Snow White and the Huntsman: A new twist on a classic fairy tale

NEW ARRIVAL

Καλημέρα σε όλους!  Σήμερα και μετά από αρκετό καιρό θα ασχοληθούμε με καινούρια ταινιούλα που βγαίνει στους κινηματογράφους από αύριο.  Η αλήθεια είναι πως το “Snow White and the Huntsman” φαινόταν οτι θα ήταν μια δυνατή, φανταστική περιπέτεια, ήδη από τα πρώτα trailers, και πρέπει να παραδεχτώ οτι όντως η εκτέλεσή της ήταν υπεράνω προσδοκιών.  Συνεπώς σας την προτείνω ανεπιφύλακτα, για ένα φουλ διωράκι μαγείας, μπόλικης δράσης και πολλαπλών δόσεων κακίας από την υπέροχη Charlize Theron.  Here we go!

Μακριά από τη κλασική, παραμυθατζίδικη συνταγή της Χιονάτης των Αδελφών Grimm, βρίσκεται αυτή η νέα ταινία που αφορά την περιπέτεια της αγνής και αθώας, νεαρής πριγκίπισσας.
Λίγο καιρό πριν είχε βγει στις αίθουσες η version του σκηνοθέτη Tarsem Singh, η οποία παρέπεμπε περισσότερο σε οικογενειακή ταινία Disney, με φαντασμαγορικά κοστούμια (κληροδότημα της αποθανούσας πια Eiko Ishioka) και ελαφρώς χιουμοριστικές ατάκες.  Η αλήθεια είναι πως το “Mirror, Mirror” δεν είχε και τόσο μεγάλη επιτυχία, καθώς φάνηκε να του έλειπε αυτό το ‘κάτι’ (όπως λέει και η Καιτούλα η Γαρμπή) που θα το απογείωνε.  Αντιθέτως η ταινία του Rupert Sanders, αποτελεί ένα ώριμο και γοτθικό δημιούργημα, που έχει ακριβώς τις σωστές δόσεις από τα πάντα: δράση, συναίσθημα, ελάχιστες κωμικές ατάκες (που όμως είναι όντως κωμικές), εντυπωσιακά εφέ, γρήγορη σκηνοθεσία και ένα σενάριο το οποίο έχει καταφέρει να προσαρμόσει τις παραδοσιακές στιγμές της Χιονάτης-βλ. δηλητηριασμένο μήλο- με τρόπο που δένει αρμονικά με το σκοτεινό και φουλ στη μαύρη μαγεία περιβάλλον.

Η Χιονάτη (Kristen Stewart) έχει πια μεγαλώσει, αλλά δεν έχει ζήσει καμία χαρούμενη στιγμή στη ζωή της εδώ και καιρό, και συγκεκριμένα από τότε που η πανέμορφη, αλλά κακιασμένη βασίλισσα Ραβένα (Charlize Theron) σκότωσε τον βασιλιά πατέρας της μικρής τότε Χιονάτης, πήρε τον θρόνο του και μαζί ολόκληρο το βασίλειο, το οποίο αποτελεί πια κρανίου τόπο.  Η σκοτεινιά και η απελπισία βασιλεύουν μέχρι εκεί που φτάνει η πανίσχυρη μαγεία της Ραβένα και η όμορφη πριγκίπισσα βρίσκεται φυλακισμένη στο ψηλότερο σημείο του πύργου και όσο η μητριά της ‘τρέφεται’ με τα νιάτα διαφόρων γυναικών, προκειμένου να παραμείνει για πάντα νέα, αγνοεί οτι η Χιονάτη είναι η καταστροφή, αλλά ταυτόχρονα και η σωτηρία της.  Όταν λοιπόν ο Καθρέφτης την πληροφορήσει οτι μόνο η παλλόμενη καρδιά της Χιονάτης μπορεί να της χαρίσει την αιώνια ζωή, εκείνη θα αποφασίσει να τη σκοτώσει, όμως εξαιτίας ενός αναπάντεχου ευρήματος, η Χιονάτη θα καταφέρει να το σκάσει.  Η βασίλισσα οργισμένη από αυτή την αποτυχία, θα καλέσει τον Κυνηγό (Chris Hemsworth) προκειμένου να την εντοπίσει και να την φέρει πίσω, αφού όπως φαίνεται η μαυρομαλλούσα κοπέλα έχει χαθεί στο απειλητικό, Σκοτεινό Δάσος.  Ο Κυνηγός θα ξεκινήσει τον δρόμο του, αλλά η αγνότητα της Χιονάτης θα τον κάνει να αλλάξει γνώμη.  Τώρα η οριστική μάχη Καλού και Κακού βρίσκεται μόλις λίγες μέρες μακριά…

Η ταινία αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Rupert Sanders ο οποίος εκτός από αυτή έχει περιοριστεί στη δημιουργία διαφημιστικών και short films (btw η officail σελίδα του είναι από τις πιο ωραίες και ιδιαίτερες που έχω δει τελευταία.  Check it: http://www.rupertsanders.com/index.html?ref=0)
Πόσο λοιπόν εντυπωσιακό μπορεί να είναι το γεγονός πως πέρα από ελάχιστα μικρού μήκους φιλμ, ο Sanders κατάφερε και σκηνοθέτησε μια τόσο αξιοπρεπή ταινία φαντασίας;  Μάλλον πολύ, αν μάλιστα αναλογιστούμε και ένα άλλο, πρόσφατο παράδειγμα σκηνοθέτη, αυτό του Joss Whedon, ο οποίος μπορεί να συμμετείχε κυρίως σε τηλεοπτικές σειρές, αλλά μας έδωσε τους πολύ καλούς “The Avengers”.
Επιστρέφοντας και πάλι στα σημερινά μας, νομίζω πως πίσω από την επιτυχή (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) απόδοση της ιστορίας, μεγάλο ποσοστό έπαιξε και το σενάριο το οποίο βρήκα πολύ καλά δοσμένο και σκηνοθετημένο.  Δεν είναι να απορεί βέβαια κανείς, καθώς ο ένας εκ των σεναριογράφων στην προκειμένη περίπτωση είναι ο προτεινόμενος για Oscar Hossein Amini, ο οποίος μας χάρισε πέρσι το εξαιρετικό σενάριο της καλύτερης ταινίας της χρονιάς, του “Drive”.
Έτσι λοιπόν έχοντας μια αξιοπρεπέστατη σκηνοθεσία από πλευράς Sanders η οποία εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ‘μπαρτονική’, ένα πολύ καλό σενάριο το οποίο περιορίζει τις ‘τρύπες’ στο ελάχιστο και δίνει φρέσκια πνοή στον μύθο της Χιονάτης, αλλά και τον παραγωγό του “Alice in Wonderland” (από την οποία είναι εμπνευσμένο σίγουρα ένα κομμάτι της ταινίας), Joe Roth, θα έλεγε κανείς οτι η ταινία ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς.  Και αν σε αυτό προσθέσουμε επίσης το εντυπωσιακό cast και την αξιοζήλευτη μουσική επένδυση (original music score από James Newton Howard, και soundtrack από Florence+ the Machine), τότε σίγουρα μπορούμε να μιλάμε για μια επιτυχημένη, κινηματογραφική συνταγή.

Αυτό που μου προκάλεσε ευχάριστη εντύπωση είναι το πόσο καλοφτιαγμένα μοιάζουν τα εφέ, αλλά και η χρήση του CGI που εδώ μπορεί να προδίδει τη φύση του, δε παύει όμως να προδίδει κάτι το ονειρικό-όπως εξάλλου απαιτείται-στη ταινία.
Η σκηνοθεσία του Sanders δε μοιάζει να βαλτώνει πουθενά, αλλά θυμίζει και ορισμένες φορές ολίγον από Lord of the Rings, ιδιαίτερα όταν μας παρουσιάζει αποσπασματικά το ταξίδι της Χιονάτης, του Κυνηγού και των Νάνων, σε καταπράσινα λιβάδια και άγρια, βουνίσια τοπία.  Και μιας που ανέφερα και τους Νάνους, προσέξτε τους ιδιαίτερα καθώς στην πραγματικότητα δεν είναι νάνοι, αλλά κανονικού αναστήματος ηθοποιοί!  Για παράδειγμα κάπου ανάμεσά τους θα διακρίνετε τους Nick Frost, Toby Jones, Ian McShane και Bob Hoskins, οι οποίοι με τη βοήθεια της τεχνολογίας, έχουν μετατραπεί σε πρώτης τάξεως νάνους και η αλήθεια είναι πως αν δε τους ξέρεις, τους περνάς για πραγματικούς νάνους, μιας που η δουλειά που έχει γίνει στην σωστή, ανατομική τους απόδοση είναι τέλεια.
Το γενικότερο feeling που μπορεί κανείς να αποκομίσει από τη ταινία, είναι πως πρόκειται για μια γοτθική περιπέτεια, που παρουσιάζει προσωποποιημένα το Καλό και το Κακό, στα σώματα των δύο πρωταγωνιστριών.  Από τη μια πλευρά έχουμε την ματαιόδοξη και όλως περιέργως…φεμινίστρια(!) βασίλισσα (η Theron φαίνεται να σκοτώνει και να αποζητά την αιώνια νιότη, επειδή όπως λέει, ‘όταν μια γυναίκα γερνάει, οι άντρες την παρατούν, την καταστρέφουν, ενώ όταν είσαι νέα, έχεις όλον τον κόσμο στα πόδια σου’), ενώ από την άλλη την αθώα και καλόψυχη Χιονάτη, η οποία για να μη κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλό μας, μάλλον κάπου χαντακώνεται στο πρόσωπο της Stewart.
Οι μοναδικές ενστάσεις που έχω μάλιστα, έχουν να κάνουν με την ερμηνεία της Kristen για ακόμη μια φορά.  Αρκετά ξύλινη και στατική, φαίνεται και πάλι σαν να υποδύεται τον ίδιο ρόλο (ναι αυτόν της κατατονικής Bella από το “Twilight”), έχοντας ελάχιστες καλές στιγμές.  Η χημεία της με τον mucho Hemsworth, που εδώ αφήνει το σφυρί του Thor και πιάνει το τσεκούρι, είναι βεβιασμένη, και σκαλώνει τις περισσότερες φορές.  Αντιθέτως αυτή της Theron είναι άκρως πειστική, καθώς και η ίδια διαθέτει αυτή την ψυχρή γοητεία που ταιριάζει στον ρόλο.  Ίσως το μόνο που να ήθελα θα ήταν λιγότερες προστακτικές φωνές από τη βασίλισσα, καθώς μερικές φορές έμοιαζαν λίγο εκτός σεναριακής υπόθεσης.

Κατά τα άλλα και η ερμηνεία του Hemsworth με έπεισε απόλυτα και αν έπρεπε να πω οτι κάποιος έκλεψε την παράσταση, μάλλον θα διάλεγα τον Αυστραλό ηθοποιό, καθώς μπορεί το background του χαρακτήρα του να μην μας παρουσιάζεται σχεδόν καθόλου, αλλά ως θεατής μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί την ιστορία του, εξαιτίας του πληθωρικού του ρόλου.  Αν και τον έχουμε δει ήδη σε αρκετές παραγωγές, έχω την εντύπωση οτι δε θα τον βαρεθούμε και πολύ σύντομα…
Όσον αφορά την απόδοση του κόσμου της Χιονάτης, σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, έχει όμως μια ρέουσα ομοιομορφία και αρκετές πολύ καλές στιγμές, που τον κάνουν να κολλάει ιδανικά με τη σκηνοθεσία.  Η αλήθεια είναι πως και η επίδραση από άλλες ταινίες είναι έκδηλη, όπως για παράδειγμα από το “Princess Mononoke” του Miyazaki, καθώς όταν η Χιονάτη επισκέπτεται τον κόσμο των ξωτικών, που έχει μείνει ακόμα ανεπηρέαστος από τα ξόρκια της Ravenna, αυτός είναι σχεδόν ίδιος με το δάσος στην ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη, ενώ ακόμα και ο ελαφίσιος Προστάτης του ξέφωτου, παραπέμπει κατευθείαν στον ελαφίσιο Θεό του Miyazaki.  Αλλά και η παρουσία της Theron μέσα στο κάστρο και η μανία της με την ομορφιά και τη νιότη, φέρνει στο μυαλό μας τον αντίστοιχο ρόλο της Monica Bellucci στη ταινία του Terry Gilliam, “The Brothers Grimm” (2005), οπού υποδύεται μια βασίλισσα που θα επανέλθει από τα αιώνια γηρατειά της, μόνο όταν καταβροχθίσει τα νιάτα μερικών νεαρών γυναικών και παιδιών.

Το “Snow White and the Huntsman” είναι ένα χορταστικό, δίωρο υπερθέαμα που σίγουρα δε θα σας αφήσει αδιάφορους.  Από την εντυπωσιακή σκηνοθεσία του Sanders, τα εξαίσια κοστούμια (τα φορέματα της Theron είναι αυτό που λέμε divine) και τις γεμάτες σκηνές δράσης, μέχρι την απόλυτα ταιριαστή χρήση των ψηφιακών εφέ, τις πολύ καλές ερμηνείες (Kristen δε λέω για εσένα) και το κλασικό story που προσαρμόζεται όμως σε πιο ενήλικα και σκοτεινά δεδομένα, η ταινία είναι σίγουρα ένα από τα επερχόμενα blockbusters και μάλιστα από αυτά που αξίζει να δει κανείς.  Δείτε την.  Από αύριο στους κινηματογράφους.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι τα σκουλαρίκια της Theron τα θέλω όλα!!, οτι το όνομά της, ‘Ravenna’ προφανώς παραπέμπει στα αμέτρητα κοράκια που την περιτριγυρίζουν (duh) και οτι τα troll, τα ξωτικά και τα παντός είδους μαγικά πλάσματα, έχουν γίνει πια must.  Ακόμα και για τη Χιονάτη.

Ακούστε και το εξαίρετο song των Florence+ the Machine, “Breath of Life”

No trivia

Pan’s Labyrinth: When real life is hard, imagination is the only ticket to freedom…

Καλημέρα καλημέρα παιδιά!  Τελειώνουμε σιγά σιγά και με τα poster, αν και απ’οτι φαίνεται ίσως οι επόμενες ψηφοφορίες να τραβήξουν μέχρι και vol. 3 ή 4 ανάλογα το πόσες καλές αφίσες υπάρχουν ακόμα out there.  So στα σημερινά μας τώρα, thanx για την συμμετοχή σας again!  Είχαμε ενδιαφέροντα αποτελέσματα και αυτή τη φορά, με το “Pan’s Labyrinth” να βρίσκεται δικαιολογημένα στην πρώτη θέση με 21 ψήφους και ακολουθούμενο από το “Donnie Darko” με 18.  Στην τρίτη θέση έμειναν το “The Fountain”, “Into the Wild” και “Moon”, το οποίο αποτέλεσε και ευχάριστη έκπληξη για εμένα.  Εξίσου ευχάριστο είναι και το γεγονός οτι σήμερα θα γράψω για μια από τις αγαπημένες μου ξενόγλωσσες ταινίες, η οποία χαράχτηκε βαθιά μέσα μου από την πρώτη φορά που την είδα (γιατί φυσικά ακολούθησαν κι άλλες 😉 ).  Ξεκινάμε λοιπόν…

Στην μετεμφυλιακή Ισπανία του 1944, όταν ο δικτάτορας Φράνκο βρισκόταν στις δόξες του, ένα νεαρό κορίτσι η Ofelia (Ivana Baquero) μετακομίζει μαζί με την εγκυμονούσα μητέρα της στο νέο τους σπιτικό.  Εκεί η Ofelia θα γνωρίσει από πρώτο χέρι τον άγριο και σαδιστικό χαρακτήρα του πατριού της Vidal (Sergi Lopez), ενός αυταρχικού αρχηγού του Ισπανικού στρατού.  Ο Vidal υπολογίζει σε έναν αρσενικό διάδοχο από την μητέρα της Ofelia, αρχίζοντας σταδιακά να γίνεται βίαιος τόσο απέναντι στην ίδια, όσο και στην ‘νέα’ του γυναίκα.  Η μικρούλα σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από την ζοφερή αυτή πραγματικότητα, θα γνωρίσει έναν παραμυθένιο κόσμο στον οποίο ένα τραγόμορφο πλάσμα, ο Fauno (Doug Jones) θα αποτελέσει τον καθοδηγητή και προστάτη της.  Ο φανταστικός αυτός κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, καθώς ελλοχεύουν κίνδυνοι και πανούργα πλάσματα.  Η Ofelia θα μάθει μέσα από ένα ονειρικό ταξίδι να στέκεται γερά στα πόδια της, να μην φοβάται και να προστατεύει αυτούς που αγαπά.  Το τίμημα θα είναι μεγάλο, όπως ακριβώς και η αξία όλων όσων θα ζήσει με όχημα την αθώα, παιδική της φαντασία…
Το “Pan’s Labyrinth” (2006) αποτελεί μαζί με το “Devil’s Backbone” (2001) τις καλύτερες μέχρι τώρα δουλειές του Μεξικανού ‘Tim Burton’, Guillermo del Toro.  Η σκοτεινή σκηνοθεσία, η μαγεία, η μεταφυσικότητα, οι ‘μικροί’ πρωταγωνιστές που κλέβουν την παράσταση, οι αναπόσπαστες θρησκευτικές αναφορές, αλλά και ο κεκαλυμμένος, κοινωνικοπολιτικός σχολιασμός, αποτελούν γνώριμα χαρακτηριστικά και των δυο παραπάνω ταινιών.  Τοποθετημένες ιστορικά σε πολεμικές ή μεταπολεμικές περιόδους, ο del Toro έχει καταφέρει να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο μοτίβο στα φιλμ του, γεγονός που τον έχουν κάνει να ξεχωρίζει στο είδος του θρίλερ και artistic horror.  Αν και έχει δοκιμάσει τις αξιοπρόσεκτες σκηνοθετικές του ικανότητες και σε πιο περιπετειώδη, fantasy είδη όπως το “Blade II” (2002) και τα “Hellboy” (2004, 2008) με αρκετά μεγάλη επιτυχία, εντούτοις φαίνεται πως τα πιο τρυφερά dark παραμύθια είναι το φόρτε του και στην προκειμένη περίπτωση το “Pan’s Labyrinth” αποτελεί το αδιαμφισβήτητο αριστούργημά του…

Ο “Λαβύρινθος” είναι ένα μαγικό συνονθύλευμα από Αισωπικούς μύθους, αρχέγονη ελληνική μυθολογία και παραμύθια με νεράιδες, δαιμόνια και διάφορα καλοκάγαθα πλάσματα της φαντασίας. Η επίδραση του del Toro από έργα συγγραφέων και ζωγράφων, είναι κάτι παραπάνω από αισθητή στην ταινία, και αποτυπώνεται με εξαιρετική μαεστρία μέσω της σκηνοθεσίας του.  Όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος η “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων” του “Louis Carol (η παραπάνω εικόνα θα μπορούσε να αποτελεί κομμάτι κάποιας μεταφοράς του βιβλίου του, με μόνη διαφορά την μελαχρινή Αλίκη, καθώς και το φόρεμα της Ofelia, αλλά και το δέντρο με την τρύπα, παραπέμπουν στην κλασική, ψυχεδελική ιστορία που όλοι αγαπάμε), αλλά και οι πίνακες του Francisco Goya τον ενέπνευσαν αισθητικά, προκειμένου να δημιουργήσει τον ρεαλιστικό και στον αντίποδα, τον φανταστικό κόσμο μέσα στους οποίους η μικρή πρωταγωνίστρια καλείται να πάρει μερικές σοβαρές αποφάσεις, για την τύχη της μητέρας της, αλλά και της ίδιας.
Αν και στην ουσία η σημερινή μας ταινία είναι ένα σκοτεινό παραμύθι, παρόλα αυτά δεν μένει στην επιφάνεια του πράγματος, ούτε αδιαφορεί για τις πραγματικές συνθήκες της εποχής.  Αντιθέτως καταφέρνει να κρατήσει με μια σπουδαία ισορροπία την αίσθηση του πραγματικού και του φανταστικού που τυλίγει την ηρωίδα μας.  Όπως ανέφερα και παραπάνω ο del Toro περνάει τελικά την δική του άποψη σχετικά με τα δρώμενα του τότε, καθιστώντας την ταινία του μια σύγχρονη παραβολή.  Μέσα σε ένα μεταπολεμικό κλίμα, εχθρικό και βάναυσο, οι γυναίκες και τα παιδιά είναι οι πρώτες ομάδες που βιώνουν με τόση ορμή την κακία και την επιπολαιότητα της ανθρώπινης ψυχής.  Και η μητέρα (η οποία υποφέρει από ένα αγέννητο μωρό που την ταλαιπωρεί και την καθηλώνει σχεδόν για όλη τη διάρκεια της ταινίας στο κρεβάτι) αλλά και η Ofelia (η οποία αδυνατώντας να προστατεύσει την προσφιλή της μητέρα λόγω του νεαρού της ηλικίας της, αναζητεί βοήθεια στο πιο ισχυρό όπλο των παιδιών: την φαντασία), αποτελούν μεν το αδύνατο φύλο, αποδεικνύεται δε, οτι χαρακτηρίζονται από το ίδιο μεγαλείο ψυχής και αυτοθυσίας που συναντάμε και στους ήρωες της πιο ταπεινής θρησκευτικής παραβολής, παραμυθιού ή άλλης ιστορίας με διδακτικό περιεχόμενο.

Δε θα γινόταν λοιπόν και αφού κάθε παραβολή πρέπει να σέβεται τις ρίζες της-εν μέρει εδώ-θρησκευτικής της προέλευσης, παρά να είναι έντονη η παρουσία του αντιθετικού διδύμου, Καλού-Κακού.  Το Καλό σωματοποιείται στην αθώα Ofelia, το Κακό στον βάρβαρο Vidal, ενώ ο ‘Πάνας’ αποτελεί μια πιο πολυδιάστατη προσωπικότητα, που μάλλον κατατάσσεται κάπου ανάμεσα.  Η διαρκής πάλη των αντιθετικών αυτών δυνάμεων κατακλύζει την ταινία από την αρχή, έως το τέλος της καθιστώντας τελικά το φιλμ μια γοτθική ιστορία αναγκαίας ενηλικίωσης και αναπόφευκτου θανάτου, ο οποίος μοιάζει να είναι γραφτός από την Μοίρα να συμβεί.
Εξάλλου όλα τα παραμύθια χαρακτηρίζονται από ηθικά διδάγματα γύρω από τις αρετές της ζωής, αλλά και γύρω από όλες τις σκοτεινές δυνάμεις που καραδοκούν να σε αρπάξουν στο πρώτο στραβοπάτημα, όπως τα δυο αδέλφια στο παραμύθι των Γκρίμ (από το οποίο φαίνεται επίσης επηρεασμένος ο del Toro) “Hans and Grettel”, τα οποία έπεσαν στα δίχτυα της κακιάς μάγισσας εξαιτίας της ‘απρόσεχτης’ λαιμαργίας τους για το καραμελένιο σπιτάκι.

Εκτός από το πολυερμηνεύσιμο περιεχόμενο του “Pan’s Labyrinth” αξιοπρόσεχτη είναι η στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία του del Toro που δένει χαρακτήρες και καταστάσεις, καθώς και το εκπληκτικό μακιγιάζ και τα κοστούμια των ηθοποιών.  Βέβαια το σίγουρο είναι οτι παρουσιαστικά τουλάχιστον, ο ηθοποιός Doug Jones υποδυόμενος διπλό χαρακτήρα (και τον Πάνα και τον Pale Man) κλέβει την παράσταση.  Υπομένοντας για πέντε ώρες το μακιγιάζ, φορώντας μια εξωφρενικά στενή στολή από latex, ισορροπώντας πάνω σε υπερυψωμένα ‘πόδια’ και κουβαλώντας στο κεφάλι τα 10κιλα κέρατά του (μιλάμε για πολύ κέρατο!), υποδύθηκε τέλεια το μυστηριώδες, γήινο πλάσμα, με τις οπλές τράγου.  Την ίδια επιτυχία είχε και ως εφιαλτικός Pale Man, με σακουλιασμένο δέρμα (η ιδέα του οποίου ήρθε στον del Toro έπειτα από μια απότομη απώλεια….κιλών του ίδιου, που έκανε το δέρμα του να χαλαρώσει υπερβολικά!) και με μάτια στις παλάμες, που άνοιγαν σε ανύποπτη στιγμή και σε ορέγονταν επιτόπου.
Αν και η ταινία μετράει ένα μικρό μερίδιο στην χρήση CGI (Computer Generated Imagery), εντούτοις η επιτυχία του πρέπει να αποδοθεί εκτός της υπόθεσης και των υπέροχων ερμηνειών, και στον αληθοφανή κόσμο που έχτισε ο del Toro, με την εντατική χρήση μακιγιάζ και την βοήθεια των animatronics.  Μένοντας πιστός στην υλοποίηση ενός φανταστικού κόσμου μέσα στον πραγματικό (ή πιο συγκεκριμένα δίπλα σε αυτόν), και μακριά από υπερβολικά effects που θα έμοιαζαν εξολοκλήρου παράταιρα με το story, δημιουργείται μια γλαφυρότητα και μια παλιομοδίτικη ομορφιά, άξια του όλου εγχειρήματος.

Πολλά τα + για αυτή την ταινία.  Σε όλα τα παραπάνω βάλτε και το μοναδικό OST του Javier Navarrete.  Μελαγχολικό, ονειρικό, θαρρείς και έρχεται από έναν κόσμο πέρα από τον δικό μας, αποτελεί τον ιδανικό ακόλουθο της εικόνας και της όλης ατμόσφαιρας.  Παράλληλα και οι ερμηνείες κεντρίζουν το ενδιαφέρον με την όμορφη και αθώα ερμηνεία της Ivana Baquero ως Ofelia, την σκληρή παρουσία του Lopez, ο οποίος είναι πραγματικά τρομακτικός μέσα στην ωμότητά του, αλλά και τις έτερες γυναικείες παρουσίες, όπως αυτή της φιλάσθενης μητέρας και της δυναμικής οικονόμου του σπιτιού, Mercedes (Maribel Verdu) η οποία τα παίζει όλα για όλα βοηθώντας κρυφά τον αντάρτη αδελφό της και τους συντρόφους του, κόντρα στις υποδείξεις του αρχηγού του σπιτιού, Vidal.
Συγκινητική, απρόβλεπτη και οπτικά πανέμορφη ταινία, το “Pan’s Labyrinth” είναι ένα έργο τέχνης, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και από τα τρια Oscarakia που κέρδισε, ανάμεσά τους και αυτό ‘Καλύτερου Μακιγιάζ’.  Οχι οτι ήταν απαραίτητα για να εκτιμήσει κανείς το παραμυθικό της μεγαλείο…

Τι έμαθα από την ταινία: Οτι η φαντασία είναι όντως ένα πανίσχυρο όπλο, οτι ο μανδραγόρας γιατρεύει τα πάντα και οτι το ‘φιλί στον βάτραχο, για να γίνει πρίγκιπας’ αποκτά νέο νόημα…

Τσακώστε και ένα bonus feature με την διαδικασία μακιγιάζ του Πάνα.  Απομυθοποίηση τώρα…

TRIVIA

• Στο φεστιβάλ των Καννών χειροκροτήθηκε για 22 ολόκληρα λεπτά!
• Λέγεται οτι ο Jones έπρεπε να δαγκώσει…προφυλακτικά γεμάτα ψεύτικο αίμα για την σκηνή στην οποία ο Pale Man τρώει την νεράιδα.
• O Stephen King βρέθηκε σε μια προβολή της ταινίας, οπού και έκατσε δίπλα στον del Toro.  Αργότερα ο del Toro είπε οτι όταν ο Pale Man άρχισε να κυνηγάει την Ofelia, o King ούρλιαξε από τρόμο.  Στην συνέχει ο Μεξικανός σκηνοθέτης ένοιωσε οτι με αυτή την αντίδραση του King, είχε κερδίσει το Oscar : )

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

ΝΕΤ: 00:30 Βrokeback Mountain, με τους Jake Gyllenhaal, Heath Ledger, Anne Hathaway, Micelle Williams.

Η επίδραση του Goya, εμφανέστατη…

Cya tomorrow!

Harry Potter and the Deathly Hallows, Part 2: An epic ending…

NEW ARRIVAL

Καλημέρα καλημέρα σε όλους!  Καιρός να βάλουμε και καμιά καινούρια ταινία, γιατί απ’ότι φαίνεται θα με κυνηγάτε στο τέλος και θα έχετε και δίκαιο.  Λοιπόν σήμερα δε θα μπορούσα να ανεβάσω άλλη ταινία από τον πολυαγαπημένο μας Harry, μιας που με το δεύτερο part κλείνει ουσιαστικά το φαινόμενο Harry Potter, το οποίο πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα και έσπασε κάθε ρεκόρ στο box-office, καθιστώντας την ταινιακή επταλογία, την πιο κερδοφόρα σειρά ταινιών που έγινε ποτέ.  Ένα ταιριαστό τέλος, σε μια καλοδουλεμένη, μαγική ιστορία που ξεκίνησε από το μηδέν και απέκτησε φανατικούς αναγνώστες και θεατές σε όλον τον κόσμο.  The end is here…

Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του.  Ο Harry (Daniel Radcliffe), ο Ron (Rupert Grint) και η Ερμιόνη (Emma Watson) καλούνται να βρούν όλους τους εναπομείναντες Πεμπτουσιωτές που εμπεριέχουν τα θραύσματα της ψυχής του Voldemort (Ralph Fiennes) και να τα καταστρέψουν, πριν ο ΄Αρχοντας του Σκότους καταφέρει το θανάσιμο πλήγμα του στον Harry.  Το Hogwarts βρίσκεται μπροστά από την μεγαλύτερη απειλή, με τις ορδές των Θανατοφάγων να το περικλείουν και να απειλούν κάθε μαθητή και κάθε καθηγητή που βρίσκεται πλέον παγιδευμένος μέσα στο κάστρο.  Η παρέα του Harry θα πρέπει να πολεμήσει με όσα μέσα διαθέτει προκειμένου να σώσει τα αγαπημένα της πρόσωπα, αλλά και τις ίδιες τους τις ζωές…
Ο σκηνοθέτης David Yates επιστρέφει για μια ακόμη φορά με την τελευταία ταινία του Potter, μιας που έχει αναλάβει χρέη προσωπικού σκηνοθέτη, ήδη από το “Harry Potter and The Order of the Phoenix” (2007).  Εδώ στην τελευταία του δουλειά (η οποία δεν είναι ακριβώς τελευταία, μιας που το part 2 ήταν κομμάτι του part 1, απλά αποφασίστηκε να παιχτεί μόνο του προκειμένου να υπάρξει πιστότερη απόδοση των βιβλίων, περισσότερα κέρδη φυσικά και γενικότερο τζέρτζελο).  Παρόλα αυτά σίγουρα το κλείσιμο της σειράς αποτελεί ένα ιδανικό τέλος που κατά γενική ομολογία θα αρέσει στους αναγνώστες των βιβλίων, αλλά ίσως οχι και τόσο σε όσους έχουν δει απλά τις ταινίες.  Εάν δεν έχετε διαβάσει ακόμα τα επτά βιβλία του Harry, θα σας συνιστούσα να το κάνετε.  Αξίζει τον κόπο…

Από σκηνοθετικής πλευράς ο Yates έχει φτιάξει ένα ατμοσφαιρικό, γρήγορο και εντυπωσιακό αποτέλεσμα.  Οι ισορροπίες γλυκανάλατων, συναισθηματικών σκηνών και full δράσης, είναι πολύ καλές και ο θεατής απολαμβάνει ένα γεμάτο δυωράκι από εξοστρακιζόμενα ξόρκια, μπόλικες μάχες…ραβδί με ραβδί και αρκετή δόση μοχθηρίας από τον φιδομούρη μάγο.
Το πραγματικά διαφορετικό σε αυτή τη ταινία είναι οτι πλέον το Hogwarts αποτελεί έναν χώρο απειλητικό, σκοτεινό, έναν χώρο βίαιων θανάτων και αμέτρητων συγκρούσεων.  Τα πράγματα έχουν αλλάξει και πλέον το αγαπημένο σχολείο των μαθητών δεν προσφέρει καμία προστασία.  Όλα είναι μαύρα και η κατάσταση ολοένα δυσκολεύει.  Μέσα από χρυσαφιά ξόρκια προστασίας, αγαλμάτινους φρουρούς-πολεμιστές και το απαραίτητο πείσμα από τους καλούς μάγους, η ώρα για την υπέρτατη μάχη έχει φτάσει και ο θάνατος καραδοκεί σε κάθε γωνιά.

Μη περιμένετε πάλι φοβερές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό cast καθώς ο Radcliffe είναι χωρίς αμφιβολία από τους πιο ελαφρώς ατάλαντους, νέους ηθοποιούς που έχω δει, αν και οι υπόλοιποι στέκονται σχετικά αξιοπρεπώς στο πλευρό του.  Προσωπική μου προτίμηση από πλευράς ερμηνειών είναι η καθηγήτρια Mc. Gonagall (Magie Smith) η οποία είναι πάντα επιβλητική και συμπαθής, ο φυσικά θεός Alan Rickman ως Severus Snape, ο οποίος επιτέλους δικαιώνεται στο τελευταίο μέρος, αλλά βέβαια και ο Fiennes ως σατανικός Voldemort, στον πιο απολαυστικό ρόλο που πρέπει να είχε μέχρι τώρα στην καριέρα του.
Κάπου εδώ πρέπει να αναφερθώ σε ένα ακόμα θετικό γεγονός της ταινίας: κρατήθηκε όσο πιο κοντά μπορούσε στο original story του βιβλίου και αυτό είναι πολύ σημαντικό.  Σίγουρα μέσα σε ένα δύωρο κάποια πράγματα που με μεγάλη διεξοδικότητα παρουσιάζονται στον γραπτό λόγο, λείπουν από εδώ, όμως είναι χωρίς αμφιβολία από τις πιο ολοκληρωμένες προσπάθειες παρουσίασης του Harry Potter στην μεγάλη οθόνη και αυτό δυστυχώς είναι κάτι που μπορεί να αναγνωριστεί μόνο από όσους ξέρουν τα βιβλία.  Παρόλα αυτά αποτελεί όπως και να το κάνουμε ίσως την καλύτερη επιλογή για καλοκαιρινό, blockbuster σινεμαδάκι.

Εντύπωση μου έκανε (θετική πάντα) η επιστροφή σε σκηνικά παλαιότερων ταινιών όπως στην-καλύτερη κατ’εμέ- μεταφορά βιβλίου, αυτή της Κάμαρας με τα Μυστικά, αλλά και η επιστροφή έστω και για λίγο χαρακτήρων που είχαμε επίσης απολαύσει στις προηγούμενες ταινιούλες, όπως την περίεργης καθηγήτριας Τρελόνι.
Η ελπίδα, η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια αποτελούν για μια ακόμη φορά τα πανίσχυρα όπλα που έχει στο πλευρό του ο νεαρός μάγος, και ουσιαστικά τα βιβλία και οι ταινίες φαίνεται να πραγματεύονται ακριβώς αυτό.  Πως δηλαδή κανείς είναι τελικά πανίσχυρος ακόμα και απέναντι στην πιο μαύρη μαγεία, όταν έχει πλάι του ανθρώπους που αγαπάει και τον αγαπούν.  Μπορεί να ακούγεται αρκετά γλυκανάλατο και κλισέ, αλλά ας μη ξεχνάμε οτι πρόκειται ουσιαστικά για μια παιδική ιστορία, με εφηβικές και τελικά ενήλικες προεκτάσεις.
Καλοφτιαγμένο αποτέλεσμα, μπόλικες στιγμές αγωνίας, θρήνος για τους νεκρούς, αλλά και κλασσικές Ρον-ίστικες ατάκες, αναμνησιακές εικόνες που δίνουν απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα και μια σειρά από ανατροπές συνθέτουν το επικό τέλος, μιας εξίσου επικής ιστορίας που είτε το θέλουμε, είτε οχι έγραψε την δική του ιστορία.  Αξιοσημείωτη στιγμή: τα 19 χρόνια μετά που βλέπουμε στο τέλος.  Αφορμή για πολλά γέλια ; )  Δείτε την και ετοιμαστείτε για δράση, φαντασμαγορικά σκηνικά και όσο πρέπει δόσεις από συναίσθημα και υπαρξιακές κουβέντες.

http://www.youtube.com/watch?v=_EC2tmFVNNE&feature=fvst

Δεν έχουμε triviakia όσο περίεργο κι αν φαίνεται!

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

STAR: 22:00, Michael Clayton, με τους George Clooney, Tilda Swinton, Tom Wilkinson, Sydney Pollack.  Ο Clayton-Clooney θα τρέχει και δε θα φτάνει…

Σας περιμένω αύριο για το volume 2 από favorite movie quotes!  

Υ.Γ:  Με πήρε λίγο το βράδυ σήμερα οπότε ξεχάστε το καλημέρα καλημέρα, και κρατήστε το καλησπέρα, καλησπέρα! Τσιουυυ

Suspiria:Do you have what it takes to be a…ballet dancer?

Hello again!  Μμμ πολύ ζέστη σήμερα.  Είναι ένα από τα κλασσικά καλοκαιρινά μεσημέρια, από αυτά που βυθίζεσαι σε μια απύθμενη νωχελικότητα και προσπαθείς να κάνεις όσο το δυνατόν λιγότερες κινήσεις για να μη σκάσεις από την τσιμεντένια ντάλα, καθισμένος με ανεμιστήρες, air-conditions, βεντάλιες, φοινικόφυλλα και οτιδήποτε διαθέτει τέλος πάντων ο καθένας.  Μερικές φορές νοιώθω οτι καταλαβαίνω απόλυτα τους σκύλους, γιατί θέλω και εγώ να κρεμάσω τη γλώσσα μου έξω από το στόμα μου και να αράξω σε κάνα σκιερό μέρος μπας και βγει τίποτα…Well θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά, αν δεν είχα και αυτό εδώ το blogaki να μου κρατάει συντροφιά, όπως ελπίζω οτι κάνει και σε εσάς : ).  Συνειδητοποίησα οτι στις 26 Αυγούστου έχει γενέθλια, κλείνει έναν χρόνο λειτουργίας (hooray!!), οπότε σας ετοιμάζω κάτι special για εκείνες τις 2 μερούλες (ελπίζω μόνο μετά από αυτό να μην εξαφανιστείτε μια και καλή όλοι από αναγνώστες μου!  Ι have faith in you!!).  Άντε ας περάσουμε και στο ψητό σήμερα.  Μόλις σήμερα αντιλήφθηκα οτι δεν έχω κατηγορία με cult movies και θα έπρεπε να ντρέπομαι γι’αυτό.  So είπα σήμερα να εγκαινιάσω αυτή τη κατηγορία με τον απαράμιλης καλλιτεχνικότητας (οχι δε κάνω πλάκα) Dario Argento και το αριστούργημά του, “Suspiria” (1977).  Here we go…

H Suzzy Bannion (Jessica Harper) είναι μια νεαρή Αμερικανίδα που φιλοδοξεί να γίνει μπαλαρίνα.  Αποφασίζει λοιπόν να ταξιδέψει μέχρι την μακρινή Ευρώπη προκειμένου να φοιτήσει σε μια αρκετά εξεζητημένη και αναγνωρισμένη σχολή μπαλέτου.  Από το πρώτο κιόλας βράδυ η Suzzy θα βρεθεί αντιμέτωπη με περίεργα και ανεξήγητα φαινόμενα τα οποία θα αρχίσουν να εκδηλώνονται, με αποτέλεσμα να βρεθεί μπροστά από μια φρικιαστική ανακάλυψη: η ακαδημία μπαλέτου αποτελεί την τέλεια ‘βιτρίνα’΄για την κάλυψη και την υπόγεια δράση μιας μυστικής και επικίνδυνης οργάνωσης μαγισσών…
Όταν η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Argento, “L’ucello dalle piuma di cristallo (a.k.a The Bird with the Crystal Plumage) (1970) έγινε διεθνής επιτυχία, ο δρόμος προς την κορυφή είχε ανοίξει με νέες κινηματογραφικές προσπάθειες να ακολουθούν, οι οποίες απέκτησαν σύντομα φανατικό κοινό.  Ανάμεσα τους το σημερινό “Suspiria”, το “Profondo Rosso” (1975) την αγαπημένη του Argento, το “Phenomena” (1985) με μια έφηβη Jennifer Conelly, αλλά και το “Opera” (1987), αποτελούν μόνο μερικές από τις-ομολογουμένως-καλλιτεχνικές δημιουργίες του σκηνοθέτη, οι οποίες αποτέλεσαν στην ουσία τον λόγο για τον οποίο μέχρι και σήμερα ο Argento θεωρείται ως ο πρώτος και αδιαμφισβήτητος άρχοντας του cult/horror είδους ταινιών.  Αν και δεν είναι λίγες οι αρνητικές κριτικές που έχει κατά καιρούς δεχτεί για την υπερβολική βία και ωμότητα των έργων του, παρόλα αυτά σίγουρα αποτελεί έναν από τους πιο ταλαντούχους και ιδιαίτερους σεναριογράφους/σκηνοθέτες, καθώς το ξεχωριστό του στυλ, οι πρωτότυπες ιδέες του και η δημιουργική του σκηνοθεσία αποτελούν σήμα κατατεθέν του.  Για παράδειγμα δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός οτι μαζί με τον Bernardo Bertolucci έγραψαν το story για ένα από τα καλύτερα western ever, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Sergio Leone.  Φυσικά δε μιλάμε για άλλη από το “Once Upon a Time in the West” (1968).

Όταν πήγα την Περασμένη Τετάρτη στο ΑΣΤΥ να παρακολουθήσω το αφιέρωμα στον Argento (με το οποίο και έκλεισε το φεστιβάλ) δεν ήμουν σε καμία περίπτωση προετοιμασμένη γι’ αυτό που θα έβλεπα.  Αν και είχα πάει μόνη μου, περίμενα μια χαβαλεδιάρικη κατάσταση με λίτρα κόκκινης μπογιάς για το υποτιθέμενο αίμα, ηθοποιϊκούς ερασιτεχνισμούς από τους πρωταγωνιστές και υπόθεση με τόσες τρύπες όσες και τα καλτσόν των τραβεστί στη Συγγρού.  Το τέλος της ταινίας με βρήκε να προσπαθώ να συνέλθω από την ευφευρετικότητα και την οργιώδη ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει με εκπληκτικό τρόπο ο Argnento.
Έχοντας γράψει το σενάριο ο ίδιος παρέα με την γυναίκα του Daria Nicolodi (o Dario και η Daria, επικό) το “Suspiria” είναι ένα θρίλερ αγωνίας οχι τόσο για γερά νεύρα, όσο για γερά στομάχια.  Δεν έχει μέσα υπερβολικά gore καταστάσεις και όλες αυτές της ηλιθιότητες που επανειλημμένα βλέπουμε σήμερα (από ακρωτηριασμούς μέχρι ξεντεριάσματα), αλλά σίγουρα σου δημιουργεί από την αρχή έντονη νευρικότητα και ανησυχία.  Ουσιαστικά από άποψη υπόθεσης δεν βλέπουμε κάτι εξαιρετικά καινούριο, όμως ο τρόπος με τον οποίο η όλη κατάσταση στήνεται, κερδίζει τις εντυπώσεις και προκαλεί κύματα πανικού στους θεατές.  Η ηρωίδα καλείται να ξεσκεπάσει μια αιρετική ομάδα μαγισσών, οι οποίες βρίσκονται πίσω από τους διαδοχικούς θανάτους που περιβάλλουν τα κορίτσια-και οχι μόνο- της σχολής.  Σταδιακά οι πληροφορίες έρχονται στην επιφάνεια μέσα από ευρηματικά κόλπα και εφιαλτικές αναποδιές.

 
Ενδεχομένως το Suspiria να αποτέλεσε και την ταινία στην οποία άρχισαν να αποκαλύπτονται κάποια χαρακτηριστικά trade marks του Argento ως σκηνοθέτη.  Για παράδειγμα στις περισσότερες ταινίες του τοποθετεί στο κέντρο της υπόθεσης κάποιο άτομο καλλιτεχνικής φύσεως το οποίο μάχεται διαβολικούς χαρακτήρες και δολοφονικές προσωπικότητες, ενώ σχεδόν πάντα επιλέγει τους ήρωές του να υποδύονται Αμερικανούς οι οποίοι έχουν καταλήξει μπλεγμένοι κάπου στην Ευρώπη ενώ προσπαθούν να σώσουν τη ζωή τους από βέβαιο θάνατο.  Εξίσου χαρακτηριστικό είναι και το εύρημα όπως ανέφερα παραπάνω, του να βάζει τον ηθοποιό του σε μια θέση να ανακαλεί στοιχεία από τη μνήμη του, τα οποία θα τον βοηθήσουν να εξιχνιάσει την υπόθεση.  Το “Suspiria” ξεκινάει με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, με την Suzzy να βλέπει μια κοπέλα να μιλάει, και αργότερα να συνειδητοποιεί τι έλεγε αυτή.  Πέρα από τα προσωπικά του κολπάκια, το “Suspiria” μένει κυρίως στο μυαλό του κοινού για το εξαιρετικό στυλ και την ominous ατμόσφαιρα που κυριαρχεί.  Το εσωτερικό της ακαδημίας είναι διακοσμημένο ‘βαριά’ με πολύχρωμα έπιπλα, πολυελαίους και εύθραυστα βάζα, ενώ αυτό που τραβάει αμέσως το μάτι είναι οι χρωματιστοί τοίχοι:  πορφυρό, έντονο κίτρινο και παγωμένο μπλέ είναι μόνο μερικά από τα χρώματα που κάνουν καλά την δουλειά τους, και δημιουργούν ένα κλίμα αποστροφής χωρίς ίχνος ηρεμίας.  Σε αντίθεση με τους πιο ήπιους τοίχους που θα έπρεπε να βλέπουμε σε μια σχολή μπαλέτου, στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε περισσότερο για μια κιτσάτη και γκροτέσκα καθημερινότητα που ζούν οι χορευτές, και η οποία δρά υποσυνείδητα με τον καλύτερο (για τα σχέδια των μαγισσών πάντα ) τρόπο.  Έκπληξη μου προκάλεσαν και μερικά εξαιρετικά πλάνα και καδραρίσματα του Argento που σε βάζουν στην θέση της ηρωίδας, καθώς το υποκειμενικό βλέμα της τα λέει όλα.  Εάν σε αυτό προσθέσω και τον ‘σαν από άλλο κόσμο, άλλη διάσταση’ φωτισμό που παίζει με τα νεύρα μας και το μυαλό μας, τότε μιλάμε σίγουρα για ένα από τα πιο original ατμοσφαιρικά horror movies που έχουν γυριστεί ποτέ.

Σίγουρα στα credits θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και το στοιχειωτικό music theme που ακούγεται καθ όλη τη διάρκεια της ταινίας, είτε παίζοντας ασθενώς στο background, είτε με στριγγές εξάρσεις που σου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο.  Ο Argento φαίνεται οτι ξέρει καλά τι κάνει αφού αν και έχει αφήσει λιγάαακι στο περιθώριο το story καθεαυτό (χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δε του δίνει σημασία) , προσφέρει τα μέγιστα στο απειλητικό κλίμα, την κορύφωση του σασπένς και την λύτρωση που αργεί να έρθει.  Υπάρχουν κάνα-δυο μάλιστα σκηνές υπέροχης σύλληψης, κατά τις οποίες φαίνεται πως ορισμένες κοπέλες είναι απλά έρμαια της μοίρας τους και είμαι σίγουρη πως όταν τις δείτε (αν τις δείτε) θα σας θυμίσουν πολύ έντονα τα “Saw”, σε μια πιο light και απολαυστική version.
Aν και η ταινία δεν έχει τις τρομερές ερμηνείες, ότι χάνει από εκεί, το κερδίζει σε αυθεντικότητα και πρωτοτυπία αισθητικής και στυλ.  Δείτε την και μην ξεχνάτε:  είναι Dario Argento.  Φερθείτε του με αγάπη και σεβασμό : P

http://www.youtube.com/watch?v=7Q_o-iV_L2A
(όταν λέμε epic trailer, εννοούμε ακριβώς αυτό!)

TRIVIA

• O Argento συνέθεσε την creepy μουσική με το γκρουπ “Goblin” και συνήθιζε να την αφήνει να παίζει στην διαπασών, προκειμένου να δημιουργήσει την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα, για εξίσου creepy ερμηνείες.
• Αρχικά ο Argento ήθελε στη σχολή μπαλέτου να φοιτούν κοριτσάκια μέχρι το πολύ 12 ετών, όμως η σκέψη του απορρίφθηκε καθώς θεωρήθηκε οτι μια τόσο βίαιη ταινία με παιδιά, σίγουρα δε θα γινόταν δεκτή.  Έτσι αποφάσισε να θέσει όριο ηλικίας στα 20, αλλά δεν ξανάγραψε τους διαλόγους.  Για τον λόγο αυτό μερικές φορές οι διάλογοι είναι αφελείς και παιδιάστικοι.  Επίσης έβαλε όλα τα χερούλια στις πόρτες στο ίδιο ύψος περίπου με το κεφάλι των πρωταγωνιστριών του, έτσι ώστε όταν ήθελαν να ανοίξουν την πόρτα να έπρεπε να σηκώσουν το χέρι τους, όπως ακριβώς τα παιδάκια!
• Εμπνεύστηκε την ιστορία από την γιαγιά της συντρόφου του, η οποία είχε πει κάποτε οτι έφυγε από μια μουσική ακαδημία, επειδή είχε την υποψία οτι εκεί πραγματοποιούνταν κρυφά τελετές μαγισσών.
• Ήταν η πρώτη ιταλική ταινία που χρησιμοποίησε την νεοανακαλυφθείσα Steadicam.
• Σε μια σκηνή οπού υποτίθεται οτι έπεφταν σκουλήκια πάνω στις χορεύτριες από το ταβάνι, στην πραγματικότητα το συνεργείο τους πετούσε…κόκκους ρυζιού!

(Πηγή IMDB)

Τίποτα σήμερα στην tv…

Bye bye!

Harry Potter and the Deathly Hallows, part 1: Μακράν καλύτερο απο το βιβλίο….

NEW ARRIVAL

Χαίρετε, χαίρετε!.  Χτές σας είπα οτι σήμερα θα ανεβάσω τον Harry ήταν δεν ήταν καλός, προκειμένου να καταλάβετε οσοι δεν το έχετε δει ακόμη, στο περίπου τουλάχιστον, τι συμβαίνει.  Επίσης αποφάσισα να εγκαινιάσω ακόμα μια στήλη (ας πούμε!), με την ονομασία NEW ARRIVAL και το οποίο βασικά θα το γράφω κάθε φορά που θα ανφέρομαι σε κάποια καινούργια ταινία, είτε αυτή παίζεται στον κινηματογράφο, είτε έχει βγεί πρόσφατα σε dvd.  Έτσι για να είναι ικανοποιημένοι όλοι, μιας που μου ζητήθηκε να ανεβάζω και πιο νέες κυκλοφορίες.  So θα υπάρχει μια ποικιλία ανάμεσα σε καινούργιες και πιο παλιές, προκειμένου να είναι όλοι happy 🙂

Λοιπόν για όσους δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία, θα πω δυο λογάκια σχετικά με το story, αν και μετά απο τον βομβαρδισμό των καναλιών με το trailer, θα έχετε καταλάβει τι παίζει.

Μετά λοιπόν απο τον θάνατο του Dumbledore, ο Voldemort έχει ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις του και επιχειρεί για μια ακόμη φορά να κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μονο των μάγων, αλλά και των υπόλοιπων ανθρώπων.  Ο Harry, o Ron και η Hermione ξεκινούν ένα μεγάλο ταξίδι, σε μια αναζήτηση των Πεμπτουσιωτών με τη βοήθεια των οποίων ο λόρδος Βόλντεμορτ έχει καταφέρει να σπάσει τη ψυχή του σε επτά κομμάτια και έτσι να είναι σχεδόν ακατόρθωτο για τους αντιπάλους του να τον νικήσουν.  Οι δυο πλευρές συγκεντρώνουν δυνάμεις και προετοιμάζονται για την υπέρτατη μάχη, την οποία όοοοολοι μαζί θα παρακολουθήσουμε το καλοκαιράκι.

Το πρώτο part τις ταινίας, μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.  Η αλήθεια είναι πως όταν είχα διαβάσει το βιβλίο, ήμουν απο τις πρώτες που το είχε….θάψει, γιατί πολύ απλά μου έδινε την εντύπωση οτι η συγγραφέας, απλά προσπαθούσε να δώσει ένα τέλος και τραβούσε την ιστορία απο τα μαλλιά.  Για τον λόγο αυτό θεωρώ οτι όσοι δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία, θα την απολαύσουν λίγο περισσότερο, απο εκείνους που το διάβασαν.  Βέβαια δε μπορώ να παραλείψω και το γεγονός οτι η μεταφορά του τελευταίου βιβλίου, ήταν μια πολυ ευχάριστη έκπληξη για εμένα, γιατί έσβησε (έστω προσωρινά) το κακό για εμένα βιβλίο, απο το μυαλό μου.  Η βασική μου αντίθεση ήταν η εμφάνιση των Κλήρων του Θανάτου, για τους οποίους δεν είχαμε ουσιαστικά καμία αναφορά στα προηγούμενα βιβλία, οπότε θεώρησα πολύ περίεργο το γεγονός οτι στο τελευταίο βιβλίο, εμφανίζεται μια ολόκληρη, νέα ιστορία με αποτέλεσμα το κυνήγι των Πεμπτουσιωτών να μείνει στην….κατάψυξη!.  Παρόλα αυτά και σε αυτό η ταινία κατάφερε να ισορροπήσει τα πράγματα και τελικά να παρουσίασει μια πολυ φυσική εξέλιξη της ιστορίας.

Στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία δε απαρτίζεται απο μάχες, ξόρκια και κατάρες.  Οχι οτι δεν υπάρχουν, αλλά για μια ακόμη φορά το trailer είναι ελαφρώς παραπλανητικό.  Προσωπικά είχα την αίσθηση οτι θα γίνεται πανικός, κάτι που τελικά δε συμβαίνει.  Βέβαια αυτό δε σημαίνει οτι η ταινία δεν είναι καλή.  Ίσα ίσα, θα έλεγα οτι αποτελεί το τέλειο προοίμιο και την καλύτερη προετοιμασία των θεατών για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει και που αυτή τη φορά, θα απαιτώ να είναι ανελέητο.  Σε πολλά σημεία που θύμισε έντονα τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, κυρίως όσων αφορά τις τοποθεσίες στις οποίες έχει γυριστεί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.  Αυτό που μου έκανε εντύπωση (και μου άρεσε), ήταν οτι δίνεται ιδιαίτερη βάση στην ανάπτυξη των τριών βασικών ηρώων, Ρον-Χαρυ-Ερμιόνη.  Έχουμε έτσι τη δυνατότητα να γίνουμε θεατές στην ξαφνική τους ‘ενηλικίωση’ λόγω των καταστάσεων, αλλά και της φιλίας του που δοκιμάζεται πλέον στον κόσμο έξω απο το Χογκουαρτς.  Είναι γεγονός οτι το Χογκουαρτς δε το βλέπουμε καθόλου κατα τη διάρκεια της ταινίας, ενώ αντιθέτως τα περισσότερα πλάνα είναι γυρισμένα σε δάση, βουνα, ποτάμια και λίμνες, καθώς και μέσα στο Λονδίνο.

Όπως ανέφερα και πριν, μερικές μικρο-μάχες δε λείπουν και είναι έτσι κι αλλιώς απαραίτητες, ιδίως επειδή λειτουργούν στα πλαίσια μιας μεταβατικής ταινίας.  Η αλήθεια είναι όμως οτι και αυτές που υπάρχουν είναι αρκετα σοκαριστικές, αφού πλέον τα πράγματα έχουν γίνει πολυ σκοτεινά και κάπως μακάβρια στη ταινία.  Φυσική εξέλιξη θα μου πείτε και θα συμφωνήσω απόλυτα.  

Στα πλαίσια του σκοτεινού και της διαρκούς απειλής, καλούνται να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους και οι ηθοποιοί.  Άλλοι με μεγαλύτερη και άλλοι με μικρότερη επιτυχία.  Ο Χαρυ όπως πάντα είναι λίγο….δισκοίλιος (ε συγγνώμη αλλα είναι!), αλλά προσπαθεί μωρε και βγάζει και γέλιο, οπότε τον συγχωρώ.  Η Ερμιόνη είναι πολυ καλή, αλλά δε τρελάθηκα κιόλας, ενω ο Ρον ο οποίος έχει γίνει και τούμπανο!!, μου άρεσε περισσότερο απο όλους, γιατί είχε και μερικές έντονες σκηνές στις οποίες ανέβηκαν οι τόνοι και ήταν πράγματι πολυ καλός.  Τώρα για Σνεϊπ, Βολντεμορτ και λοιπους δε μπορώ να πω και πολλά, μιας που η ταινία επικεντρώνεται κατά κύριω λόγο στους τρεις φίλους.

Γενικά η ταινία ήταν πολυ καλή, μετρημένη, με το κάθε πράγμα σε σωστή δόση.  Επίσης έχει και αρκετές σκηνές που βγάζουν γέλιο, οχι βεβιασμένο, γιατί πραγματικά είναι χιουμοριστικές.  Τα τοπία είναι εξαιρετικά και φαίνεται οτι όλοι έχουν παλέψει για ένα πολυ καλό αποτέλεσμα.  Μια απο τις αγαπημένες μου στιγμές, ήταν η περιγραφή της ιστορίας που βρίσκεται πίσω απο τους Κλήρους του Θανάτου (Deathly Hallows) η οποία αναπαριστάται με ένα πολύ καλλιτεχνικό και όμορφο τρόπο στη ταινία.  

Συμπέρασμα: όσοι είστε Harrypotterikoi να πάτε αμέσως να την δείτε και σίγουρα θα ικανοποιηθείτε.  Είναι πραγματικά η καλύτερη προετοιμασία για αυτό που (ελπίζω) οτι θα δούμε το καλοκαίρι.  Προβλέπεται να γίνει ΜΑΚΕΛΕΙΟ!.

http://www.youtube.com/watch?v=_EC2tmFVNNE

Πληροφοριακά αναφέρω οτι το παραπάνω trailer έχει και σκηνές παο το επόμενο part, καθώς τώρα που το έβλεπα συνειδητοποίησα οτι δε τις είδα χτές.  Και μάλιστα φαίνεται να είναι οι καλύτερες!. Υeah!!

H ΤV ΣΗΜΕΡΑ….

STAR: 22:00, Το κυνήγι της ευτυχίας, με τον Will Smith.  Αμερικάνικο μελόδραμα, με τον Smith στον ρόλο ενός πατέρα που αγωνίζεται να μεγαλώσει τον γιο του (οπού στην ταινία παίζεται απο τον πραγματικό του γιο!) αντιμετωπίζοντας ενα σωρό πλοβλήματα και ψάχντοντας απελπισμένα να βρει δουλειά.  Πολυ συγκινητική ταινία και ο Smith εξαιρετικός, αν και την παράσταση κλέβει ο τοοοοσο γλυκός γιος του.

ALTER: 02:00, Ray, με τον Jamie Fox να πρωταγωνιστεί και να ερμηνεύει τον θρυλικό τραγουδιστή της σόουλ, Ray Charles.  Πρόκειται για την βιογραφία του, για την οποία μάλιστα ο Fox κέρδισε και το Oscar ‘A ανδρικού ρόλου.

STAR: 2:30, Μοναχικές Καρδιές, με John Travolta, Scarlet Johansson.  Δραματική ταινία (μιλάμε πολυ δράμα σήμερα) με πολυ καλές ερμηνείες.  Μετά τον θάνατο της μητέρας της, η Περσι επιστρέφει στο σπίτι της, οπού και ανακαλύπτει οτι η μητέρα της στεγάζει δυο αλκοολικούς τύπους.  Σύντομα και οι τρεις θα γίνουν φίλοι, αφού η Περσι θα πάρει την απόφαση να μοιραστεί το σπίτι μαζί τους…

Adios amigos!