The Cabin in the Woods: You think you know the story. You all do

NEW ARRIVAL

Μέρα μέρα!  Πέμπτη σήμερα και καινούριες ταινίες βγαίνουν στις αίθουσες προς δική σας τέρψη.  Οι επιλογές από τις οποίες μπορείτε να διαλέξετε βέβαια, είναι λίγο του ύψους και του βάθους.  Έχουμε το “Magic Hour” με τον Ρένο Χαραλαμπίδη, ο οποίος αφού είδε και απόειδε οτι η καριέρα του δε προχωράει με το συνταρακτικό παιχνίδι του ANT1 Play & Win, είπε να φάει και ότι λεφτά έχουν ξεμείνει σε κάνα ταμείο, κατεβαίνοντας στις εκλογές με τον γλυκούλη Σαμαρά (συγγνώμη αλλά αν δε το έλεγα θα έσκαγα!).  Επόμενη επιλογή, μας έρχεται εκ Νορβηγίας και φαίνεται αρκετά ενδιαφέρουσα (όπως πάντα δηλαδή).  Το “Turn Me On Dammit!” είναι μια ιστορία για την ενηλικίωση, τις φήμες και τις…καύλες που κάθε έφηβος καλείται να αντιμετωπίσει.  Στο menu έχουμε ακόμα μια ελληνική παραγωγή, το “Σουπερ Δημήτριος” το οποίο το βλέπεις μόνο για να γελάσεις βρε αδερφέ (αρκεί να σου πω οτι ο κακός της υπόθεσης αποφασίζει να μεταμορφώσει τον Λευκό Πύργο, σε ένα τεράστιο ποτήρι φραπέ.  Τώρα που το σκέφτομαι, δε μου φαίνεται και πολύ αστείο).  Ενώ τέλος έχουμε και το κινηματογραφικό ντεμπούτο μεγατόνων της Rihanna στο “Battleship”, το οποίο καλύτερα να κατεβάσεις από το πατάρι σου, να το ξεσκονίσεις και να παίξεις με τη παρέα στο σπίτι.  Θα περάσεις εγγυημένα ζάχαρη.  Και μετά από τον μεγάλο πρόλογο, ας περάσουμε στο σημερινό μας ζουμί.  “Τhe Cabin in the Woods” ή σύμφωνα με την εκπληκτική μετάφραση στα ελληνικά “Το μικρό σπίτι στο δάσος”.  Για τη πλάκα γλυτώσαμε το “λιβάδι”.  Pff…

Μια παρέα φοιτητών αποφασίζει να επισκεφθεί μια εγκαταλελειμμένη παράγκα που ανήκει στον ξάδελφο ενός εξ’ αυτόν, προκειμένου να ξεφύγουν λίγο από τις καθημερινές, πανεπιστημιακές τους υποχρεώσεις και να χαλαρώσουν.  Όπως είναι φυσικό από τη πρώτη κιόλας βραδιά, τα πράγματα θα πάνε κατά διαόλου, όταν ένας ένας αρχίζουν να δολοφονούνται από μερικές πανάρχαιες δυνάμεις οι οποίες επανέρχονται στη ζωή, διψασμένες για σάρκα και αίμα.  Οι προσπάθειες σωτηρίας της παρέας, η οποία ολοένα και μικραίνει φαίνεται να αποβαίνουν άκαρπες, καθώς το Κακό ελοχεύει σε κάθε τους βήμα και είναι έτοιμο να τους κατασπαράξει ανά πάσα στιγμή.  The end.  Αμ δε…
Ο σεναριογράφος του “Cloverfield” (2008) Drew Goddard, αναλαμβάνει εδώ τα σκηνοθετικά ηνία συγκεντρώνοντας όλα τα κλισέ ενός σύγχρονου (και οχι μόνο), teen horror movie, και πλασάροντάς τα με τρόπο σατυρικό και άνευ ιερού και οσίου…κωμικό.
Για να ξεκαθαρίσουμε ευθής εξαρχής τα πράγματα, το “Cabin in the Woods” δε μπορεί επουδενί να χαρακτηριστεί α) ως μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου, αφού ο απότερός της σκοπός είναι να προκαλέσει το ειρωνικό χαμόγελο του θεατή, και το ξεκαρδιστικό του γέλιο, χάρη στις άφθονες cult σκηνές του και την εμφανέστατη, σατυρική του διάθεση και β) ως μια ταινία που παίρνει σοβαρά τον εαυτό της.  Για τον λόγο αυτό αν εσείς την πάρετε στα σοβαρά, έχετε σίγουρα χάσει το μισό ‘παιχνίδι’.

Η ταινία ξεκινάει με την κλασική παρέα που συναντά κανείς σε ταινίες επί ταινιών, τις οποίες αναγκαζόμαστε να τρώμε στη μάπα με το τσουβάλι κάθε χρόνο.  Θες “Final Destination”, θες μπόλικα κακέκτυπα του “Scream” (ακόμα και ο Craven κατέληξε κακέκτυπο του κάποτε ειλικρινούς χαρακτήρα του, με το “Scream 4”) και ακόμα περισσότερα τύπου “I Know What you Did Last Summer” με δολοφόνους να κραδαίνουν γάντζους, μαχαίρια, πριόνια, τηγάνια και ψαροντούφεκα;  Ε όλα αυτά τα βρίσκεις πολύ εύκολα στο “The Cabin in the Woods” και αναρωτιέσαι αν ο σκηνοθέτης είναι τόσο καμένος, ώστε να βγάζει μια ακόμα ταινία που είναι ίδια με εκατό εκατομμύρια ακόμα.  Και πάνω που πας να το αμφισβητήσεις λίγο, έρχεται και σου σερβίρει τη ξανθιά τσούλα (Anna Hatchison), τον μπρατσαρά, αθληταρά γκόμενό της (overdose από Chris Hemsworth), τη κοκκινομάλλα σεμνή, ημι-παρθένα (Kristen Connolly), τον intellectual τύπο, με τα γυαλία μυωπίας που είναι καλό παιδί, αλλά θέλει να πηδήξει και την ημι-παρθένα παραπάνω (Jesse Williams), και έτσι για να ολοκληρωθεί το τρελό παρεάκι σου προσφέρει και τον κυτταροκαμμένο από τον μπόλικο μπάφο τύπο (Fran Kranz), ο οποίος παρόλα αυτά αντιλαμβάνεται πρώτος το γεγονός οτι κάτι πάει πολύ στραβά (oh fuck!).  Και κάπου εκεί είσαι έτοιμος να σηκωθείς και να κάνεις ένα flip στον μπροστινό σου (γιατί δεν έχει και τραπέζι να πετάξεις, αναφωνώντας “fuck my money!”) για το χαρτζιλικάκι που πήγε πάλι στράφι.  Περίμενε, μη το κάνεις.  Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται.

Δε ξέρω αν θυμάσαι μια ακόμη ταινιούλα που είχε βγει πρόσφατα, η οποία παρωδούσε με τον δικό της τρόπο τα σημερινά αφελή και τίγκα στο σεξ horror movies.  Για να φρεσκάρω τη μνήμη σου θα σου πω πως το “Taker and Dale vs. Evil” ήταν μια από τις πιο αναζωογονητικές ταινιούλες που είχα δει, σκεπτόμενη οτι υπάρχει τελικά ακόμα πρόσφορο έδαφος για καλές, χιουμοριστικές σπλατεριές.  Την είχα ευχαριστηθεί όσο δε πήγαινε και ευελπιστούσα να δω μια ακόμη τέτοια ταινία.  Και απ’ ότι φάνηκε, την είδα χθες.
Το “The Cabin in the Woods” είναι μια προσπάθεια που αποτίει φόρο τιμής σε αγαπημένα, bloodlust ταινιάκια b καταβολών.  Από το αξεπέραστο “The Evil Dead” (1981) οι επιρροές του οποίου είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, και τις ιστορίες του George Romero για τους νεκροζώντανους φίλους μας, μέχρι τα επιτηδευμένα sexploitation της δεκαετίας του ’70 με το περιρρέον σεξ και την άπειρη αιματήλα και τα πιο σύγχρονα αφελή και τίγκα στο αμερικάνικο κλισέ σενάρια ταινιών, όπως το “House of Wax” (2005), τις διάφορες επανεκτελέσεις του κλασικού “The Terxas Chainsaw Massacre” και τόσες άλλες, το “The Cabin in the Woods” δεν αφήνει τίποτα και κανέναν παραπονεμένο, αλλά μάλλον προσφέρει άρτο και θέαμα σε μια ιστορία η οποία ελίσσεται σαν το χέλι.  Και εκεί που είσαι έτοιμος να δεχθείς το αυτονόητο, το σενάριο κάνει στροφή 180 μοιρών για να καταλήξει κάπου αλλού, συνεχίζοντας να βγάζει άσσους από το μανίκι του, μέχρι και το εξωφρενικό του τέλος.
Προσωπικά εκτίμησα τη προσπάθεια του Goddard και του έτερου σεναριογράφου Joss Whedon επειδή στην ουσία δημιούργησαν μια ταινία που απαρτίζεται από κομμάτια και χαρακτήρες άλλων ταινιών.  Ακόμα περισσότερο εκτίμησα την ολοκληρωτική παραπλάνηση των θεατών, οι οποίοι από το trailer και το πρώτο δεκάλεπτο της ταινίας, σίγουρα πίστευαν οτι θα δουν μια από τα ίδια.  Γι’ αυτό ακριβώς ο ορυμαγδός και ο κακός χαμός που ακολουθούν στη συνέχεια, σε πιάνουν εξαπίνης, βάζοντάς σε το τρενάκι του cult τρομογέλιου, και κάνοντάς σε να απολαύσεις αυτό το πανηγύρι αίματος, ξεντεριάσματος και μακάβριου χιούμορ.

Αν θα έπρεπε να βρω κάτι αρνητικό, μάλλον θα ήταν το γεγονός οτι οι εξηγήσεις για τον λόγο του θανάτου των πρωταγωνιστών, έρχονται κάπως βεβιασμένα και σύντομα, αφήνοντας κάποια σεναριακά κενά, που όμως δε σε ξενίζουν και τόσο, χάρη στο καθαρό cult status που αποκτά η ταινία, ήδη από το πέσιμο των τίτλων (οι οποίοι επίσης παραπέμπουν στη σκληρή, κόκκινη γραμματοσειρά των τίτλων έναρξης του “Funny Games” και πολλών ακόμα b-movies).  Εκτός από αυτό το οποίο μπορώ και να παραβλέψω, με ξένισε λίγο η χρήση συγκεκριμένων εφε τα οποία έμοιαζαν βγαλμένα κατευθείαν από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που έπαιζα Mortal Combat στο ATARI μου.  Βέβαια επειδή για ακόμη μια φορά έγκειται το ζήτημα της b αισθητικής, ίσως να δικαιολογώ πάλι τα κάπως ξεπλυμένα και πρόχειρα εφέ, τα οποία φαντάζομαι πως είχαν απώτερο σκοπό να σε κάνουν να αναφωνήσεις ‘dafaq i just saw?’.

Συνοψίζοντας, το “The Cabin in the Woods” δεν είναι μια ταινία για όλους, αλλά μάλλον για όσους αγαπούν το συγκεκριμένο είδος film.  Σκηνοθετικά και ερμηνευτικά κρατάει αναμενόμενα, χαμηλούς τόνους, αφού έτσι κι αλλιώς και τα δυο, υπάγονται στους κώδικες της παρωδικής βάσης πάνω στην οποία στηρίζεται η ταινία.  Όσοι αποφασίσετε να τη δείτε, έχετε κατά νου οτι δεν είναι another horror teen movie, αλλά έχει να σου προσφέρει γέλιο, απόλυτα cult διάθεση και ένα story που αν μη τι άλλο πατάει πάνω σε πρωτότυπα σκαλοπάτια.  Αν και κάπου εκεί ανάμεσα θα διαπιστώσετε οτι και ο Carpenter και το εκπληκτικό του “In the Mouth of Madness” (1994) έχουν πολλά να σας πουν.  Nough said.

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο creepy hillbilly υπεύθυνος του παρακμιακού βενζινάδικου είναι πάντα μια homy πινελιά, οτι το οξυζενρισμένο μαλλί, συνήθως πάει σετάκι με τη flat chested γκόμενα και οτι ποτέ δεν είναι καλή ιδέα μια εκδρομούλα στο δάσος.  Σε μια καλύβα.  Μόνοι.  Μες τη νύχτα.  Ποτέ όμως.

No trivia

ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

One Winter’s Night, by Emlyn Boyle

Tucker and Dale vs. Evil: You had it coming!

Καλημέρα καλημέρα σε όλους και σήμερα!  Μας ξέφυγε το χθεσινό ταινιάκι, αλλά δε πειράζει είμαστε και πάλι εδώ σήμερα για να ανπληρώσουμε το κενό.  Λοιπόν καταρχάς να πω και ένα καλό μήνα μιας που δε βρεθήκαμε χθες και ένα welcome στα καινούρια μέλη όπως συνηθίζεται!  Σήμερα Πέμπτη λοιπόν και νέες ταινιούλες θα παίζονται στις αίθουσες, από τις οποίες ξεχωρίζουν το “Carnage” του Roman Polanski με τους Jodie Foster, Kate Winslet και Christoph Waltz, αλλά και μια δική μας ελληνική, και συγκεκριμένα το “Άδικος Κόσμος” του Φίλιππου Τσίτου με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Καφετζόπουλο (βραβεύτηκαν και οι δυο στο φεστιβάλ του San Sebastian για τη ταινία αυτή).  Έπειτα υπάρχουν και τα “The Muppets” για όσους αισθάνονται ακόμη παιδιά, καθώς και το “Chronicle” μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, αλλιώτικη λίγο από τις άλλες.  Αυτά και από τα κινηματογραφικά και είναι νομίζω ώρα να περάσουμε στην δική μας ταινιούλα για σήμερα.  Το μενού έχει καφροκωμωδία σήμερα, αλλά πολύ πολύ καλή και έξυπνη.  Παρακαλώ, ξεκινάμε!

O Tucker (Alan Tudyk) και ο Dale (Tyler Labine) είναι δυο hillbillie κολλητάρια που αποφασίζουν να περάσουν τις διακοπές τους στο μισογκρεμισμένο και απόλυτα σάπιο σπίτι που αποκτά ο Tucker.  Εκείνους όμως δε τους νοιάζει καθώς θα έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν με ένα σωρό πράγματα, από εξωτερικές δουλειές, μέχρι…επιτραπέζια και ψάρεμα στη κοντινή λίμνη.  Όταν μια παρέα κολλεγιόπαιδων αποφασίσουν να πάνε για camping στο δάσος οπού βρίσκονται οι δυο φίλοι, θα καταλήξουν στο συμπέρασμα (λόγω της εξωτερικής τους εμφάνισης πρωτίστως, αλλά και τις αλλόκοτης συμπεριφοράς τους μπροστά σε ξένο κόσμο) οτι πρόκειται για δυο μανιακούς χωριάτες, οι οποίοι αρέσκονται να σκοτώνουν κολεγιακά τρυφερούδια, με κάθε πιθανό, φρικιαστικό τρόπο.  Όταν μάλιστα προσπαθήσουν να σώσουν και μια φίλη των παιδιών την Allison (Katrina Bowden) μεταφέροντάς την για περίθαλψη στη ξύλινη καλύβα τους, τότε οι υποψίες των παιδιών θα γίνουν βεβαιότητα.  Οι δυο κατά τα άλλα φυσιολογικοί και καλόκαρδοι φίλοι, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το μένος των φοιτητών και κυρίως του νεαρού Chad (Jesse Moss) ο οποίος αυτοβαφτιζόμενος αρχηγός, φέρνει την καταστροφή, μέσα από ευφάνταστες, θανατηφόρες καταστάσεις.  Ο Tucker και ο Dale θα πρέπει να παλέψουν για τη ζωή τους πριν να είναι αργά.  Ποιος θα φανταζόταν οτι οι ρόλοι του θύτη και του θύματος θα αντιστρέφονταν με τόσο απρόσμενο τρόπο;

Η ταινία αποτελεί το πρώτο κινηματογραφικό επίτευγμα του γιου της ηθοποιού Sally Field, Eli Graig.  Μέχρι πρότινος ο ίδιος δε μετρούσε στο ενεργητικό του κάποια άλλη δουλειά, αλλά φαίνεται πως είχε κρυμμένο στο μανίκι του τον άσσο που ακούει στο όνομα “Tucker and Dale vs. Evil” πολύ καιρό τώρα.

Αν σκεφτεί κανείς οτι αυτό το φιλμ αποτελεί την πρώτη δουλειά του σκηνοθέτη, ο οποίος κακά τα ψέματα, έσκασε από το πουθενά, τότε η συνέχειά του θα μπορούσε να είναι αξιόλογη, μιας που εδώ κατάφερε κάτι που λίγοι (μπορεί και κανένας) έχουν πετύχει μέχρι τώρα.  Στην ουσία ανέτρεψε όλη την ιδέα των horror movies, βάζοντας στη θέση του δολοφόνου το θύμα και τούμπαλιν.

Ο κορεσμός που έχει επέλθει στο συγκεκριμένο μοτίβο ταινιών τρόμου, μπορεί να μην έχει ακόμα γίνει αντιληπτός λόγω των εισπρακτικών επιτυχιών που συνεχίζουν να κάνουν, αλλά κάποια στιγμή θα χτυπήσει την πόρτα και τότε τα μεγάλα στούντιο θα πρέπει να είναι έτοιμα, προκειμένου να προσφέρουν στους θεατές κάτι νέο και φρέσκο.  Βέβαια φταίμε και εμείς σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό καθώς όσο βλέπουμε το “Saw 135” ή το “Final Destination 3.057” τόσο εκεί στο μακρινό Hollywood θα τρίβουν τα χέρια τους και τα μάτια θα γυρνούν ανάποδα, για να πάρει θέση τους το δολάριο (ναι ναι ακριβώς όπως στα cartoon).

Πόσες και πόσες φορές έχουμε παρακολουθήσει την ίδια ιστορία;  Παρέα παιδιών που πάνε για camping σε ένα έρημο δάσος (η οποία συνήθως απαρτίζεται από έναν έγχρωμο, μια τσούλα ξανθιά που παίρνεται με όλους, μια καστανή συνήθως γκόμενα, τέρας λογικής η οποία τις περισσότερες φορές τελικά επιζεί, έναν χαζοβιόλη αθλητή συνήθως που πεθαίνει από τους πρώτους και τον αντικειμενικά ωραίο που είναι και γκόμενος της καστανής, και πεθαίνει με έναν τραγικό τρόπο την στιγμή που ψελλίζει ένα “i tried…”, “i love you” και πάει λέγοντας) οπού ξαφνικά τους την πέφτει ένας μανιακός δολοφόνος (χωριάτης κατά προτίμηση), ο οποίος τους παίρνει στη καλύβα του και αρχίζει να τους κομματιάζει έναν έναν.  Φοβερή πρωτοτυπία.  Ευτυχώς που υπάρχει δηλαδή ο Tucker και ο Dale.

Σε αυτό το καναδέζικο splatter/comedy οι παρεξηγήσεις διαδέχονται η μια την άλλη, και το νόημα της κάθε πράξης αλλοιώνεται, προκειμένου να εξυπηρετήσει την κωμική πορεία της ιστορίας.  Ενδιαφέρον επίσης είναι και το στοιχείο οτι η ομάδα των παιδιών μοιάζει να συμπεριφέρεται όπως ο καθένας από εμάς που έχει εκτεθεί σε άπειρες ώρες τρομοκρατικών ταινιών, οπού ο δράστης κραδαίνοντας ένα τσεκούρι, ένα ηλεκτρικό πριόνι ή ένα μεγάλο μαχαίρι βρε αδελφέ, κυνηγάει μέσα στο σκοτάδι κάποιον άτυχο νεαρό.  Όπως λοιπόν ο καθένας μας θα αντιδρούσε κάπως επιφυλακτικά (εντάξει ίσως οχι τόοοσο υπερβολικά όσο η πρωταγωνιστική παρέα), και θα φρόντιζε να κρατήσει κάποια απόσταση ασφαλείας, έτσι και εδώ οι νεαροί αντιδρούν με ακριβώς αυτόν τον τρόπο.  Ως μια γενιά που έχει δει πολύ κινηματογραφικό αίμα, και συνειδητοποιεί οτι ίσως τελικά αυτά να μη συμβαίνουν μόνο στις ταινίες…

Βέβαια το γεγονός οτι ‘τα φαινόμενα απατούν’ λειτουργεί εδώ καταλυτικά για την προώθηση της θεότρελης υπόθεσης.  Η αλήθεια είναι οτι τον τροφαντούλη μουσάτο Dale δε τον λες ακριβώς γλυκούλη και έναν φόβο θα στον προκαλέσει στην αρχή.  Το ίδιο ισχύει και για τον λιγομίλητο Tucker με το τρελό βλέμμα.  Δεν είναι το δίδυμο που θα σε κάνουν να αισθανθείς ασφάλεια με την πρώτη συνάντηση, αποτελούν όμως τρανό παράδειγμα οτι η πρώτη εντύπωση, δεν είναι πάντα η σωστή.

Το δίδυμο των υποτιθέμενων δολοφόνων, αποδίδεται ιδανικά από τον Tudyk και τον Labine καθώς εμφανίζονται με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συναντάμε στις original ταινίες τρόμου.  Ένα σαραβαλιασμένο φορτηγάκι, έναν σκύλο-φονιά (που κάθε άλλο παρά αυτό είναι), βρώμικη και ατημέλητη εμφάνιση, καθώς και το κλασικό μισοπεσμένο ξύλινο καλύβι στη μέση του πουθενά.  Οι δυο τους δένουν τέλεια μεταξύ τους, μιλώντας με την κλασική, βλαχο-προφορά και κερδίζοντας extra πόντους στην προσπάθεια να σώσουν τα…’απομεινάρια’ των φοιτητών.  

Η σκηνοθεσία του Craig είναι γρήγορη και εξελίσσει το story από την πρώτη κιόλας στιγμή.  Τα ξεντεριάσματα, το ψεύτικο αίμα (που όμως φαίνεται αρκετά αληθοφανές) και οι ευφάνταστοι τρόποι θανάτου, αποτελούν τα δυνατά χαρτιά της ταινίας η οποία καταφέρνει να αποτελέσει μια φρέσκια επιλογή ανάμεσα στη πληθώρα ίδιων ταινιών που εξακολουθούν να παράγονται.

Ίσως κάποιοι να βρείτε το χιούμορ της χοντροκομμένο, αλλά πρέπει να σας πω οτι στις περισσότερες στιγμές του είναι και έξυπνο και πραγματικά αστείο, οπότε είμαι σίγουρη οτι ιδιαίτερα οι fan του είδους θα την απολαύσουν στο μέγιστο.

“The Texas Chainsaw Massacre”, “The Hills have Eyes”, “Wrong Turn”, “House of Wax” είναι μόνο μερικές από τις ταινίας από τις οποίες ο σκηνοθέτης παίρνει εμφανέστατα δάνεια, προκειμένου να δημιουργήσει αυτό το splatter κωμωδιάκι καταστάσεων και χοντρών παρεξηγήσεων.  Και το κάνει με έναν απόλυτα επιτυχημένο και έξυπνο τρόπο.

Το “Tucker and Dale vs. Evil” αναμένεται να αποτελέσει πολύ σύντομα cult επιλογή και δικαιολογημένα, αφού κρατάει τα fell good στοιχεία ενός horror movie, ανανεώνοντας παράλληλα την υπόθεση.  Δείτε την με μεγάλη και καλή παρέα και να είστε σίγουροι οτι θα περάσετε μια πολύ διασκεδαστική βραδιά.

Τι έμαθα από τη ταινία:  Οτι δεν είναι και τόσο έξυπνο να τρέχεις με φόρα προς ένα wood chipping machine, οτι τα κόκκινα, βαμμένα νύχια πάνε στους ξανθούς και οτι εάν θες μια γκόμενα και εκείνη στου αντιστέκεται, απλά χτύπησε την, άστη αναίσθητη και μετά σύρε την μέχρι το αμάξι σου.  Do it like a boss.

Δε βάζω  traileraki καθότι ωραίο, δείχνει όλη τη ταινία.

No trivia

Αύριο έχουμε poll με favorite evil child in a movie!! Be here!!

Το Κακό: Μιλάμε όμως για….πολύ κακό!

Καλησπέρα σε όλους once again!.  Σήμερα είμαστε όλοι περήφανοι και χαρούμενοι, διότι είναι πλέον επίσημο: ο Κυνόδοντας είναι υποψήφιος για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης!.  Οχι για να βλέπουμε πως όταν αν θέλουμε μπορούμε.  Πραγματικά ένα μεγάλο μπράβο αξίζει σίγουρα σε όσους συμμετείχαν για την δημιουργία του Κυνόδοντα!.  Το ολίγον τραγικό βέβαια είναι οτι για μια ακόμη φορά οι ‘ξένοι’ εκθιάζουν την συγκεκριμένη ταινία (δηλαδή ο υπέρτατος εκθιασμός αποτελέσε και στη τελική η υποψηφιότητα για Oscar!), ενώ εμείς εδώ μην ανοίξουμε λίγο τα μυαλά μας να δούμε κάτι άλλο, οοοοοχι να το χλευάσουμε μέχρι αηδίας.  Λοιπόν επειδή πολύ έχω νευριάσει με όλο αυτό το σύστημα, αποφάσισα σήμερα τιμής ένεκεν, να ανεβάσω μια ακόμα ταινία που προκάλεσε στην Ελλάδα (και πολύ καλά έκανε).  Το Κακό, με θέμα;.  Ορδές ζόμπι να τρέχουν στην Αθήνα και να καταβροχθίζουν όποιον βρούν μπροστά τους!!.  Έτσι γιατί μ’αρέσει βασικά και είμαι σίγουρη οτι τώρα πια, μετά από 5 μήνες όσοι με παρακολουθούν, θα συμφωνήσουν with me! So ξεκινάμε….

Τώρα δηλαδή που εμένα ο τύπος στο poster μου θυμίζει τον Christopher Lee, έναν από τους καλύτερους κινηματογραφικούς βρυκόλακες, τη στιγμή που παω να προτίνω ταινία με ζομπι, τι σημαίνει;.  Χμμμμ….το προσπερνώ, γιατί αν αρχίσς να ψάχνω λόγους και αιτίες, μάλλον θα είμαι εδώ μέχρι αύριο, καθότι απόλυτα ψυχαναγκαστικό άτομο.  Οπότε περνάμε στο κυρίως θέμα.  Εργάτες βρίσκονται μέσα σε μια σπηλιά να το πω;, σπηλιά θα το πω και κάνουν διάφορες εργασίες (ως εργάτες τι άλλο θα έκαναν), όταν από καπου αρχίζει να εξαπλώνεται κάτι σαν αέριο, στο οποίο δε δίνουν και ιδιαίτερη σημασία, μιας που ήταν εκείνοι οι οποίοι στην τελική προκάλεσαν την απελευθέρωσή του (stadar είναι Έλληνες!).  Όταν χωρίσουν οι δρόμοι τους, θα αρχίσει και το μακελειό.  Οι εργάτες θα αποτελέσουν τους πρώτους σε μια ατέλειωτη σειρά απέθαντων, που θα κατακλείσουν το κέντρο της Αθήνας.  Οι ελάχιστοι επιζώντες, θα πρέπει- όπως γίνεται πάντα άλλωστε- να προσπαθήσουν να γλυτώσουν από τα αιμοδιψή ζομπι.  Καλέ μου, θες να γλυτώσεις από Έλληνα και μάλιστα ζομπι;;.  Think again…
Λοιπόν καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε οτι Το Κακό είναι μια ταινία που σε προκαλεί και σε προσκαλεί, να μην την πάρεις και πολύ στα σοβαρά.  Και εξηγώ.  Όταν αποφασίζεις να κάτσεις και να δεις μια τέτοια ταινία και συγκεκριμένα, αυτή τη ταινία, πρέπει να ξέρεις περί τίνος πρόκειται.  Δε μπορείς να πας να την δείς χωρίς να ξέρεις οτι πρόκειται για ένα μάτσο ζομπι που τρέχουν ανεξέλεγκτα στην Αθήνα, γιατί όπως και να το κάνουμε το σοκ θα είναι ισχυρό.  Αυτό για όσους το είδαν κυρίως στον κινηματογράφο και το έκραξαν λίγο πολύ, επειδή πολύ απλά δεν είχαν ιδέα τι θα έβλεπαν (κάτι που γίνεται πλέον ολοένα και συχνότερα, με αποτέλεσμα όλοι εμείς οι υπόλοιποι να πρέπει να πάμε να απολαύσουμε καμιά ταινία, στις μεταμεσονύχτιες προβολές, για να μην ακούμε τον κάθε ηλίθιονα λέει το μακρύ του και το κοντό του!).  Από’ κεί και πέρα, δε πρόκειται καν να ασχοληθώ με θέμα κουλτούρας και τα σχετικά, διότι ουδεμία σχέση έχουν στην παρούσα περίπτωση.  Θέλω όμως να πω και να το υποστηρίξω και με πάθος, οτι αυτή η ταινία όπως και να το κάνουμε είναι κάτι το καινούριο για τα ελληνικά δεδομένα.  Και να την λάτρεψε κάποιος ή και να την μίσησε, αυτό δεν αλλάζει.  Το γεγονός οτι ο Γιώργος Νούσιας σκηνοθέτησε μια τέτοια ταινία, τον έχει κάνει αιώνια αγαπητό στα μάτια μου και αυτό για τον εξής πολύ απλό λόγο: άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά και αποφάσισε να το κάνει.  Να κάνει κάτι που ενδεχομένως διάφοροι τριγύρω του να του είπαν οτι είναι τελείως χαζή σκέψη και οτι μιλάμε για Ελλάδα παλικάρι, οχι για Hollywood.  Ε και;.  Και τι έγινε δηλαδή;.  Το γεγονός οτι δεν υπήρχε το budget που υπάρχει για ταινίες στο εξωτερικό, δε σημαίνει οτι δε μπορείς να γυρίσεις αυτό που θες με τα λεφτά που διαθέτεις.  Μπορεί να μην είναι Hollywood (και ευτυχώς σε πολλές περιπτώσεις γι’αυτο), αλλά who cares??.  Το Κακό θεωρείται πλέον μια από τις-πολλές πολλές- cult ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και δικαίως γιατί νομίζω οτι στην τελική αυτό που κάνει, είναι να μην πάρει σοβαρά τον εαυτό της.  Και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει, από όλη την πραγματική σαβούρα που τρώμε στη μάπα τα τελευταία χρόνια!.
Μη περιμένετε να δείτε ερμηνείες και πλοκή τρελή και τρομερό σενάριο κλπ.  Τα είπαμε αυτά.  Σκεφτείτε μια ταινία splatter, κάτι σαν b-movie ένα πράγμα, αλλά προσαρμοσμένο στα ελληνικά δεδομένα.  Ε όπως και να το κάνουμε η σκέψη, αλλά και η εικόνα των αμέτρητων ζομπι να τρέχουν μέσα σε μια έρημη Αθήνα και να κατασπαράζουν τα πάντα, είναι επική.  Αφήστε δε και τους επιζώντες που με κάθε λογής αυτοσχέδιο όπλο (ή μη) προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα ζομπι με εννοείται κωμικούς τις περισσότερες φορές, τρόπους.  Η δε σκηνή μέσα στη ταβέρνα οπού οι επιζώντες κάνουν και κάτι τρελά κόλπα αλα…Matrix για να σκοτώσουν ολοκληρωτικά τα ζομπι, νομίζω οτι προσφέρει άπλετε δόσεις αίματος και γέλιου!.
Δείτε την, ιδιαίτερα αν αρέσκεστε σε ταινίες με ζομπι, όπως εγω.  Οι υπόλοιποι δείτε την γιατί είναι ελληνική, ταινία με ζομπι.  Απλά.  Εγω πάντως την βρήκα αιματηρή, κωμική, διασκεδαστική και φαίνεται να την γούσταραν πολύ όλοι όσοι συμμετείχαν.  Και αυτό φαίνεται πάρα πολύ.  Επίσης η τελευταία σκηνή της ταινίας, που είναι και η αγαπημένη μου από όοοολη τη ταινία, είναι ειλικρινά εξαιρετική και άνετα την φαντάζομαι να ‘κλείνει’ ταινία υψηλού προϋπολογισμού και χολυγουντιανής αισθητικής (πράγμα οχι απαραιτήτως καλό).  Try it if you want to have…fun!.

http://www.youtube.com/watch?v=aDXiphS4Swo

TRIVIA

• Η ταινία σκηνοθετήθηκε με το budget των 140.000 ευρώ, ενώ η συνέχειά της Το Κακό στην Εποχή των Ηρώων, έφτασε τα 740.000 ευρώ περίπου.
• Όλοι όσοι υποδύονται τα ζομπι, ήταν ερασιτέχνες και εθελοντές. 
• Στη συνέχεια του Κακού, όλοι οι ηθοποιοί που συμμετείχαν, έπαιξαν εθελοντικά και δεν έλαβαν καθόλου χρήματα.
• Η ταινία γυρίστηκε την καλοκαιρινή περίοδο, γι’αυτό και η Αθήνα είναι σχεδόν άδεια.  Γιατί φυσικά όλοι λείπουν σε διακοπές!

H TV ΣΗΜΕΡΑ…. 

ΕΤ1:00:00, This is England.  Πολύ καλή ταινία βρετανικής παραγωγής.  Η ιστορία επικεντρώνεται στη ζωή ενός 12χρονου, ο οποίος γνωρίζει μια συμμορία skinheads στους δρόμους της πόλης, για να έρθει αντιμέτωπος λίγο αργότερα με την αλήθεια.  Η βία δεν οδηγεί πουθενά…

Χαιρετώ μέχρι αύριο! 🙂

Hot Fuzz: Αυτό το δίδυμο είναι για τα σίδερα!

Επειδή τις τελευταίες μέρες σαν να το’χουμε ρίξει και πολύ στο δράμα, είπα να ανεβάσω μια κωμωδιούλα απόψε για να γελάσουμε ρε παιδάκι μου και λίγο (εγω πάντως γέλασα!).  Μέσα στη βδομάδα έχω σκοπό να πάω να δω και το Due Date που έχω ακούσει οτι είναι πολύ καλό, οπότε stay tunned για περισσότερα όταν την δω :).

Η ταινία είναι του 2007 και είναι βρετανικής παραγωγής, όπως και οι περισσότερες κωμωδίες που σαν έχω προτίνει (αν οχι όλες).  Πρωταγωνιστές είναι ο Simon Pegg και ο Nick Frost, οι οποίοι πρωταγωνιστούσαν και στο Shaun of the Dead και σίγουρα όποιος το έχει δει, δε θα τους έχει ξεχάσει!.  Η ταινία είναι μεν κωμωδία, αλλά κυρίως θα την τοποθετούσα στη κατηγορία της μαύρης κωμωδίας, καθώς έχει πολλά στοιχεία από splater και σε ορισμένες φάσεις και κάπως χοντροκομένο χιούμορ.  Στο μεγαλύτερο μέρος της όμως, χαρακτηρίζεται από τη κλασσική βρετανική σκηνοθεσία και ‘κουλτούρα’ της σύγχρονης εποχής και γι’αυτό αποτελεί μια πολυ καλή επιλογή για όσους θέλουν να γελάσουν….αλλιώς.
Ο Nicholas Angel είναι ένας αστυνομικός που ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, στο βαθμό που καταντάει να γίνει αντικείμενο ζήλειας και φθόνου από τους υπόλοιπους συνεργάτες του.  Προκειμένου λοιπόν να μην φαίνεται ως ο καλύτερος (και ο μόνοα βασικά) και ο πιο άξιος αστυνομικός του τμήματός του, αποφασίζει να αλλάξει και έτσι παίρνει μετάθεση για το αστυνομικό τμήμα, μια μικρής πόλης στο Stanford.  Εκεί θα αποκτήσει και καινούργιο συνάδελφο, τον Danny ο οποίος δεν είναι και τέρας ευφυϊας, αλλά καταφέρνουν να συνεργαστούν και έτσι τα πράγματα κυλλούν ομάλα για ένα διάστημα.  Ξαφνικά όλη αυτή η ήρεμη ατμόσφαιρα θα αλλάξει, όταν δυο ηθοποιοί βρεθούν νεκροί.  Οι δυο αστυνομικοί θα προσπαθήσουν να λύσουν την-απ’ότι φαίνεται δολοφονία- θα βρεθούν όμως προ εκπλήξεως όταν θα ακολουθήσουν και άλλοι μυστήριοι φόνοι στην πόλη.  Τώρα καλούνται να βρούν ποιός βρίσκεται πίσω από τους αποτρόπαιους θανάτους και να τον φέρουν στην δικαιοσύνη.  Βέβαια με αυτούς τους δυο για αστυνομικούς, ποτέ δε ξέρεις πως θα καταλήξει το πράγμα!.
Οι δυο τους σαν δίδυμο ταιριάζουν απόλυτα, καθώς είναι κάτι σαν τον χοντρό και τον λιγνό.  Ο ένας είναι κλασσικά γκαφατζής, αργόσχολος και κομματάκι ηλίθιος, ενώ ο άλλος επαγγελματίας, υπομονετικός και με περισσότερες στροφές στο μυαλό του.  Οπότε απλά ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.  Εννοείται οτι κατά τη διάρκεια της έρευνας για τις δολοφονίες, προκύπτουν ένα σωρό ευτράπελα και φυσικά σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις τους, έχουμε την κωμωδία Hot Fuzz η οποία με 8/10 θεωρείται από τις πολύ καλές, τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα.  Τώρα θα μου πείτε οτι επειδή θεωρείται από κάποιους καλή, δε σημαίνει απαραίτητα οτι είναι κιόλας.  Συμφωνούμε και γι’αυτό απλά εγώ σας δίχνω μια μόνο από τις άπειρες επιλογές που έχετε.  Απλά προσπαθώ να σας δείχνω ταινιούλες που για κάποιον λόγο, διαφορετικό κάθε φορά, μπορεί να προκαλέσουν τη σκέψη σας, το γέλιο, το κλάμα ή και τον τρόμο, αλλά ειδωμένα και μέσα από το προσωπικό μου γούστο.  Φυσικά και δεν είναι δυνατόν να αρέσουν όλες οι ταινίες σε όλους, αλλά ειλικρινά προσπαθώ να κρατάω τουλάχιστον τους περισσότερους ικανοποιημένους με τις επιλογές μου :).
To Ηot Fuzz είναι μια κωμωδία για όσους είναι λίγο…πως να το πω….κάφροι, αλλά με την καλή έννοια!.  Για παράδειγμα εγώ είμαι ανα διαστήματα, περνάω κάτι τέτοιες φάσεις που εκφράζονται από τις ταινίες που βλέπω (κυρίως κωμωδίες και πολύ τρόμο!), μέχρι και τη μουσική που θα ακούω και τον τρόπο που θα περνάω τη μέρα μου.  Έτσι λοιπόν αυτή η ταινία είναι για τις μέρες που αισθάνεστε οτι θέλετε να διασκεδάσετε ρε παιδί μου, χωρίς πολλά πολλά και να αφήσετε την ποιότητα για άλλη μέρα.  Ειδικά σε παρέες αγοριών θεωρώ οτι η ταινία θα κάνει θραύση, σε κορίτσια δεν είμαι και τόσο σίγουρη (αν και έχω βάλει φίλες μου να δούν και ομολογώ οτι τις κατέφερα να τους αρέσουν, hehe).  Γενικά η ώρα θα περάσει πολύ ευχάριστα κυρίως λόγω του απίστευτα τρελού story, και της αποδεδειγμένα επιτυχημένης και πολύ καλής χημείας, που έχουν αυτοί οι δυο Βρετανοί ηθοποιοί.
Δείτε την και βγάλτε και μόνοι σας συμπεράσματα σχετικά με το πόσο αξίζει τελικά ή και πόσο δεν αξίζει στην τελική ;).

http://www.youtube.com/watch?v=o-ar1axTIDY

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

ET1: 00:15, After the Wedding.  Πολύ καλό δράμα (μα τι περίεργο!), με κύρια υπόθεση τα παιχνίδια που σου παίζει η ζωή.  Ένας νεαρός άνδρας, ο Γιοργκεν εργάζεται μακριά απο την πατρίδα του, μέχρι τη στιγμή που λαμβάνει μια προσφορά απο έναν Δανό επιχειρηματία, που μπορεί να του αλλάξει τη ζωή.  Ο Γιόργκεν αποφασίσει να πάει στη Δανία και επι τη ευκαιρία να παρευρεθεί και στον γάμο, της κόρης του επιχειρηματία.  Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του όταν και θα συνειδητοποιήσει οτι η γυναίκα του επιχειρηματία, είναι η γυναίκα με την οποία ο ίδιος διατηρούσε ερωτικές σχέσεςι 20 χρόνια πριν….

Σας χαιρετώ φίλοι, τα λέμε αύριο! 😀