτές που θα αρέσει σίγουρα ακόμα και σε εκείνους που δεν απολαμβάνουν συνήθως τέτοιες ταινίες.
Ένας απο τουσ βασικούς λόγους είναι οτι στο πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τον Liam Neeson, που είναι έτσι κι αλλιώς εξαιρετικός σε οτι παίζει.  Στο Taken λοιπόν ερμηνεύει τον ρόλο ενος πρώην κατασκόπου του οποίου την κόρη απαγάγουν και την μπλέκουν στο κύκλωμα του εμπορίου λευκής σαρκός.  Ο Bryan (Neeson) θα έχει στη διάθεση του 4 μέρες προκειμένου να βεί και να σώσει τη κόρη του, πριν να είναι πολυ αργά.
Ένα ακόμα απο τα βασικά προτερήματα της συγκεκριμένης ταινίας είναι οτι ενα μεγάλο κομμάτι της έχει σκηνοθετηθεί στην Ευρώπη και είναι κάτι που νομίζω πως φαίνεται πολυ έντονα.  Κρατάω κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με το γεγονός, πως αν είχε γυριστεί ολόκληρη στην Αμερική, θα είχε ‘καεί’ κάπως.  Εξάλλου το θέμα το οποίο αποτελεί το βασικό story, δηλαδή οτι η κόρη του πρωταγωνιστή έχει μπλεχτεί με τον υπόκοσμο του εμπορίου λευκής σαρκός, είναι δυστυχώς ένα γεγονός που βρίσκεται σε μεγάλη άνθηση στην Ευρώπη, οπότε και στα πλαίσια μιας ταινίας το μέρος φαντάζει όντως πολύ ταιριαστό (ειδικά αν προσέξετε και τους κακούς τησ υπόθεσης και καταλάβετε απο ποιές χώρες προέρχονται).
Η σκηνοθεσία είναι γρήγορη, δυνατή και ‘γεμάτη’, αφού δε σε κάνει να βαριέσαι ούτε λεπτό.  Βασικό συστατικό της επιτυχίας της ταινίας αυτής είναι πως ένας απο τους συγγραφείς του σεναρίου είναι ο Luc Besson (Revolver, The Fifth Element, Taxi), ο οποίος προσωπικά μου αρέσει πολυ και γενικά είναι και πολύ καλός σε αυτό που κάνει.  Απο την άλλη ο Neeson είναι τοσο πιστικός και του βγαίνει τοσο φυσικά ο ρόλος, ώστε και πολυ να μην προσπαθούσε, πάλι θα απέδιδε τέλεια.  Και ολως περιέργως, εμένα δε μου φαινόταν τόσο υπερβολικά αυτά που έκανε, οσο σε άλλες ταινίες και πραγματικά το απόλαυσα.  Τοσο που φαντάζομαι πως αν είχα και εγω εναν τέτοιο πατέρα, δε θα χρειαζόταν να ανησυχώ για τίποτα!.  Εξαιρετικός απλά…
Δράση (οση πρέπει), ωραία πλοκή, γρήγορη εξέλιξη και ένα πολυ πολυ ταιριαστό τοπίο στο οποίο διαδραματίζεται ολη η ιστορία, κάνουν την ταινία να αξίζει, οχι μόνο για αυτούς που αγαπούν τις περιπέτειες, αλλά και για όσους δεν τις αγαπούν (μετά απο αυτή θα αλλάξετε γνώμη!).

Traileraki:
http://www.youtube.com/watch?v=k8HknJ3IaLk&feature=related

Have fun!

The Woodsman: Ίσως η καλύτερη ερμηνεία του Kevin Bacon…

Hey hey, τι κάνουμε σήμερα;  Εγω είμαι λιγο μουδιασμένη, κυριολεκτικά, αφού πήγα σήμερα για σφράγισμα.  Τώρα έχει αρχίσει να περνάει και η δράση του αναισθητικού και πονάει λιγουλάκι, αλλά ντάαατσει μωρε θα περάσει!.  Μετά λοιπονα απο αυτη την εξομολόγηση μου- που τοσο ανάγκη δε την είχα, αλλα whatever!- μπορούμε να περάσουμε στη σημερινή ταινιούλα η οποία και πολυ καλή είναι και δραματική είναι και παίζει και ο Bacon.  Respect…

O Kevin Bacon ερμηνεύει τον ρόλο του Walter, ενός παιδόφιλου που μετά απο την 12χρονη φυλάκισή του, επιστρέφει πίσω στη πόλη που ζούσε και προσπαθεί να κάνει μια καινούργια αρχή.  Η αρχή φαντάζει δύσκολη για τον Walter αφού το σπίτι του βρίσκεται ακριβώς απέναντι απο ενα δημοτικό σχολείο και παρά την δουλειά που καταφέρνει να βρεί, τα πράγμαα είναι δύσκολα καθώς έχει να αντιμετωπίσει τον ολοένα και αυξανόμενο φόβο, του να  ανακαλύψουν το σκοτεινό του μυστικό.  Όταν μάλιστα ο Walter συναντήσει και ενα μικρό κορίτσι στο δάσος, τότε η κατάσταση θα ξεφύγει και οι θαμένοι δαίμονες θα ξαναξυπνήσουν, απειλόντας να τον καταστρέψουν μια και καλή.
Μιλάμε για μια ταινία που το story της δεν είναι ξεχωριστό ή κάτι το προτότυπο.  Ακολουθεί βασικά την κλασσική ιστορία του μετανοιωμένου, άρρωστου ατόμο που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του με τον ίδιο τρόπο που θα προσπαθούσε να το αντιμετωπίσει και ενας ναρκωμανής: με αποτοξίνωση.  Μεχρι εκεί καλά.  Όμως θεωρώ οτι ο Bacon δεν επιλέχθηκε τυχαία για τον ρόλο αυτο, καθώς δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει ποτε, αλλά έχει κομματάκι περίεργη φάτσα.  Δεν είναι ο συνηθισμένος αστέρας του Hollywood που είναι εκθαμβωτικός κλπ κλπ. Οχι, καμία σχέση.  Έχει ενα ΄κατι΄το μάτι του.  Σαν λίγο σαλταρισμένο να είναι, σαν λίγο διεστραμένο, δε ξέρω τι ακριβώς, αλλα το’χει.  Και βέβαια είναι και εξαιρετικός ηθοποιός που ως επι το πλείστον έχει παίξει και σε πολυ καλές ταινίες, κάτι που είναι δύσκολο γενικά.  Ποιος ξεχνάει την -μικρή, αλλά θαυματουργή- ερμηνέια του στο Sleepers ή στο πιο πρόσφατο Death Sentence;  Είναι πολυ καλός χωρίς αμφιβολία και σε αυτή τη ταινία το αποδεικνύει.
Ο ρόλος του Bacon είναι ευαίσθητος, ‘άρρωστος’ και σκοτεινός, με μια απλότητα που ξαφνιάζει και κάνει τον χαρακτήρα τόσο συνηθισμένο, όσο ο γείτονας της διπλανής πόρτας.  Καταφέρνει να περάσει στον θεατή αυτη τη μάχη που αντιμετωπίζει εσωτερικά, ανάμεσα στο καλό και στο κακό ουσιαστικά.  Ανάμεσα στο να παλέψει και να θάψει βαθιά μεσα του, το ‘πρόβλημά’ του που τον κατατρώει και στο να ενδώσει στο σκοτεινό του εγω και να αυτοκαταστραφεί.
Στη ταινία παίζει και η γυνάικα του, Kira Sedwick (η οποία έχει παίξει και σε πολλές άλλες μαζί του) η οποία στη συγκεκριμένη ταινία, είναι και αυτή πολυ καλή και βεβάιως ταιριάζουν απόλυτα.  Σίγουρα και το κοριτσάκι το οποίο γνωρίζει στο δάσος ο Walter θα το το βρείτε συγκινητικό, καθώς βγάζει μια αθωότητα η οποία στο πλαίσιο μιασ τέτοιας ιστορίας είναι παράλληλα γλυκιά, αλλά και τρομακτική.
Δραματική-κοινωνική ταινία με την ερμηνεία του Bacon να ξεχωρίζει (και που θα έπρεπε και αυτος να ήταν υποψήφιος για Oscar, αλλά δε το σχολιάζω!) και το story να επιρεάζει τελικά τις ζωές όλων στη μικρή πόλη που ζει ο Walter.  Μια ταινία για το πως τα λάθη του παρελθόντος, καθορίζουν και καθρεφτίζουν αυτο που είμαστε σήμερα και για το πως η ανακάλυψη του κρυφού προσώπου που κρύβουμε μέσα μας μπορεί να μας ελευθερώσει ή να μας καταστέψει για πάντα.

Trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=-fIFa9RcCmI
(sorry για την ποιότητα αλλα δε βρήκα καλύτερο)

Cyaaaa!

Up: Ο μόνος Έλληνας με πραγματική διεθνή καριέρα!

Αααααα σήμερις θα μιλήσουμε για ενα απο τα αγαπημένα μου πλέον παιδικούυυλια!. Το Up.  Μα πως γίνεται να μη την αγαπήσεις αυτή τη ταινία της Pixar;  Έχει τα πάντα μέσα: εναν στριμένο παππού- στην αρχή τουλάχιστον-, ενα γλυκο, στρουμπουλό πιτσιρίκι, πολύχρωςμα μπαλόνια, εξωτικά πουλιά, σκυλιά που μιλάνε, μια ιστορία φιλίας και μια ιστορία εκδίκησης και τόοοσα ακόμη.  Είναι απο τις καλύτερες που έχω δει τα τελαυταία χρόνια, αφου δίνει και τη δυνατότητα στα παιδιά να αντιληφθούν και να κατανοήσουν έννοιες όπως η φιλία, η αγάπη και η προσπάθεια να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα.  Και βέβαια ας μη ξεχνάμε και το γεγονός οτι στη ταινία παίζει και ο δικός μας Ζάχος Χαζτηφωτίου!.  Για όσους δε με πιστεύουν, παραθέτω και τα ανάλογα διαπιστευτήρια:

Εντάξει τι να πω και εγω τώρα;  Απλά θεοί και οι δυο! 😛

Ο 78χρονος κ. Fredricksen αποφασίζει να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της ζωής του και να ταξιδέψει στη Νότια Αμερική προκειμένου να θαυμάσει απο κοντά την ομορφιά του άγριου τοπίου της.  Δένει λοιπόν πολλά πολύχρωμα μπαλόνια στο σπίτι του (εννοείται για να το πάρει μαζί του, για τι άλλο;!) και ξεκινάει τη μεγαλήτερη περιπέτεια της ζωής του.  Σύντομα όμως ανακαλύπτει οτι δεν είναι μόνος του, καθώς στο σπίτι του έχει παγιδευτεί και ενα μικρό, χοντρούλι προσκοπάκι ο Russell (μα είναι τοσο γλυκό!!).  Η περιπέτεια ξεκινάει και θα είναι πολύ πιο απρόβλεπτη απ’οτι περίμεναν!.
Σίγουρα θα έχετε καταλάβει και εσείς οτι οι ταινίες της Pixar αφήνουν πλέον ιστορία και οχι τυχαία.  Αν με ρωτήσετε βεβαίως και μου λείπει η παλιά, καλή Disney με το Lion King ή την Pocahontas, αλλά νομίζω οτι η Pixar αποτελεί μια τέλεια τεχνολογικά, συνέχεια στο είδος των παιδικών ταινιών.  Ουσιαστικά το βασικό είναι πως έχουν παραμείνει ολα τα διδάγματα στις ταινίες αυτές που μπορούν να περάσουν με εύκολο τρόπο στα μικρά παιδιά.  Και σίγουρα είναι έννοιες που έχουν σημασία όπως ανέφερα και παραπάνω, αγάπη, πίστη στα όνειρα, φιλία, είναι μονο μερικές απο αυτές που πραγματεύονται ολες αυτές οι ταινίες.
Φυσικά το Up δε θα αποτελούσε εξαίρεση, αφού πλεον συγκαταλέγεται και στο top 250, με τις καλύτερες ταινίες ever, σύμφωνα με το IMDB και βέβαια δεν είναι τυχαίο. Προσωπικά τόσο το Up, όσο και το Wally, θα τις κατέτασα στην ίδια θέση μιας που και οι δυο είναι πραγματικά εξαιρετικές για όλες τις ηλικίες.  Μάλιστα δε κρύβω και το γεγονός οτι με το Up συγκινήθηκα, εδικά στην αρχή (το ξέρω θα με πείτε τρελή, αλλά δε με νοιάζει!! χα).
Εννοείται οτι το animation της ταινίας είναι πλέον τελειοποιημένο, ενω τα χρώματα είναι σα να πετάγονται κυριολεκτικά μέσα απο την οθόνη. Οι χαρακτήρες αξιαγάπητοι και άνετα χαρακτήρες που θα μπορούσαμε να συναντήσουμε στη καθημερινή μας ζωή (αν εξαιρέσουμε το σκύλο που μιλαει!).  Γενικά βλέπεται πολυ ευχάριστα και αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, η οποία σε κάνει να χαμογελάς παρολα αυτα. 
Να τη δείτε, γιατί είναι όντως απο τις καλύτερες του είδους της και αλήθεια, αμφιβάλω αν υπάρχει κάποιος στον οποίο δεν άρεσε ή δε θα αρέσει (αν υπάρχει πάντως μη το πείτε, γιατί θα φανεί οτι έχω άδικο, ευχαριστώ!).

Ακολουθεί και traileraki guyzzzz:
http://www.youtube.com/watch?v=xxMcViTf7KU&feature=related

Υ.Γ: Όσοι δεν έχετε δει και το ‘Μπαμπούλας Α.Ε’ να το δείτε asap, γιατί είναι πολύ καλόο.  Και μάλιστα στα ελληνικά, μιας που η μεταγλώτιση είναι τέλεια!!

Take care!

The Boy in the Striped Pajamas: Η άλλη πλευρά του φράχτη….

Όπως είπα και χτές, σήμερα θα ανεβάσω την ταινιούλα πολυ νωρίτερα, καθώς υπάρχει η περίπτωση να παω στις Νύχτες Πρεμιέρας το βράδι, οπότε δε θέλω να χάσω πάλι να γράψω στο blogaki μου το καταπληκτικό! (ναι είναι!).
Σήμερις λοιπόν η ταινιούλα ειναι δραματική….αλλά πολυ δραματική.  Όταν την είχα δει τη πρώτη φορά μπορώ να πω πως απλά είχα συγκινηθεί απίστευτα, τόσο απο το story, όσο και απο τις ερμηνείες των δυο μικρών πρωταγωνιστών.  Είναι μια εξαιρετική ταινία που απ’οτι εχω δει τριγύρω, δεν είναι και ιδιαίτερα γνωστή, οπότε ελπίζω να μη την έχετε δει για να τη δείτε τώρα :P.

Η ιστορία λαμβάνει χώρα κατα την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και επικεντρώνεται στη ζωή του μικρού Bruno.  Ο Bruno είναι ο μικρός γιός ενός σκληροτράχηλου αρχηγού των SS, ο οποίος μαζί με την την μεγαλύτερη αδελφή του, τη μητέρα του και τον πατέρα του, μετακομίζουν στην εξοχή για εναν βασικό λόγο, τον οποίο ο Bruno δε γνωρίζει: ο πατέρας του τίθεται υπεύθυνος για ενα στρατόπεδο συκέντρωσης που βρίσκεται κοντά στο νεο τους σπίτι.  Εκεί καθώς οι μέρες περνάνε ο Bruno θα γνωρίσει ενα εβραιόπουλο μέσα απο το σταρτόπεδο, τον Shmuel και μια φιλία θα ξεκινήσει με τα δυο παιδιά όμως, να βρίσκονται στις δυο διαφορετικές πλευρές του συρμάτινου φράχτη.  Και αυτο σίγουρα είναι κάτι που ο σκληρός μπαμπάς του Bruno, δε θα το επιτρέψει….
Το story της ταινίας είναι ενα story χιλιοειπωμένο απο πολλές άλλες ταινίες: Β’ Παγκόσμιος, Εβραίοι συγκεντρωμένοι στα στρατόπεδα, οι Γερμανοί άκαρδοι και βάρβαροι, κακουχίες, θάνατος, Ολοκαύτωμα.  Πράγματα που τα έχουμε δει και που πάντα θα δημιουργούν ένα δυσάρεστο σφίξιμο στο στομάχι.  Αυτη είναι και η βασική διαφορά της ταινίας αυτής με τισ υπόλοιπες.  Οτι ενω πραγματεύεται ουσιαστικά το ίδιο θέμα, επειδή ακριβώς επικεντρώνεται στη σχέση των δυο αγοριών, σου δίνει την αίσθηση οτι αυτο που βλέπεις γίνεται μονο σε εκείνο το μέρος και πουθενά αλλού.  Μερικές είναι μονο οι αναφορές σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί γενικότερα, εξαιτίας της γερμανικής κατοχής.  Αλλά είναι κάτι που στη ταινία δε μας ‘αφορά’, γιατί απλά δε το βλέπουμε ποτε.
Τα δυο παιδιά που έχουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, είναι τόσο αθώα και τόσο αγνά, που και μονο να τα σκέφτεσαι μέσα σε μια τέτοια ζωφερή πραγματικότητα, θες να μπήξεις τα κλάματα.  Ειδικά το εβραιόπουλο που είναι η πρωσοποποίηση της αγνότητας και της αθωότητας, είναι συγκλονιστικό.  Το γεγονός οτι η φιλία τους χτίζεται με την ύπαρξη βασικά του φράχτη του στρατοπέδου στη μέση, λέει πολλά και περνάει και πολλά μηνύματα που θα είναι πανεύκολο να τα εντοπίσετε.  Η σκηνοθεσία στη προκειμένη περίπτωση, είναι απλή και επικεντρώνεται στη φιλία των παιδιών, αλλά και στο πως αντιμετωπίζει το γεγονός αυτο, η οικογένεια του Bruno κυρίως.  Το βάρος δίνεται ξεκάθαρα στις ερμηνείες όλων των ηρώων και είναι όλοι όπως πρέπει. Ούτε υπερβολικοί, ούτε όμως και με ελλείψεις.  Τον πατέρα μάλιστα σίγουρα θα τον θυμάστε απο τον Harry Potter (οσοι το έχετε δει), οπου παίζει τον professor Lupin.  Όσο καλός και συμπαθητικός είναι εκεί, άλλο τόσο δεν είναι εδώ και σίγουρα θα ξαφνιαστείτε εαν τον δείτε να ερμηνεύει έναν τέτοιο ρόλο, στον οποίο μάλιστα αποδεικνύεται και εξαιρετική επιλογή.  Παρολα αυτα, τα δυο μικρά αγόρια, κλέβουν τις εντυπώσεις διοτι έχουν αυτό που κανείς άλλο στη ταινία δεν έχει: είναι παιδιά.
Το The Boy in the Stiped Pajamas είναι μια πολύ συγκινητική και καλοπαιγμένη ταινία, που σίγουρα θα δημιουργήσει- εστω και λιγο- αισθήματα θλίψης και στεναχώριας σε όποιον επιλέξει να την δει.  Σίγουρα εαν στους βασικούς ρόλους δεν ήταν παιδιά, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό, γιατί πολυ απλά το να σκέφτεσαι οτι τόσα παιδιά ‘έζησαν’ μια τέτοια φρίκη τότε, είναι πολύ θλιβερό και τραγικό.

Σίγουρα αξίζει να τη δείτε….
Χαιρετώ…

Sooooryyy!!

Δεν ανέβασα ταινιούλα σήμερα γιατί δε πρόλαβα βρε παιδιάααα!!.  Soooooryyy θα ανεβάσω αύριο, πιο νωρίς απο το κανονικό για να είμαι σίγουρη οτι αυτή τη φορά θα προλάβω!!

Οπότε stay tuned for more tommorow! :))