Hey guyzz, επειδή σήμερα είμαι λιγάκι αρρωστούλα, θα ανεβάσω ταινία αυριο το πρωί.  Οπότε θα τα πούμε αύριο, με πολύ καλή ταινιούλα!.

Σας χαιρετώ προς το παρόν…

The Matrix: Welcome to the true Reality….

Ok λοιπόν, είναι πλέον και επίσημο.  Επιλέξατε το The Matrix, ως την αγαπημένη σας, sci-fi ταινία!.  Και μάλιστα με μεγάλη διαφορά, αλλά και απ’οτι είδα και με ρεκορ συμμετοχής :P.  Μα πραγματικά ήθελα να καταφέρω να φτάσουμε τις 60 ψήφους και καταλήξαμε 70 άτομα!  Thanx για αυτό, φαίνεται οτι σας αρέσει και εσάς να συμμετέχετε στα polls, όσο και σε εμένα να τα φτιάχνω και να παρακολουθώ με ενδιαφέρον ποιά ταινία θα βγει πρώτη.  Welcome και στα καινούρια μέλη, hope you stay around!.  Λοιπόν για να λέμε και την αλήθεια, δε περίμενα οτι θα έβγαινε τελικά το Matrix.  Ήμουν κάπου ανάμεσα σε Star Wars και Avatar για την πρωτιά.  Καλά το γεγονός οτι τη δεύτερη θέση τη πήρε το Fifth Element, ούτε καν το φανταζόμουν, αφού μέχρι χθές ήταν το Star Wars.  Αλλά έχει πλάκα να βλέπεις τις…τρομερές ανατροπές! 🙂  Οπότε σήμερα το menu έχει τον μεγάαααλο νικητή.  The Matrix it is….

Αρχικά να ξεκαθαρίσω οτι θα αναφερθώ στη πρώτη ταινία (καθώς έτσι κι αλλιώς κι εσείς αυτήν ψηφίσατε) και οχι και στις άλλες δυο, καθώς πρώτον δεν τις έχω δει και κατά δεύτερον δε μου ‘γεμίζουν’ και πολύ το μάτι.  Οπότε θα μείνουμε στην πρώτη ταινία, η οποία έτσι κι αλλιώς αποτέλεσε μια από τις καλύτερες εκτελέσεις, στα πλαίσια μιας εντυπωσιακής sci-fi ταινίας.
Ο Keanu Reeves, υποδύεται τον ρόλο ενός ανθρώπου που βασικά ζει μια διπλή ζωή.  Ως Thomas Anderson, το πρωί είναι ένας προγραμματιστής υπολογιστών, και το βράδυ ένας τρομερός hacker με το όνομα Neo.  Κάποια στιγμή η ζωή του θα πάρει μια εξαιρετικά περίεργη τροπή, όταν θα έρθει σε επαφή μαζί του ο Morpheus, ένας θρυλικός hacker, ο οποίος καταζητείται από την κυβέρνηση.  Ο Morpheus είναι αυτός που θα ‘δείξει’ στον Neo τον κόσμο, όπως πραγματικά είναι.  Ένα κατεστραμένο τοπίο στο οποίο κυριαρχούν οι ‘μηχανές’, οι οποίες έχουν καταφέρει να δεσμεύσουν το ανθρώπινο είδος και να παγιδεύσουν τα μυαλά και τις οντότητές τους, σε έναν τεχνητό κόσμο που ονομάζεται Matrix.  O Neo καλείται πλέον να φέρει εις πέρας μια δύσκολη αποστολή, αυτή της ολοκληρωτικής καταστροφής των μηχανών και της σωτηρίας των ανθρώπων, αφού θεωρείται οτι είναι The Chosen One, αυτός που θα καταφέρει τελικά να επικρατήσει και να οδηγήσει τον κόσμο στην πραγματική….πραγματικότητα.
Από πολλές απόψεις το Matrix είναι μια πραγματικά καλή ταινία οχι μόνο για το είδος της, αλλά και για τα πράγματα που (έστω και με έναν φουτουριστικό και mind-fucking τρόπο) σε κάνει να σκεφτείς.  Και λέω έστω, γιατί είναι ομολογουμένως μια ταινία που πρέπει να παρακολουθήσεις και να είσαι εκεί.  Προσωπικά όταν είχα επιχειρήσει να την δω τη πρώτη φορά, δεν είχα καταλάβει τίποτα, γιατί πολύ απλά δε την παρακολουθούσα όπως έπρεπε.  Εντάξει στην δεύτερη τη κατάλαβα :P.
Φυσικά είναι μια ταινία που βρύθει από εφε, εντυπωσιακές σκηνές με κλώνους, high tech πιστολίδι, διαλόγους-ατάκες, super μουσική (από τα αγαπημένα μου OST) και αξιοπρεπείς ερμηνείες.  Όσοι παίζουν είναι καλοί, αλλά γενικά νομίζω οτι η ταινία δεν απαιτεί και κανένα τρομερό, υποκριτικό ταλέντο.  Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι οτι τελικά ο Keanu Reeves ήταν η ιδανική επιλογή για τον ρόλο του Neo.  Και νομίζω για τίποτα άλλο.  Γενικά θεωρώ οτι υπάρχουν ηθοποιοί που έχουν γεννηθεί σε τούτο τον κόσμο για να παίξουν και να καθιερωθούν σε έναν μόνο ρόλο.  Προσωπική μου άποψη είναι πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην περίπτωση του Reeves.  Βασικά δεν υποδύθηκε τον Neo, είναι ο ίδιος ο Neo.  Πολύ καλός στον ρόλο του γιατί σε αυτή τη περίπτωση η φυσική του παγωμάρα και ξυλο-ερμηνεία, τον βοήθησε υπερβολικά.  Γιατί εντάξει η αλήθεια είναι οτι όταν βλέπεις οτι ο κόσμος σου δεν είναι αυτό που φαίνεται και οτι στην τελική τα νήματα κινούνται από κάποιες ανθρωπόμορφες μηχανές, μια παγωμάρα τη παθαίνεις.  So του βγάζω το καπέλο.  Όμως για εμένα αυτός που πραγματικά ήταν καλός είναι ο Agent Smith ή κατά κόσμον, Hugo Weaving.  Ίσως να μην είμαι απόλυτα αντικειμενική λόγω εξαιρετικής συμπάθειας που τρέφω γι’αυτόν και επειδή είναι πατριώτης (australian baby :P) αλλά και λόγω V for Vendetta.  Νομίζω οτι ήταν εξαιρετικός στον ρόλο του cold-hearted, κακού, ανθρωποειδούς (και εδώ βρίσκεται και η διαφορά με τον Reeves.  O Weaving υποδύεται τον ψυχρό και χωρίς συναίσθημα εκτελεστή, ενώ ο Reeves, είναι ο γνωστός, αγαπητός…Reeves).  Απλά τρομερός στον ρόλο του Agent Smith, οπού ακόμα και η φωνή του έμοιαζε να είναι καλοκουρδισμένη και ταιριαστή μέσα στον πλασματικό κόσμο του Matrix.  Αρκετά καλοί και οι Laurence Fishburne (Morpheus) και Carrie-Anne Moss (Trinity), αφού έχουν πλέον περάσει στην ιστορία ως από τις πλέον αναγνωρίσιμες, κινηματογραφικές μορφές.
Πέρα από αυτό που φαίνεται, το Matrix είναι μια ταινία με κάποιες συγκεκριμένες προεκτάσεις.  Ζητήματα του τύπου, ποιός είμαι, που πάω, γιατί έχω έρθει σε αυτή τη ζωή και τι είναι τελικά πραγματικό και τι επίπλαστο, πέφτουν πάνω στο τραπέζι, επανέρχονται και ανακυκλώνονται διαρκώς κατά τη διάρκεια της ταινίας.  Ουσιαστικά όλα τα υπαρξιακά ζητήματα που όλοι μας έχουμε λίγο πολύ σκεφτεί κάποια στιγμή στη ζωή μας, φιλτράρονται μέσα στη ταινία, η οποία παίρνει τη διάσταση μιας 2μισάωρης περίπου, παραβολής.  Καταφέρνει με σύγχρονη μαεστρία να γίνει μια ταινία και για όσους θέλουν να μείνουν στα μπροστά, αλλά και σε όσους θέλουν να διαβάσουν αυτά που υπονοούνται από πίσω.  Βέβαια δε πρέπει να ξεχνάμε οτι το θέμα των πολλαπλών πραγματικοτήτων, των ‘άλλων’ που κρύβονται στις σκιές μηχανοραφόντας και κινώντας τα νήματα της ανθρωπότητας, αλλά και του σωτήρα που θα καταφέρει να αντιστρέψει την κατάσταση και να φέρει το φως, δεν είναι κάτι το καινούριο στην ιστορία του κινηματογράφου.  Στο Μetropolis του Frietz Lang (1927) οι διαφορετικές πραγματικότητες εκφράζονται με την διαφοροποίηση των κοινωνικών τάξεων σε εργάτες και πλούσιους, στο Stalker του Tarkovsky (1979), ο οποίος έτσι κι αλλιώς ερευνά τα περίπλοκα νοήματα της ανθρώπινης περιέργιας και φύσης, στο Blade Runner του Ridley Scott (1982) ένα φουτουριστό ‘κλασσικό’ που απαναπροσδιόρισε το είδος του sci-fi, στο Dark City του Alex Proyas (1998), ακόμα και στο Τhey Live! του Carpenter (1988), οπού τα πραγματικά γρανάζια του κόσμου, εκφράζονται με τη μορφή, ύπουλων εξωγήινων.  Απλά οι αδελφοί Wachowski κατάφεραν να εμπλουτίσουν όλες αυτές τις προυπάρχουσες ιδέες, με πολλά και καλά εφε και να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα ονείρου, στην οποία δε ξέρεις τι είναι πραγματικό και τι οχι.  Κατόρθωσαν και αυτοί να προχωρήσουν ένα βήμα πιο πέρα, το story που πολλές φορές μέχρι τώρα έχει διηγηθεί ο κινηματογράφος, δημιουργόντας ένα στυλιζαρισμένο και ευμετάβλητο περιβάλλον, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει και να αρχίσει να ρέει σαν υδράργυρος.  Και τέλος πάντων είναι και η ταινία που έκανε τα μαύρα γυαλιά και την μακριά καπαρντίνα να δείχνουν…πολύ cool! 😛
Όσοι δεν την έχετε δει ακόμα, είναι μια εμπειρία όπως και να το κάνουμε.  Οι υπόλοιποι απλά την ξαναβλέπουμε και θυμόμαστε για ποιο λόγο ήρθε τελικά στη ζωή ο Reeves.  Pfiouu να ένα μεγάλο ερώτημα που απαντήθηκε για τον ίδιο! 😉

http://www.youtube.com/watch?v=UM5yepZ21pI

TRIVIA

• Ανάμεσα στα ονόματα που είχαν ακουστεί για τον ρόλο του Neo ήταν αυτά του Tom Cruise, Ewan McGregor, Will Smith, Leonardo diCaprio (….) και φυσικά Nicolas Cage (hahahahaha, sorry ήταν αυθόρμητο).
• Σκηνικά από την ταινία Dark City χρησιμοποιήθηκαν για την δημιουργία της ταινίας, όπως στέγες, κτίρια και άλλα.  Η στέγες πάνω στις οποίες τρέχει η Trinity στην αρχή της ταινίας, είναι οι ίδιες που χρησιμοπιήθηκαν και στην αντίστοιχη σκηνή στο Dark City.
• Για τον ρόλο του Morpheus είχαν επίσης ακουστεί, ο Samuel Jackson και ο Gary Oldman (κάτι μου λέει οτι αυτό θα ήταν τρομερό!).
• Πριν από τον τελευταίο του λόγο στη ταινία, ο Keanu Reeves δεν έχει παραπάνω από πέντε προτάσεις στη σειρά να πει κάθε φορά που μιλάει, κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης ταινίας. (όταν εγώ μιλάω…. :P).
• H Carrie-Ann Moss χτύπησε το πόδι της κατά τη διάρκεια μιας σκηνής, αλλά δεν είπε σε κανέναν τίποτα μέχρι την ολοκλήρωση της ταινίας, φοβούμενη οτι μπορεί να έμπαινε ξανά σε διαδικασία casting με αποτέλεσμα να χάσει ίσως και τον ρόλο!.
• O Neo αναφέρεται συχνά ως One, κάτι που αποτελεί απλό αναγραμματισμό του Neo.
• Προκειμένου να δημιουργηθεί το περίφημο πλέον πράσινο, σχέδιο του Matrix, ο σχεδιαστής ήχου της ταινίας, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις σταγόνες της βροχής, όπως αυτές πέφτουν σε ένα παράθυρο και στη συνέχεια τις άλλαξε με ψηφιακό τρόπο, για να έχει το γνωστό αποτέλεσμα.
• Όλες οι σκηνές που λαμβάνουν χώρα στο Matrix, έχουν μια πρασινωπή απόχρωση, σαν να προέρχονται από κάποιο computer monitor, ενώ οι σκηνές στον πραγματικό κόσμο έχουν κανονικό χρωματισμό.  Επίσης από τις αρχικές σκηνές έχει αφαιρεθεί εντελώς το μπλε χρώμα προκειμένου να τονιστεί το πόσο ζωφερός είναι ο κόσμος του Matrix.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

STAR:23:00, Seven, με τους Prad Pitt, Morgan Freeman, Gwyneth Paltrow, Kevin Spacey.  Δε χρειάζεται να πω κάτι γι’αυτή τη ταινία.  Όσες φορές και να τη δείξει, την βλέπουμε φανατικά!!  Εξαιρετικό σενάριο, mood, ερμηνείες και ένας από τους καλύτερους μονολόγους που έχω δει ποτέ.  Like like like…

Χαιρετώ…

The Fighter: Just follow your dream, no matter what….

NEW ARRIVAL

Χαιρετώ.  Είναι πλέον ώρα να ανεβάσω και το The Fighter.  Ξέρω ξέρω τι θα πείτε, ‘ωχ, πάλι Christian Bale!’, αλλά σας υπόσχομαι οτι θα ανεβάσω μετά από πολύ καιρό πάλι ταινία του και οτι επίσης το The Fighter, δύσκολα θα σας αφήσει αδιάφορους : ).  Μετά από το Black Swan που είδα, τώρα και η νέα ταινία του Bale, νομίζω οτι είναι από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.  Με επτά υποψηφιότητες στα φετινά Oscar, σίγουρα έχει προκαλέσει αίσθηση και από πολλούς θεωρείται η καλύτερη ταινία μποξ, μετά τον θρυλικό πια Rocky, αν και στη προκειμένη περίπτωση δε θα συμφωνήσω διότι θεωρώ οτι η ταινία επικεντρώνεται κυρίως στο κομμάτι της ζωής και του δράματος που βιώνει ο πρωταγωνιστής, και οχι στο αγωνιστικό μέρος, σκηνές του οποίου υπάρχουν έτσι κι αλλιώς.  So let’s se…

Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία του διάσημου, κατά τη δεκαετία του ’80 μποξερ, Micky Ward.  Πιο συγκεκριμένα παρακολουθούμε τη ζωή του ως ανερχόμενου, παγκόσμιου αστεριού, αφού βλέπουμε τα πρώτα χρόνια της δύσκολης και γεμάτης προβλήματα ανόδου του.
Ο Μicky (Mark Wahlberg) διαφέρει από την macho εικόνα των κλασσικών μποξερ, καθώς κάθε άλλο παρά έτσι είναι.  Τον χαρακτηρίζει μια απλότητα και μια-σε αρκετές στιγμές- έλλειψη αποφασιστικότητας, η οποία αποτελεί την καλύτερη δικαιολογία, πάνω στην οποία ‘πατάει’ η οικογένειά του, η οποία εν μέρει προσπαθεί να φανεί και να βγάλει φυσικά και χρήματα, από την ανερχόμενη καριέρα του Micky.  Και κυρίως η μητέρα και ο αδελφός του.  Η μητέρα του Alice (Mellisa Leo) είναι μια γυναίκα που επιδιώκει το γρήγορο κέρδος και την αναγνώριση-για την προφανώς δική της, αποτυχημένη ζωή-, μέσα από τις προσπάθειες του γιού της για να γίνει κάτι στη ζωή του.  Ουσιαστικά η μητέρα του αποτελεί ένα πρόσωπο, που θα τον κάνει να βλέπει αυτό που τόσο αγαπάει, με έναν άλλο, αποκρουστικό τρόπο.  Επειδή πολύ απλά, ο τρόπος που αυτή λειτουργεί ως υποτιθέμενη μάνατζερ του, είναι ο τρόπος της αρπαχτής και του γρήγορου κέρδους.  Ο άλλος λόγος είναι ο αδελφός του.  Ο Dicky (Christian Bale), είναι ο μεγαλύτερος αδελφός του Micky και παράλληλα εκτελεί και χρέη προπονητή του.  Ο ίδιος είχε υπάρξει ένας εξαιρετικός μποξερ, μέχρι τα ναρκωτικά και το έγκλημα να πάρουν την πρώτη θέση στη ζωή του.  Ο Dicky αποτελεί το μόνιμο πρόβλημα για τον αδελφό του, καθώς χαμένος όπως είναι στο κόσμο του κρακ, ξεχνάει να τον προπονεί, δε δίνει δεκάρα για τον γιό του και παραμένει κολλημένος στην αίγλη του παλιού του παρελθόντος, τότε που ήταν μεγάλος και τρανός.  Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο από μια μάνα που κάνει τα στραβά μάτια, στο πρόβλημα του μεγάλου γιού με τα ναρκωτικά, ο οποίος εξακολουθεί να αποτελεί την μεγάλη της αδυναμία, γεγονός που δημιουργεί επιπλέον αρνητική διάθεση, απέναντι στον Micky.  Οι μόνοι που φαίνεται να καταλαβαίνουν οτι όλη αυτή η κατάσταση, μόνο κακό του κάνει, είναι ο πατριός του, George (Jack McGee) και η καινούρια κοπέλα του Micky, η Charlene (Amy Adams), μια τσαμπουκαλού και δυναμική μπαργουμαν, οι οποίοι και θα προσπαθήσουν να τον βοηθήσουν και να τον βάλουν στον σωστό δρόμο, αυτόν του πρωταθλητή.  Η μητέρα του όμως και ο αδελφός του, έχουν άλλη γνώμη…
Γενικά το μποξ δε μου αρέσει.  Δεν αρέσκομαι να βλέπω δυο τύπους να αλληλοπλακώνονται μέχρι να ματώσουν, ΑΛΛΑ οι ταινίες, είναι άλλη υπόθεση.  Αυτό που μου αρέσει είναι όταν η ταινία επικεντρώνεται κυρίως στο κοινωνικό κομμάτι, και οχι τόσο στο αγωνιστικό.  Όπως δηλαδή γίνεται στις περισσότερες και όπως ακριβώς γίνεται και στο The Fighter.  Η ταινία ήταν για εμένα ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει εδώ και καιρό.  Απ’όλες τις απόψεις.
Καταρχάς η σκηνοθεσία της είναι εκπληκτική.  Ο σκηνοθέτης David O. Russel έχει καταγράψει με ένα εκπληκτιά ρεραλιστικό και επίπονα καταθλιπτικό τρόπο, τόσο την πόλη μέσα στη οποία εκτυλίσσεται η ιστορία, όσο και τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.  Κάθε σκηνή αποπνέει παρακμή και αυτό που λέμε απλά, κατάντια.   Μέσα σε έναν τόπο και με ανθρώπους βγαλμένους κατευθείαν, από την καρδιά των ’80s, ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του και να καταφέρει να γίνει κάτι…κάποιος.  Η σκηνοθεσία ασκεί άμεσο αντίκτοιπο στον τρόπο που λειτουργεί, καθώς φαίνεται πως ολόκληρη η πόλη, οι άνθρωποί της, η νοοτροπία τους, τα πάντα επιδρούν με έναν αρνητικό τρόπο πάνω του, καλώντας τον ουσιαστικά να αποκαταστήσει τη σχέση του, με όλα αυτά που τον κρατάνε πίσω.  Πραγματικά ρεαλιστική η σκηνοθεσία, όσο δε πάει…
Για τις ερμηνείες ειλικρινά έχω να πω τα καλύτερα για όλους.  Ο Wahlberg είναι πολύ καλός και ομολογώ οτι δε το περίμενα.  Απ’ότι φάνηκε, ήταν ένας ρόλος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του.  Ουσιαστικά αποτελεί την ήρεμη δύναμη της ταινίας, καθώς χωρίς πολλά πολλά είναι απόλυτα πειστικός στον ρόλο του.  Πράος, υπομονετικός, ρεαλιστικός, αλλά και δυναμικός και συγκινητικός σε κάποιες στιγμές, θεωρώ οτι ίσως και να έχει δώσει την μέχρι τώρα καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.  Η Mellisa Leo, στον ρόλο της μητέρας είναι τρομερή, αφού με έκανε να την μισήσω απόλυτα!.  Ήθελα να την πλακώσω στο ξύλο!.  Στο πρόσωπο της βλέπεις τον απόλυτο ξεπεσμό και την προσπάθεια να κρατηθεί σφιχτά από την ανάμνηση της δόξας και της διασημότητας του μεγαλύτερου γιού της.  Με ένα τσιγάρο στο στόμα και ένα πρόσωπο κατακουρασμένο και ‘δεύτερο’, αποτελεί μια από τις πιο τραγικές φυσιογνωμίες που έχω δει σε ταινία, εδω και καιρό.  Η Amy Adams τα φέρνει εις πέρας εξαιρετικά, όπως γίνεται νομίζω σε κάθε ταινία που πρωταγωνιστεί.  Ο ρόλος της δυναμικής μπαργουμαν της ταιριάζει τέλεια , ενώ ως έτερον ήμιση του Wahlberg στη ταινία δίνει ρέστα, καθώς πολλές φορές βγαίνει μπροστά, κάνει τη διαφορά και τολμάει να τα βάλει ακόμα και με τις…6 αδελφές του (οι οποίες απλά δεν υπάρχουν!).  Τέλος ο Christian Bale δίνει και την ίδια του την ψυχή, ως ναρκομανής μεγάλος αδελφός.   Για μια ακόμη φορά αποτελεί φάντασμα του εαυτού του, με την υπερβολική απώλεια βάρους, το αποστεωμένο πρόσωπο, τα τεράστια μάτια με το τρελό βλέμμα και τα…αραιωμένα μαλλιά, με την αρχή φαλάκρας!. Διαρκώς ‘φτιαγμένος’ και ιδρωμένος, με ένα μόνιμα αλαφιασμένο βλέμμα και συχνά, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα είναι απλά υπέροχος.  Ο τρόπος που υποδύεται τον ρόλο του είναι συγκλονιστικός.  Σε μερικές στιγμές νόμιζα οτι θα μπορούσα σχεδόν να μυρίσω τη βρώμα που σίγουρα θα ανέδυδε, δεδομένου του πόσο αληθινά βρώμικος και καταβεβλημένος έμοιαζε!.  Νομίζω οτι καθ’ολη τη διάρκεια της ταινίας πρέπει να είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό, να θαυμάζω-θα το λέω γιατί το πιστεύω απόλυτα-έναν εκπληκτικό ηθοποιό.  Σαρωτικός, σπαρακτικός, βυθισμένος μέσα στην απόλυτη παρακμή του εαυτού του, ένα ειλικρινές ‘κουρέλι’, έχει ήδη πάρει το Oscar, απλά δε το ξέρει ακόμα!.
Η ταινία είναι εκπληκτική στο να σκιαγαραφεί τους ήρωες και τις καταστάσεις που βιώνουν, με έναν τρόπο ωμό, που σου βυθίζει το μαχαίρι στη καρδιά.  Απλά υπέροχη, μη τη χάσετε.

http://www.youtube.com/watch?v=71l-kIhJ5j8

TRIVIA

• O Matt Damon και ο Brad Pitt, ήταν ανάμεσα στα ονόματα για τον ρόλο του Dicky, αλλά τελικά ο ρόλος κατέληξε στον Bale.  Νομίζω θα ήταν εξίσσου καλοί και οι δυο στον ρόλο.
• Ο Wahlberg έστειλε το σενάριο της ταινίας στον Martin Scorsese προκειμένου να την σκηνοθετήσει, αλλά εκείνος το απέρριψε.
• Επίσης ο Wahlberg ξεκίνησε να ετοιμάζεται για τον ρόλο αυτό από το…2005(!).  Η ταινία ήταν να βγεί πιο νωρίς, αλλά λόγω καθυστερήσεων δεν έγινε.  Παρόλα αυτά ήταν πανέτοιμος (φυσικά) όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα.
• Για να γυριστούν οι σκηνές των αγώνων της ταινίας, χρησιμοποιήθηκαν κάμερες από το 1990, προκειμένου να δωθεί μια πιο ρεαλιστική άποψη της εποχής.
• Στο τέλος της ταινία, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, εμφανίζονται για λίγο τα πραγματικά πρόσωπα πάνω στα οποία βασίστηκε η ταινία.  Η ομοιότητα του πραγματικού Dicky Ward, με τον Christian Bale, είναι απίστευτη!.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

ET1: 23:30, Jardins en Automn.  Γαλλική κωμωδία, με έναν καθαιρεμένο υπουργό να προσπαθεί να γνωρίσει τα άτομα που κάποτε εκπροσωπούσε, αλλά που ποτέ δεν γνώρισε πραγματικά και γενικά να συνηθίσει τη νέα του ζωή ως απλός πολίτης.

Αύριο έχουμε νέα ψηφοφορία με ταινίες sci-fi, so get ready!.

Cyaaaa!

Το Κακό: Μιλάμε όμως για….πολύ κακό!

Καλησπέρα σε όλους once again!.  Σήμερα είμαστε όλοι περήφανοι και χαρούμενοι, διότι είναι πλέον επίσημο: ο Κυνόδοντας είναι υποψήφιος για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης!.  Οχι για να βλέπουμε πως όταν αν θέλουμε μπορούμε.  Πραγματικά ένα μεγάλο μπράβο αξίζει σίγουρα σε όσους συμμετείχαν για την δημιουργία του Κυνόδοντα!.  Το ολίγον τραγικό βέβαια είναι οτι για μια ακόμη φορά οι ‘ξένοι’ εκθιάζουν την συγκεκριμένη ταινία (δηλαδή ο υπέρτατος εκθιασμός αποτελέσε και στη τελική η υποψηφιότητα για Oscar!), ενώ εμείς εδώ μην ανοίξουμε λίγο τα μυαλά μας να δούμε κάτι άλλο, οοοοοχι να το χλευάσουμε μέχρι αηδίας.  Λοιπόν επειδή πολύ έχω νευριάσει με όλο αυτό το σύστημα, αποφάσισα σήμερα τιμής ένεκεν, να ανεβάσω μια ακόμα ταινία που προκάλεσε στην Ελλάδα (και πολύ καλά έκανε).  Το Κακό, με θέμα;.  Ορδές ζόμπι να τρέχουν στην Αθήνα και να καταβροχθίζουν όποιον βρούν μπροστά τους!!.  Έτσι γιατί μ’αρέσει βασικά και είμαι σίγουρη οτι τώρα πια, μετά από 5 μήνες όσοι με παρακολουθούν, θα συμφωνήσουν with me! So ξεκινάμε….

Τώρα δηλαδή που εμένα ο τύπος στο poster μου θυμίζει τον Christopher Lee, έναν από τους καλύτερους κινηματογραφικούς βρυκόλακες, τη στιγμή που παω να προτίνω ταινία με ζομπι, τι σημαίνει;.  Χμμμμ….το προσπερνώ, γιατί αν αρχίσς να ψάχνω λόγους και αιτίες, μάλλον θα είμαι εδώ μέχρι αύριο, καθότι απόλυτα ψυχαναγκαστικό άτομο.  Οπότε περνάμε στο κυρίως θέμα.  Εργάτες βρίσκονται μέσα σε μια σπηλιά να το πω;, σπηλιά θα το πω και κάνουν διάφορες εργασίες (ως εργάτες τι άλλο θα έκαναν), όταν από καπου αρχίζει να εξαπλώνεται κάτι σαν αέριο, στο οποίο δε δίνουν και ιδιαίτερη σημασία, μιας που ήταν εκείνοι οι οποίοι στην τελική προκάλεσαν την απελευθέρωσή του (stadar είναι Έλληνες!).  Όταν χωρίσουν οι δρόμοι τους, θα αρχίσει και το μακελειό.  Οι εργάτες θα αποτελέσουν τους πρώτους σε μια ατέλειωτη σειρά απέθαντων, που θα κατακλείσουν το κέντρο της Αθήνας.  Οι ελάχιστοι επιζώντες, θα πρέπει- όπως γίνεται πάντα άλλωστε- να προσπαθήσουν να γλυτώσουν από τα αιμοδιψή ζομπι.  Καλέ μου, θες να γλυτώσεις από Έλληνα και μάλιστα ζομπι;;.  Think again…
Λοιπόν καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε οτι Το Κακό είναι μια ταινία που σε προκαλεί και σε προσκαλεί, να μην την πάρεις και πολύ στα σοβαρά.  Και εξηγώ.  Όταν αποφασίζεις να κάτσεις και να δεις μια τέτοια ταινία και συγκεκριμένα, αυτή τη ταινία, πρέπει να ξέρεις περί τίνος πρόκειται.  Δε μπορείς να πας να την δείς χωρίς να ξέρεις οτι πρόκειται για ένα μάτσο ζομπι που τρέχουν ανεξέλεγκτα στην Αθήνα, γιατί όπως και να το κάνουμε το σοκ θα είναι ισχυρό.  Αυτό για όσους το είδαν κυρίως στον κινηματογράφο και το έκραξαν λίγο πολύ, επειδή πολύ απλά δεν είχαν ιδέα τι θα έβλεπαν (κάτι που γίνεται πλέον ολοένα και συχνότερα, με αποτέλεσμα όλοι εμείς οι υπόλοιποι να πρέπει να πάμε να απολαύσουμε καμιά ταινία, στις μεταμεσονύχτιες προβολές, για να μην ακούμε τον κάθε ηλίθιονα λέει το μακρύ του και το κοντό του!).  Από’ κεί και πέρα, δε πρόκειται καν να ασχοληθώ με θέμα κουλτούρας και τα σχετικά, διότι ουδεμία σχέση έχουν στην παρούσα περίπτωση.  Θέλω όμως να πω και να το υποστηρίξω και με πάθος, οτι αυτή η ταινία όπως και να το κάνουμε είναι κάτι το καινούριο για τα ελληνικά δεδομένα.  Και να την λάτρεψε κάποιος ή και να την μίσησε, αυτό δεν αλλάζει.  Το γεγονός οτι ο Γιώργος Νούσιας σκηνοθέτησε μια τέτοια ταινία, τον έχει κάνει αιώνια αγαπητό στα μάτια μου και αυτό για τον εξής πολύ απλό λόγο: άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά και αποφάσισε να το κάνει.  Να κάνει κάτι που ενδεχομένως διάφοροι τριγύρω του να του είπαν οτι είναι τελείως χαζή σκέψη και οτι μιλάμε για Ελλάδα παλικάρι, οχι για Hollywood.  Ε και;.  Και τι έγινε δηλαδή;.  Το γεγονός οτι δεν υπήρχε το budget που υπάρχει για ταινίες στο εξωτερικό, δε σημαίνει οτι δε μπορείς να γυρίσεις αυτό που θες με τα λεφτά που διαθέτεις.  Μπορεί να μην είναι Hollywood (και ευτυχώς σε πολλές περιπτώσεις γι’αυτο), αλλά who cares??.  Το Κακό θεωρείται πλέον μια από τις-πολλές πολλές- cult ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και δικαίως γιατί νομίζω οτι στην τελική αυτό που κάνει, είναι να μην πάρει σοβαρά τον εαυτό της.  Και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει, από όλη την πραγματική σαβούρα που τρώμε στη μάπα τα τελευταία χρόνια!.
Μη περιμένετε να δείτε ερμηνείες και πλοκή τρελή και τρομερό σενάριο κλπ.  Τα είπαμε αυτά.  Σκεφτείτε μια ταινία splatter, κάτι σαν b-movie ένα πράγμα, αλλά προσαρμοσμένο στα ελληνικά δεδομένα.  Ε όπως και να το κάνουμε η σκέψη, αλλά και η εικόνα των αμέτρητων ζομπι να τρέχουν μέσα σε μια έρημη Αθήνα και να κατασπαράζουν τα πάντα, είναι επική.  Αφήστε δε και τους επιζώντες που με κάθε λογής αυτοσχέδιο όπλο (ή μη) προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα ζομπι με εννοείται κωμικούς τις περισσότερες φορές, τρόπους.  Η δε σκηνή μέσα στη ταβέρνα οπού οι επιζώντες κάνουν και κάτι τρελά κόλπα αλα…Matrix για να σκοτώσουν ολοκληρωτικά τα ζομπι, νομίζω οτι προσφέρει άπλετε δόσεις αίματος και γέλιου!.
Δείτε την, ιδιαίτερα αν αρέσκεστε σε ταινίες με ζομπι, όπως εγω.  Οι υπόλοιποι δείτε την γιατί είναι ελληνική, ταινία με ζομπι.  Απλά.  Εγω πάντως την βρήκα αιματηρή, κωμική, διασκεδαστική και φαίνεται να την γούσταραν πολύ όλοι όσοι συμμετείχαν.  Και αυτό φαίνεται πάρα πολύ.  Επίσης η τελευταία σκηνή της ταινίας, που είναι και η αγαπημένη μου από όοοολη τη ταινία, είναι ειλικρινά εξαιρετική και άνετα την φαντάζομαι να ‘κλείνει’ ταινία υψηλού προϋπολογισμού και χολυγουντιανής αισθητικής (πράγμα οχι απαραιτήτως καλό).  Try it if you want to have…fun!.

http://www.youtube.com/watch?v=aDXiphS4Swo

TRIVIA

• Η ταινία σκηνοθετήθηκε με το budget των 140.000 ευρώ, ενώ η συνέχειά της Το Κακό στην Εποχή των Ηρώων, έφτασε τα 740.000 ευρώ περίπου.
• Όλοι όσοι υποδύονται τα ζομπι, ήταν ερασιτέχνες και εθελοντές. 
• Στη συνέχεια του Κακού, όλοι οι ηθοποιοί που συμμετείχαν, έπαιξαν εθελοντικά και δεν έλαβαν καθόλου χρήματα.
• Η ταινία γυρίστηκε την καλοκαιρινή περίοδο, γι’αυτό και η Αθήνα είναι σχεδόν άδεια.  Γιατί φυσικά όλοι λείπουν σε διακοπές!

H TV ΣΗΜΕΡΑ…. 

ΕΤ1:00:00, This is England.  Πολύ καλή ταινία βρετανικής παραγωγής.  Η ιστορία επικεντρώνεται στη ζωή ενός 12χρονου, ο οποίος γνωρίζει μια συμμορία skinheads στους δρόμους της πόλης, για να έρθει αντιμέτωπος λίγο αργότερα με την αλήθεια.  Η βία δεν οδηγεί πουθενά…

Χαιρετώ μέχρι αύριο! 🙂

Boy A: Πόσο μπορεί τελικά να αλλάξει ένας άνθρωπος;….

Hey hey!. Χαιρετώ για μια ακόμη φορά all of you!. Τον τελευταίο καιρό έχω ψάξει και έχω βρεί τόσες πολλές και καλές ταινίες, και παλιές και καινούριες, που νομίζω οτι δε μου φτάνει ο χρόνος να τις δω!.  Κάθε μέρα ανακαλύπτω καμιά 5αριά και αμέσως τις προσθέτω στη λίστα μου, για να ανέβουν σύντομα στο blog.  Ειδικά αυτή τη βδομάδα, έχω να δω ταινίες σεμιναρίου (Tarkovsy, Eisenstein και ο Θεος βοηθός!!) που λίγο πολύ είναι περίεργες, αλλά θα ανέβουν και αυτές, διοτί καλό είναι να βλέπουμε και πράγματα τελέιως διαφορετικά από τα σημερινά, κυρίως γιατί με αυτά τέθηκαν οι βάσεις του κινηματογράφου.  Οπότε τα μάτια και τα μυαλά σας ανοιχτά, και ελπίζω πραγματικά να τις αγαπήσετε, όπως τις αγαπώ κι εγώ 🙂 (ο ναι δε περίμενα ποτέ να πω οτι αγαπώ τον Tarkovsky, είναι μεγάλο κατόρθωμα για εμένα!).  Σήμερα πάντως θα συνεχίσουμε κανονικά, με μια ταινία που απευθύνεται σε όλα τα γούστα και θα αφήσουμε τις πιο κλασσικές για μέσα στη βδομάδα.  Boy A λοιπόν…

Η συγκεκριμένη ταινιούλα, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για εμένα.  Καταρχάς όταν δούλευα στο video club (κλαψ, σνιφ και τα σχετικά) την είχα δει πολλές φορές στις χιλιάαδες ταινίες που είχαμε (ελπίζω να το διαβάζει το πρώην αφεντικό, μπας και γίνει τίποτα πάλι! :P) και δε ξέρω γιατί, αλλά την προσπερνούσα διαρκώς.  Βασικά είχα και την αμυδρή αίσθηση έτσι όπως έβλεπα το εξώφυλλο οτι ο πρωταγωνιστής ήταν ο τυπάς που έπαιζε στο Into the Wild, και πάλι δε του έδινα σημασία, δε ξέρω γιατί!.  Τελικά πρόσφατα μου την ξαναθύμησε ένας φίλος και μου είπε, οτι πρέπει να την δείς.  Απλά.  Όταν φυσικά είδα και το εξώφυλλο κατάλαβα οτι απλά θα έπρεπε να τη δω, αφού για τόσο καιρό την έβρισκα μπροστά μου.  Μπορώ πλέον να πω οτι έχανα μια trully καλή ταινία και μια ακόμη καλύτερη ερμηνεία.
O Jack Burridge (Andrew Garfield) είναι ένας νεαρός με πολλά προβλήματα.  Προβλήματα που πηγάζουν από το ταραγμένο του παρελθόν, όταν σε παιδική ηλικία καταδικάστηκε μαζί με έναν φίλο του σε πολλά χρόνια κάθειρξης, εξαιτίας μιας δολοφονίας που διέπραξαν.  Ο Jack, αφήνεται ελεύθερος μετά από πολύ καιρό, και προσπαθεί με ένα νέο όνομα (δε λέγεται Jack κανονικά) και μια νέα ταυτότητα να κάνει-τι άλλο;- και μια καινούρια αρχή στη ζωή του, ως ελεύθερος πολίτης πια.  Έχοντας την βοήθεια του μοναδικού ατόμου που ξέρει την αλήθεια, ενός επιτήρητή του, του Terry (Peter Mullan) προσπαθεί να ορθοποδήσει, να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και να διαγράψει μια για πάντα, το σκοτεινό του παρελθόν.  Όμως αργά ή γρήγορα, όλα τα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και τότε τι μπορείς να κάνεις, πρίν το παρελθόν σου σε ‘καταπιεί’ μια για πάντα;….
Η ταινία είναι τρομερή, απ’όποια πλευρά κι αν την πιάσεις.  Η σκηνοθεσία είναι πολύ όμορφη και επικεντρώνεται, όπως και θα έπρεπε, στην παρουσία του κεντρικού ήρωα.  Υπάρχει ένα διαρκές μπρος-πίσω, μια εναλλαγή του παρόντος και του παρελθόντος, προκειμένου να καταλάβουμε τι έχει γίνει και είχε καταλήξει ο Jack στη φυλακή.  Δεν μας δίνεται για παράδειγμα, από την αρχή όλο το story σχετικά με τη δολοφονία που διέπραξε με τον φίλο του και μετά περνάμε στο παρόν.  Αντιθέτως υπάρχει μια διαρκής κατάσταση κατά την οποία βιώνει ξανά και ξανά τα ομολογουμένως τραυματικά γεγονότα της παιδικής του ηλικίας. Συνήθως οι αναμνήσεις του, έρχονται με τη μορφή ονείρων, από τα οποία και ξυπνάει συνήθως πανικόβλητος, για να συνειδητοποιήσει για μια ακόμη φορά, οτι το παρελθόν του τον στοιχειώνει, αλλά και οτι στην τελική βρίσκεται σε ένα παρόν οπού προσπαθεί απλώς να ζήσει…
Ο χαρακτήρας του Jack σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη στιγμή, καθώς από την αρχή φαίνεται οτι είναι ένα παιδί, με κάποια ενδεχομένως διανοητικά προβλήματα.  Το αξιοπερίεργο και εκπληκτικό μαζί, είναι οτι στην ταινία ο ηθοποιός Andrew Garfield, έχει μια τόσο ιδιαίτερη φυσιογνωμία, που σε κάνει άνετα να πιστέψεις οτι έχει πραγματικά κάποιο ‘πρόβλημα’.  Ο χαρακτήρας που υποδύεται είναι κάπως περίπλοκος.  Από τη μια πλευρά δε ξέρεις αν πρέπει να τον συμπαθήσεις και να τον λυπηθείς, και από την άλλη δε ξέρεις αν πρέπει να τον σιχαθείς, αφού στην τελική σκότωσε κάποιον και μάλιστα στην τρυφερή, παιδική του ηλικία.  Και ο πιτσιρικάς που υποτίθεται οτι είναι ο Jack σε μικρή ηλικία, είναι πολύ πιστικός και πολύ καλός, αλλά σίγουρα αυτός που κλέβει την παράσταση, είναι ο Garfield.  Είναι συγκλονιστικός!.  Η αλήθεια είναι οτι δε τον έχω παρακολουθήσει ποτέ, σε καμία άλλη ταινία.  Γενικά τον ήξερα, αλλά δε μου πολυγέμιζε το μάτι.  Ε λοιπόν έκανα λάθος (ναι αυτή είναι η μια και μοναδική μου φορά!), γιατί είναι εξαιρετικός ειλικρινά.  Καταφέρνει να περάσει 1000% το άτομο με τα ψυχολογικά-και άλλα- προβλήματα, που πραγματικά αγωνίζεται και προσπαθεί με νύχια και με δόντια, να αφήσει πίσω του, όλα αυτά που τον στιγμάτισαν και του έβαλαν την ταμπέλα του ‘κακού πρωσοποποιημένου’.  Μέσα σε μια νέα κοινωνία, τόσα χρόνια μετά, προσπαθεί να αφομοιωθεί από το περιβάλλον και να δημιουργήσει ένα νέο μέλλον για τον εαυτό του, μακριά από όλους όσους γνώριζαν το μεγάλο μυστικό του.  Η ερμηνεία του είναι σπαρακτική.  Αντιμετωπίζει ένα σωρό προβλήματα με τον εαυτό του και όμως προσπαθεί να προχωρήσει μπροστά.  Όταν σιγά σιγά οι γύρω του αρχίζουν να καταλαβαίνουν ποιός πραγματικά είναι, θα μπει για μια ακόμη φορά στο περιθώριο, γιατί οι άνθρωποι δε ξεχνάνε.  Και το πιο βασικό, δε συγχωρούν.  Γενικά περνάει από πολλά στάδια και φτάνει σε μια τελική κορύφωση- λύτρωση για την οποία φταίνε πλέον όλοι οι υπόλοιποι, εκτός από τον ίδιο.  Δε νομίζω να ξεχάσω ποτέ, τη σκηνή που βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο και μιλάει στον εαυτό του ουσιαστικά, λέγοντας “Δεν είμαι πια εκείνο το παιδί, δεν είμαι πια εκείνο το παιδί…!!”.  Την βρήκα απίστευτα σκληρή και είχα μείνει αποσβολωμένη να παρακολουθώ όλο το δράμα που ζούσε ο ήρωας.  Νομίζω οτι με την ερμηνεία του αυτή μπήκε για τα καλά στον χάρτη των καλών, νέων ηθοποιών.  Είναι συγκινητικός και απίστευτα αθώος και αγαθός, παρά το γεγονός το οποίο καθόρισε μια για πάντα, την μετέπειτα ζωή του.  Και νομίζω οτι αυτό κάνει και την διαφορά.  Το γεγονός οτι ενω σαν θεατής ξέρεις οτι έχει κάνει κάτι πραγματικά αποτρόπαιο, δε μπορείς να του κρατήσεςι κακία, παρά να τον λυπηθείς και να να φτάσεις ακόμα και στο σημείο να κατακρίνεις όλους αυτούς που κατακρίνουν τον ίδιο.  Όπως όμως λεώ εγώ, όταν είσαι έξω από τον χορό, πολλά μπορεί να πείς.  Κατά πάσα πιθανότητα και εγω να αντιδρούσα έτσι….Όταν όμως το βλέπεις να συμβαίνει, τότε καταλαβαίνεις οτι τελικά σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως αυτή της ταινίας, πρέπει να δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία στον άλλον.  Κάτι σαν προσωρινή άφεση αμαρτιών, διότι ίσως να αποτελέσεις και εσυ την αφετηρία για ένα ακόμη έγκλημα, το οποία έμεσα θα έχεις προκαλέσει…
Η ταινία είναι δύσκολη, από την άποψη οτι σίγουρα θα σας προκαλέσει ανάμικτα και ίσως οχι και τόσο ευχάριστα συναισθήματα.  Κοινωνική- δραματική, θα έλεγα, που βασίζεται ετσι κι αλλιώς σε πολλά αληθινά περιστατικά.  Πόσοι και πόσοι δεν υπάρχουν με ψεύτικα στοιχεία εκεί έξω, προκειμένου να γλυτώσουν την κοινωνική κατακραυγή και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα;  Με τη μόνη διαφορά πως ο ήρωας της ταινίας μας, ίσως να μην στάθηκε τελικά και τόσο τυχερός….
Δείτε την, αξίξει πραγματικά….

http://www.youtube.com/watch?v=oHoj0uagkBg

TRIVIA

• Ο τίτλος της ταινίας Boy A, αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο αναφερόταν στο δικαστήριο ο πρωταγωνιστής.  Επειδή όταν δικάστηκε με τον φίλο του ήταν και οι δυο ανήλικοι, ο νόμος προβλέπει οτι απαγορεύεται να δωθούν τα πραγματικά ονόματα των παιδιών και συνεπώς τους είχαν αποδοθεί οι ονομασίες Boy A και Boy B (αν και στην ταινία δεν γίνεται καμία αναφορά για Boy B, αλλά λογικά έτσι θα ήταν το ‘όνομα’ του άλλου παιδιού).
• Ένα trivia απ’αυτά που μ’αρέσουν πολύ: υπάρχει μια σκηνή κατά την οποία στη παιδική ηλικία ο Jack, μαζί με τον Philip (τον φίλο του) φαίνεται να ‘πετούν’ ιστό στους τοίχους, προφανώς υποδυόμενοι τον Spiderman.  O Andrew Garfield υποδύεται τον νέο Spiderman, αντικαθιστώντας τον Tobey Maguire, μετά από τρεις ταινίες.  Η νέα ταινία του Spiderman αναμένεται να βγεί στις αίθουσες το 2012.  Τσεκάρετε και την πρώτη φωτογραφία που έχει κυκλοφορήσει, φορώντας τη στολη του Spidy, με κάποιες ομολογουμένως ευδιάκριτες διαφορές.  Lοοking good! 😛                   http://www.imdb.com/media/rm163546368/tt0948470
• Ο Garfield πρωταγωνίστησε και στην-για πολλούς- ταινία της χρονίας, Social Network.

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

ET1: 00:00, The Ladykillers, με τους Tom Hanks, Marlon Wayans (ναι τον τύπο που έπαιξε στο Requiem for a Dream και μετά στο Scary Movie….).  Ο Hanks υποδύεται τον ρόλο ενός καθηγητή που αποφασίζει να ληστέψει ένα καζίνο.  Αποφασίζει λοιπόν να μαζέψει μια ομάδα με τα κατάλληλα άτομα (και καλά) προκειμένου να γίνει η δουλειά.  Αποφασίζουν να νοικιάσουν το υπόγειο μιας γριούλας, προφασιζόμενοι οτι το χρειάζονται για πρόβες…μουσικής, ενώ στην πραγματικότητα το χρειάζονται για να καταστρώσουν στο σχέδιό τους.  Όταν η γριούλα τους πάρει χαμπάρι, αποφασίζουν να τη σκοτώσουν, όμως αυτό αποδεικνύεται ιδιαιτέρως δύσκολο, μιας και η συμμορία δε φαίνεται να αποτελείται και από τα πιο κοφτερά μυαλά.  Σε σκηνοθεσία των αδελφών Coen.  Πολύ καλή κωμωδία.

Cya!

Somewhere: Somewhere indeed….

Hello again!.  Τι κάνουμε; Ελπίζω όλα καλά! Θέλω να στείλω τα χαιρετίσματά μου στην Κατερίνα, από Σουηδία, για το support και τα καλά της λόγια!.  Hope you stay στη παρέα μας! :P.  Λοιπόν σήμερα το menu έχει μια ταινία, για την οποία η αλήθεια είναι, δεν άκουσα, ούτε διάβασα και τα καλύτερα.  Είπα όμως να την δω κι εγω, προκειμένου να δω προς τι τόση σύγχυση και διαφορά απόψεων.  So Somewhere it is…

Η ταινία είναι καινούρια, του 2010 και είναι σκηνοθετημένη από τη Sofia Coppola.  Γενικά είχα ένα θέμα με αυτή τη ταινία.  Από τη μια πλευρά, όταν είδα οτι είναι η Coppola η σκηνοθέτης, με ‘έψησε’ να την δω, γιατί γενικά οι δουλειές της μ’αρέσουν (δε τρελαίνομαι, εκτός ίσως από το Virgin Suicides που μου άρεσε πολύ).  Από την άλλη πλευρά όμως, όταν είδα οτι πρωταγωνιστής είναι ο Stephen Dorff, το ξανασκέφτηκα λιγάκι το πράγμα.  Δε ξέρω γιατί, αλλά ίσως φταίει οτι είχε παίξει σε ένα videoclip της Britney, οπότε είχα σκαλώσει μετά, σχετικά με το τι σόι ηθοποιός είναι.  Δεν είναι κακός.  Αλλά δεν είναι και τίποτα το εξαιρετικό.  Όμως η ταινία του ταιριάζει γάντι και μπορώ ως ένα σημείο να καταλάβω, γιατί επιλέχθηκε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.  Και συγκεκριμένα, σε αυτή τη ταινία, τον βρήκα πολύ καλό.
Ο Johnny Marco (Stephen Dorf) είναι ένας διάσημος ηθοποιός, που πρωταγωνιστεί κυρίως σε ταινίες δράσης.  Όλα τα φώτα στρέφονται πάνω του όπου κι αν βρίσκεται, τον αναγνωρίζουν παντού, ζει σε χλιδάτες σουίτες και γενικά θα μπορούσε να έχει αυτό που λέμε ονειρεμένη ζωή.  Όταν όμως η μικρή του κόρη Cleo (Elle Fanning) τον επισκέπτεται και περνά μαζί του κάποιες μέρες, τότε θα έρθει η ώρα της συνειδητοποίησης για τον ίδιο και θα καταλάβει οτι όσο διάσημος κι αν είναι, όσα λεφτά κι αν έχει, είναι στην πραγματικότητα…ολομόναχος.
Έχουμε συνηθίσει στις ταινίες της Coppola να υπάρχει γενικά, και σχεδόν πάντα, μια εσωτερική διεργασία του ήρωα, πολλές συζητήσεις, νοήματα και προσπάθεια για την κατανόηση της ίδιας της ζωής.  Πάνω κάτω αυτό είναι που γίνεται και σε αυτή την ταινία, για ακόμη μια φορά.  Έχω όμως την αίσθηση, οτι το Somewhere αποφεύγει το πολύ μπλα μπλα, και απλά αφήνει τις εικόνες και τους χαρακτήρες να μιλήσουν από μόνα τους.  Υπάρχουν αρκετά πλάνα κατά τα οποία ο Johnny κάθεται και πίνει μια μπύρα ή καπνίζει, τα οποία παραμένουν ‘κολλημένα’ πάνω του για αρκετά λεπτά.  Επειδή όμως δεν υπάρχει καμία βαρετή συζήτηση να λαμβάνει χώρα, νομίζω οτι αυτές οι σκηνές είναι από τις πολύ ωραίες της ταινίας.  Τον βλέπουμε να κάνει ένα σωρό πράγματα τα οποία δε προσδίδουν κάτι στην εξέλιξη της ιστορίας (αφού στην τελική δεν είναι αυτός ο στόχος), αλλά πολύ απλά μας κάνουν να κατανοήσουμε καλύτερα τη προσωπικότητα, ακόμα και τις σκέψεις του ήρωα.  Υπάρχει περίπτωση να κουράσουν κάποιον, αλλά νομίζω οτι γενικά προσδίδουν πολύ στο feelling της μοναξιάς και της απογοήτευσης που βγάζει η ταινία.
Ο ήρωας είναι κατά κάποιον τρόπο λες και είναι δυο διαφορετικά πρόσωπα, εννωμένα σε ένα.  Την μια στιγμή τον βλέπουμε μόνο του, να πίνει διαρκώς, να καπνίζει, να φτάνει σε σημείο να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του και το πως έχει τελικά καταντήσει και την άλλη στιγμή τον βλέπουμε να δίνει συνεντεύξεις, να φωτογραφίζεται και να δείχνει (ή μάλλον να υποδύεται) τον ευτυχισμένο και γόη, διάσημο ηθοποιό (που κάποτε τουλάχιστον, σίγουρα ήταν).  Προσωπικά μου προκάλεσε εντύπωση το γεγονός, πως οι υπόλοιποι παρατρεχάμενοι που βρίσκονται τριγύρω του, δεν φαίνεται να παίρνουν χαμπάρι, οτι κάτι δε πάει καλά μαζί του.  Οτι νοιώθει μόνος και εγκαταλειμένος από όλους.  Οτι ακόμα και όταν βρίσκεται με κόσμο, είναι στην πραγματικότητα αλλού, somewhere….
Φυσικά έπρεπε να υπάρξει κάποια αιτία που θα έκανε το Johnny να έρθει αντιμέτωπος με την τωρινή του κατάσταση.  Γι’αυτό και δέχεται την επίσκεψη από την κόρη του, προκειμένου να καταλάβει οτι ίσως και να υπάρχουν ακόμα άτομα δίπλα του, άτομα που ενδεχομένως να αισθάνονται το ίδιο μόνα, όπως ακριβώς αισθάνεται η Cleo.  Η μικρή αδελφή της Dakota Fanning, είναι αξιολάτρευτη και σου βγάζει μια αθωότητα που σου ραγίζει τη καρδιά.  Σε όλες τις σκηνές είναι σαν μικρό κουτάβι, που χρειάζεται προστασία και αγάπη.  Ο Johnny θα αισθάνθεί μετά από πολύ καιρό, οτι κάποιος τον έχει τελικά, πραγματικά ανάγκη.  Οι μέρες που θα περάσει με την μικρή, θα τον οδηγήσουν σε μια απιοκάλυψη για τον εαυτό του και τον τρόπο που μέχρι τότε έβλεπε τα πράγματα στη ζωή του. 
O Dorff είναι πολύ καλός σε αυτόν τον ρόλο και πείθει άνετα ως ξεπεσμένος, πρών super star.  Σου περνάει εύκολα μια ζωή άνευ σημασίας και νοήματος, και είναι στιγμές που τον βλέπεις με οίκτο, αλλά και θυμό μαζί, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχε βρεθεί ποτέ στο πλευρό της κόρης του.  Και οι δυο μαζί δένουν όμορφα και είναι σαν να παρακολουθείς τη ζωή δυο απλών ανθρώπων.  Δυο ανθρώπων όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που την ίδια στιγμή μπορεί να εργάζονται, να ταξιδεύουν, να περπατούν, να ονειρεύονται και απλά να ζούν.  Και αυτό είναι το ωραίο στη ταινία.  Οτι οι ήρωες δεν είναι υπεράνθρωποι, αλλά ανιθέτως άνθρωποι της διπλανής πόρτας.  Απλά προσπαθούν να κάνουν κι εκείνοι την διαφορά στη ζωή τους.  Ή μάλλον την διαφορά ο ένας, στη ζωή του άλλου.
Η τελευταία σκηνή της ταινίας ελπίζω να μη σας ξενίσει, και θα σας πρότινα να την δείτε λίγο πιο μεταφορικά και εσωτερικά, και να μη την ερμηνεύσετε όπως ακριβώς την βλέπετε.  Διότι ενδεχομένως εαν την ερμηνεύεσετε όπως φαίνεται, ίσως να φανεί και λίγο υπερβολικό και μάλλον δε θα πείσει.  Όταν όμως το δείς με μια….άλλη ματιά, καταλαβαίνεις τι θέλει να πει ο ποιητής!.
Γενικά είναι μια γλυκόπικρη ταινιούλα, με μια ρεαλιστική σκηνοθεσία, που σε κάνει να σκέφτεσαι οτι μάλλον εσυ ο ίδιος βρίσκεσαι πίσω από την κάμερα τελικά.  Οι ερμηνείες δεν είναι οτι πιο εκπληκτικό έχετε δει, αλλά σε κάνουν να μπαίνεις εύκολα στο κλίμα και να νοιώθεις μια διαρκή χαρμολύπη, για τον τρόπο που επαναδομείται και προχωρά η σχέση πατέρα-κόρης.  Για τον λόγο αυτό δε καταλαβαίνω γιατί την έκριναν τόσο αυστήρα.  Η ταινία άνετα θυμίζει Coppola και όπως και να το κάνουμε είναι πολύ καλή, και πάλι όχι το αριστούργημα (που να τα βρείς εξάλλου πια;), αλλά παρόλα αυτά…όμορφη.

http://www.youtube.com/watch?v=E3cPbxCBGVo

O καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία σχετικά με τον τίτλο της ταινίας, αφού τη δεί :).

TRIVIA

• Η Coppola ανέθεσε στον Stephen Dorff να παίρνει εκείνος την Elle Fanning από το σχολείο της, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα για την ταινία.  Υποστήριξε οτι ήθελε να δημουργηθεί οικιότητα ανάμεσα στυς δυο ηθοποιούς, προκειμένου να βγει πιο φυσικά και στην οθόνη.  Μάλιστα ο Dorff παρεβρέθηκε και σε έναν αγώνα volley που έδινε η Elle.
• Ο χαρακτήρας που υποδύεται η Elle έπρεπε να είναι καλός σε δυο πράγματα: το μαγείρεμα και το…ice skating.   Στο πρώτο η Elle τα πήγαινε έτσι κι αλλιώς μια χαρά, όμως για το ice skating χρειάστηκε εντατική προπόνηση τριών μηνών και καθημερινό ξύπνημα στις 5 το πρωί.  Επίσης το κομμάτι που ακούγεται στην ταινία, ενώ κάνει πατιναζ, είναι επιλογή της ίδιας της Elle.

H TV ΣΗΜΕΡΑ…. 

ANT1:21:00, Edison, με τους Kevin Spacey, Morgan Freeman, Justin Timberlake.  Αστυνομική περιπέτεια, με τον Timberlake στον ρόλο ενός δημοσιογράφου, που προσπαθεί να ξεσκεπάσει τα βρώμικα παιχνίδια που που παίζονται στος κόλπους τις αστυνομίας.  Οχι τίποτα το ιδαίετερο, αλλή συγκριτικά με τις υπόλοιπες ταινίες της βραδιάς, είναι η καλύτερη επιλογή.  Και παίζει και ο Spacey 🙂

Have a nice day!

The Notebook: Μια εξαίσια και όμορφη ιστορία αγάπης….

So we have a winner!  Καταρχάς θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για τη συμμετοχή και τις ψήφους σας και να σας πω οτι είναι κάτι που θα γίνεται πλέον πολύ συχνά, οπότε θέλω να συνεχίσετε να μπαίνετε στο blog, να ψηφίζετε και να σχολιάζετε οτι θέλετε!.  Θα μπούν προοδευτικά νομίζω όλες οι κατηγορίες ταινιών: περιπέτειες, κωμωδίες, θριλερ και παέι λέγοντας.  Οπότε να είστε σε ετοιμότητα και να συνεχίσετε να ψηφίζετε αυτές που σας αρέσουν!  Και για μια ακόμη φορά ευχαριστώ πολύ πολύ για τη συμμετοχή σας! 🙂  Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθούμε με την ταινία που πήρε τις περισσότερες ψήφους (ανάμεσά τους και την δική μου), για την καλύτερη ταινία love- story.  The Notebook λοιπόν….

Ειλικρινά αυτή τη ταινία την αγαπώ.  Νομίζω οτι είναι πραγματικά από τις καλύτερες ιστορίες αγάπης που έχω δει και αυτό το λέει κάποια, που δε συμπαθεί και ιδιαίτερα τα love stories.  Γι’αυτό το λόγο τη συγκεκριμένη ταινία, μαζί με μερικές άλλες (Great Expectations, Jeux d’enfants, Moulin Rouge, The Secretary, The Fountain κ.α) την βάζω άνετα στις all time favorite για εμένα.  Η αλήθεια είναι πως δε μου ήταν καθόλου δύσκολο τελικά να επιλέξω το The Notebook προκειμένου να το ψηφίσω, άσχετα αν υπήρχαν κι άλλες ταινίες που μου άρεσαν.  Και ήμουν σίγουρη από την αρχή, πριν ανεβάσω τη λίστα στο blog, οτι θα έβγαινε η πιο αγαπημένη απ’όλες τις υπόλοιπες….
Το story κλασσικό όσο δε πάει.  Ο Noah (Ryan Gosling) είναι ένας φτωχός, πλήν τίμιος νεαρός που ερωτεύεται παράφορα μια πλούσια κοπέλα, την Allie (Rachel McAdams).  Οι δυο τους ζούν έναν υπέροχα παθιασμένο έρωτα, αλλά σύντομα έρχονται οι αντιδράσεις από τους γονείς της Allie, οι οποίοι δε βλέπουν με καθόλου καλό μάτι, τη σχέση της με τον φτωχό Noah.  Οι δρόμοι τους τελικά θα χωρίσουν, μέχρι τη στιγμή που θα ενωθούν για μια ακόμη φορά και οι δυο τους θα συνειδητοποιήσουν οτι η αγάπη που τους ενώνει στην ουσία δε χάθηκε ποτέ….
Τώρα τι να πω γι’αυτή τη ταινία;.  Προσωπικά, όσες φορές κι αν την δω, πρέπει να κουβαλάω στον καναπέ και ένα κουτί χαρτομάντιλα, διότι το κλάμα είναι απλά δεδομένο.  Ο τρόπο με τον οποίο υφαίνεται και παρουσιάζεται η σχέση ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές, είναι απλά υπέροχος.  Ο Gosling και η McAdams έχουν μια απίστευτα έντονη χημεία και έναν ερωτισμό που ξεχυλίζει.  Δεν είναι τυχαίο οτι μετά από την ταινία, υπήρξαν και για αρκετό καιρό ζευγάρι στη πραγματική ζωή.  Το πάθος, ο έρωτας, η αγάπη, η θλίψη, του αποχωρισμού και της ‘προδοσίας’, τα πάντα μέσα σε αυτή τη ταινία είναι τόσο φυσικά και τόσο ειλικρινή, που σε ορισμένες στιγμές νομίζεις οτι πολύ απλά η οθόνη σου θα εκραγεί από την συσώρευση τόσων συναισθημάτων.  Το εκπληκτικό σε αυτές τις ερμηνείες είναι οτι έρχονται τόσο φυσικά, χωρίς καμία πίεση και προσπάθεια.  Όλα φαίνεται να ρέουν απλά και φυσικά, σαν το νερό ενός ποταμού.  Με την ίδια ορμή και την ίδια ομορφιά.  Η αγάπη που βιώνουν αυτά τα δυο άτομα, είναι μια αγάπη ουσιαστικά αιώνια.  Ακόμα και όταν είναι μαζί, ακόμα και όταν χωρίζουν και ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια, αυτό που ένοιωσαν από την πρώτη στιγμή, δε παύει να υπάρχει, αλλά γίνεται πιο δυνατό, κάθε στιγμή και κάθε λεπτό.  Ο ένας λαχταρά τα πάντα πάνω στον άλλον, ακόμα και όταν είναι μαζί θέλουν να είναι….πιο μαζί!.  Δεν χορταίνουν να βρίσκεται ο ένας δίπλα στον άλλον και να μοιράζονται τα πάντα μεταξύ τους.  Είναι κάτι το πολύ όμορφο να το βλέπεις και να το αισθάνεσαι, διότι τα πάντα σε αυτή τη ταινία στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά και τη ψυχή σου.  Ποιος νοιάζεται αν είναι σωστό ή λάθος;  Κανείς, γιατό πολύ απλά τον πρώτο λόγο έχει η καρδιά και τον τελευταίο (και αν!) έχει το μυαλό και η λογική.
Η σχέση τους περνάει από σαράντα κύμματα και πολλά σκαμπανεβάσματα.  Δεν είναι μια αγάπη χωρίς δυσκολίες και θυσίες.  Όμως και πάλι αυτό που έχει βασικά σημασία, είναι οτι οι δυο τους είναι μαζί και στα καλά και στα άσχημα, και στα πάνω και στα κάτω.  Είναι υπέροχος ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται όλα αυτά στη ταινία.  Οι τοποθεσίες, η εποχή κατά την ποία εκτυλίσεται το ειδύλλιο, τα ρούχα, η αίσθηση μιας άλλης εποχής που αποπνέει, όλα είναι ρομαντικά και μαγικά, οχι με έναν γλυκανάλατο τρόπο, αλλά με όλη την ειλικρίνεια και ομορφιά μιας πραγματικής αγάπης.  Υπάρχουν σκηνές που πλέον μνημονεύονται ως κλασσικές, και είναι πραγματικά πανέμορφες, όπως επίσης και η σκηνή με ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά φιλιά, όλων των εποχών (αχχχχχ…..).

Θυμάμαι οτι πρόσφατα συζητούσα με τις φίλες μου σχετικά με την ταινία και καταλήξαμε στο συμπέρασμα οτι δίνει στον καθέναν, κι από έναν διαφορετικό λόγο για να την αγαπήσει και να μη τη ξεχάσει ποτέ.  Στην μια άρεσε η σκηνή του φιλιού και ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται το πάθος μετά από καιρό, ανάμεσα στους δυο τους.  Στην άλλη άρεσε μια σκηνή κατά την οποία βρίσκονται οι δυο τους στην θάλλασα και ανταλλάσουν λόγια που δηλώνουν την αιώνια αγάπη τους, αλλά με έναν τρόπο όμορφο και σχεδόν παιδιάστικο.  Σε εμένα πάλι αρέσει μια σκηνή κατά την οποία o Noah με την Αllie τσακώνονται, διότι βγαίνουν μεγάλες και αληθινές…αλήθειες μέσα από αυτά που λένε.  Αυτό είναι και το ωραίο στην τελική.  Οτι ο καθένας μπορεί να πάρει αυτό που θέλει και αυτό που τον εκφράζει μέσα από μια ταινία, με ένα σενάριο που θα μπορούσε να την έχει χαντακώσει και να την έχει κάνει απλά αδιάφορη, που όμως οι ερμηνείες και η έκρηξη του πάθους και του έρωτα, την σώζει πανηγυρικά και την κάνει να τρυπώνει για πάντα στην καρδιά και την ψυχή μας…Πανέμορφη, μαγευτική και απλά….η απόλυτη ιστορία αγάπης….   

http://www.youtube.com/watch?v=S3G3fILPQAU 

TRIVIA

• Εδω θα γελάσουμε πολύ.  Για τον ρόλο του Noah ήταν έτοιμοι να περάσουν από casting ο Tom Cruise, Justin Timberlake και ο…Steven Spierlberg (……).  Ενώ για τον ρόλο της Allie, η Ashley Judd, Reese Witherspoon (άντε πάει στο καλό) και το καλύτερο…..η Britney Spears.  Νομίζω οτι μου ερχεται να βάλω τα κλάματα τελικά και οχι τα γέλια…
• Ο Ryan Gosling έφτιαξε το τραπέζι που βρίσκεται στην κουζίνα σε μια σκηνή της ταινίας, κατά τη διάρκεια προετοιμασίας του για τον ρόλο του Noah.
• Επίσης για δυο μήνες πριν τα γυρίσματα της ταινίας έκανε κάθε μέρα…κουπί με μια βάρκα στον ποταμό Ashley και έφτιαχνε κάθε μέρα έπιπλα, προκειμένου να είναι καλύτερα προετοιμασμένος για τον ρόλο του, αλλά φυσικά και για να καταφέρει να ‘μπεί’ πιο εύκολα στο πετσί του ρόλου!.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

ALTER: 23:00, Pacific Heights, με τους Michael Keaton, Melanie Griffith, Matthew Modine.  Καλογυρισμένο θριλερ με τον Keaton στον ρόλο του επικίνδυνου και σχιζοφρενή ενοικιαστή, που αποφασίζει να κάνει κόλαση τη ζωή ενός νεαρού ζευγαριού, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

STAR: 01:30, The Corpse Bride, με τις φωνές του Johnny Depp και Helena Bonam Carter.  Μια νύφη αποφασίζει να αποκατασταθεί και να παντρευτεί, έναν καλοκάγαθο νεαρό.  Το μόνο πρόβλημα; Είναι λίγο νεκρή!.  Burtoniko κλίμα και τρομερή (όπως πάντα) stop motion τεχνική, για μια ακόμη ταινία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Depp, ακόμη και ως κινούμενο σχέδιο.

Καλή προβολούλα 🙂

NEW CATEGORY!! NEED YOUR HELP!!

Hello guyz!!.  Λοιπόν από σήμερα και στο εξής θα έχετε τη δυνατότητα να ψηφίζετε την αγαπημένη σας ταινία, ανάλογα με το είδος της!.  Εγκαινιάζουμε νέα κατηγορία, έτσι για να κάνουμε λίγο πιο…spicy το blog και να σας δώ λίγο να συμμετέχετε, γιατί νομίζω οτι με έχετε αφήσει μόνη μου :(.  Θα μπορείτε είτε να ψηφίζετε μόνο, είτε να κάνετε και ένα σχολιάκι για τον λόγο που σας αρέσει η συγκεκριμένη ταινία.  Το κάθε poll θα παραμένει για 2 ημέρες ενεργό (διότι αναρτημένο θα είναι έτσι κι αλλιώς), προκειμένου να μπορείτε να επιλέγετε.  Η καλύτερη ταινία από κάθε κατηγορία, θα ανεβαίνει την 3η μέρα με την ανάλυσή της και όλα τα σχετικά.  So plz enjoy και παρακαλώ να συμμετέχετε, όσο μπορείτε!  Ι’d be very happy! 😉  So let’s start….!