Θα έλεγα καλή εβδομάδα, πραγματικά θα το έκανα. Ήμουν προετοιμασμένη δηλαδή να γυρίσω σήμερα Δευτέρα στο σπιτάκι μου, να γράψω για το πολύ καλό Avengers που είδα τη Παρασκευή το βράδυ και όλα καλά. Βεβαίως επειδή υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο και χωρίς τη Χρυσή Αυγή, η διάθεσή μου σήμερα δεν είναι και τόσο καλή. Δε νομίζω να έχω όρεξη να σχολιάσω τα εκλογικά αποτελέσματα, ούτε το-οπωσδήποτε-χέσιμο του Τσίπρα, οχι από χαρά, αλλά από φόβο πια, τις στιγμές που καταμετρούνταν οι ψήφοι. Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι, πως είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Είτε ψηφίζουμε με βάση την οικογενιοκρατική τακτική που περνάει από γενιά σε γενιά, είτε ψηφίζουμε από αντίδραση απέναντι σε όσους-στο μεγαλύτερο ποσοστό-μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα, καλά να πάθουμε. Παίρνουμε οτι μας αξίζει. Ελληνικό φιλότιμο; Ελληνική ιστορία; Ελληνική ομορφιά; Φυσικά…’θαυμάστε μας’. Ντρέπομαι.
O Nick Fury (Samuel L. Jackson) αρχηγός της υπηρεσίας S.H.I.E.L.D, υπεύθυνη για την διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης, αναγκάζεται να συγκεντρώσει όλους τους super-heroes που έχει στη διάθεσή της η Γη (και οχι μόνο), προκειμένου να καταφέρουν όλοι μαζί να δώσουν ένα τέλος στα σατανικά σχέδια του εξωγήινου Loki (Tom Hiddleston) που απειλεί να υποτάξει ολόκληρη την ανθρωπότητα, χάρη σε μια πανίσχυρη πηγή ενέργειας, το “Tesseraction”. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Όπως είναι αναμενόμενο οι super ντούπερ ήρωες αποφασίζουν να κάνουν τη χάρη και σε εμάς τους απλούς θνητούς και να μας σώσουν για εκατομμυριοστή φορά. Βέβαια πριν το κάνουν αυτό, θα πρέπει να επιλύσουν τα μεταξύ τους θεματάκια, που εκτείνονται από την ανταγωνιστικότητα του αλαζόνα Iron Man (Robert Downey Jr.) και του πατριώτη Captain America (Chris Evans), μέχρι την αντιμετώπιση των προσωπικών προβλημάτων των δυο αδελφών Loki και Thor (Chris Hemsworth) και την αυτοσυγκράτηση του Hulk (Mark Ruffalo) προκειμένου να μη τα κάνει όλα ρημαδιό. Και όλα αυτά κάτω από το άγρυπνο μισο-βλέμμα του εργοδότη τους, Nick Fury. Here comes trouble.
Απ’οτι φαίνεται το όνομα του Joss Whedon πρόκειται να το συναντάμε από εδώ και πέρα πολύ συχνά, μιας που μετά από το πολύ έξυπνο και cult πια σενάριο του πρόσφατου “The Cabin in the Woods” για το οποίο είναι υπεύθυνος, βούτηξε αμέσως στα βαθιά, σκηνοθετώντας την κατά πολλούς, καλύτερη ταινία με super ήρωες που έγινε ποτέ.
Για την ιστορία να πούμε οτι μπορεί ο Whedon να μη διαθέτει μεγάλη γκάμα κινηματογραφικών ταινιών, παρόλα αυτά αποτελεί τον σκηνοθέτη μιας από τις πιο επιτυχημένης σειρές φαντασίας και πιο συγκεκριμένα αυτή της “Buffy: The Vampire Slayer”. Επίσης για να σας πείσουμε ακόμη περισσότερο για το ταλέντου αυτού του ανθρώπου, τόσο σε επίπεδο σκηνοθεσίας, όσο και σεναρίου, να σας θυμίσουμε οτι αποτέλεσε τον δημιουργό του σεναρίου του πρώτου “Toy Story” (1995), για το οποίο κέρδισε και την μοναδική μέχρι σήμερα υποψηφιότητά του για Oscar.
Μπορεί μέχρι και πριν από τους Avengers, το όνομά του να μη το ακούγαμε καθόλου (ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη σκηνοθεσία), όμως φαίνεται πως μετά από την τεράστια, παγκόσμια επιτυχία της νέας του ταινίας, ο Whedon θα βάλει πλώρη για πολλά και καλά πράγματα.
Σήμερα μάλιστα έγινε γνωστό πως το άνοιγμα των Avengers στην Αμερική (ναι, ναι, πρώτα ήρθε σε εμάς και μετά στο Αμέρικα), αποτέλεσε το καλύτερο όλων των εποχών, με τις εισπράξεις του Σαββατοκύριακου να αγγίζουν τα $200,3 εκατομμύρια! Η προηγούμενη ταινία που κρατούσε τα σκήπτρα της πρωτιάς, ήταν η τελευταία ταινία του Harry Potter, “Harry Potter and the Deathly Hallows, part 2”. Καθόλου άσχημα δηλαδή για έναν κατεξοχήν τηλεοπτικό σκηνοθέτη, ο οποίος μόλις με τη δεύτερη κινηματογραφική του δουλειά, κατάφερε να σπάσει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Η αλήθεια είναι πως το “The Avengers” αποτελεί μια θεαματική, καλοσκηνοθετημένη περιπέτεια, με μπόλικο καλό χιούμορ, δολοφονικές ατάκες και πολύ καλή χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς. Αν και προσωπικά πιστεύω οτι παραέχει γίνει χαμός με τη ταινία, εντούτοις δε μπορώ παρά να παραδεχτώ οτι είναι μια ‘μεταφορά’ όπως ακριβώς πρέπει, για το story και τον μύθο που κουβαλάει.
Βασισμένη στα comics και το όραμα των Stan Lee και Jack Kirby, η δημιουργία του Joss Whedon αποτελεί την καλύτερη μέχρι τώρα παρουσία των ηρώων της Marvel, ακόμα και όταν μιλάμε για την ‘προσωπική’ ταινία του καθενός.
Κακά τα ψέματα ο Hulk έχει υποστεί ίσως τον μεγαλύτερο, κινηματογραφικό ‘βιασμό’, μιας που μπορεί οι ταινίες του να είχαν κάθε καλή πρόθεση, αλλά το αποτέλεσμα μάλλον έλεγε άλλα. Ο Eric Bana δεν ήταν κακός, αλλά για κάποιον λόγο ο Hulk δε του πήγαινε. Το ίδιο συνέβη και με τον Edward Norton ο οποίος έμοιαζε τελείως εκτός τόπου και χρόνου, υποδυόμενος έναν χαρακτήρα που δεν είχε απολύτως καμία σχέση, με τους μέχρι τότε ρόλους του. Η δικαίωση παρόλα αυτά του πράσινου τσαντίλα, ήρθε μέσα από τους Εκδικητές, οπού παρουσιάστηκε πιο ώριμος, κατασταλαγμένος και απρόσμενα συγκρατημένος, από κάθε άλλη φορά, βρίσκοντας τον ιδανικό Bruce Banner στο πρόσωπο του Ruffalo.
Από την άλλη πλευρά ήταν σίγουρα ενδιαφέρον το οτι είδαμε επιτέλους στη μεγάλη οθόνη ήρωες που δεν είχαμε απολαύσει ξανά, όπως τον Thor και τον Captain America, αλλά επίσης οι ταινίες τους έμοιαζαν λίγο συγκεχυμένες και βεβιασμένες. Η μοναδική εξαίρεση στον κανόνα φαίνεται πως ήταν η πρώτη ταινία του Iron Man, καθώς ο Robert Downey ήταν η επιτομή του γόη εκατομμυριούχου που απλά κάνει ότι του καπνίσει. Η δεύτερη ταινία του ωστόσο, δεν ήταν σε καμία περίπτωση το ίδιο καλή με τη πρώτη και κάπου το πράγμα πήγαινε να καεί. Μέχρι δηλαδή να έρθουν οι Avengers και να δώσουν μια καλή εξιλεωτική σφαλιάρα σε όλους, καθιστώντας τους στη στιγμή εντυπωσιακούς σωτήρες της ανθρωπότητας.
Το σενάριο των Whedon-Zak Penn (ο οποίος ειδικεύεται σε σουπερηρωικές καταστάσεις) δίνει το απαραίτητο boost σε μια φαντασμαγορία εκρήξεων, πυροβολισμών, εντυπωσιακότατων εφέ (πως δε θα μπορούσε άλλωστε, από τη στιγμή που το budget της ανέρχεται στα…$200 εκατομμύρια;) και ακατάπαυστης δράσης, σε πράγματα δηλαδή που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να καταδικάσουν μια τέτοια ταινία, στα Τάρταρα του παγκόσμιου box-office και της συνείδησης των απανταχού nerds (είμαστε πολλοί!).
Η σκηνοθεσία του Whedon ήταν εξίσου καλή, αφού αποφεύγει μαεστρικά το σκόπελο του Michael Bay. Και τι εννοώ με αυτό; Μα πολύ απλά οτι απολαμβάνεις τη περιπέτεια στο φουλ, χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να καταφεύγεις σε εικασίες, σχετικά με το τι βλέπεις. Ξεκάθαρη εικόνα, μακρινά πλάνα όταν το απαιτεί η περίσταση και αφιέρωση χρόνου στον κάθε χαρακτήρα, προκειμένου να αναπτυχθεί επαρκώς και χωρίς ελλείψεις. Άντε τώρα κάτσε να μαντέψεις τι βλέπεις σε κάθε πλάνο των “Transformers” του Bay, και εγώ θα σε κεράσω θεσσαλονικιώτικο κουλούρι. Τις κάνα δυο ενστάσεις μου θα τις πω όμως. ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ SPOILERS!!! Πρώτον οι κακοί Chitauri ακόλουθοι του Loki δεν ήταν και τόσο κακοί, καθώς μάλλον εξαφανίζονταν εύκολα κάτω από το βάρος της ασπίδας του Captain America και του αστραπόσφυρου του Thor, ενώ βρήκα και τελείως παράλογη και βεβιασμένη την απόφαση του υψηλά ιστάμενου συμβουλίου να εξαπολύσει τόσο σύντομα τον πυρηνικό της όλεθρο, προκειμένου να προστατέψει τη πόλη από τις ορδές των μουμιο-ζομπο-εξωγήινων. Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορώ να σκεφτώ οτι οι κακοί δεν ήταν και τόσο σκληροπυρηνικοί, είναι το γεγονός οτι θα ακολουθήσει-όπως όλα δείχνουν-και sequel. Συνεπώς εάν από τώρα βλέπαμε κάποιον απόλυτα επικίνδυνο εχθρό και μάλιστα δύσκολα αντιμετωπίσιμο, τότε στην επόμενη ταινία η ομάδα μας τι θα αντιμετώπιζε; Και δεύτερον ο Loki όσο απειλητικός και χαιρέκακος και αν εμφανιζόταν στο “Thor”, εδώ ήταν περισσότερο σαν κακομαθημένο, χαζό πιτσιρίκι που δεν είχε καμία δυναμική και καμία ουσία. Όσο ωραία και ειλικρινά και αν προσπάθησε ο Hiddleston να αποδώσει τον ρόλο του, νομίζω οτι κάπου ήταν καταδικασμένος εξαιτίας της…ηλιθιότητάς του. Too bad.
Στα θετικά μπαίνουν σαφέστατα όλοι οι ήρωες οι οποίοι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Η προσθήκη επίσης του Jeremy Renner στον ρόλο του Hawkeye ήταν σίγουρα από τα καλύτερα πράγματα της ταινίας, όπως βέβαια και αυτή του Ruffalo ο οποίος έδωσε στον Hulk αυτό ακριβώς που του έλειπε: ψυχή. Η χημεία του Downey με τον απρόσμενα καλό, Evans ήταν εμφανέστατη όσον αφορά τη διαρκή τους κόντρα, η Johansson έδωσε την απαραίτητη sexy πλευρά, ενώ και ο Samuel φόρεσε έναν ρόλο κομμένο και ραμένο στα μέτρα του. Τι άλλο να πει κανείς για μια καθαρόαιμη περιπέτεια, από αυτές που απολαμβάνουμε να βλέπουμε το καλοκαιράκι; Επόμενος σταθμός “Prometheus” και “The Dark Knight Rises”. Joss Whedon πέτυχες διάνα. Ωραία σκηνοθεσία, εξαιρετικά εφέ, ωραίες ατάκες, καθόλου κλαψιμέϊκο δράμα (tragic), καλογραμμένο σενάριο και right to the point χαρακτήρες. Well done Joss, well done.
Tι έμαθα από τη ταινία: Οτι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είδα μια φαρέτρα να αδειάζει από βέλη. Κάπως καθυστερημένα μεν, να αδειάζει δε, οτι τα κοντινά στο από πίσω της Scarlet δεν ήταν πολλά (sorry guyz) και οτι ο Hulk αποτελεί από μόνος του ομάδα. Σίγουρα.
Γεια σας και πάλι μετά από κριτική απουσία μιας εβδομάδας και κάτι ημερών. Τέλειωσαν και τα Blogoscars, τέλειωσαν και τα Oscars με…φοβερές ανατροπές και επιστρέφουμε και πάλι στους φυσιολογικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας (αν δηλαδή υπάρχει κάτι τέτοιο πια). Πάντως όσοι από εσάς συμμετείχατε, είμαι σίγουρη πως θα συμφωνήσετε πως τα φετινά Blogoscars ήταν απείρως καλύτερα και φυσικά πιο ενδιαφέροντα από τη τελετή στο Kodak Theatre. Με πολύ φαντασία, χιούμορ και γενναίες δόσεις χρόνου, οι cine-bloggers δημιούργησαν υπέροχες λίστες για τη κάθε κατηγορία και σχολίασαν με τον δικό τους, καυστικό τρόπο τα αποτελέσματα. Για περισσότερη δράση θα μαζευτούμε όλοι την Πέμτη στο BIOS για ανακοίνωση του top 20 ταινιών και για να το τσούξουμε και λιγάκι βρε αδερφέ! Περνώντας στα δικά μας αν και σας είπα οτι σήμερα θα έχουμε ταινία στο blogaki, εντούτοις θα έχουμε σειρά. Η αλήθεια είναι πως δε βλέπω πολλές, γιατί θέλουν τον χρόνο τους, όταν όμως δω συνήθως πωρώνομαι σε υπερβολικό βαθμό. Κάπως έτσι έγινε και με το “The Walking Dead”. Το είχα και καθόταν για αρκετό καιρό στον υπολογιστή μου, έχοντας δει μόνο τα δυο πρώτα επεισόδια, όταν αποφάσισα ένα από εκείνα τα βράδια που η βαρεμάρα χτυπάει ταβάνι, να το ξαναπιάσω και να το…επαναπροσδιορίσω. Και το επαναπροσδιόρισα καλά.
O Rick Grimes (Andrew Lincoln) είναι ένας σερίφης ο οποίος είχε την ατυχία (όπως αποδείχθηκε τελικά) να πυροβοληθεί ενώ βρισκόταν σε υπηρεσία, να πέσει σε κώμα και τελικά να ξυπνήσει μετά από καιρό, μόνο για να έρθει αντιμέτωπος με τη φρικτή πραγματικότητα που όλοι μας περιμένουμε αργά ή γρήγορα: ο κόσμος έχει καταληφθεί από zombies, και προς το παρόν φαίνεται πως ο Rick είναι ο μοναδικός επιζών. Χωρίς να έχει ιδέα τι έχουν απογίνει η γυναίκα και ο γιος του, ο Rick θα ξεκινήσει ένα επικίνδυνο ταξίδι μέσα στην ερειπωμένη πόλη, προκειμένου να καταφέρει να εντοπίσει τα ίχνη της οικογένειάς του, καθώς πιστεύει ακράδαντα πως βρίσκονται κάπου ασφαλείς. Όταν καταφέρει τελικά να συναντήσει στον δρόμο τους διάφορους ακόμα ζωντανούς και υγιείς ανθρώπους, θα κάνει team up μαζί τους και θα προσπαθήσουν όλοι μαζί να κρατηθούν ζωντανοί όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου εύκολα. Οι walkers όπως χαρακτηριστικά τους λένε, βρίσκονται παντού και κατασπαράζουν όποιον δε καταφέρει να ξεφύγει από τα αιματηρά τους σαγόνια, σε χρόνο ντε τε. Και σαν να μην έφταναν αυτά, η ομάδα των επιζώντων καλείται να αντιμετωπίσει και τις μεταξύ τους έριδες που αρχίζουν να ξεσπούν, τις αντιζηλίες και την παράνοια που αρχίζει να ελοχεύει, έτοιμη να τους αρπάξει και να τους οδηγήσει σε ακόμα χειρότερο θάνατο από αυτόν που τους περιμένει μέσα στις πόλεις, τους μπλοκαρισμένους αυτοκινητοδρόμους, τα δάση και εν ολίγοις, παντού. Για πόσο ακόμα η ομάδα του Rick θα καταφέρνει να προχωράει μπροστά μέσα σε αυτόν τον εφιάλτη;
Η σειρά βασίζεται στην ομώνυμη, επιτυχημένη σειρά graphic novels των Robert Kirkman, Tony Moore και Charlie Aldard και οχι μόνο έχει τη τύχη να είναι…αυτό που είναι, αλλά παράλληλα να σκηνοθετείται από τον μετρ του light horror είδους, Frank Darabont. O Darabont είναι γνωστός για τη μεταφορά των βιβλίων του Stephen King στη μεγάλη οθόνη, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Το “The Shawshank Redemption”, “The Green Mile” και “The Mist”, αποτελούν το βασικό υλικό πάνω στο οποίο έχει δουλέψει ο διάσημος σκηνοθέτης. Έτσι λοιπόν ήταν μόνο ταιριαστό να τον δούμε να αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μια τέτοια διόλου εύκολη, αλλά μάλλον μεγαλεπήβολη δουλειά. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο και το γεγονός οτι η σειρά η οποία διανύει αυτή τη περίοδο τη δεύτερη σεζόν της, έχει ήδη πάρει παράταση και για μια τρίτη σεζόν, καθώς αν κρίνουμε από τα ρεκόρ τηλεθέασης τα οποία έσπασε (5,3 εκατομμύρια τηλεθεατές στο pilot επεισόδιο της πρώτης σεζόν, και 7,3 στην έναρξη της δεύτερης) μάλλον φαίνεται πως έχει κερδίσει το κοινό, χάρη στην εις βάθος ανάπτυξη του κάθε χαρακτήρα, του εκπληκτικού μακιγιάζ που έχει γίνει στα zombies, της όλης υπόθεσης η οποία ρέει ιδανικά μέσα από το κάθε επεισόδιο, ωθώντας την ιστορία ακόμα παραπέρα, και τέλος πάντων όλης της ρεαλιστικής τη διάθεσης που σε προϊδεάζει οτι ένα ενδεχόμενο zombies apocalypse, ίσως και να μην είναι τόσο μακριά. Γι’ αυτό πάρτε ιδέες όσο είναι καιρός…
Αν και ο Darabont έκανε τη σειρά αυτό που είναι (τουλάχιστον λίγο πριν από τη δεύτερη σεζόν) εντούτοις κάποιες διαδιακαστικές διαφωνίες τον οδήγησαν εκτός σειράς, αφήνοντας τη θέση του ανοιχτή για τον Glen Mazzara, ο οποίος έχει ασχοληθεί με πολλές σειρές, τις οποίες βέβαια δε τις λες και ακριβώς επιτυχημένες. Ας ελπίσουμε μόνο οτι δε θα τα θαλασσώσει στην προκειμένη περίπτωση, αν και τα πράγματα μέχρι τώρα δείχνουν πολύ καλά, και αυτό μάλλον βασίζεται στον τρόπο με τον οποίο όλοι φαίνεται να έχουν δουλέψει για να πετύχει αυτή η σειρά. Και το έχουν κάνει καλά. Σίγουρα η αρχή της ταινίας θα θυμίζει σε πολλούς την αρχή του “28 Days Later”, τότε που και ο Cillian Murphy ξυπνώντας από το κώμα είδε πως ο κόσμος είχε πάει κατά διαόλου, αφήνοντας πίσω του ένα εγκαταλειμμένο Λονδίνο, ορδές από zombies και μερικούς λαλημένους στρατιωτικούς που διψούσαν για γυναικεία κορμιά. Έτσι και εδώ ο Rick ξυπνάει, μόνο για να ευχηθεί αργότερα να μη το είχε κάνει ποτέ. Η αλήθεια είναι πως και εγώ ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά αρκετά διστακτικά, διερωτώμενη τι το καινούριο θα μπορούσε να μου προσφέρει και κυρίως, με ποιόν τρόπο. Τελικά τα πάντα σε αυτή τη σειρά είναι καλοδουλεμένα μέχρι αηδίας. Αρχικά αν και το story δεν είναι κάτι το πρωτότυπο, καταφέρνει πολύ εύκολα να σε κρατήσει κολλημένο στην οθόνη σου, χάρη στη ράθυμη (με τη καλή έννοια) εξέλιξη του πράγματος, αφού τίποτα δε γίνεται βιαστικά και επιπόλαια. Τα πάντα κοσκινίζονται μέχρι και τη παραμικρή λεπτομέρεια, και η ομάδα των επιζώντων έχει να ζυγίσει πολλά πράγματα πριν από το κάθε της βήμα: από τις προμήθειες και τα όπλα που διαθέτει, μέχρι την επικινδυνότητα του κάθε δρόμου, κάθε μονοπατιού και κάθε προορισμού τον οποίο επιλέγει. Πολλές φορές αναγκάζεται να βασιστεί στη τύχη ή σε πρωτόγονες πατέντες, προκειμένου να γλυτώσει από ένα και μόνο δάγκωμα το οποίο αποβαίνει αυτομάτως μοιραίο. Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η ισορροπία ανάμεσα στο hardcore/splatter/περιπετειώδες κομμάτι και το δράμα, μιας που η σειρά σου προσφέρει πλούσια και τις δυο πλευρές. Και το κάνει υπέροχα. Όταν θέλει να σου πασάρει το συναίσθημα και την έννοια της ομάδας το κάνει ιδανικά, ενώ όταν θέλει να οδηγήσει την αγωνία και τον τρόμο σου στα άκρα το κάνει ακόμα καλύτερα. Πιστέψτε με ένα από τα πρώτα επεισόδια της δεύτερης σεζόν με κράτησαν σε τέτοια κοκαλωμένη στάση, και με τα μάτια μου γουρλωμένα από την ένταση, που έπιασα τον εαυτό μου να έχει χαθεί ολοκληρωτικά σε αυτόν τον ‘κόσμο μετά’. Οτι καλύτερο, trust me.
Εκτός από τις πολύ καλές ισορροπίες όσον αφορά την υπόθεση, εξίσου καλοστημένη είναι και η σκηνοθεσία της σειράς. Μέσα σε αχανείς αγροτικές εκτάσεις, μπαζωμένες πόλεις, έρημους αυτοκινητοδρόμους και εγκαταλελειμμένες παράγκες, οι ήρωες αγωνίζονται για την επιβίωσή τους με κάθε πιθανό τρόπο. Έρχονται διαρκώς αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, χάνουν, κερδίζουν, έχουν απώλειες, αλλά πάνω απ’ όλα συνεχίζουν. Η σκηνοθεσία βοηθάει πολύ στην προβολή αυτού του δύσκολου και γεμάτου ανατροπές ταξιδιού της πρωταγωνιστικής ομάδας, γεγονός που δημιουργεί ακόμη καλύτερα αποτελέσματα, επεισόδιο με επεισόδιο. Όσοι για όλους αυτούς τους αμέτρητους κομπάρσους οι οποίοι υποδύονται τα zombies, είναι απλά τρομακτικοί, σάπιοι και απόλυτα ρεαλιστικοί (ναι, ναι!). Το μακιγιάζ τους είναι από τα καλύτερα του είδους, και έχει αποφέρει στη σειρά αρκετά βραβεία μέχρι τώρα. Εντυπωσιακά και πειστικά, είναι σίγουρα από τα καλύτερα zombies που μπορεί να δει κανείς στον κινηματογράφο ή τη τηλεόραση τα τελευταία χρόνια.
Όσον αφορά τους χαρακτήρες και το υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών, μπορώ να πω πως και πάλι εξεπλάγην ευχάριστα καθώς όλοι τους είναι ένας κι ένας. Έχουμε τον σερίφη-αρχηγό που προσπαθεί να λειτουργεί βάση το κοινό καλό, τον κολλητό του αστυνομικό Shane (Jon Brethal) έναν σκληροπυρηνικό άντρα ο οποίος πατάει επί πτωμάτων (κυριολεκτικά) προκειμένου να φροντίσει για το καλό της ομάδας με τον δικό του τρόπο, τη γυναίκα του σερίφη που τη λες και βασίλισσα του μελισσοχωριού και γενικά μια πληθώρα χαρακτήρων οπού ο καθένας επιτελεί τον δικό του ρόλο, με τον δικό του τρόπο και τα…ανάλογα αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι οτι όλοι είναι καλοί ηθοποιοί στους ρόλους τους και μάλιστα πολλούς από αυτούς σίγουρα θα τους έχετε ξαναδεί σε διάφορες ταινίες, όπως τον Jeffrey DeMunn ο οποίος πρωταγωνιστούσε στο “The Green Mile”, “The Shawshank Redemption”, καθώς και το “The Mist”. Διόλου τυχαίο το γεγονός οτι ο Darabont ο οποίος σκηνοθέτησε τις παραπάνω ταινίες ‘διάλεξε’ τον DeMunn, ο οποίος κακά τα ψέματα είναι εξαιρετικός. Το ίδιο και ο Norman Reedus, γνωστός από τη ταινία “The Boondock Saints” (1999), καθώς και η κακότοιχη αστυνομικός του “Sillent Hill” (2006) Lauren Holden, η οποία είχε επίσης πρωταγωνιστήσει στο “Τhe Mist”. To “The Walking Dead” είναι μια από εκείνες της σειρές, που ειδικά άμα αρέσκεσαι στα zombies σε κρατάει σε ενγρήγορση μέχρι το τέλος του κάθε επεισοδίου. Γρήγορο, έξυπνο, με πλοκή που δε βαλτώνει αλλά διαρκώς εξελλίσεται, καλοφτιαγμένους χαρακτήρες και εξαιρετική σκηνοθεσία, είναι σίγουρα μια σειρά που πρέπει να δείτε. Αν μη τι άλλο για να πάρετε ιδέες σχετικά με το ενδεχόμενο zombies apocalypse που βρίσκεται…προ των πυλών μας…
Τι έμαθα από τη σειρά (μέχρι τώρα): Οτι κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της έχει σίγουρα έναν ευκίνητο και εύστροφο, νεαρό Ασιάτη, καθώς και έναν τούμπανο έγχρωμο με όνομα που παραπέμπει σε αστέρι της r’n’b. Στη προκειμένη περίπτωση, T-Dog. Yeah! Οτι το shotgun κάνει δουλειά ρε φίλε, και οτι οι γυναίκες είναι για τη μπουγάδα. Λογικό. Να έρθει τώρα ο ζόμπιας και εσύ να είσαι με ρούχα από προχθές; Τρε μπανάλ.
TRIVIA
Οι ηθοποιοί που έπαιξαν τα zombies, πέρασαν από ειδικό…σχολείο προκειμένου να μάθουν να περπατάνε, να κινούνται και γενικά να αντιδρούν ως zombies!
Κατά τη διάρκεια των διαλειμάτων οι ‘άνθρωποι’ έτρωγαν όλοι μαζί ξεχωριστά από τους ηθοποιούς που υποδύονταν τα zombies οι οποίοι έτρωγαν κι εκείνοι μόνοι τους σε ξεχωριστή ομάδα!
Καλημέρα σας! Μετά το τέλος και αυτής της ψηφοφορίας μας, έχουμε επιτέλους μια ταινία η οποία έχει παίξει σε πολλά από τα προηγούμενα polls και που αυτή τη φορά κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο blog, εξαιτίας του γεγονότος οτι οι περισσότερες από τις άλλες ταινίες έχουν ήδη ανέβει εδώ και καιρό. Έτσι λοιπόν αν και δεν βρέθηκε στην πρώτη τριάδα, παρόλα αυτά το “The Crow” θα είναι η σημερινή επιλογή. Για πληροφοριακούς λόγους στην πρώτη θέση ήρθε αναμενόμενα το “V For Vendetta” με 24 ψήφους, στη δεύτερη το “The Count of Monte Cristo” με 19, ενώ στην τρίτη η έκπληξη “Carrie” με 17. Thanx for voting again, και επίσης θα ήθελα κάπου εδώ να σας πω οτι δέχομαι οτι προτάσεις θέλετε για να κάνουμε αυτό το blogaki καλύτερο. Οτι θέλετε και νοιώθετε οτι λείπει, προτάσεις, αλλαγές κ οτιδήποτε άλλο θα θέλατε να δείτε εδώ feel free να μου πείτε, προκειμένου να το ανανεώσω όσο μπορώ : ) Τέλος θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας σε ένα καινούριο κινηματογραφικό site που θα κάνει το launch του την Πέμπτη και που αποτελεί μια ακόμη προσπάθεια μου να γράφω ευρύτερα, και εκτός των ορίων του προσωπικού μου blog, αλλά και μια ομαδική συνεργασία για ένα καλό, ενημερωτικό και πλήρες σχόλιο πάνω στον εβδομαδιαίο κινηματογράφο και οχι μόνο. Θα σας το υπενθυμίζω καθημερινά, γιατί η αλήθεια είναι πως θα χρειαστούμε ένα πουσάρισμα στην αρχή, so thanx again : ) ! Μετά κι από αυτή την εισαγωγή, περνάμε στα δικά μας και την κλασική πια κριτικοανάλυση της καθημερινής μας ταινίας. “The Crow”…
Ένας νεαρός κιθαρίστας, ο Eric Draven (Brandon Lee) και η αγαπημένη του Shelly (Sofia Shinas) πέφτουν θύματα μιας συμμορίας η οποία αφού πυροβολήσει στο κεφάλι τον Eric αφήνοντάς τον-σε πρώτη φάση-παράλυτο και ανήμπορο να κάνει το παραμικρό, αναγκάζεται να γίνει μάρτυρας του βιασμού και της δολοφονίας της αρραβωνιαστικιάς του. Λίγο αργότερα θα ξεψυχήσει και ο ίδιος, όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Ένα κοράκι θα τον επαναφέρει στην ζωή, σαν άλλον σκοτεινό άγγελο ο οποίος θα ζητήσει και θα λάβει την γλυκιά του εκδίκηση από το υποκοσμιακό τσούρμο που τόλμησε να σκοτώσει την καλή του. Το κοράκι πιστός καθοδηγητής στο πλευρό του, θα τον οδηγήσει σε έναν-έναν από αυτά τα καλόπαιδα τα οποία θα αρχίσει να ξεπαστρεύει σε ένα βίαιο κρεσέντο. Μπορεί η εκδίκηση να είναι γλυκιά, αλλά η Shelly έχει ήδη χαθεί για πάντα. Επιπλέον, ο αρχηγός της συμμορίας Top Dollar (Michael Wincott) θα ανακαλύψει τον θρύλο που κρύβεται πίσω από το κοράκι και τον λόγο για τον οποίο ο Eric μοιάζει ανίκητος. Μερικές φορές ο θάνατος μοιάζει η καλύτερη επιλογή… Ο ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης Alex Proyas ήταν ο άνθρωπος που μετέφερε την σειρά των γοτθικών comic του “The Crow” στην μεγάλη οθόνη. Με $15 εκατομμύρια budget και περίπου $100 εκατομμύρια εισπράξεις παγκοσμίως, το Κοράκι έτυχε θερμής υποδοχής το μακρινό 1994, και ανάμεικτων συναισθημάτων εξαιτίας του θανάτου του ηθοποιού Brandon Lee (γιο του άσσου των πολεμικών τεχνών/ηθοποιού Bruce Lee) κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας. Μπορεί η στιλιστική απόδοση του comic να ήταν έτσι κι αλλιώς πετυχημένη, σίγουρα όμως ο μύθος που αναπόφευκτα την έδενε πλέον με τον οριστικό χαμό του Lee (όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται το γεγονός οτι το σενάριο της ταινίας πραγματεύεται την αναγέννησή του και τον ερχομό του από τους νεκρούς) βοήθησε ώστε το Κοράκι να αποτελέσει μια ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά ταινία, την οποία κοινό και κριτικοί αγκάλιασαν από την αρχή.
Ακολουθώντας κοινή πορεία με άλλους γνωστούς σκηνοθέτες όπως ο David Fincher και ο Michael Bay, o Proyas ξεκίνησε την καριέρα του σκηνοθετώντας μουσικά κλιπάκια και διαφημίσεις, για να περάσει στην συνέχεια σε κινηματογραφικές ταινίες οι περισσότερες εκ των οποίων (ομολογουμένως δεν είναι και πολλές) έφεραν την χαρακτηριστική, πεσιμιστική του υπογραφή μέσα από το χτίσιμο ζοφερών, εναλλακτικών, μελλοντικών κόσμων στους οποίους οι χαρακτήρες του αποτελούν κατά κάποιον τρόπο έρμαια τους. Θυμίζοντας σε στυλ ολίγον από Tim Burton (στο λιγότερο παραμυθατζίδικό του) αλλά και ολίγον από Ridley Scott (χωρίς την υποδόρια, φιλοσοφική του οπτική) ο Proyas καθιέρωσε στις ταινίες του αυτό το μοτίβο των διαφορετικών φουτουριστικών κόσμων, τόσο σε επίπεδο μεταφοράς όπως γίνεται εδώ με το “The Crow”, όσο και σε επίπεδο καθαρά δικής του σεναριακής έμπνευσης, όπως με το “Dark City” (1998). Αν και σε παραγωγικό επίπεδο δεν γκαζώνει όπως άλλοι συνεργάτες του, καθώς οι ταινίες του απέχουν χρονικά αρκετά η μια από την άλλη (σκηνοθέτησε το 2004 το “I,Robot” και επέστρεψε πέντε χρόνια μετά με τον Nicolas Cage στο “Knowing”), εντούτοις ακολουθεί μια σταθερή, δική του πορεία όσον αφορά το release της εκάστοτε ταινίας του. Απ’οτι φαίνεται μάλιστα ίσως και να μιλάμε για μια επιστροφή του Proyas στις ποιητικές ρίζες του 1994, μιας που στα επόμενα δυο χρόνια αναμένεται μια ακόμη ταινία του (της οποίας το cast δημιουργεί περίεργες εντυπώσεις, αν πάρει κανείς στα σοβαρά τον Bradley Cooper ο οποίος μετά από την μη συμμετοχή του σε ένα προσδοκώμενο remake του Κορακιού, θα υποδυθεί τον…Lucifer. Άφεση δίνω μόνο στον Casey Affleck που μετά το “The Killer Inside Me” θα ποθώ για πάντα) η οποία είναι βασισμένη αυτή τη φορά στο ποίημα του John Milton, “Paradise Lost”…
Τον Ιανουάριο του 1845 εκδόθηκε για πρώτη φορά το ποίημα του Edgar Alan Poe, “The Raven”. Το story (μιας που μιλάμε για ένα ‘αφηγηματικό’ ποίημα) περιστρέφεται γύρω από έναν νεαρό και την επίσκεψη που δέχεται από ένα μυστηριώδες κοράκι που μιλάει. Ο νεαρός θρηνεί για τον χαμό της αγαπημένης του Lenore, ενώ το κοράκι τον οδηγεί σταδιακά στον δρόμο της τρέλας και της παράνοιας, έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Σύμφωνα με αναλύσεις επί αναλύσεων, το κεντρικό θέμα του ποιήματος (ακόμα και αν στην ουσία πρόκειται για έναν διαρκή ‘μονόλογο’ του νεαρού πρωταγωνιστή, με ένα κοράκι το οποίο αρκείται στο να επαναλαμβάνει συγκεκριμένες φράσεις και κυρίως την λέξη “Nevermore”) είναι η παντοτινή αφοσίωση. Ακόμα και όταν ο κοράκι (το οποίο σε πολλές παραδόσεις συμβολίζει το κακό και τον ίδιο τον θάνατο) βρίσκεται σε έναν κάποιον αντίλογο με τον ήρωα, οδηγώντας τον έτσι σε μια κορυφούμενη φρενίτιδα, εντούτοις ο νεαρός άνδρας επιστρέφει διαρκώς στην θύμηση της αιώνια αγαπημένης του. Όπως λέγεται χαρακτηριστικά, “ο αφηγητής βιώνει μια διαρκή σύγκρουση, ανάμεσα στην ανάγκη του να ξεχάσει και την ανάγκη να εξακολουθήσει να θυμάται”. Στις μέρες μας η αναγνώριση του ποιήματος του Poe έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ και η αντιμετώπιση του ίδιου του ποιητή ως γοτθική, μελαγχολική προσωπικότητα με τα έργα του να χαρακτηρίζονται από περιρέουσα θανατίλα, πικρή θύμηση και φαντάσματα του παρελθόντος, είναι πλέον κλασική αξία. Σαφέστατα επιρεασμένος από το σκοτεινό κλίμα του Poe, ο δημιουργός του comic “The Crow” James O’Barr προσπάθησε να οδηγηθεί στην δική του προσωπική κάθαρση, όταν και ξεκίνησε να σκιτσάρει την δουλειά του μετά τον θάνατο της αρραβωνιαστικιάς του από έναν μεθυσμένο οδηγό. Όπως ανέφερε και ο ίδιος σε μια συνέντευξή του: “Καθώς ζωγράφιζα την κάθε σελίδα γινόμουν ολοένα και πιο αυτοκαταστροφικός…Υπάρχει καθαρός θυμός σε κάθε σελίδα”…Ακόμα κι έτσι το graphic novel του με πρωταγωνιστή έναν ρομαντικό, goth κιθαρίστα ονόματει Eric D(raven) έφτασε να πουλήσει κοντά στο ένα εκατομμύριο αντίτυπα παγκοσμίως, αλλά και να γίνει επιτυχημένη ταινία με τον ίδιο τίτλο. Δυστυχώς η ‘κατάρα’ χτύπησε και τα κινηματογραφικά πλατώ…
Η ερμηνεία του Brandon Lee είναι αισθαντικά υπέροχη. Μακιγιαρισμένος σαν σατανικός αρλεκίνος σταλμένος από την Κόλαση και με outfit που θυμίζει έντονα τον Ψαλιδοχέρη του Burton, χωρίς τα ψαλίδια, δίνει την καλύτερη ερμηνεία της σύντομης καριέρας του, που είναι καταδικασμένη να είναι και η τελευταία του (14 χρόνια μετά ένας μακιγιαρισμένος Heath Ledger στον ρόλο του σαδιστή joker θα περάσει στο πάνθεον των αδικοχαμένων ηθοποιών, έχοντας δώσει την τελευταία καλύτερή του ερμηνεία, κερδίζοντας το Oscar ‘Β Ανδρικού Ρόλου μετά θάνατον και την παντοτινή υστεροφημία). Αν και ο τραγικός θάνατος του Lee έδωσε-κακά τα ψέματα- ένα boost στην ταινία, αναμφίβολα ο Proyas έκανε καλή δουλειά. Συνδυάζοντας την κομικίστικη υφή του O’Barr και κρατώντας τον απαραίτητο νοσταλγικό πεσιμισμό του Poe, δημιούργησε ένα ταινιακό ‘graphic novel’ με ψυχή που κυμαίνεται ανάμεσα στην βιντεοκλιπίστικη cyberpunk αισθητική, τα λοξά πλάνα, τις πανοραμικές λήψεις μιας πόλης που θυμίζει έντονα την σαπίλα της burtonikis Gotham, τον έντονο αποχρωματισμό της εικόνας και την ρομαντική διάθεση του σκοτεινού ήρωα. Αν και σε πολλές σκηνές ο Lee αντικαταστάθηκε από άλλον ηθοποιό, ο Proyas κατάφερε να κρατήσει τον θρύλο του ζωντανό, κρύβοντας στην ουσία τον ‘νέο’ Eric πίσω από σκιές, δείχνοντάς τον μόνο πλάτη ή χρησιμοποιώντας μακρινά πλάνα. Το εντυπωσιακό visual style του Proyas γίνεται εμφανές σε όλη την ταινία, από το στήσιμο των σκηνικών και της γενικότερης ατμόσφαιρας, μέχρι και τους πρωταγωνιστές οι οποίοι φάνηκε να μένουν πιστοί στο όραμα για λύτρωση του O’Barr. Αν και ο σκηνοθέτης είχε στο μυαλό του να σκηνοθετήσει ένα ασπρόμαυρο κοράκι, εμπνεόμενος απόλυτα από την μορφή του graphic novel, εντούτοις τα studio παραγωγής που πολλές φορές φαίνεται να παίρνουν τις λάθος αποφάσεις, δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο. Το αποτέλεσμα ήταν ο Proyas να συμβιβαστεί με ένα πιο μιουταρισμένο και μουνταρισμένο σκηνοθετικό εγχείρημα, αφήνοντας περιθώριο στους Frank Miller/Robert Rodriguez/Quentin Tarantino να κάνουν την επιθυμία του πραγματικότητα 11 χρόνια μετά, με την δική τους οπτική εξτραβαγκάντζα “Sin City” (2005).
Με έναν σκοταδιασμένο κόσμο που έχει ακόμα χώρο για περιπλανώμενες, ρομαντικές ψυχές, ένα σενάριο που μετράει αιώνες δημιουργίας, ένα εκπληκτικό OST από ονόματα όπως οι Cure, Nine Inch Nails, Rage Against the Mashine, Pantera, υπέροχη, ισορροπημένη σκηνοθεσία από τον Proyas και έναν ερμηνευτικό, όσο και κυριολεκτικό μύθο να την σκεπάζει για πάντα, το “The Crow” είναι πραγματικά μια ιστορία για την άσβεστη αγάπη, τον μοιραίο θάνατο και την δίψα για εκδίκηση. Και όλα αυτά προσωποποιημένα στον αδικοχαμένο Brandon Lee. Απλά μοναδική ταινία.
Τι έμαθα από την ταινία: Οτι μερικές φορές η κατάρα μπορεί όντως να υπάρχει, οτι όταν επιστρέφεις από τους νεκρούς γίνεσαι πιο kick ass απ’οτι πριν και οτι μερικές φορές η αγάπη μπορεί να είναι παντοτινή…
TRIVIA
Ο ρόλος της Shelly είχε προταθεί στην Cameron Diaz αλλά τον απέρριψε γιατί δεν της άρεσε το σενάριο. Ήξερε να διαλέγει από τότε η Cameron.
Σύμφωνα με την βιογραφία του Bruce Lee, ο θάνατος του γιου του είχε προβλεφθεί από τον Bruce λίγο αφότου είχε ξυπνήσει από το κώμα στο οποίο είχε πέσει. Ο θάνατός του είχε προβλεφθεί πρίν καν ο Brandon αποφασίσει οτι ήθελε να γίνει ηθοποιός.
Τις πρώτες μέρες των γυρισμάτων η κατάρα εξαπλώθηκε. Ένας ξυλουργός έπαθε σοβαρά εγκαύματα όταν ο γερανός του χτύπησε σε κάτι καλώδια ρεύματος, μια μπουλντόζα έπιασε φωτιά, ένας νευριασμένος συνεργάτης-γλύπτης στούκαρε το αυτοκίνητό του στο studio που κατασκευάζονταν τα διάφορα προσθετικά για την ταινία και ένα μέλος του συνεργείου τρύπησε το χέρι του με ένα κατσαβίδι. Κατά τα άλλα καλά…
(Πηγή IMDB)
Τίποτα το ιδιαίτερο στην tv σήμερα.
Τσακώστε και το concept art όταν ακόμα συζητιόταν ο Bradley Cooper για τον ρόλο του Eric Draven.
Χαίρετε χαίρετε! Μας πήρε λίγο το βράδυ σήμερα, αλλά ας όψεται η τρομερή δουλειά που έχω (μετάφραση: βαριόμουν πολύ το πρωί και έκανε ζέστη), so κάλλιο αργά που λέμε. Welcome στα νέα μέλη μας, φτάσαμε αισίως τα 70 άτομα, yeah! Thanx και για τα comments, και τις απόψεις και τα σχολιάκια σας που είναι πάντα καλοδεχούμενα και τα διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση. Και μετά και από το απαραίτητο γλυψιματάκι, πάμε να περάσουμε στην σημερινή μας ταινιούλα. Και αυτή την παρακολούθησα στο Φεστιβαλ του ΑΣΤΥ (καλά να’ναι βλέπουμε και καμιά καλή ταινία) και νομίζω οτι θα αρέσει και σε εσάς όσο άρεσε και σε έμενα. Here we go…
H Enid (Thora Birch) και η Rebecca (Scarlett Johansson) είναι δυο φίλες που μόλις αποφοίτησαν από το Λύκειο και είναι έτοιμες να απολαύσουν όσο μπορούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές, μιας που έχουν ως στόχο να δουλέψουν, προκειμένου να ζήσουν μαζί σε ένα σπίτι (ελάτε Ελλάδα θα φάτε καλά). Παρόλα αυτά δεν είναι και τόσο κοινωνικά άτομα, και προτιμούν να περνούν την ώρα τους κάνοντας φάρσες σε άλλους, γράφοντας τους πάντες στα μαύρα χοντροπάπουτσά τους και γενικότερα λειτουργώντας με έναν τελείως δικό τους διαφορετικό και ξεκαλούπωτο τρόπο σκέψης. Κάπου εκεί θα αποφασίσουν να κάνουν μια γερή πλάκα σε έναν μεσήλικα συλλέκτη, παλιών δίσκων βινυλίου τον Seymour (Steve Buscemi). Σύντομα όμως η Enid η πιο alternative από τις δυο τους, θα επηρεαστεί από τον Seymour και θα δεί οτι τελικά δεν είναι και τόσο αξιολύπητος όσο αυτή νόμιζε… Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο comic το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά υπό την μορφή βιβλίου το 1997. Ουσιαστικά αποτέλεσε την βάση πάνω στην οποία γυρίστηκε η συγκεκριμένη ταινία και περιγράφει ακριβώς την εφηβική ζωή δυο κοριτσιών και τελικά την μεταβίβασή τους στην ενήλικη φύση τους. Θυμάμαι πως όταν είχα βάλει την ψηφοφορία για favorite movie based on a comic, είχα βάλει και το “Ghost World” χωρίς όμως να το γνωρίζω, ούτε ως comic, πόσο μάλλον ως ταινία. Έτυχε τελικά να το δω στον κινηματογράφο (επίσημο release στην Ελλάδα έγινε το 2002) και ομολογώ οτι είναι μια από αυτές τις ταινίες που όταν βγαίνεις από την αίθουσα σε κάνουν να αισθάνεσαι λίγο καλύτερα, και νομίζεις οτι η κοσμοθεωρία σου για τα πράγματα, ίσως και να μπορεί να αλλάξει…
Ανήκοντας στην κατηγορία των “indie films” (ταινίες με πιο περιορισμένο budget και συνήθως έχοντας παραχθεί από θυγατρικές των μεγάλων στούντιο παραγωγής) έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας τέτοιας ταινίας. Αν και ομολογουμένως το ποσό στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν αμεληταίο, καθώς μιλάμε για $7 εκατομμύρια, οι εισπράξεις το πρώτο σαββατοκύριακο στην Αμερική ήταν κάτι παραπάνω από απογοητευτικές, αφού μετά βίας ανήλθαν στις $98.000 δολλάρια! Ανάλογη ήταν και η πορεία του στο παγκόσμιο box-office οπού με το ζόρι έφτασε τελικά τα $8,5 εκατομμύρια, καταλήγοντας σε ένα μάλλον ελάχιστο κέρδος για το team της παραγωγής. Όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς είναι πολλές οι indie ταινίες οι οποίες καταλήγουν κάπως έτσι: να αποτελούν μέγιστες ‘καυτές’ πατάτες στις αίθουσες (πολλές φορές δεν προλαβαίνουν καν να βγούν σε αυτές) και στη συνέχεια να θεωρούνται μικρά, ανεξάρτητα διαμαντάκια που πιάνουν χώρο στα σκονισμένα ράφια των video-club. Aνεξάρτητα πάντως από αυτά τα άχαρα τεχνικά κομμάτια, οι συγκεκριμένες ταινίες αποτελούν μια προσωπική μου προτίμηση που δύσκολα αλλάζω. Κυρίως γιατί τις περισσότερες φορές πραγματεύονται καταστάσεις με έναν τρόπο απόλυτα ρεαλιστικό και ειλικρινή, σαν να βλέπουμε την καθημερινότητα των φίλων μας ή και του ίδιου μας του εαυτού. Νεανικές ανησυχίες, εφηβικά προβλήματα, σχολικοί έρωτες, nerds, cool τύποι, alternative γκόμενες και ανήσυχοι γονείς αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των indie films και ομολουγμένως το καθένα από αυτά όλο και κάτι έχει να δώσει (για παράδειγμα το Juno έφτασε μέχρι και τα Oscar).
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ένα αξιοπρεπές cast, κυρίως λόγο του Buscemi ο οποίος δίνει κάτι από τον εαυτό του σε κάθε ρόλο που ερμηνεύει, αλλά και της Thora Birch η οποία συνήθιζε να υποδύεται στις ταινίες της την αντικοινωνική bitch, με τα αρβυλάκια και το goth μακιγιάζ (“The Hole”, “American Beauty”). Οι δυο τους αποτελούν ένα τέλειο δίδυμο στην ταινία, τόσο οπτικά όσο και στον τρόπο σκέψης και η αλήθεια είναι οτι αν και η Scarlett ήταν από τότε πληθωρική (και οχι δεν εννοώ ερμηνευτικά, αν και η Birch δε πήγαινε πίσω) μένει μόνο εκεί, καθώς σύντομα μπορεί και να την ξεχάσεις αφού όλη η προσοχή στρέφεται στον ιδιόμορφο Seymour και την εξίσου περίεργη Enid. Το ηθικό δίδαγμα της ταινίας είναι οτι πρέπει να μένεις πιστός στα πιστεύω σου και σε αυτά που γουστάρεις να κάνεις, ανεξάρτητα από το τι λένε οι άλλοι και τι πιστεύουν για σένα, who gives a fuck? Παράλληλα πρέπει να κυνηγάς τα όνειρά σου και αυτό που θέλεις να κάνεις πραγματικά στη ζωή σου, αφού πρώτα-βασικό βήμα- τα βρεις με τον εαυτό σου. Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες, ενδιαφέροντες ανθρώπους και δημιουργικά χρόνια, αρκεί να μείνεις πιστός στον εαυτό σου. Ο Buscemi είναι πολύ καλός και σχεδόν συγκινητικός στον ρόλο του μοναχικού συλλέκτη. Ένας άνθρωπος με απίστευτες μουσικές γνώσεις, αγάπη για την τέχνη και έντονη ανασφάλεια απάναντι στο γυναικείο φύλλο, συνοψίζει τα χαρακτηριστικά μιας γενιάς έξυπνων και witty ανδρών που για κάποιον λόγο δε μπορούν να στεριώσουν σε σχέση. Από την άλλη πλευρά η Birch στον ρόλο της προχωρημένης πιτσιρίκας που έχει artistic ανησυχίες και απολαμβάνει τους παλιούς, καλούς, κλασσικούς δίσκους είναι το ιδανικό δόλωμα, προκειμένου ο βαλτωμένος Seymour να ξυπνήσει από τον κοινωνικό του λήθαργο και να βγει και πάλι στον κόσμο. Περίεργο αν αναλογιστεί κανείς οτι και η ίδια δεν είναι και πολύ του κόσμου. Ανάμεσα τους εννοείται οτι υποβόσκει ένας διακαής πόθος, αλλά ακόμα και αν η διαφορά ηλικίας τους είναι πρόδηλη, αυτό σε καμία περίπτωση δεν ευτελίζει την ιδιαίτερη σχέση τους. Η Johansson που κάπου περισεύει είναι στον κόσμο της, βρίσκει δουλειά, κάνει στροφή 360 μοιρών και καταλήγει να αποτελεί μικρογραφία μελλοντικής νοικοκυράς σε απόγνωση, φαγωμένη νωρίς από το ‘σύστημα’.
Σκηνοθετικά η ταινία είναι όπως είπαμε, ρεαλιστική και στα πλαίσια μιας ordinary life κάθε τυπικής, επαναστάτριας έφηβης. Πέρα από τους κεντρικούς ήρωες η ταινία διανθίζεται και μια άλλη πλοιάδα περίεργων ατόμων: την εκκεντρική, indie δασκάλα τέχνης, το ανθρωπάκι-πατέρα που μάλλον έχει μεταμορφωθεί σε μητέρα με ποδιά και κουτάλα στο χέρι, τον ινδό μαγαζάτορα και τον μόνιμο πελάτη με μαλλί χαίτη ξεχασμένη από τα ’80ς, μαύρισμα στο σχέδιο του t-shirt που φοράει και ένα ζευγάρι “nunchaku” για καρατερίστικες ασκήσεις. Όλοι επιτελούν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο και δείχνουν την πολυμορφία της ανθρώπινης φύσης και το δικαίωμα του καθενός στις προσωπικές του επιλογές. Το “Ghost World” είναι μια ταινία για το πέρασμα από την εφηβική, στην ενήλικη ζωή, τον ανοιχτό ορίζοντα που περιμένει πίσω από κάθε κλειστή πόρτα και την ανάγκη να τολμάς, να ρισκάρεις και να ζεις την κάθε στιγμή με τον τρόπο που ταιριάζει στο δικό σου εγω.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της ταινίας Terry Zwigoff ο Buscemi ένοιωθε τόσο άβολα να υποδύεται έναν τέτοιο ρόλο, που κάθε φορά που τέλειωνε το γύρισμα έβαζε αμέσως τα κανονικά του ρούχα, προκειμένου να νοιώθει και πάλι ο εαυτός του. Δηλαδή να υποθέσω οτι στο “Reservoir Dogs” ήταν στα νερά του?
Ήταν η πρώτη ταινία που προτάθηκε για Oscar Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου βασισμένο σε graphic novel/comic book.
Το όνομα της πρωταγωνίστριας Enid Coleslaw είναι αναγραμματισμός του ονόματος του συγγραφέα του comic, αλλά και της ταινίας Daniel Clowes.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ….
ET1: 22:00 A Bronx Tale, με τους Robert de Niro, Chaz Palminteri. Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον de Niro σε συγγραφή σεναρίου από τον Palminteri, σε μια γκανγκστερική ταινία με πρωταγωνιστή έναν 9χρονο που αποτελεί το μήλον της έριδος ανάμεσα στον πατέρα του και έναν γκανγκστερ που επιθυμεί να του μάθει τα κόλπα της δουλειάς…
Αύριο μη ξεχαστείτε έχουμε την ψηφοφορία μας, αυτή τη φορά με favorite killer in a movie. Μιλάμε για killer χαρακτήρες ; ) Stay around!
Hello guyz! Σήμερα μετά την χθεσινή κλασσικούρα μας, θα περάσουμε σε κάτι τελείως διαφορετικό. Πιο συγκεκριμένα είπα να σας κάνω το χατίρι και ανεβάσω το “Sin City” όπως σας είχα υποσχεθεί την περασμένη εβδομάδα. Επειδή είχε όπως σας είχα πει κάποιο πρόβλημα το poll, δεν ήταν σίγουρο ότι το “V for Vendetta” ήταν το πρώτο που είχατε ψηφίσει και συνεπώς για να είμαστε σωστοί, θα ανεβάσω και “Sin City”. Το γεγονός ότι είναι και μια τρομερή ταινία, σίγουρα συνηγορεί υπέρ ώστε να την βάλω στο blogaki. So let’s begin…
Το “Sin City” είναι μια ταινία που επικεντρώνεται στις ιστορίες τριών βασικών και διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίες εκτυλλίσονται όλες στην Ba(sin) City. Μια σκοτεινή πόλη βουτηγμένη στην αμαρτία και την διαφθορά. Πόρνες, διεφθαρμένοι μπάτσοι, παιδερεαστές, καννίβαλοι, μοιραίες και θανατηφόρες γυναίκες, άντρες χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, απαρτίζουν όλοι τον κόσμο της “Αμαρτωλής Πόλης”. Η ταινία αποτελεί ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα, που όμοιό της δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε (έχω την πεποίθηση οτι δεν έχει γίνει καν, κάτι ανάλογο ξανά). Βασισμένο στην ομόνυμη σειρά graphic novel του Frank Miller, το “Sin City” συμπυκνώνει πολλές και διαφορετικές ιστορίες, από αυτές που έχει γράψει ο διάσημος comicογράφος σε μια ταινία βγαλμένη κατευθείαν θαρείς από το μυαλό του Miller. Η dark διάθεσή της, η comiκίστικη σκηνοθεσία της από την αρχή, μέχρη το τέλος και το υπέροχο στυλιζάρισμά της που την ανάγει σε ένα εκπληκτικό, καλλιτεχνικό ‘προϊόν’, την καθιστούν μια από τις καλύτερες ταινίες ever. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός οτι στην σκηνοθετική καρέκλα στρογγυλοκάθεται ο σπλατερικά δημιουργικός, Robert Rodriguez καθώς και ο κολλητός του και πανταχού παρών στις ταινίες του, Quentin Tarantino, ο οποίος κρατάει μικρότερο μερίδο μεν στην ταινία, κάνει δε την παρουσία του αισθητή. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει και ο ίδιος ο δημιουργός της “Sin City” νουβέλας, Frank Miller συμπληρώνοντας την Αγία Τριάδα που δημιούργησε αυτή την υπερθεαματική ταινία.
Δε νομίζω να μπορεί να πει κανείς πολλά για την σκηνοθεσία, καθώς είναι πραγματικά σαν να διαβάζεις το graphic novel στην οθόνη. Ο έντονα ασπρόμαυρος χρωματισμός των πλάνων, δημιουργεί εύκολα την εντύπωση οτι παρακολουθείς μια noir ιστορία, μέσα από το πρίσμα ενός comic για ενήλικες. Τα δε έντονα χρώματα που εμφανίζονται ανά διαστήματα (κόκκινο, κίτρινο, μπλε) σοκάρουν τον θεατή, καθώς η αντίθεσή τους με το γενικότερο ‘μουντό’ background της ταινίας προκαλούν το μάτι και καθιστούν αυτόν που παρακολουθεί την ταινία, αχόρταγο για χρωματική ζωντάνια. Κλασσικές ταραντινίστικες πινελιές συναντάμε και στην ταινία οπού το αίμα άλλωτε φαίνεται κόκκινο, άλλωτε λευκό, ακριβώς όπως συνηθίζει να κάνει ο Taranino σε πολλές του ταινίες. Ο τρόπος με τον οποίο ξεκινούν οι ιστορίες μεμονομένα και μπλέκονται στη συνέχεια, είναι υπέροχος και όλοι ηθοποιοί έχουν έναν συγκεκριμένο ρόλο να φέρουν εις πέρας, με τις δικές του ιδιαιτερότητες και σκοτεινές στιγμές. Το γεγονός οτι ο Rodriguez έχει βασιστεί στην τεχνική του “green-room” για να αποδώσει και να χτίσει ουσιαστικά ολόκληρη την “Αμαρτωλή Πόλη” είναι ιδανικός, καθώς του επιτρέπει να κάνει με λίγα λόγια, οτι γουσταρει. Οι ξεκάθαροι περιορισμοί που θα υπήρχαν εάν δεν χρησιμοποιούνταν μια τέτοια τεχνική, είναι σίγουρο οτι δε θα καθιστούσαν την ταινία αυτό που είναι σήμερα: την καλύτερη ομολογουμένωες μεταφορά graphic novel στην μεγάλη οθόνη, και οχι μόνο…
Το cast της ταινίας είναι ατέλειωτο… Ο Mickey Roorke στον ρόλο του άσχημου Marv είναι τρομερός και απ’οτι έχω τσεκάρει (μιας που το graphic novel δε το έχω διαβάσει) είναι ολόιδιος με τον χαρακτήρα της νουβέλας, τον οποίο υποδύεται. O Bruce Willis ως ντετεκτιβ Hartigan, ο Clive Owen ως Dwight και ο Benicio del Toro στον ρόλο του σιχαμερού Jackie Boy, είναι μόνο μερικοί από τους ήρωες της ταινίας. Στο πλευρό τους συναντάμε και τις απαραίτητες ωραίες γυναίκες, όπως την Jessica Alba, την Rosario Dawson, την Jaime King ως Goldie, την Britany Murphy, την Carla Cugino και πάει λέγοντας. Personal favorite ο ρόλος του Elijah Wood ως αποτρόπαιος καννίβαλος. Απόλυτα creepy και με ψυχοπαθές βλέμα χωρίς να πει λέξη, ήταν σίγουρα από αυτούς που ξεχώρισαν στην ταινία, ακόμα και αν ο ρόλος τους δεν ήταν μεγάλος. Εξερευνώντας την ανθρώπινη φύση στα όρια της, τα πάθη και τα άγρια ένστικά της, οι ιστορίες που ‘τρέχουν’ μέσα στην ταινία καταφέρνουν να περάσουν αυτή την σαπίλα και την πρωτόγονη πλευρά του ανθρώπου, χάρη στην βοήθεια των ηρώων και της σκηνοθεσίας. Το ενδιαφέρον είναι οτι ενώ φαινομενικά η “Sin City” μοιάζει με μια πολή οπού κάθε κακό ριζώνει εκεί για πάντα, τελικά φαίνεται οτι πίσω από κάθε δράση και κάθε αντίδραση κρύβεται κάποιο ηθικό δίδαγμα. Ηθικά διδάγματα από ανήθικους ανθρώπους. Πέρα λοιπόν από το οπτικό ενδιαφέρον που σου προκαλεί η ταινία, μοιάζει πως και στο επίπεδο της υπόθεσης και κυρίως τον τρόπο που αυτή αντιμετωπίζεται καταφέρνει να προκαλέσει την σκέψη του θεατή. Συνεπώς θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια άρτια ταινία. Ιδιαίτερη μεν, άρτια δε.
Σκηνοθεσία, check. Ερμηνείες, check. Υπόθεση, check. Επιτυχημένη μεταφορά graphic novel επί της οθόνης, check. Απλά δείτε την…ξανά!
O Adrien Brody πέρασε από casting για τον ρόλο του Jackie Boy, ενώ η Jessica Simpson για τον ρόλο της Nancy Callahan.
O Rodriguez και ο Miller σκηνοθέτησαν το κάθε καρέ της ταινίας, βασιζόμενοι στην ιστορία σελίδα προς σελίδα του original comic, και χρησιμοποιόντας το ως storyboard.
Ο Tarantino σκηνοθέτησε τη σκηνή οπού ο Clive Owen και ο Benicio del Toro είνια μέσα στο αυτοκίνητο, λίγο πριν ο Owen ως Dwight σταματήσει στην άκρη, από έναν αστυνομικό.
Τα σπαθιά που κρατάει η Miho είναι τα ίδια που χρησιμοποιήθηκαν και στο “Kill Bill: Vol.1” στην σκηνή που η Therman σκοτώνει τους παρατρεχάμενους της O-ren Ishii. Ο Tarantino τα είχε φυλαγμένα στο…γκαράζ του.
Αρχικά ο Rodriguez δεν ήθελε τον del Toro με μακιγιαζ, αν και ο ηθοποιός επέμενε. Τελικά το μακιγιάζ κατέληξε να είναι τόσο πειτυχημένο, που όπως έλεγε χαρακτηριστικά μετά ο σκηνοθέτης, ήταν δύσκολο για τους υπόλοιπους να θυμηθούν την κανονική φυσιογνωμία του del Toro.
Προκειμένου να υποδυθεί τον ρόλο της η Alba επισκέφτηκε αρκετά stip clubs σε μια προσπάθεια να μάθει πως πρέπει να χορεύει. Αργότερα είπε οτι τελικά δεν έμαθε και πολλά, καθώς οι στριπερ ενδιαφέρονταν μόνο για το πόσα tips θα πάρουν.
Είχε προταθεί στον Leonardo di Caprio ο ρόλος του Junior, αλλά δε δέχτηκε. Επίσης πριν καταλήξουν στην Carla Cugino ο ρόλος της Lucille είχε προταθεί στην Uma Therman, την Carrie Ann Moss και την Naomi Watts.
Morning….Τι morning βασικά, πάλι αργά ξύπνησα pfff. Τουλάχιστον σήμερα ελπίζω να προλάβω να γράψω και να δω τίποτις, γιατί δε με βλέπω καλά! Τουλάχιστον σήμερα η πρότασή μου για ταινία είναι πολυ fun. Προσωπικά όταν την είδα πριν μερικές μέρες οχι απλά μου άρεσε, αλλά τη λάτρεψα για έναν πολύ σημαντικό και βασικό για εμένα λόγο: γιατί είναι οτι να’ναι! Και είναι σε τέτοιο βαθμό οτι να’ναι, που από κάποια στιγμή και μετά παύεις να σκέφτεσαι κάποια λογική πλοκή και εξέλιξη της ιστορίας και απλά κάθεσαι και τη βλέπεις. Απλά…μμμ, σχετικό είναι αυτό…μμμ…
Η ταινία θα μπορούσε να έχει εναλλακτικό τίτλο, “The Revenge of Michael Cera”, μιας που στον Pilgrim, δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Είναι ο super cool τύπος που, για να σκεφτώ…., δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε σε ταινίες, αν κρίνω από το “Superbad’ ή το “Juno”. Έφτασε λοιπόν η στιγμή να πάρει την εκδίκησή του για όλους τους φλώρικους και looser ρόλους, που έχει παίξει κατά καιρούς. Συνεπώς στη σημερινή ταινία τα κάνει όλα: έχει super ταλέντο στη μουσική, είναι και πολύ κακός, αφού πλακώνει στο ξύλο διάφορους τύπους, ενώ και οι γκόμενες τον θυμούνται με λαχτάρα και προσμονή. Ναι, όλα αυτά ο Cera, που στις περισσότερες ταινίες δεν έχει κανένα ταλέντο, είναι στη θέση αυτού που τρώει το ξύλο και οι γκόμενες ούτε να τον φτύσουν. Ftw Michael!
Βασισμένη στο ομόνυμο comic, η ταινία είναι μια κυριολεκτική μεταφορά του comic επί της μεγάλης οθόνης. Ο Scott Pilgrim (Michael Cera) διαθέτει μια τρομερή μπάντα με τους φίλους του, τον αμέριστο θαυμασμό μιας ανήλικης, Κινέζας πιτσιρίκας, της Knives Chau και έναν γκεϋ συγκάτοικο (ο οποίος είναι Θεός!) τον Wallace (Kieran Culcin). Όλα αυτά μοιάζουν να γεμίζουν την ζωή του και ο Scott περνάει super. Όλα αυτά βέβαια μέχρι τη στιγμή που θα γνωρίσει μια περίεργη τύπισσα, με φούξια μαλλιά, την Ramona Flowers (Mary Elizabeth Winstead) και τότε δεν θα έχει πλέον τίπιτα σημασία για τον Scott, παρά μόνο να την κατακτήσει και να είναι μαζί της. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά μιας που ο Scott θα πρέπει να κατατροπώσει τους επτά, evil exes της Ramona με κάθε δυνατό τρόπο. Και όταν λέμε evil, εννοούμε….πολύ evil! Hell yeah! : P Σας το λέω από την αρχή και να το θυμηθείτε. Μη κάτσετε να δείτε τη συγκεκριμένη ταινία περιμένοντας ρεαλιστικότητα και φυσιολογική πλοκή, γιατί από την αρχή κιόλας δε συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας οτι βασίζεται σε comic και οτι έχει αποδωθεί όσο πιο πιστά γίνεται με μια τέτοια, comicιστικη διάθεση. Εξάλλου όταν βλέπεις οτι τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει ο Edgar Wright, που έχει δημιουργήσει έπη, όπως το “Hot Fuzz” και το “Shaun of the Dead”, τότε σίγουρα πρέπει να περιμένεις ανάλογα πράγματα. Οπότε, απλά καθίστε χαλαρά και αναπαυτικά σε καναπέ, πολυθρόνα ή οτιδήποτε άλλο σας βολεύει και βάλτε την ταινία να παίξει στο φουλ, είμαι σίγουρη οτι θα καταλάβετε το γιατί άμεσα…
Αφού σας προειδοποίησα πάνω κάτω, για την περίεργη φύση της ταινίας, τώρα μπορώ να συνεχίσω και να πω οτι είχα πραγματικά καιρό να δω μια τόσο καλοδουλεμένη σκηνοθετικά ταινία, πάνω σε αυτό το νεανικό-περίεργο είδος που μου αρέσει. Πέρα από το γεγονός οτι λατρεύω τις μεταφορές τον comic, και ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτές είναι καλοφτιαγμένες, η συγκεκριμένη ταινία έχει πετύχει την ιδανική συνταγή, που σε κάνει να την παρακολουθείς και απλά να είσαι εκεί, να μη κάνεις τίποτα άλλο. Οι ήρωες της ταινίας μοιάζουν πραγματικά να έχουν ξεπηδήσει μέσα από το comic, αφού ακόμα και οι ομοιότητες ανάμεσα στους χάρτινους και στους real life χαρακτήρες, είναι εντυπωσιακές. Εννοείται οτι τίποτα δε υπόκειται σε φυσικούς νόμους. Evil exes ξεπηδούν από παντού, ανα πάσα στιγμή και καταφτάνουν πετώντας, διαλύοντας κτίρια, με φλόγες να ξεπηδούν από τα μάτια τους και γροθιές φτιαγμένες από ατσάλι. Φυσικά ο Scott είναι υπέυθυνος να τους ξεπαστρέψει έναν έναν, προκειμένου να κερδίσει το κορίτσι των ονείρων του, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολη δουλειά. Όταν οι πρώην σου είναι ένας Ινδός, ολίγον πειρατής, ένα famous αστέρι της κινηματογραφικής βιομηχανίας, ένας ξανθός με super δυνάμεις που πηγάζουν από το….φυτοφαγικό lifestyle του και μια ξανθιά τύπισσα που έρχεται σε οργασμό όταν την ακουμπάς πίσω από το γόνατο(!), νομίζω οτι έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια του φυσιολογικού, ex boy/girlfriend. Κάπου εκεί βγαίνουν pixeλικα σφυριά, φωτόσπαθα, ηλεκτρικές κιθάρες που τα σπάνε (κυριολεκτικά) και νομίσματα που πέφτουν από το πουθενά, μετά από κάθε επική νίκη του Scott απέναντι σε κάποιον πρώην, παραπέμποντας στα bonus που κερδίζει κάποιος όταν παίζει videogames and stuff.
Η ταινία βρύθει από comiιστικα κολπάκια, τα οποία έχουν μεταφερθεί αυτούσια εδώ. Για παράδειγμα κάθε φορά που ακούγεται κάποιος ήχος, βλέπουμε και το ανάλογο τύπου συννεφάκι που εμφανίζεται για να υποδηλώσει τον ήχο αυτό ή στις σκηνές των μαχών οι οποίες δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από videogames τύπου atari (αααχ ωραίες εποχές), με τα pixel να κάνουν τη διαφορά και το story να έχει πλέον ξεφύγει από οποιαδήποτε σύμβαση (εάν είχε καν προσπαθήσει να κάνει κάτι τέτοιο από την αρχή, πράγμα που δε πιστεύω). Εννοείται πως οτιδήποτε δεις δε σε ξαφνιάζει στο ελάχιστο από κάποια στιγμή και μετά, καθώς έχεις μπει στο νόημα πολύ γρήγορα. Η πλοκή εξελλίσεται γρήγορα, με έναν καταιγισμό δράσης, γέλιου και τρομερών μαχών, που δε σε αφήνει σε ησυχία μέχρι το τέλος. Η σκηνοθεσία είναι απλά τρομερή, τα εφε ταιριάζουν απόλυτα με τον τρόπο και για τον λόγο που έχουν χρησιμοποιθεί και η πλοκή είναι ομολογουμένως πανέξυπνη. Η μουσική της ταινίας είναι super (έχω ηδη κατεβάσει soundtracks και τα σπάω μόνη μου!) και οι χαρακτήρες ένας κι ένας. Όλοι έχουν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο και όλοι συμμετέχουν λιγότερο ή περισσότερο, στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο Cera είναι ιδανικός στον ρόλο του Pilgrim, αφού ο ρόλος είναι κόντρα σε αυτό που τον έχουμε συνηθίσει. Όλο το υπόλοιπο cast είναι τρελό και καλύτερος ο ένας από τον άλλο, αν και προσωπικά ξεχώρισα δυο που απλά λάτρεψα. Τον Kieran Culcin, στον ρόλο του cool, γκεϋ φίλου του Scott, ο οποίος έδωσε ρέστα και μοίρασε γέλιο, και την Kim Pine (Allison Pill) την τσαμπουκαλεμένη ντράμερ της μπαντάρας στην οποία παίζει και ο Scott, και η οποία με τις δηλητηριώδεις ατάκες τις μοίρασε…πόνο ; ) Σας την προτίνω ανεπιφύλακτα εάν θέλετε να περάσετε μια διασκεδαστική βραδιά, γεμάτη μουσική, videogamιστικο υπερθέαμα, wacky χαρακτήρες, τρελή πλοκή και άψογη εκτέλεση. Α, επίσης θα μάθετε και τον λόγο για τον οποίο το Pacman ονομάστηκε έτσι, και οχι Puckman όπως ήταν αρχικά. Πιστέψτε με και μόνο γι’αυτόν τον λόγο, αξίζει να τη δείτε! ; )
Κατά τη διάρκεια του editing της ταινίας ο Wright έδειξε στον Quentin Tarantino και τον Jason Reitman (“Juno”, “Up in the Air”) ένα μικρό δείγμα της ταινίας, στο οποίο και οι δυο είχαν τελικά θετική αντίδραση.
Το πακέτο που παραγγέλνει ο Scott από το Amazon στην ταινία, είναι ένα blu-ray της ταινίας “Hot Fuzz”, επίσης σκηνοθετημένη από τον Wright.
Το όνομα της μπάντας του Pilgrim, είναι ‘Sex Bob-omb’ και αποτελεί αναφορά σε έναν χαρακτήρα από το παιχνίδι του Nintendo, ‘Super Mario Bros 2’. O Bob-omb έμοιαζε σαν μια μικρή βόμβα, με αναμμένο το φυτίλι της, πόδια και μάτια. Μάλιστα μια εικόνα που παραπέμπει στον χαρακτήρα αυτό, βρίσκεται πάνω στα drums της μπάντας.
Σε μια από τις αγαπημένες μου σκηνές, ο Scott προσπαθεί να μάθει πληροφορίες για την Ramona, δείχνοντας ένα πρόχερια σχεδιασμένο σκίτσο που παραπέμπει αρκετά αφηρημένα σε κορίτσι. Αρχικά ο Wright ήθελε να βάλει μια actual φωτογραφία της Ramona, από το comic, όταν όμως είδε το σκίτσο που κρατούσε ο Cera, θεώρησε οτι το αποτέλεσμα ήταν πιο κωμικό, και έτσι έβαλε αυτό!
Ο Chris Evans υποδύεται τον super star, ex boyfriend. Οι stunt doubles που παρουσιάζονται στην ταινία, είναι στην πραγματικότητα οι ίδιοι που αντικαθιστούν τον Evans, σε διάφορες άλλες ταινίες του.
H τεράστια…βαρειοπούλα η οποία αποτελεί το όπλο της Ramona (βλ.πιο πάνω φωτο), ίσως αποτελεί μια αναφορά στον όρο ‘hammer-space’, ο οποίος χρησιμοποιείται όταν ένας χαρακτήρας αποθηκεύει στην τσάντα του ένα αντικείμενο που είναι πολύ μεγάλο και υπο κανονικες συνθήκες, δε θα χωρούσε. Τότε λέγεται οτι το αντικείμενο έχει αποθηκευτεί στον ‘hammer-space’, μέσα στην τσάντα. Είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται πολύ συχνά στα vieogames, και είναι κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα και μέσα στην ταινία, στην αντίστοιχη σκηνή.
(Πηγή IMDB)
H TV ΣΗΜΕΡΑ….
STAR: 21:00, Murder by Numbers, με τους Sandra Bullock, Ryan Gosling, Ben Chaplin, Michael Pitt. Μια ντετεκτιβ ερευνά τη δολοφονία μιας νεαρής κοπέλας, έχοντας στρέψει την προσοχή της σε δυο ιδιαίτερα ευφϋείς μαθητές γυμνασίου, που φαίνεται πως κάτι κρύβουν. Τα πράγματα συνήθως, δεν είναι όπως φαίνονται…
Καλησπέρα και σήμερα guyz!. Βροχερό το Σάββατο απόψε, αλλά ωραίο. Έχει και λίγο κρυουλάκι έξω και πραγματικά είναι απολαυστικό και αναζωογονητικό!. Δεν έχει έξοδο για εμένα σήμερα, οπότε εαν δεν έχει ούτε και για εσάς, αράξτε στον άνετο καναπέ σας, πάρτε ενα τεράστιο μπωλ με μπόλικο pop-corn και…ετοιμαστείτε για ταινιούλα!.
Και εκεί που καθόμασταν μια μέρα με το boyfriend και προσπαθούσαμε να καταλήξουμε στο τι να δούμε, είπαμε να δοκιμάσουμε μια καινούργια ταινία που λεγόταν Kick-Ass, και η οποία είχε προκαλέσει πάταγο όταν είχε βγεί στην Αμερική. Βέβαια οι απόψεις διίσταντο και κυμαίνονταν από εξαιρετικά θερμές, μέχρι και κατηγοριματικά αντίθετες ως προς αυτά που προέβαλε και κυρίως ως προς τον τρόπο με τον οποίο τα προέβαλε. Έτσι λοιπόν και επειδή προσωπικά τρελαίνομαι για ταινίες που διχάζουν, είπα να τη δω και τελικά έκανα πολυ πολυ καλά. O Dave είναι ένας έφηβος, τον οποίο τον λες και λίγο loser, τον λες και λίγο άτυχο και γενικά είναι απο εκείνους τους τυπικούς, ‘αμερικάνικους’ χαρακτήρες που πιθανότατα να τρώει ξύλο απο τους αθλητές του σχολείου και μπόλικες χυλόπιτες απο τα κορίτσια. Ώσπου έρχεται μια μέρα, οπου ο Dave αποφασίζει να πάρει την ζωή του στα χέρια του και να γίνει…..super ήρωας (οτι δηλαδή θα έκανε κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του σε αντίστοιχη περίπτωση!). Έτσι λοιπόν φοράει την πράσινη, latex στολή του (που παραπέμπει αμυδρά σε δάκο) και ξεχύνεται στους δρόμους, προκειμένου να καταπολεμήσει το έγκλημα. Το γεγονός οτι δεν έχει απολύτως κανένα ταλέντο-πουθενά!- και οτι βασικά είναι αυτό που θα λέγαμε, λαπάς, φαίνεται να μην τον προβληματίζει, μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που τρώει και της χρονιάς του!. Κάπου εκεί θα μπλεχτεί ένας βαρόνος της νύχτας, ο σπασίκλας γιός του (ο οποίος θα επιλέξει μια εξαιρετική μπορδοροδοκόκκινη στολή), ένας τρελαμένος τύπος ονόματι ‘Big Daddy’ (Nicolas Cage), καθώς και η εξαιρετικά βίαιη κόρη του (η οποία δε πρέπει να είναι περισσότερο απο 10 χρονών), η οποία αρέσκεται στο να πλακώνει στο ξύλο (και να σκοτώνει) τους αντιπάλους της, με πιστόλια, μαχαίρια και κάθε λογής όπλο. Ουσιαστικά η ταινία για εμένα έχει μια ιδιαιτερότητα. Έχω την αίσθηση οτι δεν έχει συγκεκριμένη πλοκή. Αυτό που δημιουργήθηκε σαν αίσθηση ενω την παρακολουθούσα και συνειδητοποίησα, οτι ξεκινάει κάπως φλου και στη πορεία βρίσκει μια υπόθεση και επικεντρώνεται σε αυτή μέχρι το τέλος. Αυτό δε σημαίνει βέβαια οτι η ταινία δεν είναι καλή ή οτι υπάρχει πρόβλημα απο άποψη σεναρίου και σκηνοθεσίας. Απλά είναι μια ταινία που καλύπτει ενα ευρύτερο φάσμα κινηματογραφικών δυνατοτήτων. Όταν λέω αυτό, εννοώ οτι είναι σαν να βλέπεις στοιχεία απο διάφορες άλλες ταινίες, ενωμένα όλα μαζί σε μια. Έχει πολύ πλάκα και εφηβικό (και ενίοτε χοντροκομένο χιουμορ), δράση, υπέρτατους χαρακτήρες (ειδικά ο τύπος που παίζει τον γιο του αφεντικού, είναι ΘΕΟΣ!!), αλλά και πολυ βία. Για παράδειγμα υπάρχουν σκηνές οπου βλέπεις πολυ απλά και πολυ ωμά τη πιτσιρίκα της ταινίας, να σκοτώνει ανελέητα και να το απολαυμβάνει κιόλας. Και εδω είναι οι πολλές αντιδράσει που λέγαμε και παραπάνω, οι οποίες προκλήθηκαν γι’αυτον ακριβώς τον λόγο. Το γεγονός μάλιστα οτι στην ταινία, ο πατέρας της είναι αυτός που της μαθαίνει να χειρίζεται τα όπλα και την υποκινεί να τα χρησιμοποιεί για να εξοντώνει τους εχθρούς τους, θεωρήθηκε πολύ λάθος. Όσοι υποστήριζαν αυτή την άποψη, θεωρούσαν οτι επειδή ακριβώς η ταινία έχει λιγο πολυ, νεανικό περιεχόμενο και απευθύνεται σε ενα μεγάλο κοινό, που αγαπά τους υπερήρωες, συνεπώς θα ήταν και μεγαλύτερο το ‘κακό’, επειδή ακριβώς θα την παρακολουθούσε πολυς νεαρόκοσμος. Προσωπικά θα διαφωνίσω, αφου θεωρώ πως όλα αυτο έρχεται ίσα ίσα και ακυρώνει αυτό που πρεσβεύει και ουσιαστικά αποτελεί μια κοροϊδία θα έλεγα, απέναντι στην τόση βία που εισπράτουν σήμερα τα παιδιά απο παντού. Και πόσο ποιος άμεσος τρόπος, απο το να βάλεις μια δεκάχρονη (με μια ομολογουμένως εξαιρετική μωβ στολή) να πυροβολεί και να αφανίζει στο λεπτό, όποιον βρεθεί μπροστά της. Μη ψάξετε να βρείτε κάποιο βαθυυυυυυυ νόημα στη ταινία, αφού έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, αλλά καθίστε να την δείτε, για τους τρελούς της χαρακτήρες (που είναι βγαλμένοι κατευθείαν απο comic), αλλά βεβάιως και για την τρελή υπόθεση(;) οπου μπλέκονται ενα σωρό επίδοξοι ήρωες, με αποτέλεσμα να γίνεται ο πανικός ο ίδιος!. Είναι απολαυστική και γρήγορη, οπότε δε φαντάζομαι να βαρεθείτε καθόλου. Έχει μια πληθώρα απο κλασσικά χαζούς εφήβους, οι οποίοι φορώντας τις στολές τους νομίζουν οτι είναι τουλάχιστον ο Superman (δε θέλω να σε στεναχωρήσω φίλε, αλλά εξακολουθείς να είσαι ο ίδιος loser, με μια στολή στο χρώμα της ακρίδας!). Παρόλα αυτά όλοι μας, κάπου θα τους καταλάβουμε και κάπου θα δείξουμε και κατανόηση (ίσως και λίγο θαυμασμό) για την απόφασή τους να δράσουν και να κάνουν έστω και κάτι μικό για τούτο το μάταιο κόσμο. Και αν δε σας έπεισα μέχρι τώρα, μάθετε κι αυτό: καταλαμβάνει τη 211 θέση, ανάμεσα στις 250 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών!. Μήπως να το ξανασκεφτείτε;;.
Υ.Γ: Τώρα ξέρω τι θα ντυθώ τις απόκριες. Αυτή η αυτοσχέδια στολή της μικρής είναι ΤΕΛΕΙΑ!!. ΥΕΑΗ!!!.
ΕΤ-1: 21:10,Σχέδιο Πτήσης, με την Jodie Foster και τον Sean Bean. Καλό θρίλερ, με μπόλικες δόσεις αγωνίας. Μια μητέρα χάνει την κόρη της, ενώ βρίσκονται στο αεροπλάνο και προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί. Που στο καλό μπορεί να έχει πάει, ενώ βρίσκονται τον αέρα;.
STAR: 22:45, Batman Begins, με Christian Bale, Liam Neeson, Michael Caine, Gary Oldman, Cillian Murphy, Katie Holmes, Morgan Freeman. Άμεσα σχετιζόμενη με τη σημερινή μας ταινία, το Batman Begins που κατάφερε να ξεβαλτώσει τον αγαπημένο μας ήρωα, απο τις πιο πρόσφατες, κακές ταινίες του. 9,2/10 και ο Batman ξαναζεί (και ειδικά με τον Bale πίσω απο τη στολή, τι καλύτερο;).
ANT1: 01:10, Ο Καλός γιός, με Macaulay Kulkin, Elijah Wood. Ψυχολογικό θρίλερ, από οταν οι δυο ηθοποιοί (λέμε τώρα) ήταν τόσο δα πιτσιρίκια. Ο Κulkin στον ρόλο του-οχι και τόσο-καλού γιού που αρέσκεται στο να σκοτώνει σκύλους και να προκαλεί θανατηφόρα τροχαία. Ο Elijh στο ρόλο του-υπερβολικά-καλού γιου που προσπαθεί να αποκαλύψει τη διπλή προσωπικότητα του άλλου. Δείτε την για να θυμηθείτε τον Kulkin την παλιά, καλή εποχή του Home Alone, αλλά και το πως φαινόταν απο τότε οτι ο Wood θα γινόταν μια μέρα, o Frodo το χόμπιτ (άντε να πήρε κανα δυο πόντους ακόμα, αλλά μέχρι εκεί!).
Cinestalmeni 