The Dark Knight Rises: An epic end to an epic trilogy

NEW ARRIVAL

Χαιρετώ, χαιρετώ όσους έχετε πια επιστρέψει από τις διακοπούλες σας, και σας εύχομαι έναν δημιουργικό και όμορφο χειμώνα!  Οχι δηλαδή οτι θα τον δούμε και σύντομα, αλλά πρέπει να πω και εγώ τα κλασικά καθέκαστα, κάθε φορά που επιστρέφουμε όλοι πίσω στα λαγούμια μας, για έναν ακόμη χρόνο.  Επανερχόμαστε λοιπόν και πάλι στις ποικίλες κριτικές αυτού του blog, και ξεκινάμε-θέλω να ελπίζω-φορτσάτοι για μια ακόμη χρονιά.  Αν δηλαδή υπήρχε και καμιά δουλειά around, δε ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω.  Παρόλα αυτά, και επειδή πολλά και διάφορα είναι αυτά που έχουν κάνει (και θα κάνουν) τη διάθεσή μου να ταλαντεύεται επικίνδυνα τις επόμενες μέρες, παρακαλώ να δείξετε και κάποια κατανόηση αν κάτι μου ξεφύγει ή αν κάποιες φορές δε βγάζω νόημα.  Θα προσπαθήσω να αποφύγω το γράψιμο σε περίπτωση που η διάθεσή μου βρίσκεται κάπου στο υπόγειο και εμπάση περιπτώσει, όπως και να’ χει, λέω να διοχετεύσω τις ανάγκες μου εδώ.  So, μετά από αυτό τον σώψυχο πρόλογο, ας περάσουμε κατευθείαν στο ψητό, και φυσικά την πιο αναμενόμενη ταινία της χρονιάς.  “The Dark Knight Rises”…for the last time.

Οκτώ χρόνια έχουν περάσει από τη νύχτα που ο shiny, white Knight της Γκόθαμ, Harvey Dent, δολοφονήθηκε κατά τα λεγόμενα του Commissioner Gordon (Gary Oldman), από τον μασκοφόρο εκδικητή της πόλης, τον κ. Batman (Christian Bale).  Η απόφαση για την δημιουργία ενός τραγικού μύθου, πίσω από τις κατά τα άλλα, διεφθαρμένες, τελευταίες στιγμές του κατά κόσμον Two-Face, έχουν αφήσει την Γκόθαμ με ένα τσούρμο πολίτες που πίνουν νερό στο όνομα του αδικοχαμένου εισαγγελέα, έτοιμους να αρπάξουν δάδες και τσουγκράνες, σε περίπτωση που ο άνθρωπος-νυχτερίδα κάνει και πάλι την εμφάνισή του.
Από την άλλη μεριά ο δισεκατομμυριούχος-και soon to be not-Bruce Wayne, βρίσκεται αυτοεξορισμένος στη μεγαλοπρεπή του έπαυλη, θρηνώντας ακόμη τη χαμένη του αγάπη Rachel, έχοντας αφήσει στο έλεός τους τις διάσημες επιχειρήσεις του, και με μοναδική συντροφιά τον πιστό, γερο-Alfred (Michael Caine).
Όταν μια νέα απειλή κάνει την εμφάνισή της στην υπό καταστολή, σχεδόν ναρκωμένη κάτω από το στραφταλιζέ βαυκάλισμα ενός πεσόντος ήρωα, Γκόθαμ, ο Σκοτεινός της Ιππότης, θα εγερθεί για μια και τελευταία φορά, σε μια προσπάθεια να καταστρέψει ολοκληρωτικά το σκοτεινό παρελθόν που συνεχίζει να τον κυνηγά, μεταμφιεσμένο στον θηριώδη ‘απελευθερωτή’, Bane (Tom Hardy).
Στη προσπάθειά του ο Batman να γλυτώσει οτι έχει απομείνει από την πόλη, θα βρει στο πλευρό του συμμάχους, όπως τον νεαρό αστυνομικό Blake (Joseph Godron-Levvitt) και την ατίθαση κλέφτρα Selina (Anne Hathaway), η οποία αρέσκεται σε ατάκες τύπου Μαρία Αντουανέτα, αλλά στο ανάποδό της (τη φαντάζομαι να αρπάζει το παντεσπάνι από τους ευγενείς, και να το πετάει με ικανοποίηση στη πεινασμένη μάζα), αλλά και επίμονους εχθρούς οι οποίοι προέρχονται τόσο από τα βάθη των αναμνήσεών του, όσο και από το πιο δυνατό κροσέ που θα μπορούσε να υπομείνει: φυσικά αυτό του Χανιμπαλίζοντος Bane.

Η επισφράγιση του Νολανικού μύθου του Batman, αποτελούσε ίσως το πιο αναμενόμενο κλείσιμο ταινιακής ιστορίας εδώ και χρόνια.  Δε θα ήταν εξάλλου υπερβολή αν λέγαμε οτι οι απανταχού θαυμαστές του super ήρωα με τα χλιδάτα γκαντζετάκια, περίμεναν αυτή τη ταινία ήδη, από τη στιγμή που το “The Dark Knight” είχε βγει στις αίθουσες τέσσερα χρόνια πριν.
Η αλήθεια είναι οτι πολλοί ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν σχετικά με τον τρόπο που θα αποφάσιζε ο Nolan να κλείσει την επική τριλογία του, καθότι για αρκετό κόσμο (και για εμένα προσωπικά), το “The Dark Knight” ήταν απλά μια συγκλονιστική κορύφωση άνευ προηγουμένου, σε σχέση με το “Batman Begins” του 2005.  Από τη σκηνοθεσία και το soundtrack, μέχρι το σενάριο, το εξαίρετο cast και την ερμηνεία-κόλαφο του αδικοχαμένου Heath Ledger, στον ρόλο του ψυχάκια Joker, το “The Dark Knight” ήταν αναμφίβολα η καλύτερη super hero-ική ταινία που είχαμε δει ποτέ.
Το μόνο σίγουρο λοιπόν ήταν, πως ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε θέσει τον πήχη πολύ ψηλά, και για να ξεπεράσει την επιτυχία της δεύτερης ταινίας του, θα έπρεπε η τρίτη και τελευταία να είναι ακόμα καλύτερη.  Και εκεί είναι που την πατήσαμε όλοι μαζί.
Ο σκοπός του Nolan αυτή τη φορά δεν ήταν να δημιουργήσει έναν ακόμη instant, classic χαρακτήρα, όπως έγινε για παράδειγμα με τον Joker, ούτε να αντιγράψει την αυταπόδεικτη αξία της προηγούμενης ταινίας, ούτε και να δρέψει τις δάφνες κοινού και κριτικών, μέσα από μια εξίσου εντυπωσιακή προσπάθεια.  Κάθε άλλο.  Το “The Dark Knight Rises” αποτελεί το καλύτερο, το πιο εμπνευσμένο και το πιο ώριμο κλείσιμο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, για μια τριλογία η οποία επαναπροσδιόρισε εκ νέου την ουσία ενός παρεξηγημένου μέχρι τότε, comic χαρακτήρα.  Και το έκανε με τρόπο που κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε τολμήσει να κάνει: έφερε την υπόθεση, τους ήρωες και τα ηθικά διλήμματα, στο σήμερα.  Στη συνέχεια, τα πυροδότησε και τα άφησε να εκραγούν με τρόπο θαυμαστό και απρόσμενα αληθινό μπροστά στα μάτια μας.  Και αυτό φίλοι μου είναι η πραγματική σωτηρία του ήρωα που ακούει στο όνομα Batman.

Ακόμα και έτσι όμως, η αυστηρή (και σε πολλές περιπτώσεις βιτριολική) κριτική, δεν έλειψε.  Πολλά τα ειρωνικά ερωτήματα (τύπου, ‘μα καλά, γιατί κανείς δε πυροβολούσε απλά τον Batman στο κεφάλι για να πεθάνει;’.  Really??), μπόλικη η κατακραυγή και μεγάλη η-άνευ λόγου για εμένα-τσαντίλα, σχετικά με το γιατί ο Nolan έκανε μια ταινία κάτω των προσδοκιών, που δεν έμοιαζε επουδενί στην προηγούμενη και με υπόθεση τίγκα στις τρύπες.  Ε λοιπόν, όλα αυτά εγώ τα ακούω βερεσέ, γιατί αν θες να σου πω και την αλήθεια γρήγορα και απλά, θα σου πω μόνο ένα πράγμα: η ταινία τα σπάει.  Έτσι, για να μιλήσω και τη γλώσσα της νεολαίας.  Και γιατί το κάνει αυτό;  Έρχομαι και εξηγώ.
Καταρχάς ας ξεκαθαρίσουμε ένα μόνιμο πρόβλημα, το οποίο έχει να κάνει με τα sequels, τα prequels και τις συνέχειες μιας ταινίας.  Το γεγονός οτι μια χαλαρή σύγκριση θα είναι αναπόφευκτη, δεν είναι ούτε κακό, ούτε και περιοριστικό, γι’ αυτόν τουλάχιστον που κάνει τη σύγκριση.  Το να προσπαθείς όμως να τσεκάρεις καρέ-καρέ στη προκειμένη περίπτωση το “The Dark Knight” και να λες οτι το “ΤDKR” είναι κατώτερό του, δεν έχει καμία σημασία αφού άλλη η μια ταινία, άλλη η άλλη.  Ακόμα και τέσσερα χρόνια πριν, όταν η παγκόσμια, οικονομική κρίση βρισκόταν προ των πυλών και εμείς ακόμα στον κόσμο μας, απολαμβάναμε με δέος και σοκ τη σκηνή στην οποία ο Joker έκαιγε τα λεφτά της μαφίας.  Σήμερα κάτι τέτοιο δεν έχει απολύτως καμία θέση στη Γκόθαμ του Bane.  O κακός τύπος με το προβατέ παλτό, το φίμωτρο και την περιπαικτική, αλλοιωμένη φωνή, δεν έχει έρθει ούτε για να κλέψει, ούτε για να παραδειγματίσει μέσω της ψυχασθενικής του φύσης, ούτε και για να αποτελέσει το νέο είδωλο της πόλης.  Έχει έρθει για να καταστρέψει.  Απλά, λιτά και απέριττα.
Σφετεριζόμενος την ιδέα ενός απελευθερωτή Μεσσία, έχει καταφθάσει στη Γκόθαμ, με στόχο να την αφανίσει και να ολοκληρώσει έτσι ένα σχέδιο που είχε ήδη αρχίσει (χωρίς τη δική του παρουσία), από τη πρώτη ταινία της τριλογίας.  Εν προκειμένω είναι ο χειρότερος εχθρός.  Καρπώμενος την ελπίδα, την ψυχολογία της μάζας και την ανάγκη των κατοίκων για έναν καινούριο ‘Ιππότη’, ο Bane γίνεται ακριβώς αυτό: κάποιος που θα καταφέρει να τους βγάλει μέσα από τον κυκεώνα των κοινωνικοπολιτικών ανισοτήτων, της καταπάτησης των δικαιωμάτων τους, την χλιδάτης ζωής που ζουν εις βάρος τους οι μεγαλοαστοί της πόλης και τελικά, αυτός που θα φέρει και πάλι την ισορροπία στη κοινωνική ζυγαριά του κόσμου.  Νομίζει κανείς πως η εισβολή του Bane στο Χρηματιστήριο είναι τυχαία;  Φυσικά και οχι.  Είναι ο ίδιος ο Nolan και η παρέα του, που αποφασίζουν να παρουσιάσουν τα σημεία των καιρών μας, μέσα στην ιστορία ενός φανταστικού ήρωα και να τον καταστήσουν πιο σύγχρονο από ποτέ.

Η οικονομική δυσχέρεια και η αγανάκτηση της μάζας, παρουσιάζονται με τρόπο γλαφυρό μέσα στη ταινία, με έναν τρόπο που καταδικάζει τους πλούσιους και ανεβάζει στην ιεραρχία έναν τύπο έτοιμο να της δώσει αυτό για το οποίο γενιές και γενιές ανθρώπων έχουν αγωνιστεί κατά τη διάρκεια της Ιστορίας: την δυνατότητα να πάρουν τον έλεγχο της πόλης, στα δικά τους χέρια.  Ακόμα και οι σκηνές του υποτιπώδους δικαστηρίου που έχει δημιουργηθεί, είναι αρκούντως ενοχλητικές καθώς με τις εναλλακτικές του ‘θανάτου’ ή της ‘εξορίας’, αποφασίζεται η τύχη επιφανών ή και οχι προσώπων της Γκόθαμ.  Η αναρχία κυριαρχεί.  Κατ’ επέκταση γίνεται μάλλον εμφανές οτι το “The Dark Knight Rises” είναι ο μύθος ενός ήρωα των παιδικών μας χρόνων, ιδωμένου όμως μέσα από ένα ζοφερό παρόν, γεμάτο ανησυχία και φόβο για το αύριο.  Γεμάτο από ανθρώπους που είναι έτοιμοι να αλληλοσπαραχθούν ακόμα στο όνομα της πιο εκφοβιστικής τακτικής, αυτής που θα καταφέρει να τους δώσει την εξουσία στα χέρια.  Τι κι αν αυτή εξουσία έρθει μέσα από αίμα και θάνατο;  Σάμπως και όλες οι επαναστάσεις δεν στηρίζονται ακριβώς πάνω σε αυτά;  Η μοναδική διαφορά έγκειται στο εξής: οι πολίτες της Γκόθαμ έχουν εξαπατηθεί.  Και η πόλη αυτή θα εξακολουθήσει να στέκει τρομερή, διεφθαρμένη και κακότυχη, μέσα στο αιώνιο σύμπαν των πιο χαρακτηριστικών δυστοπιών.
Εκτός λοιπόν από την εικόνα ενός σύγχρονα, παραπαίοντος συστήματος, το οποίο εύστοχα παρουσιάζει η ταινία, το απόλυτο χάος ετοιμάζεται να έρθει και μέσα από μια ακόμη ανθρώπινη καινοτομία, από αυτές που στα λάθος χέρια αποτελούν τα καλύτερα όπλα: έναν αντιδραστήρα.
Και πάλι εγείρεται ένα θέμα μεγάλης συζήτησης καθώς, αφενός στα χέρια ενός ειδικού μπορεί να αποτελέσει μια εξαίσια, εναλλακτική πηγή ενέργειας, αφετέρου σε αυτά ενός θηρίου έτοιμου να σπείρει την καταστροφή (ναι τον Bane λέω), αποτελεί σίγουρα το τζακποτ του ολέθρου.
Nevertheless, για ακόμη μια φορά ο Nolan φροντίζει να μη θυσιάσει το ηθικό του δίδαγμα για χάρη της διασκέδασης (και τούμπαλιν), και καταφέρνει να δημιουργήσει για τελευταία φορά, μια δυνατή περιπέτεια στην οποία-άκουσον άκουσον-υπάρχει χώρος και για σκέψη και για δράση και για μπλοκμπαστερική φαντασμαγορία.  Και το βγάζει τόσο αβίαστα ο άτιμος!

Και επειδή μας έχει πλέον καλοσυνηθίσει, μας πλασάρει και πάλι την IMAX τεχνολογία (που πολύ αμφιβάλω αν είχε ουδεμία σχέση με αυτό που είδα στα ODEON Starcity, αλλά whatever), εντυπωσιακή σκηνοθεσία για ακόμη μια φορά, δράση με το μέτρο και χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές (δεν τις έχει και ανάγκη άλλωστε), στρωτή υπόθεση, soundtrack από τον συνήθη ύποπτο Hans Zimmer και ένα ανακυκλώσιμο cast (Levvitt, Cotillard, Caine, Murphy, Hardy) που είναι και πάλι σφιχτοδεμένο και πιάνει εύκολα τις προσδοκίες μας.
Στα υπόλοιπα, την έκπληξη έκανε σίγουρα η Hathaway στον ρόλο της Catwoman (έναν προσδιορισμό που όμως δεν τον ακούμε ποτέ, καθώς ακόμα και στις εφημερίδες αναφέρεται ως “Τha Cat”).  Δυναμική, γοητευτική και με τσαχπινιά ατίθασου θηλυκού στην οποία δε μας είχε συνηθίσει, κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις και βγάζει νοκ-άουτ τους αντιπάλους της, χάρη στα θανατηφόρα τακούνια, την τσίτα κολλητή στολή και τα κατακόκκινα χείλη.  Meow…
Στον αντίποδα βρίσκουμε για ακόμη μια φορά τον Christian Bale, ο οποίος μένει ‘πίσω’ και αφήνει τους κακούς να αναδειχθούν.  Αρκείται στην εκφοβιστική του φωνή, τα πάρε δώσε με τις αιθέριες υπάρξεις της ταινίας και στο διαρκές γρονθοκόπημα, ενώ κάνει και τη φιγούρα του με το νέο, ιπτάμενο thing του.  Κλασικός, αγαπημένος και μετρημένος ο Bale.  Αντιθέτως ο Hardy και τα επιπλέον 15 κιλά του, γεμίζουν την οθόνη με μυς, πιθανή μπυροκοιλιά και λοιπά τρομερά μούσκουλα, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα καθόλα απειλητικό, αλλά και τόσο περίεργα γοητευτικό.  Ένα πλάσμα που έχει μεγαλώσει πραγματικά, μέσα στην ίδια τη Κόλαση επί της Γης.  Σίγουρα μια ακόμη εκπληκτική μεταμόρφωση από τον Hardy που κινείται πλέον στα βήματα των μεταμορφώσεων του Bale.  Εξαιρετικά εκφραστικός, ακόμα και αν το πρόσωπό του αυτό καθεαυτό, το βλέπουμε μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα στην-σχεδόν-τρίωρη διάρκεια της ταινίας.
Αν θα έπρεπε παρόλα αυτά να βρω κάτι που με ξένισε, αυτό θα ήταν 1) η περιορισμένη κάπως χρήση της Cotillard και 2) η χημεία Hathaway-Bale η οποία γκρεμίστηκε στα μάτια μου, από τη στιγμή που εκείνη του απευθύνθηκε ως ‘Μr. Wayne’.  Ήταν σα να βλέπω την American Beauty, Mena Suvari, να απευθύνεται στον mr. Burnham-Kevin Spacey.  Και αυτό μου έκανε πολύ weird.

Αν εξαιρέσει τελικά κανείς μερικές ανεπαίσθητες ενοχλήσεις, το “The Dark Knight Rises” είναι το ιδανικό κλείσιμο, σε μια ιδανικά καμωμένη ιστορία σούπερ ήρωα για μεγάλα παιδιά.  Ιδιαίτερη λεπτομέρεια το γεγονός οτι ο Nolan έμεινε πιστός σε μερικές extra, κομικίστικες στιγμές που θα συζητηθούν και μερικές ακόμα ανατροπές που θα σας αφήσουν άφωνους.
Σκοτεινό και μεγαλοπρεπές, το τέλος του Batman, είναι αυτό ακριβώς που του άρμοζε: ένας επίλογος ωμής ρεαλιστικότητας και άναρχης δόμησης, μέσα από τον οποίο όμως η ελπίδα αρχίζει να διαφαίνεται κάπου στου βάθος και η σωτηρία του Γκόθαμ δε φαντάζει πια τόσο μακρινή.  Βλέπετε η πόλη, πάντα θα έχει τη βοήθεια ‘κάποιου’ όταν τη ζητήσει….

Τι έμαθα από τη ταινία:  Οτι ο Matthew Modine ζει και βασιλεύει, οτι οι γκρίζοι κρόταφοι ανήκουν δικαιωματικά στον Clooney, και οτι με τα 20άποντα της Catwoman είναι απλά φύση αδύνατο να τρέξεις.  Ας το παραδεχτούμε τουλάχιστον μεταξύ μας ; )

TRIVIA

• Ο Νolan χρησιμοποιεί έντονα το μοτίβο της μάσκας μέσω της ταινίας.  Οι Batman, Bane και Catwoman, όλοι φορούν μάσκες.  Ο Bruce Wayne έχει μια συλλογή από μάσκες αφρικανικών φυλών στο δωμάτιο όπου αυτός και ο Διευθυντής Blake έρχουν την πρώτη τους ομιλία μέσα στο αρχοντικό, ενώ και η Miranda Tate (Cotillard) διοργανώνει ένα πάρτι μασκέ.
• Όταν o Bane σχίζει τη φωτογραφία του Dent Harvey στη μέση, το κάνει τόσο κάθετα στο  πρόσωπο του Harvey, μια ξεκάθαρη αναφορά στη μετάβαση του σε Two-face.
• Από σεβασμό στον Heath Ledger, το όνομα Joker, δεν αναφέρεται καθόλου στη ταινία.
• O Hardy δέχθηκε τον ρόλο του Bane, χωρίς να τον διαβάσει.  Όταν του είπαν οτι θα έχει τη δυνατότητα να εκτελέσει ποικίλα stunts, και πρόσβαση σε εξοπλισμό που θα μπορεί να εκπαιδεύεται, δεν χωρούσε συζήτηση το πράγμα.
•  O Nolan υποστήριξε πως αυτή η ταινία έχει να κάνει με τον Πόνο, το Batman Begins με τον Φόβο, και το Τhe Dark Knight με το Χάος.

(ΠΗΓΗ IMDB) 

 

 

The Avengers: Hulk. Smash.

Θα έλεγα καλή εβδομάδα, πραγματικά θα το έκανα.  Ήμουν προετοιμασμένη δηλαδή να γυρίσω σήμερα Δευτέρα στο σπιτάκι μου, να γράψω για το πολύ καλό Avengers που είδα τη Παρασκευή το βράδυ και όλα καλά.  Βεβαίως επειδή υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο και χωρίς τη Χρυσή Αυγή, η διάθεσή μου σήμερα δεν είναι και τόσο καλή.  Δε νομίζω να έχω όρεξη να σχολιάσω τα εκλογικά αποτελέσματα, ούτε το-οπωσδήποτε-χέσιμο του Τσίπρα, οχι από χαρά, αλλά από φόβο πια, τις στιγμές που καταμετρούνταν οι ψήφοι.  Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι, πως είμαστε άξιοι της μοίρας μας.  Είτε ψηφίζουμε με βάση την οικογενιοκρατική τακτική που περνάει από γενιά σε γενιά, είτε ψηφίζουμε από αντίδραση απέναντι σε όσους-στο μεγαλύτερο ποσοστό-μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα, καλά να πάθουμε.  Παίρνουμε οτι μας αξίζει.  Ελληνικό φιλότιμο;  Ελληνική ιστορία;  Ελληνική ομορφιά;  Φυσικά…’θαυμάστε μας’.  Ντρέπομαι.

O Nick Fury (Samuel L. Jackson) αρχηγός της υπηρεσίας S.H.I.E.L.D, υπεύθυνη για την διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης, αναγκάζεται να συγκεντρώσει όλους τους super-heroes που έχει στη διάθεσή της η Γη (και οχι μόνο), προκειμένου να καταφέρουν όλοι μαζί να δώσουν ένα τέλος στα σατανικά σχέδια του εξωγήινου Loki (Tom Hiddleston) που απειλεί να υποτάξει ολόκληρη την ανθρωπότητα, χάρη σε μια πανίσχυρη πηγή ενέργειας, το “Tesseraction”.  Ή κάπως έτσι τέλος πάντων.  Όπως είναι αναμενόμενο οι super ντούπερ ήρωες αποφασίζουν να κάνουν τη χάρη και σε εμάς τους απλούς θνητούς και να μας σώσουν για εκατομμυριοστή φορά.  Βέβαια πριν το κάνουν αυτό, θα πρέπει να επιλύσουν τα μεταξύ τους θεματάκια, που εκτείνονται από την ανταγωνιστικότητα του αλαζόνα Iron Man (Robert Downey Jr.) και του πατριώτη Captain America (Chris Evans), μέχρι την αντιμετώπιση των προσωπικών προβλημάτων των δυο αδελφών Loki και Thor (Chris Hemsworth) και την αυτοσυγκράτηση του Hulk (Mark Ruffalo) προκειμένου να μη τα κάνει όλα ρημαδιό.  Και όλα αυτά κάτω από το άγρυπνο μισο-βλέμμα του εργοδότη τους, Nick Fury.  Here comes trouble.

Απ’οτι φαίνεται το όνομα του Joss Whedon πρόκειται να το συναντάμε από εδώ και πέρα πολύ συχνά, μιας που μετά από το πολύ έξυπνο και cult πια σενάριο του πρόσφατου “The Cabin in the Woods” για το οποίο είναι υπεύθυνος, βούτηξε αμέσως στα βαθιά, σκηνοθετώντας την κατά πολλούς, καλύτερη ταινία με super ήρωες που έγινε ποτέ.

Για την ιστορία να πούμε οτι μπορεί ο Whedon να μη διαθέτει μεγάλη γκάμα κινηματογραφικών ταινιών, παρόλα αυτά αποτελεί τον σκηνοθέτη μιας από τις πιο επιτυχημένης σειρές φαντασίας και πιο συγκεκριμένα αυτή της “Buffy: The Vampire Slayer”.  Επίσης για να σας πείσουμε ακόμη περισσότερο για το ταλέντου αυτού του ανθρώπου, τόσο σε επίπεδο σκηνοθεσίας, όσο και σεναρίου, να σας θυμίσουμε οτι αποτέλεσε τον δημιουργό του σεναρίου του πρώτου “Toy Story” (1995), για το οποίο κέρδισε και την μοναδική μέχρι σήμερα υποψηφιότητά του για Oscar. 

Μπορεί μέχρι και πριν από τους Avengers, το όνομά του να μη το ακούγαμε καθόλου (ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη σκηνοθεσία), όμως φαίνεται πως μετά από την τεράστια, παγκόσμια επιτυχία της νέας του ταινίας, ο Whedon θα βάλει πλώρη για πολλά και καλά πράγματα.

Σήμερα μάλιστα έγινε γνωστό πως το άνοιγμα των Avengers στην Αμερική (ναι, ναι, πρώτα ήρθε σε εμάς και μετά στο Αμέρικα), αποτέλεσε το καλύτερο όλων των εποχών, με τις εισπράξεις του Σαββατοκύριακου να αγγίζουν τα $200,3 εκατομμύρια!  Η προηγούμενη ταινία που κρατούσε τα σκήπτρα της πρωτιάς, ήταν η τελευταία ταινία του Harry Potter, “Harry Potter and the Deathly Hallows, part 2”.  Καθόλου άσχημα δηλαδή για έναν κατεξοχήν τηλεοπτικό σκηνοθέτη, ο οποίος μόλις με τη δεύτερη κινηματογραφική του δουλειά, κατάφερε να σπάσει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

Η αλήθεια είναι πως το “The Avengers” αποτελεί μια θεαματική, καλοσκηνοθετημένη περιπέτεια, με μπόλικο καλό χιούμορ, δολοφονικές ατάκες και πολύ καλή χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς.  Αν και προσωπικά πιστεύω οτι παραέχει γίνει χαμός με τη ταινία, εντούτοις δε μπορώ παρά να παραδεχτώ οτι είναι μια ‘μεταφορά’ όπως ακριβώς πρέπει, για το story και τον μύθο που κουβαλάει.

Βασισμένη στα comics και το όραμα των Stan Lee και Jack Kirby, η δημιουργία του Joss Whedon αποτελεί την καλύτερη μέχρι τώρα παρουσία των ηρώων της Marvel, ακόμα και όταν μιλάμε για την ‘προσωπική’ ταινία του καθενός.  

Κακά τα ψέματα ο Hulk έχει υποστεί ίσως τον μεγαλύτερο, κινηματογραφικό ‘βιασμό’, μιας που μπορεί οι ταινίες του να είχαν κάθε καλή πρόθεση, αλλά το αποτέλεσμα μάλλον έλεγε άλλα.  Ο Eric Bana δεν ήταν κακός, αλλά για κάποιον λόγο ο Hulk δε του πήγαινε.  Το ίδιο συνέβη και με τον Edward Norton ο οποίος έμοιαζε τελείως εκτός τόπου και χρόνου, υποδυόμενος έναν χαρακτήρα που δεν είχε απολύτως καμία σχέση, με τους μέχρι τότε ρόλους του.  Η δικαίωση παρόλα αυτά του πράσινου τσαντίλα, ήρθε μέσα από τους Εκδικητές, οπού παρουσιάστηκε πιο ώριμος, κατασταλαγμένος και απρόσμενα συγκρατημένος, από κάθε άλλη φορά, βρίσκοντας τον ιδανικό Bruce Banner στο πρόσωπο του Ruffalo.

Από την άλλη πλευρά ήταν σίγουρα ενδιαφέρον το οτι είδαμε επιτέλους στη μεγάλη οθόνη ήρωες που δεν είχαμε απολαύσει ξανά, όπως τον Thor και τον Captain America, αλλά επίσης οι ταινίες τους έμοιαζαν λίγο συγκεχυμένες και βεβιασμένες.  Η μοναδική εξαίρεση στον κανόνα φαίνεται πως ήταν η πρώτη ταινία του Iron Man, καθώς ο Robert Downey ήταν η επιτομή του γόη εκατομμυριούχου που απλά κάνει ότι του καπνίσει.  Η δεύτερη ταινία του ωστόσο, δεν ήταν σε καμία περίπτωση το ίδιο καλή με τη πρώτη και κάπου το πράγμα πήγαινε να καεί.  Μέχρι δηλαδή να έρθουν οι Avengers και να δώσουν μια καλή εξιλεωτική σφαλιάρα σε όλους, καθιστώντας τους στη στιγμή εντυπωσιακούς σωτήρες της ανθρωπότητας.

Το σενάριο των Whedon-Zak Penn (ο οποίος ειδικεύεται σε σουπερηρωικές καταστάσεις) δίνει το απαραίτητο boost σε μια φαντασμαγορία εκρήξεων, πυροβολισμών, εντυπωσιακότατων εφέ (πως δε θα μπορούσε άλλωστε, από τη στιγμή που το budget της ανέρχεται στα…$200 εκατομμύρια;) και ακατάπαυστης δράσης, σε πράγματα δηλαδή που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να καταδικάσουν μια τέτοια ταινία, στα Τάρταρα του παγκόσμιου box-office και της συνείδησης των απανταχού nerds (είμαστε πολλοί!).

Η σκηνοθεσία του Whedon ήταν εξίσου καλή, αφού αποφεύγει μαεστρικά το σκόπελο του Michael Bay.  Και τι εννοώ με αυτό;  Μα πολύ απλά οτι απολαμβάνεις τη περιπέτεια στο φουλ, χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να καταφεύγεις σε εικασίες, σχετικά με το τι βλέπεις.  Ξεκάθαρη εικόνα, μακρινά πλάνα όταν το απαιτεί η περίσταση και αφιέρωση χρόνου στον κάθε χαρακτήρα, προκειμένου να αναπτυχθεί επαρκώς και χωρίς ελλείψεις.  Άντε τώρα κάτσε να μαντέψεις τι βλέπεις σε κάθε πλάνο των “Transformers” του Bay, και εγώ θα σε κεράσω θεσσαλονικιώτικο κουλούρι.
Τις κάνα δυο ενστάσεις μου θα τις πω όμως.  ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ SPOILERS!!! Πρώτον οι κακοί Chitauri ακόλουθοι του Loki δεν ήταν και τόσο κακοί, καθώς μάλλον εξαφανίζονταν εύκολα κάτω από το βάρος της ασπίδας του Captain America και του αστραπόσφυρου του Thor, ενώ βρήκα και τελείως παράλογη και βεβιασμένη την απόφαση του υψηλά ιστάμενου συμβουλίου να εξαπολύσει τόσο σύντομα τον πυρηνικό της όλεθρο, προκειμένου να προστατέψει τη πόλη από τις ορδές των μουμιο-ζομπο-εξωγήινων.  Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορώ να σκεφτώ οτι οι κακοί δεν ήταν και τόσο σκληροπυρηνικοί, είναι το γεγονός οτι θα ακολουθήσει-όπως όλα δείχνουν-και sequel.  Συνεπώς εάν από τώρα βλέπαμε κάποιον απόλυτα επικίνδυνο εχθρό και μάλιστα δύσκολα αντιμετωπίσιμο, τότε στην επόμενη ταινία η ομάδα μας τι θα αντιμετώπιζε;  Και δεύτερον ο Loki όσο απειλητικός και χαιρέκακος και αν εμφανιζόταν στο “Thor”, εδώ ήταν περισσότερο σαν κακομαθημένο, χαζό πιτσιρίκι που δεν είχε καμία δυναμική και καμία ουσία.  Όσο ωραία και ειλικρινά και αν προσπάθησε ο Hiddleston να αποδώσει τον ρόλο του, νομίζω οτι κάπου ήταν καταδικασμένος εξαιτίας της…ηλιθιότητάς του.  Too bad.

Στα θετικά μπαίνουν σαφέστατα όλοι οι ήρωες οι οποίοι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.  Η προσθήκη επίσης του Jeremy Renner στον ρόλο του Hawkeye ήταν σίγουρα από τα καλύτερα πράγματα της ταινίας, όπως βέβαια και αυτή του Ruffalo ο οποίος έδωσε στον Hulk αυτό ακριβώς που του έλειπε: ψυχή.
Η χημεία του Downey με τον απρόσμενα καλό, Evans ήταν εμφανέστατη όσον αφορά τη διαρκή τους κόντρα, η Johansson έδωσε την απαραίτητη sexy πλευρά, ενώ και ο Samuel φόρεσε έναν ρόλο κομμένο και ραμένο στα μέτρα του.
Τι άλλο να πει κανείς για μια καθαρόαιμη περιπέτεια, από αυτές που απολαμβάνουμε να βλέπουμε το καλοκαιράκι;  Επόμενος σταθμός “Prometheus” και “The Dark Knight Rises”.
Joss Whedon πέτυχες διάνα.  Ωραία σκηνοθεσία, εξαιρετικά εφέ, ωραίες ατάκες, καθόλου κλαψιμέϊκο δράμα (tragic), καλογραμμένο σενάριο και right to the point χαρακτήρες.  Well done Joss, well done.

Tι έμαθα από τη ταινία:  Οτι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είδα μια φαρέτρα να αδειάζει από βέλη.  Κάπως καθυστερημένα μεν, να αδειάζει δε, οτι τα κοντινά στο από πίσω της Scarlet δεν ήταν πολλά (sorry guyz) και οτι ο Hulk αποτελεί από μόνος του ομάδα.  Σίγουρα.

No trivia

ΤΟ ΤΑΙΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 The Avengers ’78 promo. Απλά δείτε το…

Batman: Welcome to Gotham City, the cradle of corruption and violence…

Καλή εβδομάδα σε όλους guyz!  Άντε και κάθε κατεργαράκος στον πάγκο του από σήμερα.  Καλή σχολική χρονιά και γενικά καλή χρονιά να έχουμε (ας πούμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα).  Εντάξει δε θα νταουνιάσω τώρα, θα το αφήσω για μετά καλύτερα.  Προς το παρόν ας ανεβάσουμε “Batman” από Tim Burton και πολυαγαπημένο Jack Nicholson στον ρόλο του γκάνγκστερ-Joker μιας που επικράτησε του κακού Darth Vader, με 13 ψήφους.  Φυσικά μια ειδική μνεία θα κάνουμε και στον βραβευμένο Joker του Heath Ledger, αν και το “The Dark Knight” υπάρχει στην λίστα μας εδώ και καιρό.  Αξίζει όμως να δούμε την διαφοροποίηση των δυο αυτών ηθοποιών, στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν έναν από τους καλύτερους (για εμένα τον καλύτερο) villain που έχει περάσει από τον κινηματογράφο.

JOKER’s mini bio

Full Name: Jack Napier

Επάγγελμα: Αρχηγός συμμορίας και δολοφόνος κατά βούληση

Ειδικεύεται σε…: ‘χαρούμενα’ αέρια και θανατηφόρα, κλοουνίστικα gadgetakia

Αγαπημένο Χρώμα: Μωβ/πράσινο 

Αγαπημένο τραγούδι: “Joker Face”, by Lady Ha-ha

Αγαπημένη ταινία: “The Death of Superman”, γιατί ο Batman δεν πεθαίνει

Χόμπι: καταστροφή έργων τέχνης, πρωταγωνιστής διαφημιστικών spot και αγαπημένος(;) εραστής γυναικών

Σήμα Κατατεθέν: το πλατύ χαμόγελο και το διαβολικό του γέλιο

Αγαπημένη ατάκα: “Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?”

Στη Gotham City, μια πόλη που βρίθει από κακοποιούς, βρωμιά και κοινωνική αποσύνθεση, ένας ήρωας αποδίδει δικαιοσύνη φορώντας την μαύρη στολή του.  Ο κατά κόσμον το πρωί εκατομμυριούχος Bruce Wayne (Michael Keaton), μεταμορφώνεται το βράδυ στον Batman, έναν σκοτεινό εκδικητή που ‘καθαρίζει’ την πόλη από κάθε είδους αποβράσματα.  Η καινούργια όμως απειλή ακούει στο όνομα “Joker” (Jack Nicholson) και είναι πολύ πολύ….τρελή.  Παραμορφωμένος από ένα φρικτό, χημικό ατύχημα και ακολουθούμενος από την γκανγκστερική του κουστωδία, o Joker επιδίδεται σε ένα παρανοϊκό γαϊτανάκι τρόμου και καθιστά τον Βatman τον νούμερο ένα εχθρό του και.  Η έκρηξη βίας θα πυροδοτηθεί τελικά ανάμεσά τους, για τον λόγο που ξεκινούν οι περισσότεροι καυγάδες ανάμεσα σε δυο άντρες: για τα μάτια μιας ωραίας γυναίκας, και συγκεκριμένα της δημοσιογράφου Vicki Vale (Kim Basinger), την οποία ο Joker έχει βάλει στο στόχαστρο ως την επόμενη ‘χαμογελαστή’ ερωμένη του…

Από τις πρώτες δημιουργίες του εκκεντρικού σκηνοθέτη Tim Burton, το “Batman” αποτέλεσε σταθμό για την μετέπειτα καριέρα του και κυρίως για το σκοτεινό και γοτθικό ύφος που χαρακτηρίζει το σύνολο των ταινιών του.  Εμμονικός και ασυγκράτητος, ο Burton αποτελούσε πάντα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του κινηματογράφου, καθιστώντας τις ταινίες του άμεσα αναγνωρίσιμες λόγω του προσωπικού touch που βάζει σε αυτές.  Ως επι το πλείστον τα έργα που έχει γυρίσει μέχρι σήμερα αποτελούν μικρά έργα τέχνης, άλλα φρικιαστικά (“Sleepy Hollow”), άλλα θλιβερά όμορφα (“Edward Scissorhands”) και άλλα βουτηγμένα στο γνωστό του, μαύρο χιούμορ (“Beetljuice”, “Mars Attacks”).  Βέβαια ποιος μπορεί να ξεχάσει και τα εκπληκτικά stop-motion animation που μας έχει χαρίσει, όπως το κλασσικό πλέον “Nightmare before Christmas” ή το αισθητικά μακάβριο “Corpse Bride”.  Μεγάλο ταλέντο αναμφίβολα που έχει επηρεάσει με το στυλ του σύγχρονους σκηνοθέτες και έθεσε τα θεμέλια για τον κινηματογραφικό προσδιορισμό του Batman, με δυο ταινίες που άφησαν εποχή.  Και πως θα μπορούσαν να μην είχαν αφήσει…

Η Gotham είναι μια πόλη που σαπίζει από το εσωτερικό της μέρα με την μέρα.  Δολοφόνοι, κλέφτες και γκάνγκστερ αποτελούν την ‘αφρόκρεμα’ ενός συστήματος που μπάζει από παντού και η διαφθορά καλπάζει.  Σε έναν τέτοιο κόσμο οπού ο φόβος κυριαρχεί καθημερινά, οι πολίτες της Gotham είναι ανήμποροι να αντιδράσουν απέναντι στον κίνδυνο και ένας ήρωας είναι αυτό ακριβώς που απαιτούν οι περιστάσεις.  Ο Batman φαντάζει σαν την μοναδική λύση, την μοναδική αντίδραση του κόσμου απέναντι στην κοινωνικοπολιτική μόλυνση που έχει καταστήσει την πόλη το λίκνο της εγκληματικότητας.  Βέβαια η πολυαναμενόμενη σύγκρουση ανάμεσα στις δυο αυτές ετερόκλητες δυνάμεις, τον Batman από την μια και τον Joker από την άλλη, δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση.  Ο γελωτοποιός με το κακοφορμισμένο χαμόγελο και τα πράσινα μαλλιά, είναι πολύ πιο δύσκολος αντίπαλος από ότι αφήνει να εννοηθεί το παρδαλό του ντύσιμο, για έναν βασικό λόγο: είναι παντελώς τρελός και όποιος είναι σε μια τέτοια κατάσταση, συνήθως δεν έχει καμία αίσθηση κινδύνου, φόβου ή ανησυχίας.  Απλά πετάει μια χαριτωμένη βομβίτσα αερίων και στέλνει σούμπιτους εκατοντάδες πολίτες.  Με τις υγείες σας…

Ο στιλιζαρισμένος οίστρος του Burton φτάνει στο peak του εδώ.  Βγαλμένο απευθείας από τις σελίδες του comic, ολόκληρο το στήσιμο της πόλης, των χαρακτήρων και της γενικότερης αισθητικής δε θα μπορούσε να παραπέμπει πιο αποτελεσματικά και πιο αυθεντικά σε μια pop-καρτουνίστικη ατμόσφαιρα την οποία μέχρι σήμερα και σε κατοπινές batmanikes ταινίες κανείς δεν έχει καταφέρει να αποδώσει (ενδεχομένως γιατί δεν θέλει, ίσως όμως και γιατί δεν μπορεί).  Πασπαλισμένη με τα τελευταίας τεχνολογίας gadgets και το γυαλιστερό, μαύρο Batmobile (sorry Nolan αλλά αυτό θα είναι για πάντα το all time favorite Batmobile), τους ατμούς να υψώνονται μέσα από τους υπονόμους και να καταπίνουν την πόλη, τους χαρακτήρες ντυμένους με φαντεζί και σκουρόχρωμα ρούχα τονίζοντας τις όποιες αντιθέσεις τους και ολόκληρη την Gotham να παραληρεί υπό το πρίσμα μιας υπέροχα σκοτεινής εικόνας, ο Burton βγάζει το καπέλο στους θεατές και τους παρασύρει σε ένα περιπετειώδες μείγμα αγωνίας, δράσης και τζοκερίστικου γέλιου.  Για να ολοκληρωθεί η επιτυχία βάζουμε και τον Danny Elfman να συνθέσει το-κλασσικό πλέον-μουσικό score με τις κρυστάλλινες νότες του και την ακράτητη δυναμική που έχουν ως συνήθως οι συνθέσεις του και έχουμε έτσι την συνταγή της επιτυχίας, λαχταριστή και έτοιμη για σερβίρισμα.

Η ερμηνεία του Nicholson είναι το διαμάντι της ταινίας.  Ο Joker του είναι ένας αδίστακτος, μακιγιαρισμένος τρελός που σπέρνει τον όλεθρο, χωρίς να χρειάζεται πάντα να λερώνει τα δικά του χέρια.  Έχοντας στο πλευρό του τα ‘παιδιά’ του δεν χρειάζεται να αναλώνεται σε ασημαντότητες, αλλά προτιμάει να επικεντρώνει την προσοχή του στην εξουδετέρωση του Batman και την κατάκτηση της ξανθιάς Vicki.  Με μια διάθεση που θυμίζει τις σκανταλιές που κάνουν τα μικρά παιδιά, πονηρό βλέμμα και ανατριχιαστικό γέλιο, ο Nicholson πέτυχε διάνα με τον ρόλο του, υποδυόμενος τον γκάνγκστερ Joker.  Σίγουρα μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του η οποία παρέμεινε στην κορυφή οχι μόνο επειδή το άξιζε, αλλά εν μέρει και επειδή κανείς δεν είχε βρεθεί να δοκιμάσει την προοπτική ενός νέου Batman και κατ’ επέκταση και ενός νέου Joker.  Όλα αυτά μέχρι το 2008 όταν ο “Σκοτεινός Ιππότης” του Nolan μας έστειλε αδιάβαστους.  Προσεγγίζοντας το story του με μια πιο σύγχρονη προοπτική, αυτός ο Joker είναι ένας αδίστακτος, μανιακός δολοφόνος για τον οποίο όλοι είναι αναλώσιμοι.  Με τρομακτική φυσιογνωμία, χαρακωμένο πρόσωπο, πασαλειμένη μπογιά να το καλύπτει και λιγδωμένα, πράσινα μαλλιά ο Heath Ledger έδωσε ερμηνευτικό 10αρι και ο πραγματικός του θάνατος, δημιούργησε στην στιγμή τον σύγχρονο θρύλο του Joker ο οποίος θα ακολουθεί πλέον την ταινία του Nolan για πάντα.  Εκπληκτικός στον ρόλο του, έδωσε τελείως νέα διάσταση στον villain χαρακτήρα της DC με το θεόμουρλο γέλιο και την χαιρέκακη φωνή του, αποδεικνύοντας οτι δεν υπάρχουν όρια, ακόμα και αν επιχειρείς να ξεπεράσεις κάποιον που βρίσκεται ήδη στην κορυφή, όπως ο Nicholson.  Τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις του ίδιου χαρακτήρα, με τον κάθε ηθοποιό να έχει την δική του ξεχωριστή προσωπικότητα, χωρίς να μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με τον άλλον.  Εκπληκτικοί και οι δυο.

Αν και λόγω ψηφοφορίας οι Joker μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, αυτό δε σημαίνει οτι στον “Batman” δεν υπάρχει άλλη αξιόλογη ερμηνεία, αφού αυτή είναι του Keaton.  Για εμένα σίγουρα ο καλύτερος μασκοφόρος ήρωας, απέδωσε τον χαρακτήρα του πλούσιου/βραδινού εκδικητή με σοβαρότητα και άνεση, μοιάζοντας με τον τέλειο gentleman τόσο μέσα στο ακριβό του σμόκιν, όσο και μέσα στην στενή, μαύρη στολή του.  Miaow (παρασύρθηκα, να με συγχωράτε!)

Εξαιρετική αισθητικά, μουσικά, υποθεσιακά και δεν ξέρω κι εγω τι άλλο, ο “Batman” του Burton είναι μια all time classic επιλογή που έχουμε δει, ξαναδεί και ξαναματαδεί και μάλλον θα δούμε και πάλι στην πρώτη ευκαιρία.  Όπως επίσης και του Nolan.  Μμμ μου μυρίζεται super heroes βραδιά.  Μμμμ…

http://www.youtube.com/watch?v=9tgxIWgJ_DE&feature=related      (Jack Nicholson)
http://www.youtube.com/watch?v=u8PxG5zvgOM        (Heath Ledger)

 TRIVIA

• Υποψήφιος για την σκηνοθεσία ήταν ο David Cronenberg, αλλά τελικά δεν ευδοκίμησε.
• Υποψήφιος επίσης για τον ρόλο του Joker, ήταν ο Robin Williams ο οποίος αργότερα είχε δεχθεί πρόταση να υποδυθεί τον Riddler.  Τελικά ο ρόλος πήγε στον Nicholson ο οποίος μάλιστα είχε απαιτήσει ήδη μεγάλη αμοιβή προκειμένου να τον αποδεχθεί.
• Το όνομα Jack Napier δόθηκε στον Joker από τους παραγωγούς της ταινίας.  Στα comic δεν έχει φανερωθεί μέχρι και σήμερα το κανονικό του όνομα.
• Για την δημιουργία του παρουσιαστικού του Joker οι συντελεστές της ταινίας Bob Kane και Bill Finger εμπνεύστηκαν από τον ρόλο του Conrad Veidt, στην ταινία “The Man Who Laughs” (1928).
• Όταν το συνεργείο έφτασε στα Pinewood Studios για να ξεκινήσουν τα γυρίσματα, βρήκαν όλο το πλατό από τα γυρίσματα της ταινίας “Aliens” ανέγγιχτο, με τις περισσότερες φωλιές και…αυγά ακόμα στην θέση τους!

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

STAR: 22:00, Fracture, με τους Antony Hopkins, Ryan Gosling.  Ένας άνδρας δολοφονεί την γυναίκα του και ενώ όλα τα στοιχεία δείχνουν οτι είναι ένοχος, αρχίζουν σταδιακά να καταρέουν.  Ο εισαγγελέας που έχει αναλάβει την υπόθεση προσπαθεί να αποκαλύψει την αλήθεια που κρύβεται από πίσω…

Have fun! : )

Scott Pilgrim Vs. the World: Rock on dude!

Morning….Τι morning βασικά, πάλι αργά ξύπνησα pfff.  Τουλάχιστον σήμερα ελπίζω να προλάβω να γράψω και να δω τίποτις, γιατί δε με βλέπω καλά!  Τουλάχιστον σήμερα  η πρότασή μου για ταινία είναι πολυ fun.  Προσωπικά όταν την είδα πριν μερικές μέρες οχι απλά μου άρεσε, αλλά τη λάτρεψα για έναν πολύ σημαντικό και βασικό για εμένα λόγο: γιατί είναι οτι να’ναι!  Και είναι σε τέτοιο βαθμό οτι να’ναι, που από κάποια στιγμή και μετά παύεις να σκέφτεσαι κάποια λογική πλοκή και εξέλιξη της ιστορίας και απλά κάθεσαι και τη βλέπεις.  Απλά…μμμ, σχετικό είναι αυτό…μμμ…

Η ταινία θα μπορούσε να έχει εναλλακτικό τίτλο, “The Revenge of Michael Cera”, μιας που στον Pilgrim, δεν αφήνει τίποτα όρθιο.  Είναι ο super cool τύπος που, για να σκεφτώ…., δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε σε ταινίες, αν κρίνω από το “Superbad’ ή το “Juno”.  Έφτασε λοιπόν η στιγμή να πάρει την εκδίκησή του για όλους τους φλώρικους και looser ρόλους, που έχει παίξει κατά καιρούς.  Συνεπώς στη σημερινή ταινία τα κάνει όλα: έχει super ταλέντο στη μουσική, είναι και πολύ κακός, αφού πλακώνει στο ξύλο διάφορους τύπους, ενώ και οι γκόμενες τον θυμούνται με λαχτάρα και προσμονή.  Ναι, όλα αυτά ο Cera, που στις περισσότερες ταινίες δεν έχει κανένα ταλέντο, είναι στη θέση αυτού που τρώει το ξύλο και οι γκόμενες ούτε να τον φτύσουν.  Ftw Michael!

Βασισμένη στο ομόνυμο comic, η ταινία είναι μια κυριολεκτική μεταφορά του comic επί της μεγάλης οθόνης.  Ο Scott Pilgrim (Michael Cera) διαθέτει μια τρομερή μπάντα με τους φίλους του, τον αμέριστο θαυμασμό μιας ανήλικης, Κινέζας πιτσιρίκας, της Knives Chau και έναν γκεϋ συγκάτοικο (ο οποίος είναι Θεός!) τον Wallace (Kieran Culcin).  Όλα αυτά μοιάζουν να γεμίζουν την ζωή του και ο Scott περνάει super.  Όλα αυτά βέβαια μέχρι τη στιγμή που θα γνωρίσει μια περίεργη τύπισσα, με φούξια μαλλιά, την Ramona Flowers (Mary Elizabeth Winstead) και τότε δεν θα έχει πλέον τίπιτα σημασία για τον Scott, παρά μόνο να την κατακτήσει και να είναι μαζί της.  Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά μιας που ο Scott θα πρέπει να κατατροπώσει τους επτά, evil exes της Ramona με κάθε δυνατό τρόπο.  Και όταν λέμε evil, εννοούμε….πολύ evil! Hell yeah! : P
Σας το λέω από την αρχή και να το θυμηθείτε.  Μη κάτσετε να δείτε τη συγκεκριμένη ταινία περιμένοντας ρεαλιστικότητα και φυσιολογική πλοκή, γιατί από την αρχή κιόλας δε συμβαίνει τίποτα τέτοιο.  Έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας οτι βασίζεται σε comic και οτι έχει αποδωθεί όσο πιο πιστά γίνεται με μια τέτοια, comicιστικη διάθεση.  Εξάλλου όταν βλέπεις οτι τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει ο Edgar Wright, που έχει δημιουργήσει έπη, όπως το “Hot Fuzz” και το “Shaun of the Dead”, τότε σίγουρα πρέπει να περιμένεις ανάλογα πράγματα.  Οπότε, απλά καθίστε χαλαρά και αναπαυτικά σε καναπέ, πολυθρόνα ή οτιδήποτε άλλο σας βολεύει και βάλτε την ταινία να παίξει στο φουλ, είμαι σίγουρη οτι θα καταλάβετε το γιατί άμεσα…

Αφού σας προειδοποίησα πάνω κάτω, για την περίεργη φύση της ταινίας, τώρα μπορώ να συνεχίσω και να πω οτι είχα πραγματικά καιρό να δω μια τόσο καλοδουλεμένη σκηνοθετικά ταινία, πάνω σε αυτό το νεανικό-περίεργο είδος που μου αρέσει.  Πέρα από το γεγονός οτι λατρεύω τις μεταφορές τον comic, και ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτές είναι καλοφτιαγμένες, η συγκεκριμένη ταινία έχει πετύχει την ιδανική συνταγή, που σε κάνει να την παρακολουθείς και απλά να είσαι εκεί, να μη κάνεις τίποτα άλλο.  Οι ήρωες της ταινίας μοιάζουν πραγματικά να έχουν ξεπηδήσει μέσα από το comic, αφού ακόμα και οι ομοιότητες ανάμεσα στους χάρτινους και στους real life χαρακτήρες, είναι εντυπωσιακές.  Εννοείται οτι τίποτα δε υπόκειται σε φυσικούς νόμους.  Evil exes ξεπηδούν από παντού, ανα πάσα στιγμή και καταφτάνουν πετώντας, διαλύοντας κτίρια, με φλόγες να ξεπηδούν από τα μάτια τους και γροθιές φτιαγμένες από ατσάλι.  Φυσικά ο Scott είναι υπέυθυνος να τους ξεπαστρέψει έναν έναν, προκειμένου να κερδίσει το κορίτσι των ονείρων του, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολη δουλειά.  Όταν οι πρώην σου είναι ένας Ινδός, ολίγον πειρατής, ένα famous αστέρι της κινηματογραφικής βιομηχανίας, ένας ξανθός με super δυνάμεις που πηγάζουν από το….φυτοφαγικό lifestyle του και μια ξανθιά τύπισσα που έρχεται σε οργασμό όταν την ακουμπάς πίσω από το γόνατο(!), νομίζω οτι έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια του φυσιολογικού, ex boy/girlfriend.  Κάπου εκεί βγαίνουν pixeλικα σφυριά, φωτόσπαθα, ηλεκτρικές κιθάρες που τα σπάνε (κυριολεκτικά) και νομίσματα που πέφτουν από το πουθενά, μετά από κάθε επική νίκη του Scott απέναντι σε κάποιον πρώην, παραπέμποντας στα bonus που κερδίζει κάποιος όταν παίζει videogames and stuff.  

Η ταινία βρύθει από comiιστικα κολπάκια, τα οποία έχουν μεταφερθεί αυτούσια εδώ.  Για παράδειγμα κάθε φορά που ακούγεται κάποιος ήχος, βλέπουμε και το ανάλογο τύπου συννεφάκι που εμφανίζεται για να υποδηλώσει τον ήχο αυτό ή στις σκηνές των μαχών οι οποίες δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από videogames τύπου atari (αααχ ωραίες εποχές), με τα pixel να κάνουν τη διαφορά και το story να έχει πλέον ξεφύγει από οποιαδήποτε σύμβαση (εάν είχε καν προσπαθήσει να κάνει κάτι τέτοιο από την αρχή, πράγμα που δε πιστεύω).  Εννοείται πως οτιδήποτε δεις δε σε ξαφνιάζει στο ελάχιστο από κάποια στιγμή και μετά, καθώς έχεις μπει στο νόημα πολύ γρήγορα.  Η πλοκή εξελλίσεται γρήγορα, με έναν καταιγισμό δράσης, γέλιου και τρομερών μαχών, που δε σε αφήνει σε ησυχία μέχρι το τέλος.  Η σκηνοθεσία είναι απλά τρομερή, τα εφε ταιριάζουν απόλυτα με τον τρόπο και για τον λόγο που έχουν χρησιμοποιθεί και η πλοκή είναι ομολογουμένως πανέξυπνη.  Η μουσική της ταινίας είναι super (έχω ηδη κατεβάσει soundtracks και τα σπάω μόνη μου!) και οι χαρακτήρες ένας κι ένας.  Όλοι έχουν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο και όλοι συμμετέχουν λιγότερο ή περισσότερο, στην εξέλιξη της ιστορίας.  Ο Cera είναι ιδανικός στον ρόλο του Pilgrim, αφού ο ρόλος είναι κόντρα σε αυτό που τον έχουμε συνηθίσει.  Όλο το υπόλοιπο cast είναι τρελό και καλύτερος ο ένας από τον άλλο, αν και προσωπικά ξεχώρισα δυο που απλά λάτρεψα.  Τον Kieran Culcin, στον ρόλο του cool, γκεϋ φίλου του Scott, ο οποίος έδωσε ρέστα και μοίρασε γέλιο, και την Kim Pine (Allison Pill) την τσαμπουκαλεμένη ντράμερ της μπαντάρας στην οποία παίζει και ο Scott, και η οποία με τις δηλητηριώδεις ατάκες τις μοίρασε…πόνο ; )
Σας την προτίνω ανεπιφύλακτα εάν θέλετε να περάσετε μια διασκεδαστική βραδιά, γεμάτη μουσική, videogamιστικο υπερθέαμα, wacky χαρακτήρες, τρελή πλοκή και άψογη εκτέλεση. Α, επίσης θα μάθετε και τον λόγο για τον οποίο το Pacman ονομάστηκε έτσι, και οχι Puckman όπως ήταν αρχικά.  Πιστέψτε με και μόνο γι’αυτόν τον λόγο, αξίζει να τη δείτε! ; )

http://www.youtube.com/watch?v=O_RrNCqCIPE

TRIVIA

• Κατά τη διάρκεια του editing της ταινίας ο Wright έδειξε στον Quentin Tarantino και τον Jason Reitman (“Juno”, “Up in the Air”) ένα μικρό δείγμα της ταινίας, στο οποίο και οι δυο είχαν τελικά θετική αντίδραση.
• Το πακέτο που παραγγέλνει ο Scott από το Amazon στην ταινία, είναι ένα blu-ray της ταινίας “Hot Fuzz”, επίσης σκηνοθετημένη από τον Wright.
• Το όνομα της μπάντας του Pilgrim, είναι ‘Sex Bob-omb’ και αποτελεί αναφορά σε έναν χαρακτήρα από το παιχνίδι του Nintendo, ‘Super Mario Bros 2’.  O Bob-omb έμοιαζε σαν μια μικρή βόμβα, με αναμμένο το φυτίλι της, πόδια και μάτια.  Μάλιστα μια εικόνα που παραπέμπει στον χαρακτήρα αυτό, βρίσκεται πάνω στα drums της μπάντας.
• Σε μια από τις αγαπημένες μου σκηνές, ο Scott προσπαθεί να μάθει πληροφορίες για την Ramona, δείχνοντας ένα πρόχερια σχεδιασμένο σκίτσο που παραπέμπει αρκετά αφηρημένα σε κορίτσι.  Αρχικά ο Wright ήθελε να βάλει μια actual φωτογραφία της Ramona, από το comic, όταν όμως είδε το σκίτσο που κρατούσε ο Cera, θεώρησε οτι το αποτέλεσμα ήταν πιο κωμικό, και έτσι έβαλε αυτό!
• Ο Chris Evans υποδύεται τον super star, ex boyfriend.  Οι stunt doubles που παρουσιάζονται στην ταινία, είναι στην πραγματικότητα οι ίδιοι που αντικαθιστούν τον Evans, σε διάφορες άλλες ταινίες του.
• H τεράστια…βαρειοπούλα η οποία αποτελεί το όπλο της Ramona (βλ.πιο πάνω φωτο), ίσως αποτελεί μια αναφορά στον όρο ‘hammer-space’, ο οποίος χρησιμοποιείται όταν ένας χαρακτήρας αποθηκεύει στην τσάντα του ένα αντικείμενο που είναι πολύ μεγάλο και υπο κανονικες συνθήκες, δε θα χωρούσε.  Τότε λέγεται οτι το αντικείμενο έχει αποθηκευτεί στον ‘hammer-space’, μέσα στην τσάντα.  Είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται πολύ συχνά στα vieogames, και είναι κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα και μέσα στην ταινία, στην αντίστοιχη σκηνή.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

STAR: 21:00, Murder by Numbers, με τους Sandra Bullock, Ryan Gosling, Ben Chaplin, Michael Pitt.  Μια ντετεκτιβ ερευνά τη δολοφονία μιας νεαρής κοπέλας, έχοντας στρέψει την προσοχή της σε δυο ιδιαίτερα ευφϋείς μαθητές γυμνασίου, που φαίνεται πως κάτι κρύβουν.  Τα πράγματα συνήθως, δεν είναι όπως φαίνονται…

Cya!!

The Dark Knight: Thank God there is Nolan….

Hello, hello!  Δευτέρα σήμερα και πάλι εδώ για να προτίνουμε την ταινία που αναδείξατε favorite superhero movie, και για την οποία ήμουν και πάλι σίγουρη οτι θα έβγαινε τελικά πρώτη.  “The Dark Knight” it is.  Ευχαριστώ και πάλι για τη συμμετοχή σας, αφού φτάσαμε αισίως τις 68 ψήφους!  Thanx guyzzz!  So, μετά την ταινία του Nolan, στη δεύτερη θέση είχαμε τον “Spiderman” (ελπίζω όλοι να εννοούσαμε το 1, άντε και το 2, αλλά οχι το 3, αφού μάλλον κωμωδία τους βγήκε) και στη τρίτη θέση, είχαμε X-Men (sorry φίλη, υπόσχομαι να κάνω ειδική μνεία κάποια στιγμή στην ταινία σου : ).  Μετά και από ένα super σουκού ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε!!  Here we go…

Το timing για favorite superhero movie ήταν τέλειο, μιας που μόλις προχτές έμαθα οτι στο “The Knight Returns” που θα βγει στις αίθουσες τον Ιούλιο του 2012, πέρα από το γνωστό cast ηθοποιών που έχουμε δει και στις δυο batmaνικές ταινίες του Nolan, θα δούμε την Anne Hathaway στον ρόλο της Catwoman (hope she is at least good, για το δικό της καλό!), τον Tom Hardy (γνωστότατο πλέον από τον ρόλο του Ims, στο “Inception”) στον ρόλο του θηριώδους κακού, Bane (που με τόση αποτυχία είχαμε δει στην ταινία με τον Clooney στον ρόλο του Batman, χαχαχαχα), αλλά και τον Joseph Gordon-Levitt στον ρόλο ενός κακού που βλέπουμε για πρώτη φορά, αυτόν του Alberto Falcone, γιό του μεγαλοεγκληματία της Gotham, Carmine Falcone (απ’οτι τουλάχιστον λένε οι φήμες).  Επίσης ακούγεται οτι και η Marion Cottilard θα παίξει κάποιον ρόλο, αν και δεν υπάρχουν στοιχεία σχετικά με το ποιός θα είναι αυτός.  Αυτό θα πει ανακύκλωση ηθοποιών!  Αλλά θα το πω γιατί θα σκάσω: γιατί να μη παίξει η Cottilard Catwoman ή η Gyllenhaal;
Στη ταινία ο υπερπλούσιος Bruce Wayne, που τα βράδια γίνεται ο σκοτεινός τιμωρός Batman (Christian Bale), καλείται να αντιμετωπίσει έναν αδίστακτο και παράφρονα εγκληματία, γνωστό με το όνομα Joker (Heath Ledger).  Η Gotham βρίσκεται σε απόλυτο χάος και ο Batman, μαζί με τη βοήθεια του Shiny Knight της πόλης, Harvey Dent (Aaron Eckhart) θα προσπαθήσουν να επαναφέρουν σε τάξη τα πράγματα.  Ακόμα όμως και το καλό μπορεί να παραστρατήσει και τότε ο Bruce θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στη σωτηρία της πόλης και αυτή της αιώνια αγαπημένης του, Rachel (Maggie Gyllenhaal).  The clock it ticking…

Το “Τhe Dark Knight” δεν είναι μια ακόμη περιπέτεια με super ήρωες και super κακούς.  Είναι ένα εντυπωσιακό blockbuster, που δε μένει μόνο εκεί.  Έχει πλοκή, ατέλειωτη δράση, πολύπλοκους χαρακτήρες, τρομερές (εννοίοτε και τρομακτικές ερμηνείες), εκπληκτικό soundtrack (Hans Zimmer ftw!), τεχνικές που για πρώτη φορά χρησιμοποιούνται σε ταινία, άπειρα εφε, και το βασικότερο όλων νομίζω, την αναβίωση της ιστορία του Batman, μετά τις εκπληκτικά γοτθικές και υπέροχα στυλιζαρισμένες ταινίες του Tim Burton.  Αφού σαν ήρωας πετσοκόπηκε επικά, με τις δυο μεταBurton ταινίες, όλοι θεώρησαν οτι η κληρονομιά των Batman ταινιών, σταματούσε κάπου εκεί και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο.  Έπρεπε να έρθει ένας Nolan με το “Βatman Begins” και με το “Τhe Dark Knight” στη συνέχεια, προκειμένου ο αγαπημένος μας super ήρωας να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, καλύτερος από ποτέ…
Μη με παρεξηγήσετε, ξέρω και πιστεύω και η ίδια οτι ο καλύτερος Batman ever, είναι ο Michael Keaton αφού είναι απλά ανυπέρβλητος, απλά θεωρώ οτι οι ταινίες του Nolan έχουν περάσει σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο, τις συχνά flat και απλά εφετζίδικες ταινίες με super heroes. O Bale είναι πολύ καλός στον ρόλο του μασκοφοόρου εκδικητή (θέλατε δε θέλατε, πάλι με τον Bale σχολούμαι!), αλλά δεν είχα και αμφιβολία αφού οτι ρόλο πάρει τον κάνει ‘δικό’ του (λίγο η φωνή του με χάλασε κάπου, αλλά who cares?).  Βέβαια αυτός που έκλεψε την παράσταση δεν ήταν άλλος, από τον τόσο αδικοχαμένο, Heath Ledger, που γνώρισε την υστεροφημία από πρώτο χέρι, κερδίζοντας το Oscar ‘Β ρόλου, μετά θάνατον.  Πολλοί είπαν οτι η απόλυτη προσήλωσή του στον ρόλο, η υπερπροσπάθεια και η διαρκής ενασχόληση για να γίνει ο Joker, έπαιξαν βασικό ρόλο στην περίεργη ψυχολογία του, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στον θάνατο σε ηλικία 28 ετών.  Παρόλα αυτά η ερμηνεία του στην ταινία ήταν απίστευτη.  Παρανοϊκός, εντελώς εκτός ορίων, τρομακτικός και ιδιαίτερος, έδωσε ρέστα στον ρόλο του σχιζοφρενή εγκληματία Joker, που ουδεμία σχέση είχε με τον γκανγκστερ Joker, του Burton και τον Nicholson σε μεγάλα κέφια (οποιαδήποτε σύγκριση είναι απλά περιττή).  O Ledger ήταν απλά εκρηκτικός, με αλλοπρόσαλο βλέμμα, ‘ξένη’ φωνή, υπέροχα τρελό γέλιο, σπασμωδικές αντιδράσεις, ειρωνικό λόγο και βίαια ξεσπάσματα, πήγε τον ρόλο του ‘γελωτοποιού’ σε νέα επίπεδα και κέρδισε δικαιολογημένα το χειροκρότημα του κοινού.

Όλο το υπόλοιπο cast εξαιρετικό. Ο Gary Oldman στον ρόλο του καλού αστυνομικού Gordon, ήταν όπως πάντα…respect, ο Michael Caine ως πιστός Alfred και ο Morgan Freeman, ως κατασκευαστής Lucius Fox, δίνουν άλλο επίπεδο στη ταινία.  Εξίσου καλός και ο Aaron Eckhart, ως καλός Harvey Dent/κακός Two Face, με μόνη μου αντίρρηση το πρόσωπο του παραμορφωμένου, Two Face, το οποίο βρήκα λίγο πιο εφετζίδικο απ’οτι ήθελα και αρκετά ψεύτικο.  Αλλά καλός έτσι κι αλλιώς.

Γενικότερα η ταινία είναι πολύ μακριά τόσο από τις σχεδόν comic εικόνες του Burton, και τις άλλες videoclipistikes μαλακίες του “Batman and Robin” και “Batman Forever” (στην οποία άξιζε μόνο ο Carrey, ως Riddler).

Η ταινία του Nolan είναι μια σύγχρονη περιπέτεια, την οποία θα μπορούσες κάλιστα να παρακολουθήσεις, χωρίς το story των υπερηρώων, αλλά στα πλαίσια μιας ταινίας με ληστείες τραπεζών, καλούς και κακούς, κυνηγητό και τα σχετικά, και να είναι και πάλι επιτυχημένη.  Ο σύγχρονος Batman.  Η Gotham είναι μια πόλη που μαστίζεται από την εγκληματικότητα, η ελπίδα έχει πάψει να υπάρχει προ πολλού στις καρδιές των πολιτών, ενώ ακόμα και ένα σύμβολο όπως ο Batman, αντιμετωπίζεται με καχυποψία και φόβο.  Πράγματα που δεν απέχουν και πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα, δωσμένα με έναν διαφορετικό τρόπο και μερικούς super heroes, που δεν έχουν τίποτα το ‘super’.  O Joker είναι το αποτέλεσμα μιας φριχτής πραγματικότητας που την παρουσιάζει κάθε φορά όπως θέλει, ως αποτελέσμα του ταραγμένου του μυαλού, ο Batman ένας κοινωνικός εκατομμυριούχος, που αποζητά την ανωνυμία και την μοναξιά του, πίσω από μια μαύρη στολή, με ένα σωρό φιγουρατζίδικα υπερgadgetakia τα οποία δικαιολογούνται από το όνομα και τα λεφτά του Bruce Wayne.  Ακόμα και ο Harvey Dent, ο καλός και άμεμπτος δικηγόρος της Gotham, μετατρέπεται στο σκοτεινό του alter ego, Two Face, αφού βρέθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή.
Ίσως γι’αυτό τον λόγο ο Batman ήταν πάντα ο αγαπημένος μου ήρωας.  Επειδή όλοι, καλοί-κακοί, δικαιολογούνταν με έναν ρεαλιστικό τρόπο, οι προσωπικότητες και οι χαρακτήρες τους ήταν αποτελέσματα των συνθηκών, των λανθασμένων επιλογών ή απλά του γραμμένου πεπρωμένου τους.  Είναι στην τελική όλοι τους μοιραίοι ήρωες και έρμαια του παρελθόντος τους, ήρωες μια σύγχρονης, παρηκμασμένης μεγαλούπολης, που δεν έχει πλέον τίποτα να τους προσφέρει.  Και κάπου εκεί κάποιος να παλεύει μόνος του, χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς να έχει να κερδίσει κάτι, πέρα από την χαμένη του ταυτότητα….
Εντυπωσιακή σκηνοθεσία, πολύ καλές ερμηνείες και ένα story που έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα υπό την καθοδήγηση του πάντα εξαιρετικού, Christophen Nolan.  What more can you possibly ask for?  I presume, nothing…

http://www.youtube.com/watch?v=5y2szViJlaY

TRIVIA

• Η πρώτη ταινία Βatman, που δεν έχει τη λέξη Batman στον τίτλο της.
• Μια διαφορετική προσέγγιση για τη διαφήμηση της ταινίας έγινε το 2007, όταν τυπώθηκαν και μοιράστηκαν σε διάφορα public events, εφημερίδες με τίτλο “Gotham Times” με επικεφαλίδα “City at War-Batman Saves Entire Family”, οι οποίες μάλιστα περιελάμβαναν και άρθρα με ειδήσεις, που είχαν να κάνουν με actual γεγονότα που περιλαμβάνονται στη ταινία!
• Προκειμένου να προετοιμαστεί για τον ρόλο του ο Ledger, απομονώθηκε για εξι εβδομάδες σε ένα μοτελ οπού δούλεψε μόνος του τα πάντα: από τα ‘τικ’ του χαρακτήρα, μέχρι το σαδιστικό του γέλιο.  Ο ίδιος είχε πει οτι επιρρεάστηκε από τον punk rocker, Sid Vicious και τον ψυχωτικό ρόλο του Malcolm McDowell στο “Clockwork Orange”.
• Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή τη ταινία κάμερες IMAX, συμπεριλαμβανομένων και των περισσότερων σκηνών που τραβήχτηκαν από ψηλά.
• Ο Michael Caine υποστήριξε οτι ο Joker του Ledger ήταν καλύτερος από αυτός του Nicholson, εξαιτίας ενός κατά τα άλλα αστείου περιστατικού.  Στη σκηνή οπού ο Joker επισκέπτεται το διαμμέρισμα του Bruce Wayne και αρχίζει ο Ledger να τον υποδύεται, είναι η πρώτη φορά που ο Caine συναντά τον Ledger.  Η τρομάρα που πήρε από τον τρόπο που έπαιζε ήταν τέτοια, ωστέ ο Caine ξέχασε τα λόγια του!.
• Αποτελεί την ταινία βασισμένη σε comic, με τις περισσότερες υποψηφιότητες για Oscar.  8 στο σύνολο.
• Η σκηνή κατά την οποία ένα τεράστιο φορτηγό γυρνάει ανάποδα και ανατρέπεται, επρέπε να γυριστεί τέλια από την πρώτη φορά, αφού δεν επιδεχόταν reshooting.  Είχε μάλιστα τοποθετηθεί και ένα σημείο στο οποίο έπρεπε να προσγειωθεί πάνω το φορτηγό.  Όταν αυτό επιτεύχθηκε με απόλυτη ακρίβεια από την πρώτη στιγμή, όλοι ήταν χαρούμενοι : )
• Το κλασσικό πλέον χαρακτηριστικό του Joker, που βγάζει τη γλώσσα από το στόμα, προέκυψε από την ίδια τη συνήθεια του Ledger να το κάνει αυτό.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

STAR: 21:00, Spy Game, με τους Brad Pitt, Robert Redford.  Αστυνομική περιπέτεια με τους Redford-Pitt σε πολύ καλές και δυνατές ερμηνείες.

ΝΕΤ: 22:00, Gone Baby Gone, με τους Cassey Affleck, Michelle Monaghan, Morgan Freeman, Ed Harris.  Δυο ντετεκτιβ προσπαθούν να εξιχνιάσουν την εξαφάνιση ενός 4χρονου κοριτσιού από τη Βοστόνη.  Τα πράγματα θα εξελιχθούν περίεργα και θα κινδυνέψει ακόμα και η ίδια τους η ζωή.  Πολύ καλή ταινία, σκηνοθετημένη εξαιρετικά από τον Ben Affleck.

Cya tommorowz!!

Kick-Ass: Γιατί και οι super ήρωες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας!

Καλησπέρα και σήμερα guyz!.  Βροχερό το Σάββατο απόψε, αλλά ωραίο.  Έχει και λίγο κρυουλάκι έξω και πραγματικά είναι απολαυστικό και αναζωογονητικό!.  Δεν έχει έξοδο για εμένα σήμερα, οπότε εαν δεν έχει ούτε και για εσάς, αράξτε στον άνετο καναπέ σας, πάρτε ενα τεράστιο μπωλ με μπόλικο pop-corn και…ετοιμαστείτε για ταινιούλα!.

Και εκεί που καθόμασταν μια μέρα με το boyfriend και προσπαθούσαμε να καταλήξουμε στο τι να δούμε, είπαμε να δοκιμάσουμε μια καινούργια ταινία που λεγόταν Kick-Ass, και η οποία είχε προκαλέσει πάταγο όταν είχε βγεί στην Αμερική.  Βέβαια οι απόψεις διίσταντο και κυμαίνονταν από εξαιρετικά θερμές, μέχρι και κατηγοριματικά αντίθετες ως προς αυτά που προέβαλε και κυρίως ως προς τον τρόπο με τον οποίο τα προέβαλε.  Έτσι λοιπόν και επειδή προσωπικά τρελαίνομαι για ταινίες που διχάζουν, είπα να τη δω και τελικά έκανα πολυ πολυ καλά.
O Dave είναι ένας έφηβος, τον οποίο τον λες και λίγο loser, τον λες και λίγο άτυχο και γενικά είναι απο εκείνους τους τυπικούς, ‘αμερικάνικους’ χαρακτήρες που πιθανότατα να τρώει ξύλο απο τους αθλητές του σχολείου και μπόλικες χυλόπιτες απο τα κορίτσια.  Ώσπου έρχεται μια μέρα, οπου ο Dave αποφασίζει να πάρει την ζωή του στα χέρια του και να γίνει…..super ήρωας (οτι δηλαδή θα έκανε κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του σε αντίστοιχη περίπτωση!).  Έτσι λοιπόν φοράει την πράσινη, latex στολή του (που παραπέμπει αμυδρά σε δάκο) και ξεχύνεται στους δρόμους, προκειμένου να καταπολεμήσει το έγκλημα.  Το γεγονός οτι δεν έχει απολύτως κανένα ταλέντο-πουθενά!- και οτι βασικά είναι αυτό που θα λέγαμε, λαπάς, φαίνεται να μην τον προβληματίζει, μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που τρώει και της χρονιάς του!.  Κάπου εκεί θα μπλεχτεί ένας βαρόνος της νύχτας, ο σπασίκλας γιός του (ο οποίος θα επιλέξει μια εξαιρετική μπορδοροδοκόκκινη στολή), ένας τρελαμένος τύπος ονόματι ‘Big Daddy’ (Nicolas Cage), καθώς και η εξαιρετικά βίαιη κόρη του (η οποία δε πρέπει να είναι περισσότερο απο 10 χρονών), η οποία αρέσκεται στο να πλακώνει στο ξύλο (και να σκοτώνει) τους αντιπάλους της, με πιστόλια, μαχαίρια και κάθε λογής όπλο.
Ουσιαστικά η ταινία για εμένα έχει μια ιδιαιτερότητα.  Έχω την αίσθηση οτι δεν έχει συγκεκριμένη πλοκή.  Αυτό που δημιουργήθηκε σαν αίσθηση ενω την παρακολουθούσα και συνειδητοποίησα, οτι ξεκινάει κάπως φλου και στη πορεία βρίσκει μια υπόθεση και επικεντρώνεται σε αυτή μέχρι το τέλος.  Αυτό δε σημαίνει βέβαια οτι η ταινία δεν είναι καλή ή οτι υπάρχει πρόβλημα απο άποψη σεναρίου και σκηνοθεσίας.  Απλά είναι μια ταινία που καλύπτει ενα ευρύτερο φάσμα κινηματογραφικών δυνατοτήτων.  Όταν λέω αυτό, εννοώ οτι είναι σαν να βλέπεις στοιχεία απο διάφορες άλλες ταινίες, ενωμένα όλα μαζί σε μια.  Έχει πολύ πλάκα και εφηβικό (και ενίοτε χοντροκομένο χιουμορ), δράση, υπέρτατους χαρακτήρες (ειδικά ο τύπος που παίζει τον γιο του αφεντικού, είναι ΘΕΟΣ!!), αλλά και πολυ βία.  Για παράδειγμα υπάρχουν σκηνές οπου βλέπεις πολυ απλά και πολυ ωμά τη πιτσιρίκα της ταινίας, να σκοτώνει ανελέητα και να το απολαυμβάνει κιόλας.  Και εδω είναι οι πολλές αντιδράσει που λέγαμε και παραπάνω, οι οποίες προκλήθηκαν γι’αυτον ακριβώς τον λόγο.  Το γεγονός μάλιστα οτι στην ταινία, ο πατέρας της είναι αυτός που της μαθαίνει να χειρίζεται τα όπλα και την υποκινεί να τα χρησιμοποιεί για να εξοντώνει τους εχθρούς τους, θεωρήθηκε πολύ λάθος.  Όσοι υποστήριζαν αυτή την άποψη, θεωρούσαν οτι επειδή ακριβώς η ταινία έχει λιγο πολυ, νεανικό περιεχόμενο και απευθύνεται σε ενα μεγάλο κοινό, που αγαπά τους υπερήρωες, συνεπώς θα ήταν και μεγαλύτερο το ‘κακό’, επειδή ακριβώς θα την παρακολουθούσε πολυς νεαρόκοσμος.  Προσωπικά θα διαφωνίσω, αφου θεωρώ πως όλα αυτο έρχεται ίσα ίσα και ακυρώνει αυτό που πρεσβεύει και ουσιαστικά αποτελεί μια κοροϊδία θα έλεγα, απέναντι στην τόση βία που εισπράτουν σήμερα τα παιδιά απο παντού.  Και πόσο ποιος άμεσος τρόπος, απο το να βάλεις μια δεκάχρονη (με μια ομολογουμένως εξαιρετική μωβ στολή) να πυροβολεί και να αφανίζει στο λεπτό, όποιον βρεθεί μπροστά της.
Μη ψάξετε να βρείτε κάποιο βαθυυυυυυυ νόημα στη ταινία, αφού έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, αλλά καθίστε να την δείτε, για τους τρελούς της χαρακτήρες (που είναι βγαλμένοι κατευθείαν απο comic), αλλά βεβάιως και για την τρελή υπόθεση(;) οπου μπλέκονται ενα σωρό επίδοξοι ήρωες, με αποτέλεσμα να γίνεται ο πανικός ο ίδιος!.
Είναι απολαυστική και γρήγορη, οπότε δε φαντάζομαι να βαρεθείτε καθόλου.  Έχει μια πληθώρα απο κλασσικά χαζούς εφήβους, οι οποίοι φορώντας τις στολές τους νομίζουν οτι είναι τουλάχιστον ο Superman (δε θέλω να σε στεναχωρήσω φίλε, αλλά εξακολουθείς να είσαι ο ίδιος loser, με μια στολή στο χρώμα της ακρίδας!).  Παρόλα αυτά όλοι μας, κάπου θα τους καταλάβουμε και κάπου θα δείξουμε και κατανόηση (ίσως και λίγο θαυμασμό) για την απόφασή τους να δράσουν και να κάνουν έστω και κάτι μικό για τούτο το μάταιο κόσμο.
Και αν δε σας έπεισα μέχρι τώρα, μάθετε κι αυτό: καταλαμβάνει τη 211 θέση, ανάμεσα στις 250 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών!.  Μήπως να το ξανασκεφτείτε;;.

Υ.Γ:  Τώρα ξέρω τι θα ντυθώ τις απόκριες.  Αυτή η αυτοσχέδια στολή της μικρής είναι ΤΕΛΕΙΑ!!.  ΥΕΑΗ!!!.

http://www.youtube.com/watch?v=O5mxBaXHcFw

Η TV ΣΗΜΕΡΑ….

ΕΤ-1: 21:10, Σχέδιο Πτήσης, με την Jodie Foster και τον Sean Bean.  Καλό θρίλερ, με μπόλικες δόσεις αγωνίας.  Μια μητέρα χάνει την κόρη της, ενώ βρίσκονται στο αεροπλάνο και προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί.  Που στο καλό μπορεί να έχει πάει, ενώ βρίσκονται τον αέρα;.

STAR: 22:45, Batman Begins, με Christian Bale, Liam Neeson, Michael Caine, Gary Oldman, Cillian Murphy, Katie Holmes, Morgan Freeman.  Άμεσα σχετιζόμενη με τη σημερινή μας ταινία, το Batman Begins που κατάφερε να ξεβαλτώσει τον αγαπημένο μας ήρωα, απο τις πιο πρόσφατες, κακές ταινίες του.  9,2/10 και ο Batman ξαναζεί (και ειδικά με τον Bale πίσω απο τη στολή, τι καλύτερο;).

ANT1: 01:10, Ο Καλός γιός, με Macaulay Kulkin, Elijah Wood.  Ψυχολογικό θρίλερ, από οταν οι δυο ηθοποιοί (λέμε τώρα) ήταν τόσο δα πιτσιρίκια.  Ο Κulkin στον ρόλο του-οχι και τόσο-καλού γιού που αρέσκεται στο να σκοτώνει σκύλους και να προκαλεί θανατηφόρα τροχαία.  Ο Elijh στο ρόλο του-υπερβολικά-καλού γιου που προσπαθεί να αποκαλύψει τη διπλή προσωπικότητα του άλλου.  Δείτε την για να θυμηθείτε τον Kulkin την παλιά, καλή εποχή του Home Alone, αλλά και το πως φαινόταν απο τότε οτι ο Wood θα γινόταν μια μέρα, o Frodo το χόμπιτ (άντε να πήρε κανα δυο πόντους ακόμα, αλλά μέχρι εκεί!).

Χαιρετώ μέχρι αύριο! 🙂