Καλημέρα και πάλι λοιπόν! Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα νεανικό ταινιάκι που προβλήθηκε μέσα στο 2011 (εξού και το καινούριο) και το οποίο παρακολούθησα μόλις πρόσφατα, εν μέρει και για τις ανάγκες των Blogoscars. Παρόλα αυτά σύντομα βρήκα το εαυτό μου να το απολαμβάνει πραγματικά, μιας που έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε φίλμς με πιτσιρικαρία που μπλέκει σε ένα σωρό περιπέτειες. Sο ξεκινάμε; Υeap, we do!
Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1979, οπού μια παρέα παιδιών αποφασίζει να γυρίσει ένα super 8 ταινιάκι, προκειμένου ο ένας από αυτούς-ένας φιλόδοξος, χοντρούλης σκηνοθέτης-να συμμετάσχει με τη κόπια του σε έναν κινηματογραφικό διαγωνισμό. Οι φίλοι του συμφωνούν να τον βοηθήσουν προκειμένου να γυρίσει το πολυπόθητο ζομποεργάκι του, ζητώντας τη βοήθεια της όμορφης Alice (Elle Fanning). Όταν ξεκινούν τα γυρίσματα το βράδυ κοντά σε έναν σταθμό τραίνων, τα παιδιά θα γίνουν μάρτυρες ενός τρομακτικού ατυχήματος, που λίγο θα λείψει να στοιχίσει τη ζωή τους. Σύντομα θα έρθουν αντιμέτωποι με μια σειρά περίεργων εξαφανίσεων και φαινομένων στη πόλη τους, με τον αναπληρωτή Σερίφη Jackson Lamb (Kyle Chandler) να προσπαθεί να δώσει μια λογική εξήγηση. Τα παιδιά δε θα αργήσουν να ανακαλύψουν τι συμβαίνει, και τότε θα έρθουν αντιμέτωποι με μια φρίκη την οποία ποτέ τους δεν είχαν φανταστεί.
Ο σκηνοθέτης J.J Abrams είναι μια ιδιόμορφη Χολιγουντιανή προσωπικότητα, καθώς κάνει την εμφάνισή του μέσα στα χρόνια, όταν και όποτε το αποφασίσει ο ίδιος, πιο πολύ στον ρόλο του κινηματογραφικού παραγωγού. Βεβαίως έχει εκτελέσει και χρέη σκηνοθέτη (όπως δηλαδή στο σημερινό μας ταινιάκι) για επιτυχημένες μάλιστα στο είδος τους ταινίες, όπως το “Mission Impossible III” (2006) και το “Star Trek” (2009). Παρόλα αυτά οι φορές που έχει καθήσει πίσω από την κάμερα είναι πραγματικά μετρημένες στα δάχτυλα, αφού προτιμά να εκτελεί χρέη παραγωγού ή σεναριογράφου, και μάλιστα περισσότερο σε σειρές, παρά σε ταινίες. Το “Lost” και το “Fringe” είναι από τις χαρακτηριστικότερες και πιο επιτυχημένες δουλειές του. Έτσι λοιπόν αν και έχει δώσει καλά δείγματα δουλειάς, ήταν σίγουρα μια έκπληξη όταν μαθεύτηκε οτι μια ταινία όπως το “Super 8” θα την υπέγραφε σεναριακά και σκηνοθετικά ο ίδιος. Όταν μάλιστα μάθαμε οτι ο Spielberg θα αναλάμβανε την παραγωγή, τότε το ενδιαφέρον γύρω από το story και την εκτέλεση της ταινίας, χτύπησε ταβάνι.
Η αλήθεια είναι πως από σεναριακή πλευρά η ταινία δεν έχει κάτι καινούριο να μας πει, από την άποψη οτι το story με τα πιτσιρίκια που μπλέκουν σε περιπέτειες το έχουμε δει, και το έχουμε ξαναδεί ήδη από τη δεκαετία του ’80, όταν και αυτός ο κινηματογράφος βρισκόταν στις δόξες του. Εάν όμως κοιτάξει κανείς πέρα από το κλασικού μοτίβου σενάριο, θα διαπιστώσει ο το “Super 8” έχει κάτι να πει και το λέει καλά, κυρίως γιατί πατάει πάνω σε μια νοσταλγική βάση, τότε που ήμασταν και εμείς παιδιά και θέλαμε να κατακτήσουμε τον κόσμο όλο. Αυτή ακριβώς η νοσταλγική διάθεση και η θύμηση παλιών, μπλοκμπαστερικών φιλμ, είναι που κάνει αυτή τη ταινία αξιολάτρευτη.
Αν λοιπόν δε σας ενοχλεί ένα σενάριο που σίγουρα θα έχετε ξαναδεί τριγύρω, τότε σίγουρα θα απολαύσετε τα πάντα σε αυτό το φρέσκο και στιλιζαρισμένο ταινιάκι, που έτσι κι αλλιώς (και χρονολογικά να το δει κανείς) παραπέμπει στην καλύτερη δεκαετία για τέτοιες ενέργειες: αυτή του 1980.
Προσωπικά υπάρχουν πράγματα τα οποία μπορεί να έχω ξαναδεί σε μια ταινία, αλλά να καταφέρνει με ένα μόνο διαφορετικό στοιχείο, να κερδίσει την προσοχή και το ενδιαφέρον μου. Στη προκειμένη περίπτωση το γεγονός οτι η παρέα των παιδιών γυρίζει μια ταινία, μέσα σε μια ταινία, είναι καταλυτικής σημασίας για την προώθηση της ιστορίας, καθώς όπως η κάμερα του σκηνοθέτη γίνεται κοινωνός των εικόνων και εξελίσσει τη δράση, έτσι και εδώ η κάμερα των παιδιών θα αποτελέσει τη γνώση της οποίας θα γίνουν μάρτυρες οι μικροί πρωταγωνιστές και θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν την επικίνδυνη κατάσταση μέσα στην οποία έχει μπλεχτεί η μικρή τους πόλη Lilian. Αναμφίβολα ένα σκηνοθετικό εύρημα που έχει τη δική του-σημαντική-αξία μέσα στη ταινία.
Εξίσου ενδιαφέρον είναι και το μήνυμα το οποίο φαίνεται να πετάει ο Abrams μέσα στο φιλμ του, ένα μήνυμα το οποίο εν έτη 2011 είναι πιο σημαντικό από ποτέ.
Κατά τη διάρκεια του τεράστιου χαμού στη πόλη, κάνει την εμφάνισή του ο στρατός, ο οποίος φαίνεται πως ξέρει πολύ καλά τι έχει συμβεί και κυρίως ποιος είναι ο υπεύθυνος της τεράστιας καταστροφής που έχει γίνει στη περιοχή. Όπως γίνεται αργότερα γνωστό ο στρατός ήταν υπεύθυνος για μια σειρά πειραμάτων που είχαν γίνει πάνω σε ένα… περίεργο πλάσμα, το οποίο τώρα είναι ελεύθερο, τρομοκρατώντας τη πόλη των πρωταγωνιστών.
Στο πλαίσιο της υπόθεσης θα μπορούσαμε να μείνουμε σε αυτό το κομμάτι της περιπετειώδους δράσης και να μη δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στο ‘γιατί’ και το ‘πως’. Αν όμως αποφασίσουμε να το κάνουμε, τότε θα δούμε την ύπαρξη μιας αντίληψης η οποία στις μέρες μας είναι πιο έντονη από ποτέ: η φύση εκδικείται. Και πως δε θα μπορούσε; Όταν ο άνθρωπος παρεμβαίνει στα πράγματα γύρω του, τα εκμεταλλεύεται και τα καταστρέφει στο όνομα του δικού του οφέλους, είναι μόνο θέμα ώρας μέχρι η Φύση να πάρει το ‘αίμα της πίσω’, επιβάλλοντας την καταστροφική της δύναμη πάνω στους ανθρώπους, χωρίς κανένα έλεος. Έτσι και εδώ το πρωταγωνιστικό πλάσμα αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη αδικία πάνω στη Φύση και τα όντα της, μια αδικία που αργά ή γρήγορα ξεπληρώνεται. Όπως ακριβώς γίνεται και στη ταινία. Ποιος μπορεί να κατακρίνει την οργή του, όταν αποτέλεσε αντικείμενο εκμετάλλευσης, πειραμάτων και κακομεταχείρισης από τον άνθρωπο, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Η απάντηση είναι κανείς.
Όσον αφορά τη σκηνοθεσία του Abrams είναι πολύ καλή, καθώς καταφέρνει αν επαναφέρει την ‘αίγλη’ και την αθωότητα της παλιάς εποχής (περιμένεις πως από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτεί από κάπου ο Eliot μαζί με το E.T και θα αρχίσουν να βολτάρουν με το ποδήλατό τους). Το ντύσιμο των ηθοποιών, τα σκηνικά και κυρίως η αύρα η οποία πηγάζει από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών, συνθέτουν ένα όμορφο αποτέλεσμα που δύσκολα θα αφήσει κάποιον παγερά αδιάφορο.
Οι ερμηνείες είναι επίσης εξαιρετικές, καθώς ιδιαίτερα η Fanning και ο μικρός Courtney έχουν μια ιδιαίτερη χημεία μεταξύ τους, που βγαίνει εύκολα στην οθόνη και είναι πραγματικά απολαυστικό να τους παρακολουθείς. Και τα υπόλοιπα πιτσιρίκια όμως είναι ιδανικά στους ρόλους τους οι οποίοι είναι ως επί το πλείστον ξεκάθαροι: ο πλακατζής, ο χοντρούλης (είναι αναπόφευκτο), ο φοβιτσιάρης και πάει λέγοντας.
Από πλευράς ενηλίκων έχουμε τη παρουσία του Chandler (τον θυμάστε από μια σειρά που έβαζε το Mega κάτι πρωινά, το “Early Edition”), του Noah Emmerich στον ρόλο του κακού επικεφαλής του στρατού, καθώς και τον Ron Eldard ο οποίος υποδύεται τον μέθυσο πατέρα της Fanning και είναι πολύ καλός σε αυτό.
Το “Super 8” είναι μια ταινία που σου θυμίζει τι ωραία είναι τελικά να είσαι παιδί. Αξίζει να της δώσετε την προσοχή σας, ιδιαίτερα εάν θέλετε να περάσετε ένα ευχάριστο βραδάκι στο σπίτι, εν μέσω του παγετού που επικρατεί έξω. Έχει χιούμορ, συναίσθημα και εντυπωσιακά εφέ, συνδυασμένα όλα σε μια παλιακή αισθητική που σε κερδίζει. Καλή σας προβολή : )
Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο στρατός φταίει πάντα, οτι θα έδινα τα πάντα για να ζούσα σε μια τέτοια πόλη και οτι η ταινία ξεκινάει με μια ευφυέστατη, μινιμαλιστική σκηνή που έμεινε στο μυαλό μου…
TRIVIA
- Ο Abrams ονόμασε την πόλη Lilian από τη γιαγιά του.
- Το διάσημο πλέον ποδήλατο του Spielberg από τον Ε.Τ το βλέπουμε στην ταινία κάπου προς το τέλος, όταν πολλά μεταλλικά αντικείμενα αρχίζουν ξαφνικά να έλκονται προς έναν water tower.
- Επειδή η Fanning ήταν 12 χρονών στα γυρίσματα, αλλά κάποιες σκηνές απαιτούσαν από εκείνη να οδηγάει, αυτό επιτεύχθηκε με έναν τύπο στο πίσω κάθισμα ο οποίος οδηγούσε το αυτοκίνητο κρατώντας ένα μικρό τιμόνι!
- Το ατύχημα με το τραίνο έγινε εσκεμμένα πιο καταστροφικό, απ’ ότι θα ήταν στη πραγματικότητα, ως φόρος τιμής στις exploitation movies του ’70.
Cinestalmeni 