Juan de los Muertos (a.k.a Juan of the Dead): Viva la revolution!

Hello hello!  Σήμερα το σκέφτηκα απο’δω, το σκέφτηκα απο’κει, και αποφάσισα να γράψω για μια ανεξάρτητη ταινιούλα εκ Κούβας, την οποία ήταν να δω στις Νύχτες Πρεμιέρας (τη τελευταία τους μέρα μάλιστα), αλλά τελικά κατέληξα να τη δω λίγο αργότερα.  Και συγκεκριμένα, μόλις ελάχιστες ώρες αργότερα, αγκαζέ με το boyfriend, στο σπίτι.  Η αλήθεια είναι, πως την περίμενα λίγο καλύτερη, αλλά στην τελική το “Juan de los Muertos” είναι μια ταινία-απόλαυση, για όλους τους fan των απέθαντων, που υπάρχουν εκεί εξώ.  Και είναι πολλοί.  Οι fan, οχι οι απέθαντοι.
Με αφορμή λοιπόν και το ξεκίνημα της τρίτης σεζόν του “The Walking Dead” (η οποία ξεκίνησε φορτσάτα, να τα λέμε αυτά), σήμερα η μέρα μας είναι αφιερωμένα στα χαριτωμένα ζόμπια, και δη αυτά της…κουβανικής καταγωγής, τα οποία για πρώτη φορά βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη-αν δεν απατώμαι.  Ξεκινάμε λοιπόν.  Γκρρρουααα…

Τον Ιούλιο του 1953, ο Fidel Castro ξεκίνησε την επανάστασή του, κατά του Κουβανού διακτάτορα, Fulgencio Batista.  Το αποτέλεσμα μέτρησε υπέρ του μέχρι σήμερα ‘σκυλιού μαύρου’ Castro, και έτσι το 1959 ο Batista μάζεψε τα μπογαλάκια του, πήρε το κουβαδάκι του και πήγε σε άλλη παραλία-για να μιλήσουμε και με τρόπο ιστορικό.
59 χρόνια μετά, μια νέα επανάσταση μοιάζει να σιγοβράζει στο κουβανικό έδαφος, με μπροστάρη τον τεμπελχανά Juan (Alexis Diaz de Villegas), και τους έτερους ‘συναδέλφους’ στη τεμπελιά: τον κολλητό, κοιλαρά του, φίλο, τον ωραίο γιο του φίλου, μια τραβεστί όλα τα λεφτά, καθώς και τον τούμπανο φίλο της τραβεστί, ο οποίος παρά το παρουσιαστικό του, λιποθυμά στο λεπτό, μπροστά στην θέα του αίματος.  Και οι φίλοι μας, έχουν να δουν πολύ αίμα αυτές τις μέρες…

Ενώ όλα φαίνεται να κυλούν με τους ίδιους, νωχελικούς ρυθμούς στη πόλη, περίεργα κρούσματα βίας θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνισή τους, με τον πληθυσμό της περιοχής να μην έχει καλά καλά συνειδητοποιήσει οτι πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρότερο: όπως έναν ιό για παράδειγμα που σε κάνει επιρρεπή στη λύσσα, τις άναρθρες κραυγές, το σάπισμα και την ακόρεστη όρεξη για ανθρώπινο κρέας.  Όταν τελικά ο Juan και η παρέα του πάρουν χαμπάρι το κακό που τους έχει βρει (προσθέστε στη παρέα και την νεαρά κόρη του Juan), τότε θα αποφασίσουν να δημιουργήσουν μια κερδοφόρα επιχείρηση, προκειμένου να εκμεταλλευτούν τη δύσκολη αυτή κατάσταση: θα εξοντώνουν-με το αζημίωτο βέβαια-κάθε ζόμπι το οποίο τους ζητείται από τους πελάτες (βλ. υγιείς ακόμη ανθρώπους).  Περιττό να πούμε οτι κάποια στιγμή το πράγμα ξεφεύγει εντελώς.  Ειδικά όταν στη μέση μπαίνει και η κυβέρνηση, η οποία πληροφορεί τους πολίτες οτι αυτοί που προκαλούν τον αιμάτινο χαμό, είναι επαναστάτες του αντίπαλου, πολιτικού μετώπου, οι οποίοι θέλουν να την ανατρέψουν.  Yeah right…

Έκτη μεγάλου μήκους ταινία του Αργεντινού, Alejandro Brugues, ο οποίος μέχρι τώρα έχει σκηνοθετήσει φιλμάκια, που η αλήθεια είναι πως δεν είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου.
Αν δε βαριέσαι να τον ψάξεις λίγο παραπάνω, κάποιοι τίτλοι του είναι οι “Personal Belongings”, “Fabula” (σενάριο) και “Frutas en el Cafe” (πάλι σενάριο), αν και μεταξύ μας, δε νομίζω να έχουν το ίδιο fun με τη πιο πρόσφατη, ζομπίστικη προσπάθειά του.
Για την ιστορία, να σου πω επίσης, οτι το “Juan de los Muertos” έχει τσεπώσει σχεδόν όλα τα βραβειάκια των αντίστοιχων κινηματογραφικών φεστιβάλ στα οποία έχει συμμετάσχει, και προφανώς εννοούμε αυτά, του φανταστικού.  Στην Ελλάδα προβλήθηκε στη κατηγορία “Μετά τα μεσάνυχτα” και φανταζόμαστε οτι αν είχε συμμετάσχει στο φεστιβάλ του Sundance, θα ανήκε στη κατηγορία “Midnight Madness”, στην οποία πολύ πιθανό και να κέρδιζε.
Βεβαίως μη περιμένετε να κλείσω αυτή τη μικρή, και συνήθως αφιερωμένη στον σκηνοθέτη της ταινίας, παράγραφο, χωρίς να αναφερθώ έστω και λίγο στο επικά cult poster της ταινίας, καθώς θα ήταν ντροπή.
Πολύ κακός Juan που ουρλιάζει στο προσκήνιο, με ψηφιακές πιτσιλιές αίματος στο μπλουζάκι;  Check.  Κοιλαράς φίλος στο πλάι, με bad ass ύφος χιλίων καρδιναλίων και βάλε;  Check.  Υπερcool γιος κοιλαρά φίλου στην άλλη πλευρά, με γυαλί Ray Ban και στάση ‘γατάκια-ζόμπι, για ελάτε και θα σας δείξω εγώ.  Γατάκιααα’;  Check.  Η αργεντίνικη σημαία να πιάνει όλο το background, ξεσκισμένη και μέσα σε ένα χρώμα κίτρινο σα τον ίκτερο;  Check.  Και φυσικά, κτίρια, εκρήξεις, και ολίγον από σαπιοχέρια στον πάτο του poster;  Μα φυσικά και check.  Απορώ τι άλλο θέλετε.  Μμμ, ίσως τον Godzilla να έχει αρπάξει τον Rex τον τυραννόσαυρο από τον λαιμό, ρίχνοντας δεξί κροσέ στα μούτρα του King Kong, και το George Romero να έχει αναληφθεί στα ουράνια μέσα σε ένα χρυσό φως, καθισμένος σε μια βελούδινη, μπορντό πολυθρόνα.  Ίσως…

Η ταινία είναι ένα από εκείνα τα εντελώς fun φιλμάκια, που συνήθως βλέπεις αραχτός μπροστά στη τηλεόραση, παρέα με τους κολλητούς και απλά κάνεις καφρίλες, αλλά ενδείκνυται και για όταν θες ζόμπι στο menu, χωρίς όμως την μεγάλη τρομάρα βρε αδελφέ!  Βάζεις έτσι να δεις τον Juan, με τον Κουβανοαργεντινό (τι ακριβώς είναι θα σας γελάσω) John Torturo ή αλλιώς Alexis Diaz de Villegas και ξενοιάζεις.
Η αλήθεια βέβαια είναι οτι ο Juan, είναι μια τόσο απροκάλυπτα b-movie φύσεως ταινία, ώστε ούτε οι ίδιοι οι ηθοποιοί δε παίρνουν τους εαυτούς τους στα σοβαρά, παραπέμποντας περισσότερο σε απολαυστικές, cult καρικατούρες, παρά σε ανθρώπους που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το νεκροζώντανο κακό που τους απειλεί.
Το ωραίο με τη συγκεκριμένη παραγωγή, είναι η ατμόσφαιρα που αποπνέει η ίδια η Κούβα.  Παθιασμένη, καυτή και sexy, είναι πραγματικά αλλόκοτο το πως ο σκηνοθέτης έχει καταφέρει να κρατήσει αυτή την εικόνα, μέσα σε μια ταινία splatter.  Και όμως το κάνει τόσο καλά.  Είτε ρίχνοντας στο παιχνίδι πληθωρικές πόρνες, είτε βάζοντας να παιχτεί ένα ειδύλλιο ανάμεσα στη κόρη του Juan, και τον γιο του κολλητού του, είτε πάλι γεμίζοντας τα πλάνα του από καθάριο, γαλάζιο ουρανό και αλκοολικά τσουγκρίσματα, το σίγουρο είναι οτι ο Brugues δεν είναι καθόλου φειδωλός στη παρουσίαση της Κούβας, την οποία καθιστά ουσιαστική πρωταγωνίστρια, από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας.  Και καλά κάνει.

Αν περιμένεις να δεις μια ταινία με την οποία θα τρομάξεις, σου έχω κακά μαντάτα καθώς αυτό που κυριαρχεί εδώ είναι το χιούμορ και το χιούμορ μόνο.  Οk ο Brugues μπορεί να επιλέγει και ολίγον από συναίσθημα, αλλά μη περιμένετε τίποτα δακρύβρεχτο, καθώς όπως είπαμε ο βασικός σκοπός είναι η πρόκληση μιας κωμικής φρίκης, μέσα σε ένα περιβάλλον που έχει αρχίσει να παραπαίει επικίνδυνα.
Και κάπου εδώ αυτοί που αρέσκονται στο κάτι παραπάνω, θα μπορέσουν να αντιληφθούν την ειρωνεία αυτού του κινηματογραφικού επιτεύγματος, όσον αφορά τη πολιτική του διάσταση.
Η κυβέρνηση εθελοτυφλεί και ενημερώνει τους πολίτες οτι οι νεκροί είναι στασιαστές, επαναστάτες που θέλουν να της πάνε κόντρα, αδιαφορώντας για το πραγματικό πρόβλημα που έχει κατακλύσει ολόκληρη τη Κούβα (και προφανώς, οχι μόνο).
Στην ουσία θα μπορούσαμε να πούμε οτι πρόκειται και για έναν έμμεσο, εύστοχο σχολιασμό, πάνω στην πολιτική ιστορία και τις κοινωνικές αναταραχές της χώρας;  Γιατί οχι;  Εξάλλου στο πρόσωπο των γραφικών ζόμπι, μπορούμε να αναζητήσουμε είτε το αντίπαλο, πολιτικό δέος, είτε την ίδια τη κυβέρνηση η οποία με μυαλό σαθρό, και σάπια πολιτική αντίληψη, εξακολουθεί να χειραγωγεί τους πολίτες της.  Και στη προκειμένη περίπτωση, με κάτι περισσότερο από καταστροφικά αποτελέσματα.
Ως προς τη σκηνοθεσία της, μιλάμε για μια έντιμη προσπάθεια, δεδομένου και του μικρού-όπως όλα δείχνουν-budget το οποίο φαίνεται να είχε η ταινία.  Τα ειδικά εφέ, μοιάζουν πολύ ειδικά και πολύ ψεύτικα, αλλά κάτι μου λέει οτι αυτό είχε στο μυαλό του και ο σκηνοθέτης.  Παράλληλα, οι ευτραπελικές καταστάσεις αποτελούν τη βάση της υπόθεσης, οι οτινανικοί χαρακτήρες το κερασάκι στη τούρτα και γενικώς όλο το γλυκό δένει, χάρη στη προσηλωμένη προσπάθεια του δημιουργού: να κάνει μια “χιουμοριστική”, splatter ταινία με ζόμπια και υπόνοιες πολιτικού περιεχομένου.  Μα είναι να μη σ’ αρέσει;

Τι έμαθα από τη ταινία: Οτι ο εναπομένον νεαρός έπειτα από ένα zombie outbreak, είναι πάντα ωραίος, οτι ποτέ δε κατάλαβα γιατί ο χοντρούλης φορούσε τη στολή του δύτη και οτι το τέλος είναι ‘πιο χολιγουντιανό πεθαίνεις’.

No trivia

The Walking Dead:…are everywhere

Γεια σας και πάλι μετά από κριτική απουσία μιας εβδομάδας και κάτι ημερών.  Τέλειωσαν και τα Blogoscars, τέλειωσαν και τα Oscars με…φοβερές ανατροπές και επιστρέφουμε και πάλι στους φυσιολογικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας (αν δηλαδή υπάρχει κάτι τέτοιο πια).  Πάντως όσοι από εσάς συμμετείχατε, είμαι σίγουρη πως θα συμφωνήσετε πως τα φετινά Blogoscars ήταν απείρως καλύτερα και φυσικά πιο ενδιαφέροντα από τη τελετή στο Kodak Theatre.  Με πολύ φαντασία, χιούμορ και γενναίες δόσεις χρόνου, οι cine-bloggers δημιούργησαν υπέροχες λίστες για τη κάθε κατηγορία και σχολίασαν με τον δικό τους, καυστικό τρόπο τα αποτελέσματα.  Για περισσότερη δράση θα μαζευτούμε όλοι την Πέμτη στο BIOS για ανακοίνωση του top 20 ταινιών και για να το τσούξουμε και λιγάκι βρε αδερφέ!
Περνώντας στα δικά μας αν και σας είπα οτι σήμερα θα έχουμε ταινία στο blogaki, εντούτοις θα έχουμε σειρά.  Η αλήθεια είναι πως δε βλέπω πολλές, γιατί θέλουν τον χρόνο τους, όταν όμως δω συνήθως πωρώνομαι σε υπερβολικό βαθμό.  Κάπως έτσι έγινε και με το “The Walking Dead”.  Το είχα και καθόταν για αρκετό καιρό στον υπολογιστή μου, έχοντας δει μόνο τα δυο πρώτα επεισόδια, όταν αποφάσισα ένα από εκείνα τα βράδια που η βαρεμάρα χτυπάει ταβάνι, να το ξαναπιάσω και να το…επαναπροσδιορίσω.  Και το επαναπροσδιόρισα καλά.

O Rick Grimes (Andrew Lincoln) είναι ένας σερίφης ο οποίος είχε την ατυχία (όπως αποδείχθηκε τελικά) να πυροβοληθεί ενώ βρισκόταν σε υπηρεσία, να πέσει σε κώμα και τελικά να ξυπνήσει μετά από καιρό, μόνο για να έρθει αντιμέτωπος με τη φρικτή πραγματικότητα που όλοι μας περιμένουμε αργά ή γρήγορα: ο κόσμος έχει καταληφθεί από zombies, και προς το παρόν φαίνεται πως ο Rick είναι ο μοναδικός επιζών.  Χωρίς να έχει ιδέα τι έχουν απογίνει η γυναίκα και ο γιος του, ο Rick θα ξεκινήσει ένα επικίνδυνο ταξίδι μέσα στην ερειπωμένη πόλη, προκειμένου να καταφέρει να εντοπίσει τα ίχνη της οικογένειάς του, καθώς πιστεύει ακράδαντα πως βρίσκονται κάπου ασφαλείς.  Όταν καταφέρει τελικά να συναντήσει στον δρόμο τους διάφορους ακόμα ζωντανούς και υγιείς ανθρώπους, θα κάνει team up μαζί τους και θα προσπαθήσουν όλοι μαζί να κρατηθούν ζωντανοί όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται.  Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου εύκολα.  Οι walkers όπως χαρακτηριστικά τους λένε, βρίσκονται παντού και κατασπαράζουν όποιον δε καταφέρει να ξεφύγει από τα αιματηρά τους σαγόνια, σε χρόνο ντε τε.  Και σαν να μην έφταναν αυτά, η ομάδα των επιζώντων καλείται να αντιμετωπίσει και τις μεταξύ τους έριδες που αρχίζουν να ξεσπούν, τις αντιζηλίες και την παράνοια που αρχίζει να ελοχεύει, έτοιμη να τους αρπάξει και να τους οδηγήσει σε ακόμα χειρότερο θάνατο από αυτόν που τους περιμένει μέσα στις πόλεις, τους μπλοκαρισμένους αυτοκινητοδρόμους, τα δάση και εν ολίγοις, παντού.  Για πόσο ακόμα η ομάδα του Rick θα καταφέρνει να προχωράει μπροστά μέσα σε αυτόν τον εφιάλτη;

Η σειρά βασίζεται στην ομώνυμη, επιτυχημένη σειρά graphic novels των Robert Kirkman, Tony Moore και Charlie Aldard και οχι μόνο έχει τη τύχη να είναι…αυτό που είναι, αλλά παράλληλα να σκηνοθετείται από τον μετρ του light horror είδους, Frank Darabont.
O Darabont είναι γνωστός για τη μεταφορά των βιβλίων του Stephen King στη μεγάλη οθόνη, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.  Το “The Shawshank Redemption”, “The Green Mile” και “The Mist”, αποτελούν το βασικό υλικό πάνω στο οποίο έχει δουλέψει ο διάσημος σκηνοθέτης.  Έτσι λοιπόν ήταν μόνο ταιριαστό να τον δούμε να αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μια τέτοια διόλου εύκολη, αλλά μάλλον μεγαλεπήβολη δουλειά.  Εξάλλου δεν είναι τυχαίο και το γεγονός οτι η σειρά η οποία διανύει αυτή τη περίοδο τη δεύτερη σεζόν της, έχει ήδη πάρει παράταση και για μια τρίτη σεζόν, καθώς αν κρίνουμε από τα ρεκόρ τηλεθέασης τα οποία έσπασε (5,3 εκατομμύρια τηλεθεατές στο pilot επεισόδιο της πρώτης σεζόν, και 7,3 στην έναρξη της δεύτερης) μάλλον φαίνεται πως έχει κερδίσει το κοινό, χάρη στην εις βάθος ανάπτυξη του κάθε χαρακτήρα, του εκπληκτικού μακιγιάζ που έχει γίνει στα zombies, της όλης υπόθεσης η οποία ρέει ιδανικά μέσα από το κάθε επεισόδιο, ωθώντας την ιστορία ακόμα παραπέρα, και τέλος πάντων όλης της ρεαλιστικής τη διάθεσης που σε προϊδεάζει οτι ένα ενδεχόμενο zombies apocalypse, ίσως και να μην είναι τόσο μακριά.  Γι’ αυτό πάρτε ιδέες όσο είναι καιρός…

Αν και ο Darabont έκανε τη σειρά αυτό που είναι (τουλάχιστον λίγο πριν από τη δεύτερη σεζόν) εντούτοις κάποιες διαδιακαστικές διαφωνίες τον οδήγησαν εκτός σειράς, αφήνοντας τη θέση του ανοιχτή για τον Glen Mazzara, ο οποίος έχει ασχοληθεί με πολλές σειρές, τις οποίες βέβαια δε τις λες και ακριβώς επιτυχημένες.  Ας ελπίσουμε μόνο οτι δε θα τα θαλασσώσει στην προκειμένη περίπτωση, αν και τα πράγματα μέχρι τώρα δείχνουν πολύ καλά, και αυτό μάλλον βασίζεται στον τρόπο με τον οποίο όλοι φαίνεται να έχουν δουλέψει για να πετύχει αυτή η σειρά.  Και το έχουν κάνει καλά.
Σίγουρα η αρχή της ταινίας θα θυμίζει σε πολλούς την αρχή του “28 Days Later”, τότε που και ο Cillian Murphy ξυπνώντας από το κώμα είδε πως ο κόσμος είχε πάει κατά διαόλου, αφήνοντας πίσω του ένα εγκαταλειμμένο Λονδίνο, ορδές από zombies και μερικούς λαλημένους στρατιωτικούς που διψούσαν για γυναικεία κορμιά.  Έτσι και εδώ ο Rick ξυπνάει, μόνο για να ευχηθεί αργότερα να μη το είχε κάνει ποτέ.  Η αλήθεια είναι πως και εγώ ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά αρκετά διστακτικά, διερωτώμενη τι το καινούριο θα μπορούσε να μου προσφέρει και κυρίως, με ποιόν τρόπο.  Τελικά τα πάντα σε αυτή τη σειρά είναι καλοδουλεμένα μέχρι αηδίας.
Αρχικά αν και το story δεν είναι κάτι το πρωτότυπο, καταφέρνει πολύ εύκολα να σε κρατήσει κολλημένο στην οθόνη σου, χάρη στη ράθυμη (με τη καλή έννοια) εξέλιξη του πράγματος, αφού τίποτα δε γίνεται βιαστικά και επιπόλαια.  Τα πάντα κοσκινίζονται μέχρι και τη παραμικρή λεπτομέρεια, και η ομάδα των επιζώντων έχει να ζυγίσει πολλά πράγματα πριν από το κάθε της βήμα: από τις προμήθειες και τα όπλα που διαθέτει, μέχρι την επικινδυνότητα του κάθε δρόμου, κάθε μονοπατιού και κάθε προορισμού τον οποίο επιλέγει.  Πολλές φορές αναγκάζεται να βασιστεί στη τύχη ή σε πρωτόγονες πατέντες, προκειμένου να γλυτώσει από ένα και μόνο δάγκωμα το οποίο αποβαίνει αυτομάτως μοιραίο.  Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η ισορροπία ανάμεσα στο hardcore/splatter/περιπετειώδες κομμάτι και το δράμα, μιας που η σειρά σου προσφέρει πλούσια και τις δυο πλευρές.  Και το κάνει υπέροχα.  Όταν θέλει να σου πασάρει το συναίσθημα και την έννοια της ομάδας το κάνει ιδανικά, ενώ όταν θέλει να οδηγήσει την αγωνία και τον τρόμο σου στα άκρα το κάνει ακόμα καλύτερα.  Πιστέψτε με ένα από τα πρώτα επεισόδια της δεύτερης σεζόν με κράτησαν σε τέτοια κοκαλωμένη στάση, και με τα μάτια μου γουρλωμένα από την ένταση, που έπιασα τον εαυτό μου να έχει χαθεί ολοκληρωτικά σε αυτόν τον ‘κόσμο μετά’.  Οτι καλύτερο, trust me.

Εκτός από τις πολύ καλές ισορροπίες όσον αφορά την υπόθεση, εξίσου καλοστημένη είναι και η σκηνοθεσία της σειράς.  Μέσα σε αχανείς αγροτικές εκτάσεις, μπαζωμένες πόλεις, έρημους αυτοκινητοδρόμους και εγκαταλελειμμένες παράγκες, οι ήρωες αγωνίζονται για την επιβίωσή τους με κάθε πιθανό τρόπο.  Έρχονται διαρκώς αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, χάνουν, κερδίζουν, έχουν απώλειες, αλλά πάνω απ’ όλα συνεχίζουν.  Η σκηνοθεσία βοηθάει πολύ στην προβολή αυτού του δύσκολου και γεμάτου ανατροπές ταξιδιού της πρωταγωνιστικής ομάδας, γεγονός που δημιουργεί ακόμη καλύτερα αποτελέσματα, επεισόδιο με επεισόδιο.  Όσοι για όλους αυτούς τους αμέτρητους κομπάρσους οι οποίοι υποδύονται τα zombies, είναι απλά τρομακτικοί, σάπιοι και απόλυτα ρεαλιστικοί (ναι, ναι!).  Το μακιγιάζ τους είναι από τα καλύτερα του είδους, και έχει αποφέρει στη σειρά αρκετά βραβεία μέχρι τώρα.  Εντυπωσιακά και πειστικά, είναι σίγουρα από τα καλύτερα zombies που μπορεί να δει κανείς στον κινηματογράφο ή τη τηλεόραση τα τελευταία χρόνια.

Όσον αφορά τους χαρακτήρες και το υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών, μπορώ να πω πως και πάλι εξεπλάγην ευχάριστα καθώς όλοι τους είναι ένας κι ένας.  Έχουμε τον σερίφη-αρχηγό που προσπαθεί να λειτουργεί βάση το κοινό καλό, τον κολλητό του αστυνομικό Shane (Jon Brethal) έναν σκληροπυρηνικό άντρα ο οποίος πατάει επί πτωμάτων (κυριολεκτικά) προκειμένου να φροντίσει για το καλό της ομάδας με τον δικό του τρόπο, τη γυναίκα του σερίφη που τη λες και βασίλισσα του μελισσοχωριού και γενικά μια πληθώρα χαρακτήρων οπού ο καθένας επιτελεί τον δικό του ρόλο, με τον δικό του τρόπο και τα…ανάλογα αποτελέσματα.  Η αλήθεια είναι οτι όλοι είναι καλοί ηθοποιοί στους ρόλους τους και μάλιστα πολλούς από αυτούς σίγουρα θα τους έχετε ξαναδεί σε διάφορες ταινίες, όπως τον Jeffrey DeMunn ο οποίος πρωταγωνιστούσε στο “The Green Mile”, “The Shawshank Redemption”, καθώς και το “The Mist”.  Διόλου τυχαίο το γεγονός οτι ο Darabont ο οποίος σκηνοθέτησε τις παραπάνω ταινίες ‘διάλεξε’ τον DeMunn, ο οποίος κακά τα ψέματα είναι εξαιρετικός.  Το ίδιο και ο Norman Reedus, γνωστός από τη ταινία “The Boondock Saints” (1999), καθώς και η κακότοιχη αστυνομικός του “Sillent Hill” (2006) Lauren Holden, η οποία είχε επίσης πρωταγωνιστήσει στο “Τhe Mist”.
To “The Walking Dead” είναι μια από εκείνες της σειρές, που ειδικά άμα αρέσκεσαι στα zombies σε κρατάει σε ενγρήγορση μέχρι το τέλος του κάθε επεισοδίου.  Γρήγορο, έξυπνο, με πλοκή που δε βαλτώνει αλλά διαρκώς εξελλίσεται, καλοφτιαγμένους χαρακτήρες και εξαιρετική σκηνοθεσία, είναι σίγουρα μια σειρά που πρέπει να δείτε.  Αν μη τι άλλο για να πάρετε ιδέες σχετικά με το ενδεχόμενο zombies apocalypse που βρίσκεται…προ των πυλών μας…

Τι έμαθα από τη σειρά (μέχρι τώρα): Οτι κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της έχει σίγουρα έναν ευκίνητο και εύστροφο, νεαρό Ασιάτη, καθώς και έναν τούμπανο έγχρωμο με όνομα που παραπέμπει σε αστέρι της r’n’b.  Στη προκειμένη περίπτωση, T-Dog.  Yeah!  Οτι το shotgun κάνει δουλειά ρε φίλε, και οτι οι γυναίκες είναι για τη μπουγάδα.  Λογικό.  Να έρθει τώρα ο ζόμπιας και εσύ να είσαι με ρούχα από προχθές;  Τρε μπανάλ.

TRIVIA

• Οι ηθοποιοί που έπαιξαν τα zombies, πέρασαν από ειδικό…σχολείο προκειμένου να μάθουν να περπατάνε, να κινούνται και γενικά να αντιδρούν ως zombies!
• Κατά τη διάρκεια των διαλειμάτων οι ‘άνθρωποι’ έτρωγαν όλοι μαζί ξεχωριστά από τους ηθοποιούς που υποδύονταν τα zombies οι οποίοι έτρωγαν κι εκείνοι μόνοι τους σε ξεχωριστή ομάδα!

(Πηγή IMDB)

Cu tomorrow!

Dead Snow: Never steal a Nazi’s treasure…especially a dead one’s

Hey guyz!  Σήμερα περνάμε σε κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες.  Καιρό τώρα τρωγόμουν να δω αυτή την ταινία, με αποκορύφωμα την κλάψα στην μητέρα μου δυο χρόνια πριν τον χειμώνα όταν και προσπάθησα να την πείσω να έρθει μαζί μου στις Νύχτες Πρεμιέρας στις 12 το βράδυ, μήπως και την έβλεπα.  Που να πάω σαν την τρελή μόνη μου να δω μια ταινία με Ναζί zombies!  Δεν τα κατάφερα παρά τις αξιόλογες προσπάθειές μου, με αποτέλεσμα να την δω προσφάτως τελικά και να ηρεμήσω.  Εάν ψάχνετε μια ταινία για να περάσετε super ευχάριστα, να αηδιάσετε και λίγο, να γελάσετε με τους ανυπέρβλητους χαρακτήρες και φυσικά να απολαύσετε μπόλικες splatter καταστάσεις, τότε το “Dead Snow” είναι ιδανική επιλογή!  Trust me…

Μια παρέα φοιτητών ιατρικής αποφασίζουν να εξορμήσουν στα παγωμένα βουνά της Νορβηγίας (πολύ κακώς εάν ρωτήσετε εμένα) για ζεστή σοκολάτα σε σαλέ στη μέση του πουθενά, άντε κάνα πηδηματάκι γιατί βράζει το αίμα και χιονοπόλεμο μέχρι τελικής πτώσης.  Εκεί θα ανακαλύψουν ένα κουτί που περιέχει θησαυρούς από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι φέρουν πάνω τους ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα σε ολόκληρο τον κόσμο: την ναζιστική σβάστικα.  Λίγο αργότερα τη θέση του χαβαλέ θα πάρει ο τρόμος και λίτρα αίματος, καθώς ορδές από σαπισμένα κουφάρια Ναζί στρατιωτών θα επιστρέψουν από την Κόλαση προκειμένου να πάρουν εκδίκηση για την ‘κλοπή’ του πολύτιμου θησαυρού τους.  Κοίτα να δεις που ακόμα και 70 χρόνια μετά, το κατεψυγμένο κρέας είναι πιο ζωντανό από ποτέ!
Παρά την low-budget προέλευσή του το “Dead Snow” αποτελεί μια αρκούντως απολαυστική ταινία που ισορροπεί πολύ καλά ανάμεσα στο horror/splater είδος και την νεανική κωμωδία.  Βαδίζοντας στα χνάρια του κλασσικού πλέον “Shaun of the Dead” (2004), αυτό το ανεξάρτητο Νορβηγικό flick, αποτελεί ήδη ένα cult προϊόν καθώς περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία που πάντα όριζαν αυτού του είδους τα φιλμ: αφελείς και χιουμοριστικούς διαλόγους, γκόμενες έτοιμες για όλα, ξεντεριάσματα, απίθανους τρόπους ολοκληρωτικής εξόντωσης του νεκροζώντανου εχθρού και geeky ήρωες που επιζούν από τα πιο εμετικά τραύματα κραδαίνοντας ηλεκτρικά πριόνια, κασμάδες και σφυριά.  Μα τι καλύτερο;

Το “Evil Dead” (1981) του Sam Raimi είναι μια ακόμη ταινία που θα μπορούσε να αποτελεί έμπνευση για την σημερινή μας ταινία κυρίως όσον αφορά την σκηνοθεσία και την θεματική της που σκοπό έχει οχι τόσο να τρομάξει, όσο να προκαλέσει το γέλιο μέσα από τρελές και ως επί το πλείστον φρικιαστικές καταστάσεις.  Χωρίς να παίρνει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά το “Dead Snow” καταφέρνει να χαρίσει στους θεατές ένα full γεύμα από ίσες μερίδες δράσης, κωμωδίας και ζομπίστικης αισθητικής οι οποίες σε αφήνουν χορτάτο και ίσως να σε κάνουν να ζητήσεις και επιδόρπιο.
Η μόδα των ταινιών με πρωταγωνιστές αδηφάγα zombies ξεκινάει επισήμως από τα τέλη του ’60 με την ταινία “Night of the Living Dead” (1968) και σκηνοθέτη φυσικά τον πατέρα τους, George Romero.  Η αλήθεια είναι οτι από τότε μέχρι και σήμερα οι ιστορίες με zombies και άλλα τέτοια συμπαθή πλάσματα αποτελούν αναμφισβήτητα από τις πιο εμπορικές, οχι μόνο στο τομέα των ταινιών, αλλά και των games αφού πλέον θεωρείται σχεδόν αδιανόητο να μην υπάρχει έστω και μια χούφτα από δαύτα σε κάθε παιχνίδι που σέβεται τον εαυτό του.  Αναλόγως και η ποικιλία των zombies έχει επεκταθεί και πλέον είναι πολύ εύκολο να τα βρεις σε διάφορες μορφές και είδη: αργά zombies, γρήγορα, έξυπνα, ηλίθια, εξωγήινα zombies, zombies που κατέληξαν έτσι από επιθετικούς ιούς, απροσδιόριστα πλάσματα, streeper zombies και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σου.  Παρόλα αυτά ελάχιστα είναι εκείνα που σε κάνουν να πορώνεσαι και να αγχώνεσαι την ίδια στιγμή τόσο πολύ όσο τα Nazi zombies.  Θες το αιματοκυλισμένο τους background, θες η υποβλητική τους στολή-ενδυμασία, θες το κόκκινο περιβραχιόνιο με την σβάστικα, αυτά τα zombies δεν αστειεύονται καθόλου και μπορούν με την ίδια ευκολία να κάνουν τα άντερά σου κοκορέτσι και να τινάξουν από την γερμανική τους αρβύλα τα κομμάτια του μυαλού σου που έχουν κολλήσει επάνω.  Μπλιαχ!

Την αλήθεια μου θα την πω.  Αν και δεν έχω παρακολουθήσει άλλη ταινία πέρα από αυτή με τους Ναζί να κλέβουν την παράσταση, μπορώ να πω με σιγουριά οτι αποτελεί την καλύτερη στο είδος της.  Η σύγχρονη σκηνοθεσία, τα χιονισμένα βουνά των Νορβηγικών τοπίων και η προσεγμένη εμφάνιση των γερμανικών στρατευμάτων, δημιουργούν άνετα την εντύπωση οτι σίγουρα μιλάμε για την πιο άρτια παρουσιασμένη ταινία με badass Nazi zombies.  Παλαιότερες προσπάθειες περιλαμβάνουν ταινίες όπως το “Shock Waves” (1977) και το “Zombie Lake” (1981) τα οποία για δικό τους καλό θεωρήθηκαν instant cult φιλμάκια που αν μη τι άλλο προκαλούν άφθονο γέλιο τόσο με την σκηνοθεσία, όσο και με τα εφέ που χρησιμοποιούν για να αποδώσουν τον…ναζιστικό τρόμο.  Φυσικά το να σκηνοθετείς μια ταινία το 2009 διαφέρει ριζικά σε σχέση με 30 χρόνια πριν, αλλά όποιος έχει τα μέσα κάνει πολλά.
Από πλευράς ερμηνειών η ταινία δε προσφέρει τίποτα, αλλά το καλό είναι οτι δεν είναι αυτό το ζητούμενο.  Ουρλιαχτά, αγωνιώδεις επιθανάτιοι ρόγχοι και ιαχές πολέμου παίρνουν την σκυτάλη και σε βάζουν στο κατάλληλο mood από νωρίς.  Ευφάνταστες οι σκηνές σύγκρουσης με τους στρατιώτες, ενώ και το γεγονός οτι οι νεαροί αποτελούν μελλοντικούς ιατρούς έχει την δική του σημασία, καθώς επισφραγίζει μια από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας.  Εδώ συναντάμε επίσης και έναν από τους καλύτερους θανάτους ατόμου από zombie ever στην πιο gory και απρόσμενη φάση του έργου.  Μάχιμοι τύποι και γκόμενες επιτυγχάνουν να εξολοθρεύσουν μπόλικα από αυτά τα κινούμενα πτώματα, αλλά τον τελευταίο λόγο έχει ο αρχηγός του στρατεύματος, επιβλητικός και απόλυτα ‘σάπιος’ δεν αστειεύεται καθόλου με την φθαρμένη καπαρντίνα του, τα δερμάτινα γάντια και το στρατιωτικό πηλήκιο με τον κεντημένο αετό του Τρίτου Ράιχ.  Καθόλου όμως…

Πέρα από την ωραία σκηνοθεσία, ένα ακόμη θετικό είναι οι καλοφτιαγμένοι Γερμανοί στρατιώτες όπως μπορείτε να δείτε και από την παραπάνω φωτο.  Ωραίο μακιγιάζ, απόλυτα προσεγμένα ρούχα και πολύ κακό attitude, τους κάνει από τα καλύτερα zombies που υπάρχουν εκεί έξω.  Τρίτη και τελευταία εύστοχη και έξυπνη πινελιά της ταινίας είναι το μουσικό theme με το οποίο ξεκινάει και είναι το γνωστό σε όλους μας πλέον “In the Hall of the Mountain King” του Edvard Grieg. Τέλειο δέσιμο ταινίας-μουσικής τόσο τιτλικά (μιας που όλη η δράση συμβαίνει σε ένα κατάλευκο βουνό), όσο και συμβολικά, καθώς το συγκεκριμένο κομμάτι μουσική προμηνύει μόνο κακά μαντάτα όπως ακριβώς στο “Funny Games” και ακόμα πιο παλιά στο κλασσικό “M” του Fritz Lang.
Ευχάριστη έκπληξη εκ Νορβηγίας, το “Dead Snow” αποτελεί την ιδανική επιλογή για όσους αγαπούν να περνάνε καλά με ταινίες που χρειάζονται ένα ψάξιμο, αλλά που όταν όμως τις ανακαλύψεις γίνονται αμέσως η επόμενη πρόταση στο φίλο, τον αδελφό ή την παρέα σου.  Ή και την κοπέλα σου εάν έχει το ίδιο πρόβλημα με εσένα ; )

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

NET: 00:30, Chasing Amy, με τους Ben Affleck, Joye Lauren Adams, Cassey Affleck.  Δυο φίλοι, σχεδιαστές comics συναντούν την Alyssa, επίσης σχεδιάστρια comic.  Ο ένας την ερωτεύεται παράφορα, αλλά ο κόσμος του ‘καταστρέφετα’ όταν μαθαίνει οτι εκείνη είναι…λεσβία!

Τσακώστε και το posteraki και have fun!

Cya!

28 Weeks Later: And the killing spree goes on…

Hello hello και πάλι μετά την τριήμερη ψηφοφορία μας.  Ευτυχώς βασικά που σώθηκε κάπως το πράγμα την τελευταία στιγμή, καθώς Σάββατο πρωί το poll αριθμούσε μόλις 18 ψήφους, snif!  Τουλάχιστον η προώθηση μας έσωσε και μαζέψαμε μερικές ψήφους, so i’m happy about that και σας ευχαριστώ : )  Νικήτρια λοιπόν ταινία σήμερα αναδείξατε το “28 Weeks Later”, αν και αν με ρωτούσατε στην αρχή, δε θα πόνταρα σ’αυτό.  Νόμιζα οτι θα έβγαινε το “28 Days Later” (καθότι αυτό ψήφισα και εγω :P), αλλά τελικά βγήκε το sequel του.  Καλύτερα έτσι, μιας που το άλλο το έχω ανεβάσει καιρό τώρα, so ήρθε η ώρα να ανέβει και η συνέχεια του.  Enjoy!

Έξι μήνες μετά τον αφανισμό ολόκληρου του πληθυσμού του Λονδίνου, εξαιτίας ενός απόλυτα επικίνδυνου και μολυσματικού ιού, που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή zombies, ο αμερικάνικος (ποιός άλλος;) στρατός σπεύδει προς βοήθεια προκειμένου να δημιουργήσει μια μικρή περιοχή στην οποία οι ελάχιστοι επιζήσαντες θα μπορέσουν να ζήσουν και να αρχίσουν ξανά, σταδιακά να δημιουργούν τη ζωή στο Λονδίνο.  Θεωρείται οτι μετά από έξι μήνες η θύελλα έχει κοπάσει και οτι ο ιός βρίσκεται υπό εξαφάνιση.  Σύντομα η ανακάλυψη μιας γυναίκας η οποία έχει προσβληθεί από τον ιό, η οποία όμως φαίνεται να έχει και ανοσία σε αυτόν, θα δημιουργήσει και πάλι μια σειρά από ανεξέλεγκτα γεγονότα και τα zombies θα ξεχυθούν για μια ακόμη φορά στους δρόμους, σε αναζήτηση τρυφερής, ανθρώπινης σάρκας.  Υπέροχα…
Μετά την αδιαμφησβήτητα εξαιρετική, πρώτη ταινία του Boyle, το “28 Weeks Later” αποτελεί έναν άξιο συνεχιστή.  Είναι πραγματικά δύσκολο πλέον να μπορείς να πετυχαίνεις ένα καλό sequel σε ταινίες μάλιστα που έχουν κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία και που από πολλούς θεωρούνται πλέον κλασσικές στο είδος τους.  Στην προκειμένη περίπτωση ο σκηνοθέτης Juan Carlos Fresnadillo, στέκεται επάξια απέναντι στην πρώτη ταινία και το αποτέλεσμα είναι σίγουρα υπεράνω προσδοκιών.  Θυμάμαι οτι το είχα δει με κάποια μικρή επιφύλαξη, η οποία σχεδόν από την αρχή της ταινίας διαλύθηκε, όταν είδα οτι πρόκειται τελικά για μια πολύ καλή δουλειά και με εξίσσου γνωστά-καλά ονόματα στο cast.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τον Robert Carlyle, μια από τις πιο χαρακτηριστικές νομίζω φάτσες, του αγγλικού κινηματογραάφου, με αλησμόνητες ερμηνείες σε ταινίες όπως το “Full Monty” και το “Trainspotting”.  Έτσι και εδω η παρουσία του προσδίδει κάτι από την αγγλική άποψη που απαιτείται (βασικά δεν απαιτείται, εγω την απαιτώ!), εάν αναλογιστούμε και την εξαιρετική σκηνοθετική δουλειά που έκανε ο Boyle.  Στο πλευρό του Carlyle βρίσκεται ο Jerremy Renner, ο οποίος απ’ οτι φαίνεται ετοιμαζόταν από τότε για το “Hurt Locker”, καθώς και η Rose Byrne γνωστή από τους ρόλους της στις ταινίες “Sunshine” (επίσης του Boyle) και “The Knowing”, στο πλευρό του Nicolas Cage.
Η ταινία αποτελεί σίγουρα μια από τις πολύ καλές ταινίες με zombies.  Δε φτάνει βέβαια τον καθαρό και ανυπέρβλητο τρόμο των ταινιών του Romero, αλλά τα standards έχουν αλλάξει, και ενδεχομένως μια από τις πρώτες ταινίες του Romero να έμοιαζε σήμερα βαρετή και κουραστική.  Το “28 Weeks Later” κρατάει μια ισορροπία ανάμεσα στην υπόθεση και τις υπερβολικά splater καταστάσεις.  Φτάνεις στο σημείο να συμπάσχεις με όλα αυτά που τραβάνε οι πρωταγωνιστές και περιμένεις πως και πως την επόμενη κίνησή τους, προκειμένου να ξεφύγουν από το μακελειό που για μια ακόμη φορά έχει ξεκινήσει.
Η σκηνοθεσία είναι εντυπωσιακά καλή και ομολογώ οτι δε το περίμενα.  Η αλήθεια είναι οτι μετά από το κόλλημα του “28 Days Later” και την άψογη σκηνοθεσία του Boyle, φοβήθηκα λίγο οτι το sequel θα μπορούσε να αποτελεί μια μεγάλη αποτυχία.  Δεν ήταν έτσι όμως.  Την απόλαυσα πραγματικά και αυτή και τολμώ να πω οτι σε μερικά σημεία της, μέχρι που μου θύμησε σκηνοθετικά την πρώτη.  Έχει πολύ τρέξιμο, και μεγάλη προσπάθεια από τους πρωταγωνιστές να ξεφύγουν από τα αμέτρητα zombies που εμφανίζονται από παντού.  Αυτό που μου άρεσε είναι οτι οι σκηνές δράσης δεν αναλώνονται σε ξεκοιλιάσματα, gory σκοτωμούς και έλλειψη φαντασίας, καθώς αυτά τα τρια αποτελούν τα βασικά στοιχεία, ώστε μια wannabe ταινία με zombies να καταλήξει σε μεγάλο φιάσκο.  ‘Ολα αυτά έχει καταφέρει να τα αποφύγει με μεγάλη μαεστρία, ε και αν υπάρχει και καμια σκηνούλα που ίσως ξεφεύγει λίγο παραπάνω, μη ξεχνάτε οτι στην τελική βλέπετε ταινία με zombies και συνεπώς, οτιδήποτε στα πλαίσια του φυσιολογικού, απλά δεν γίνεται να υπάρξει.

Σίγουρα στα plus της ταινίας βάζω τις περιοχές στις οποίες γυρίστηκε και συγκεκριμένα την Ισπανία και την Αγγλία, τις δυο χώρες στις οποίες σκηνοθετήθηκε, καθώς και τα soundtracks τα οποία είναι τόσο καλά όσο και τα πρώτα.  Βγάζουν αυτό το post-apocalyptic που προσωπικά μου άρεσει πολύ σε τέτοιου είδους ταινίες και λειτουργεί οπωσδήποτε δραστικά, προκειμένου να εντείνει την αγωνία και τον τρόμο στην ταινία.  Ως προς τις ερμηνείες είναι πολύ καλές, με τον Carlyle παρόλα αυτά να επικρατεί με μια σχετική άνεση, έναντι των υπολοίπων, καθώς έχω καταλήξει στον συμπέρασμα πως οτι του δώσεις να παίξει, το κάνει με μεγάλυ ευκολία.
Δικαιολογημένα λοιπόν το “28 Weeks Later” βγήκε ήρθε πρώτο στην ψηφοφορία, αν και ομολογώ οτι μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσαν και οι 6 ψήφοι που απέσπασε το δικό μας “Το Κακό”.  Εάν λοιπόν είστε fan του είδους (γιατί και μεταξύ μας πρέπει να είσαι και λίγο για να κάτσεις να δεις μπόλικο αίμα και κακάσχμημα zombies) σίγουρα η σημερινή ταινιούλα αποτελεί την καλύτερη επιλογή.  Ακόμα καλύτερο θα ήταν να πάρετε και τις δυο ταινίες, και να τις παρακολουθήσετε σαν μια φυσική συνέχεια, για extra δόσεις τρεξίματος και λυσσαλέων απέθαντων.
Γρήγορη, με ωραία ‘αγγλική’ σκηνοθεσία, πετυχημένο cast και ένα τουλάχιστον υπαρκτό story, το “28 Weeks Later” σίγουρα θα σας δώσει αυτό που ψάχνετε από μια ζομποταινία: αίμα, δάκρυα κ’ιδρώτα ; )

http://www.youtube.com/watch?v=ZwxbTDPQNG4

TRIVIA

• O Robert Carlyle είχε απορρίψει τον ρόλο του Christopher Eccleston, που του είχε προταθεί για το “28 Days Later”.
• Και εδω συνθέτης της ταινίας είναι ο John Murphy, στον οποίο δώθηκε προθεσμία για την σύνθεση όλων των μουσικών κομματιών, δυο μόλις εβδομάδων!
• Ο Boyle δε μπορούσε να σκηνοθετήσει το sequel της ταινίες, εξαιτίας των γυρισμάτων που έκανε τότε για την ταινία “Sunshine”.  Ως αποτέλεσμα ούτε ο Cillian Murphy, ούτε η Naomie Harris μπορούσαν να παίξουν επειδή πρωταγωνιστούσαν στη νέα ταινία του Boyle.
• Το ενδεχόμενο για μια τρίτη συνέχεια με τον τίτλο “28 Months Later” παραμένει ανοιχτό…

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

ΕΤ1: 21:15, Chocolate Vanilla.  Δυο γεύσεις, δυο άνθρωποι, μια ζωή.  Ιταλικό δράμα, σε σκηνοθεσία Ciro Ippolito.

Cyaaaa!!

Rec: Τρόμος, a la ισπανικά…

Χαιρετώ!  Λοιπόν σήμερα έχουμε καλή ταινία me zombies.  Yeah!  Συγκεκριμένα το “Rec” το οποίο έχει βγεί εδώ και 4 χρονάκια κοντά (πότε πέρασαν τόσα;..).  Μόλις πριν λίγες μέρες είδα στο video club οτι έχει βγει και “Rec 2” και κατάλαβα οτι έχω μείνει λίγο πίσω, μιας που θα έπρεπε να την έχω ανεβάσει καιρό τώρα, για να μπορέσω αργότερα να δω και το 2 και να ανέβει στο blog αν είναι τόσο καλό, όσο και το πρώτο.  Οπότε καλή αφορμή το καινούριο, για να γράψω το πρώτο.  So…

Η Angela Vidal, είναι μια δημοσιογράφος που έχει αναλάβει να κάνει ένα βραδινό ρεπορτάζ σε έναν πυροσβεστικό σταθμό, προκειμένου να δείξει από κοντά τον τρόπο με τον οποίο προετοιμάζονται οι πυροσβέστες και τις δυσκολίες του επαγγέλματός τους.  Κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, ο σταθμός λαμβάνει μια επείγουσα τηλεφωνική κλήση για μια ηλικωμένη που έχει παγιδευτεί στο σπίτι της.  Η δημοσιογράφος, μαζί με το συνεργείο, θα ακολουθήσουν τους πυροσβέστες μέχρι το σπίτι της γυναίκας, μιας που θα αποτελέσει μιας πρώτης τάξεως υλικό για το ρεπορταζ τους.  Σύντομα τα πράγματα θα πάρουν δραματική τροπή, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τους…αλλαγμένους ενοίκους της πολυκατοικίας οι οποίοι διψούν για το αίμα τους.  Σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, η αστυνομία θα βάλει σε καραντίνα το κτίριο, με αποτέλεσμα το συνεργείο και οι μη μολυσμένοι ένοικοι, να μην έχουν πλέον καμία έξοδο διαφυγής και να αναγκαστούν να αγωνιστούν για τη ζωή τους, με οτι μέσα διαθέτουν…
Μου έχει τύχει πολλές φορές να έχω δει κάποια ταινία από σπόντα, ή να μη μου γεμίζει και πολύ το μάτι στην αρχή, και τελικά να αποδειχθεί οτι πρόκειται για πολύ καλή ταινία.  Το “Rec” είναι μια από αυτές που την είδα από σπόντα.  Είχα πάει το καλοκαίρι που είχε βγεί, με έναν φίλο μου και έπαιζε ένα σωρό άλλες αηδίες, οπότε βλέποντας το στο πρόγραμμα είπαμε ‘δε βαριέσαι, πάμε να δούμε αυτό’.  Όταν τέλειωσε δε μπορούσα να το πιστέψω οτι είδα κατά τύχη μια τόσο καλή ταινία και μάλιστα με ένα από τα favorite themes για εμένα, τα zombies.  Ισπανικά και zombies?  Fuck yeah! 😛
Αυτό που μου άρεσε πολύ, ήταν η σκηνοθεσία, γιατί το βρήκα πολύ έξυπνο το να παρακολουθείς μια ταινία, μέσα σε μια άλλη ταινία.  Ουσιαστικά βλέπουμε το γύρισμα του δημοσιογραφικού συνεργείου και η κάμερα βρίσκεται εκεί, προκειμένου να σκηνοθετεί τη δράση μιας άλλης κάμερας.  Μπορεί να ακούγεται λίγο μπερδεμένο ή ακόμη και κουραστικό, αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι.  Ο τρόπος σκηνοθεσίας είναι ο ίδιος με την τεχνική που χρησιμοποιήθηκε σε ταινίες όπως το “Blair Witch Project” και το “Cloverfield”, ο οποίος αποτελεί και προσωπική μου ευχαρίστηση.  Είναι αυτό το λίγο αληθινό, λίγο του πανικού, που δε ξέρεις από που θα σου’ρθει και τι είναι αυτό που βασικά θα σου’ρθει.  Είναι ωραίο γιατί δεν αποκαλύπτει πράγματα, παρά μόνο τη στιγμή που θα πρέπει να αποκαλυφθούν.  Τότε με ένα απλό πλάνο γίνεται η δουλειά και συνήθως αρπάζεις μια τρομάρα που είναι όλη δική σου.  Οπότε νομίζω οτι και στη προκειμένη περίπτωση του “Rec”, ο τρόπος με τον οποίο σκηνοθετήθηκε, είναι ο ιδανικός.  Ακόμα καλύτερο βρίσκω τον τρόπο με τον οποίο έχει δομηθεί όλο το σκηνικό, κατά έναν κλιμακωτό τρόπο.  Βλέπουμε τους πρωταγωνιστές στην αρχή στον χώρο του εισογείου και στη συνέχεια να εξερευνούν και τους πάνω ορόφους, με ομολογουμένως, μεγάλη επιτυχία!  Το καλό με αυτό είναι οτι σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία, πραγματικά δε ξέρεις τι θα δεις μπροστά σου.  Όταν μάλιστα μιλάμε και για σκοτεινούς διαδρόμους και σιωπηλά διαμερίσματα όπως εδώ, τότε καταλαβαίνεις οτι κάτι δε πάει καθόλου, μα καθόλου καλά.  Μέχρι που έρχεται και η στιγμή να καταλάβεις το γιατί…
Η ταινία θεωρώ οτι είναι από τις καλύτερες, νέες ταινίες σχετικά με zombies, αν αναλογιστεί κανείς οτι οι πραγματικά καλές καινούριες είναι μετρημένες  στα δάχτυλα. Αυτή σίγουρα είναι μέσα, γιατί έχει και ένα story, που σε κάποιες στιγμές είναι αφόρητα ρεαλιστικό.  Επίσης είναι πολύ κλειστοφοβικό, γεγονός που το κάνει ακόμα καλύτερο, γιατί απλά όλη η δράση περιορίζεται σε έναν συγκεκριμένο χώρο, και δεν απλώνει σε βαθμό που να καταντάει συνηθισμένη και ολίγον βαρετή. 
Μη περιμένετε να δείτε ερμηνείες αυτή τη φορά.  Θα ακούσετε όμως μερικά καλά ουρλιαχτά και μια από τις πιο εύηχες γλώσσες που υπάρχουν out there, τα ισπανικά.  Επίσης η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι ιδανική, αφού συνδυάζει την κλειστοφοβική αίσθηση που σου προκαλεί ένα σκοτεινό και κλειδαμπαρωμένο μέρος, με τον πάντα καλό τρόμο, που προσφέρει μια ομάδα σιχαμερών και αιματοβαμένων ζομπι.
Δε ξέρω ποιό είναι το χαρακτηριστικό που την έκανε να μοιάζει τόσο πετυχημένη στα δικά μου μάτια τουλάχιστον.  Ίσως το γεγονός οτι αποτελεί ευρωπαϊκή παραγωγή και ξεφεύγει με κάποιον τρόπο από τα συνηθισμένα που έχουμε δει να επαναλμβάνονται τόσες φορές, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Προκαλεί άνετα τον τρόμο, κυρίως σε ξαφνικές στιγμές, εκεί που δε το περιμένεις και σίγουρα οι fan θα την λατρέψουν (εάν δε την έχουν ηδη δει).  Έχει μπόλικο κυνηγητό μέσα στη πολυκατοικία, αρκετές gory σκηνές, αγωνία και απελπισία από τους ήρωες, σε γενναίες δόσεις.  Τώρα που το σκέφτομαι, έχει επίσης ένα πολύ καλό τέλος, από αυτά που μου αρέσουν και τα εκτιμώ ιδιαίτερα….Try it…
Όσοι δυστυχώς είδατε το “Quarantine”, την αμερικάνικη δηλαδή version, περαστικά σας.  Δείτε την original και μη μπείτε καν στον κόπο να κάνετε σύγκριση…

http://www.youtube.com/watch?v=OeaUokzE9fI
Πολύ καλό επίσης το traileraki της.

TRIVIA

• Η ταινία σκηνοθετήθηκε σε αληθινές τοποθεσίες.  Δε έγιναν γυρίσματα σε studio ή χώρους ειδικά κατασκευασμένους.
• Αρχική ιδέα ήταν η ταινία να έχει να κάνει με ρεπορταζ για αστυνομικούς και οχι πυροσβέστες, δεδομένης της μεγαλύτερης αποδοχής που έχουν από το κοινό και ιδιαίτερα μετά από την 9/11. (…)
• Η πρωταγωνίστρια Manuela Velasco, είναι στην πραγματικότητα ρεπορτερ για την τηλεόραση στην Ισπανία.
• Μια ακόμη ταινία στην οποία οι ηθοποιοί δεν είχαν λάβει ολόκληρο το σενάριο, μέχρι το τέλος, προκειμένου οι αντιδράσεις τους να είναι πιο αληθοφανείς.

(Πηγή IMDB)

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

STAR: 21:00, Defiance, με τους Daniel Craig, Liev Schreiber.  Πολεμική ταινία, που επικεντρώνεται στη προσπάθεια τριών αδεφλών να εκδικηθούν για τον θάνατο των αγαπημένων τους και να σώσουν παράλληλα όσους άλλους ανθρώπους μπορούν, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου.

ANT1: 21:00, Ironman, με τους Robert Downey Jr., Gwyneth Paltrow, Jeff Bridges, Terrence Howard.  Περιπέτεια φαντασίας, με έναν από τους πιο αγαπημένους ήρωες comic.  Ο ιδιόρρυθμος εκατομμυριούχος, Tony Stark αιχμαλωτίζεται από τρομοκράτες, που του ζητούν να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του, για την κατασκευή υπερσύγχρονων όπλων.  Εκείνος προτιμάει να κατασκευάσει μια υπερ-πανοπλία και να τα διαλύσει όλα, υπηρετόντας το κοινό καλό.  Robert for President…

Μη ξεχάσετε, αύριο σας θέλω όλους εδω.  Έχουμε νέα ψηφοφορία με favorite crime/detective thrillers!

Cya tommorowzzz

Το Κακό: Μιλάμε όμως για….πολύ κακό!

Καλησπέρα σε όλους once again!.  Σήμερα είμαστε όλοι περήφανοι και χαρούμενοι, διότι είναι πλέον επίσημο: ο Κυνόδοντας είναι υποψήφιος για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης!.  Οχι για να βλέπουμε πως όταν αν θέλουμε μπορούμε.  Πραγματικά ένα μεγάλο μπράβο αξίζει σίγουρα σε όσους συμμετείχαν για την δημιουργία του Κυνόδοντα!.  Το ολίγον τραγικό βέβαια είναι οτι για μια ακόμη φορά οι ‘ξένοι’ εκθιάζουν την συγκεκριμένη ταινία (δηλαδή ο υπέρτατος εκθιασμός αποτελέσε και στη τελική η υποψηφιότητα για Oscar!), ενώ εμείς εδώ μην ανοίξουμε λίγο τα μυαλά μας να δούμε κάτι άλλο, οοοοοχι να το χλευάσουμε μέχρι αηδίας.  Λοιπόν επειδή πολύ έχω νευριάσει με όλο αυτό το σύστημα, αποφάσισα σήμερα τιμής ένεκεν, να ανεβάσω μια ακόμα ταινία που προκάλεσε στην Ελλάδα (και πολύ καλά έκανε).  Το Κακό, με θέμα;.  Ορδές ζόμπι να τρέχουν στην Αθήνα και να καταβροχθίζουν όποιον βρούν μπροστά τους!!.  Έτσι γιατί μ’αρέσει βασικά και είμαι σίγουρη οτι τώρα πια, μετά από 5 μήνες όσοι με παρακολουθούν, θα συμφωνήσουν with me! So ξεκινάμε….

Τώρα δηλαδή που εμένα ο τύπος στο poster μου θυμίζει τον Christopher Lee, έναν από τους καλύτερους κινηματογραφικούς βρυκόλακες, τη στιγμή που παω να προτίνω ταινία με ζομπι, τι σημαίνει;.  Χμμμμ….το προσπερνώ, γιατί αν αρχίσς να ψάχνω λόγους και αιτίες, μάλλον θα είμαι εδώ μέχρι αύριο, καθότι απόλυτα ψυχαναγκαστικό άτομο.  Οπότε περνάμε στο κυρίως θέμα.  Εργάτες βρίσκονται μέσα σε μια σπηλιά να το πω;, σπηλιά θα το πω και κάνουν διάφορες εργασίες (ως εργάτες τι άλλο θα έκαναν), όταν από καπου αρχίζει να εξαπλώνεται κάτι σαν αέριο, στο οποίο δε δίνουν και ιδιαίτερη σημασία, μιας που ήταν εκείνοι οι οποίοι στην τελική προκάλεσαν την απελευθέρωσή του (stadar είναι Έλληνες!).  Όταν χωρίσουν οι δρόμοι τους, θα αρχίσει και το μακελειό.  Οι εργάτες θα αποτελέσουν τους πρώτους σε μια ατέλειωτη σειρά απέθαντων, που θα κατακλείσουν το κέντρο της Αθήνας.  Οι ελάχιστοι επιζώντες, θα πρέπει- όπως γίνεται πάντα άλλωστε- να προσπαθήσουν να γλυτώσουν από τα αιμοδιψή ζομπι.  Καλέ μου, θες να γλυτώσεις από Έλληνα και μάλιστα ζομπι;;.  Think again…
Λοιπόν καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε οτι Το Κακό είναι μια ταινία που σε προκαλεί και σε προσκαλεί, να μην την πάρεις και πολύ στα σοβαρά.  Και εξηγώ.  Όταν αποφασίζεις να κάτσεις και να δεις μια τέτοια ταινία και συγκεκριμένα, αυτή τη ταινία, πρέπει να ξέρεις περί τίνος πρόκειται.  Δε μπορείς να πας να την δείς χωρίς να ξέρεις οτι πρόκειται για ένα μάτσο ζομπι που τρέχουν ανεξέλεγκτα στην Αθήνα, γιατί όπως και να το κάνουμε το σοκ θα είναι ισχυρό.  Αυτό για όσους το είδαν κυρίως στον κινηματογράφο και το έκραξαν λίγο πολύ, επειδή πολύ απλά δεν είχαν ιδέα τι θα έβλεπαν (κάτι που γίνεται πλέον ολοένα και συχνότερα, με αποτέλεσμα όλοι εμείς οι υπόλοιποι να πρέπει να πάμε να απολαύσουμε καμιά ταινία, στις μεταμεσονύχτιες προβολές, για να μην ακούμε τον κάθε ηλίθιονα λέει το μακρύ του και το κοντό του!).  Από’ κεί και πέρα, δε πρόκειται καν να ασχοληθώ με θέμα κουλτούρας και τα σχετικά, διότι ουδεμία σχέση έχουν στην παρούσα περίπτωση.  Θέλω όμως να πω και να το υποστηρίξω και με πάθος, οτι αυτή η ταινία όπως και να το κάνουμε είναι κάτι το καινούριο για τα ελληνικά δεδομένα.  Και να την λάτρεψε κάποιος ή και να την μίσησε, αυτό δεν αλλάζει.  Το γεγονός οτι ο Γιώργος Νούσιας σκηνοθέτησε μια τέτοια ταινία, τον έχει κάνει αιώνια αγαπητό στα μάτια μου και αυτό για τον εξής πολύ απλό λόγο: άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά και αποφάσισε να το κάνει.  Να κάνει κάτι που ενδεχομένως διάφοροι τριγύρω του να του είπαν οτι είναι τελείως χαζή σκέψη και οτι μιλάμε για Ελλάδα παλικάρι, οχι για Hollywood.  Ε και;.  Και τι έγινε δηλαδή;.  Το γεγονός οτι δεν υπήρχε το budget που υπάρχει για ταινίες στο εξωτερικό, δε σημαίνει οτι δε μπορείς να γυρίσεις αυτό που θες με τα λεφτά που διαθέτεις.  Μπορεί να μην είναι Hollywood (και ευτυχώς σε πολλές περιπτώσεις γι’αυτο), αλλά who cares??.  Το Κακό θεωρείται πλέον μια από τις-πολλές πολλές- cult ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και δικαίως γιατί νομίζω οτι στην τελική αυτό που κάνει, είναι να μην πάρει σοβαρά τον εαυτό της.  Και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει, από όλη την πραγματική σαβούρα που τρώμε στη μάπα τα τελευταία χρόνια!.
Μη περιμένετε να δείτε ερμηνείες και πλοκή τρελή και τρομερό σενάριο κλπ.  Τα είπαμε αυτά.  Σκεφτείτε μια ταινία splatter, κάτι σαν b-movie ένα πράγμα, αλλά προσαρμοσμένο στα ελληνικά δεδομένα.  Ε όπως και να το κάνουμε η σκέψη, αλλά και η εικόνα των αμέτρητων ζομπι να τρέχουν μέσα σε μια έρημη Αθήνα και να κατασπαράζουν τα πάντα, είναι επική.  Αφήστε δε και τους επιζώντες που με κάθε λογής αυτοσχέδιο όπλο (ή μη) προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα ζομπι με εννοείται κωμικούς τις περισσότερες φορές, τρόπους.  Η δε σκηνή μέσα στη ταβέρνα οπού οι επιζώντες κάνουν και κάτι τρελά κόλπα αλα…Matrix για να σκοτώσουν ολοκληρωτικά τα ζομπι, νομίζω οτι προσφέρει άπλετε δόσεις αίματος και γέλιου!.
Δείτε την, ιδιαίτερα αν αρέσκεστε σε ταινίες με ζομπι, όπως εγω.  Οι υπόλοιποι δείτε την γιατί είναι ελληνική, ταινία με ζομπι.  Απλά.  Εγω πάντως την βρήκα αιματηρή, κωμική, διασκεδαστική και φαίνεται να την γούσταραν πολύ όλοι όσοι συμμετείχαν.  Και αυτό φαίνεται πάρα πολύ.  Επίσης η τελευταία σκηνή της ταινίας, που είναι και η αγαπημένη μου από όοοολη τη ταινία, είναι ειλικρινά εξαιρετική και άνετα την φαντάζομαι να ‘κλείνει’ ταινία υψηλού προϋπολογισμού και χολυγουντιανής αισθητικής (πράγμα οχι απαραιτήτως καλό).  Try it if you want to have…fun!.

http://www.youtube.com/watch?v=aDXiphS4Swo

TRIVIA

• Η ταινία σκηνοθετήθηκε με το budget των 140.000 ευρώ, ενώ η συνέχειά της Το Κακό στην Εποχή των Ηρώων, έφτασε τα 740.000 ευρώ περίπου.
• Όλοι όσοι υποδύονται τα ζομπι, ήταν ερασιτέχνες και εθελοντές. 
• Στη συνέχεια του Κακού, όλοι οι ηθοποιοί που συμμετείχαν, έπαιξαν εθελοντικά και δεν έλαβαν καθόλου χρήματα.
• Η ταινία γυρίστηκε την καλοκαιρινή περίοδο, γι’αυτό και η Αθήνα είναι σχεδόν άδεια.  Γιατί φυσικά όλοι λείπουν σε διακοπές!

H TV ΣΗΜΕΡΑ…. 

ΕΤ1:00:00, This is England.  Πολύ καλή ταινία βρετανικής παραγωγής.  Η ιστορία επικεντρώνεται στη ζωή ενός 12χρονου, ο οποίος γνωρίζει μια συμμορία skinheads στους δρόμους της πόλης, για να έρθει αντιμέτωπος λίγο αργότερα με την αλήθεια.  Η βία δεν οδηγεί πουθενά…

Χαιρετώ μέχρι αύριο! 🙂

Zombieland: Γιατί διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες!

Hey guyz!.  Δε πρόλαβα χτές πάλι να ανεβάσς ταινιούλα, αλλά να σας πω την αλήθεια, ίσως να είναι και η μοναδική φορά που δε με πείραξε και τόσο, το ομολογώ!.  Ο λόγος είναι οτι αντί γι’αυτό, βρέθηκα και παρακολούθησα μια απίστευτη παράσταση, σε ένα θέατρο στου Ψυρρή.  Η παράσταση ονομάζεται ‘Lonely Tunes’ και όσοι δε τη ξέρετε, να που τη μάθατε από εμένα, οπότε τώρα να τρέξετε να τη δείτε.  Είναι σοκαριστική και ευαίσθητη, του ύψους και του βάθους.  Ειλικρινά είναι μια εμπειρία που σίγουρα δε θα τη ξεχάσετε για πολύ πολύ καιρό.  Στα δικά μας τώρα, σήμερα προβληματίστηκα για το ποιά ταινία να σας προτίνω, καθώς τις τελευταίες μέρες δε βλέπω σχεδόν καθόλου ταινίες.  Τελικά κατέληξα σε μια την οποία έχω δει καιρό πρίν, και την βρήκα πολύ καλή.  Σας λέω από τώρα οτι η ταινία (όπως φαντάζομαι θα έχετε και από μόνοι σας καταλάβει) έχει να κάνει με zombies, οπότε είναι μόνο για fan του είδους!.  Αλλά σίγουρα θα την βρείτε πολύ καλή!.

Το story κλασσικό σχετικά.  Η ταινία ξεκινάει με τον Columbus (Jesse Eisenberg), έναν νεαρό ο οποίος αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι το Ohio προεκειμένου να δει εάν οι γονείς του είναι ζωντανή.  Βασική λεπτομέρεια: ολόκληρος ο πλανήτης φαίνεται να έχει κατακλειστεί από αιμοδιψή zombies.  Ο Columbus αν και γενικά δε σου γεμίζει και το μάτι, έχει καταφέρει να παραμείνει ζωντανός, επειδή βασικά ακολουθεί πιστά τους κανόνες που ο ίδιος έχει θέσει, όπως για πράδειγμα, “πάντα να κοιτάς στη πίσω θέση του αυτοκινήτου” ή “πάντα να πυροβολείς το κάθε zombie δυο φορές”.  Στη πορεία του ταξιδιού του, θα συναντήσει έναν σκληροπυρηνικό τύπο, τον Tallahassee (Woody Harrelson), ο οποίος θα γίνει ο σύντροφός του, στο επικίνδυνο ταξίδι στον κόσμο πλέον των zombies.  Βέβαια στη πορεία, όπως κάθε ταινία αυτού του είδους που σέβεται τον εαυτό της, θα συναντήσουν και δυο πιτσιρίκες και τότε η ζωή του Columbus τουλάχιστον, θα αποκτήσει ένα άλλο ενδιαφέρον….
Είναι ενδιαφέρον το γεγονός οτι μια τέτοια ταινία, προέρχεται από αμερικανικό έδαφος, μιας που τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, δε μας έχουν συνηθίσει και στις πιο καλές παραγωγές.  Οπότε το Zombieland έχει την προσοχή μας από την αρχή, τουλάχιστον για την επιτυχημένη παραγωγή του.  Έπειτα αν και η υπόθεση και διαφέρει και πολύ από όλες αυτές τις γνωστές στις ταινίες με zombie, όμως ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται είναι πολύ πετυχημένος.  Για παράδειγμα κάθε φορά που ο πρωταγωνιστής μας αναφέρει του Χρυσούς Κανόνες που τον έχουν κρατήσει ζωντανό, αυτό περιγράφεται με έναν ιδιαίτερα ενδιαφέρον και κάπως ‘διαφημιστικό’ τρόπο, σαν να πρόκειται όντως για διαφήμιση κάποιου προϊόντος.  Είναι μια γρήγορη ταινία (όπως άλλωστε οφείλουν να είναι αυτές οι ταινίες) και εννοείται οτι σε κάθε σκηνή, ορδές από zombie κυκλοφορούν και επιτίθενται διαρκώς!.
Οι χαρακτήρες έχουν πλάκα, και κυρίως ο Tallahassee ο οποίος είναι σαν παλιός cowboy της Άγριας Δύσης.  Με το καπέλο, τις μπότες και τα όπλα του το να σκοτώνει zombie έχει γίνει πλέον δεύτερη φύση του.  Οι πιτσιρίκες είναι οι κλασσικές ζόρικες τύπισσες, αν και η μια είναι πιο ήπιων τόνων, εξαιτίας της ηλικία της.  Η άλλη πάλι δε καταλαβαίνει τίποτα και φυσικά και τίποτα δε στέκεται ως εμπόδιο μπροστά της.  Ο Columbus σου βγάζει κάτι το λίγο ξενέρωτο, αλλά στην ουσία είναι η ήρεμη δύναμη της παρέας, αφού κάθε του κίνηση είναι προσεχτικά μελετημένη και τσεκαρισμένη πριν συμβεί.
Ουσιαστικά το Ζombieland πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία, με πολλές δόσεις splater (βεβαίως!) και κάφρικου χιουμορ.  Οι ήρωες έχουν δέσει τέλεια μεταξύ τους, γιατί πολύ απλά ο καθένας αποτελεί και έναν διαφορετικό χαρακτήρα: ο ήρωας, ο τρελός, the bitch κ.λ.π.  Οι ατάκες που ανταλλάσουν μεταξύ τους είναι επικές, ενώ δε λείπουν και οι εκπλήξεις με τη συμμετοχή κυρίως ενός διάσημου και μεγάλου ηθοποιού που υποδύεται απλά….τον εαυτό του!.
Σίγουρα θα περάσει πολύ ευχάριστα η ώρα σας και θα γελάσετε, κυρίως οι fan του είδους.  Οι υπόλοιποι….μάλλον βγείτε καμιά βόλτα σήμερα! 😉  Kαι αύριο εδώ θα είμαστε!.

http://www.youtube.com/watch?v=071KqJu7WVo

H TV ΣΗΜΕΡΑ….

ANT1: 21:00, Ice Age.  Μεταγλωτισμένο μεν, απολαυστικό δε.  Ιδιαίτερα όταν έχεις τον Πέτρο Φιλιππίδη να υποδύεται τον βραδύποδα, Sid, τα λόγια είναι περιττά!.

ΜEGA: 00:15, Παγιδευμένη στο Δίκτυο, με την Sandra Bullock.  Χιλιοπαιγμένη ταινία, ειδικά από το Mega, αλλά ακόμα καλή.  Μια γυναίκα βρίσκεται άθελά της μπλεγμένη σε μια περίεργη συνομωσία, με αποτέλεσμα να διαγραφεί η ύπαρξή της και τα στοιχεία της, από τους επικίνδυνους τύπους της συνομωσίας.  Η ίδια προσπαθεί να κερδίσει τη ταυτότητά της πίσω και να δώσει ένα τέλος σε όλη αυτή τη περιπέτεια, πριν να είναι πολύ αργά…

STAR: 02:45, Black Christmas.  Για να μπούμε και λίγο στο χριστουγεννιάτικο κλίμα (loool).  Ταινία τρόμου με έναν μανιακό που σκοτώνει την ημέρα των Χριστουγέννων.  Για τρελά γέλια!.

Cya!!

28 Days Later: Romero φαε τη σκόνη του….!

Ξέρω οτι κατα πασα πιθανότητα τη συγκεκριμένη ταινία θα την έχετε δει, αν οχι όλοι, οι περισσότεροι.  Παρόλα αυτά, δε θα γινόταν να εχω blog απο την οποία θα έλειπε η- κατα πολλούς- καλύτερη ταινία με ζόμπι των τελευταίων χρόνων.  Και είναι πολλά αυτα τα χρόνια!.
Εντάξει ο George Romero, αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια μεγάλη μορφή του κινηματογράφου, κυρίως του νέου είδους που ο ίδιος εισήγαγε, τις ταινίες με ζόμπι.  Οι πρώτες του ταινίες, είχαν προκαλέσει πάταγο, τα ‘Night of the Living Dead’ και ‘Dawn of the Living Dead’, αποτελούν πλέον τον χάρτη κάθε ορκισμένου, φανατικού ζομπο-ταινιόφιλου!  Και σίγουρα είναι αξεπέραστα, μέσα σε αυτο τον σύγχρονο χαμό ταινιών, αυτού του είδους.
Και εδω έρχεται ο αγαπητός Danny Boyle (σκηνοθέτης επίσης του Slumdog Millionaire).  Και δεν έρχεται μόνος, αλλά φέρνει μαζί του το ’28 Days Later’.  Τα υπόλοιπα είναι απλά κινηματογραφική ιστορία.

Βρισκόμαστε στο σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο, οπου μετά απο το ξέσπασμα μιας τρομερής επιδημίας (ακόμα και η εποδημία δεν είναι ο κλασσικός, άγνωστος ιός, όπως στις περισσότερες ταινίες με ζόμπι), τα πάντα έχουν καταρρεύσει και ολος σχεδόν ο πληθυσμός της χώρας, έχει μετατραπεί σε αδηφάγα ζόμπι.  Κάπου εκεί σε ενα νοσοκομείο, o Jim (Cillian Murphy) συνέρχεται μετα απο κώμα στο οποίο βρισκόταν και προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί στη πόλη.  Σύντομα θα αναγκαστεί να μάθει και μαζί με μερικούς ακόμα επιζώντες, θα προσπαθήσει να κάνει ενα μονο πράγμα.  Να επιβιώσει.
Σε αυτη τη ταινία, τα καλά στοιχεία που υπάρχουν και που βασικά την κάνουν και τοσο καλή, είναι πολλα.  Ξεκινώντας απο τη σκηνοθεσία του Boyle που είναι εκ-πλη-κτι-κή!!.  Η ταινία τρέεεεχει με ρυθμούς που ίσως σας θυμήσουν τη σκηνοθεσία του ‘Blair Witch Project’ ή του ‘Paranormal Activity’.  Φυσικά δεν εννοώ σε περιέχομενο, αλλά σε ρεαλιστικότητα, αφου δεν είναι σα να παρακολουθείς μια ταινία, αλλά περισσότερο σαν να ζεις ο ίδιος τις καταστάσεις των ηρώων.  Σαν να ντοκυμαντερίζει (τι είπα παλι!) απο την αρχή, μέχρι και το τέλος (με το πολύ τρέμουλο του Blair να λείπει ευτυχώς).  O Boyle δεν επικεντρώνεται μονο στο να παρουσιάσει μια τρομακτική ταινία (τι πιο τρομακτικό απο το να βλέπεις νεκρούς να περπατάνε και να ξεσκίζουν ανθώπινες σάρκες;) αφού η συνταγή είναι εγγυημένη.  Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι οτι ουσιαστικά δίνει βάθος στους χαρακτήρες του.  Ο πρωταγωνιστής, ο Jim, ‘βγαίνει’ μπροστά απο την αρχή, αλλά οι υπόλοιποι που θα γνωρίσει δεν είναι απλά αναλώσιμοι, έρμαια των πεινασμένων νεκροζώντανων.  Έχουν ολοι τον δικό τους ρόλο, την δική τους υπόσταση και σημασία.  Αυτό για εμένα είναι αναζωωγονητικό!  Ε πως να το κάνουμε;  Είχα βαρεθεί να βλέπω χαζογκόμενες, ηλίθιους μπρατσαράδες και οοοολα αυτα τα βαρετά, κλασσικά πρότυπα παρόμοιων ταινιών.
Σίγουρα κάτι εξίσου ενδιαφέρον είναι και το γεγονός οτι ο Boyle, δε περιορίζεται μονο στη σχέση ανθρώπου- ζόμπι, αλλα και στις σχέσεις ανθρώπου με άνθρωπο και πως διαμορφώνονται αυτές πια, κάτω απο το πρίσμα μιας νέας εποχής.
Τέλος και θα ήταν πραγματικά αμαρτία να μη το προσθέσω, είναι και η μουσική ολης της ταινίας.  Πηγαίνει τοσο απίστευτα πολυ με την δράση και την κάθε κίνηση των ηρώων, που είναι σχεδόν φυσικό σαν να υπάρχει εκει απο την αρχή.  Εικόνα και ήχος, άρρηκτα δεμένα απο πάντα.  Φοβερό το soundtack και χιλιοπαιγμένο απο άπειρες διαφημήσεις και σειρές (κατα προτίμηση του Παπακαλιάτη, όταν θέλει να δημιουργήσει σασπενς.  Δεν έχει αφήσει και τίποτα άκλεφτο αυτός ο άνθρωπος!).

Παραθέτω και linkaki για το θυμηθείτε ή να το μάθετε:
http://www.youtube.com/watch?v=AXJJ5ne7K1U
http://www.youtube.com/watch?v=D9ek7nnNJ48

P.S: Υπάρχει μια σκηνή που μπαίνει για κάποιον περίεγο λόγο στο top 10 των αγαπημένων μου σκηνών.  Θα σας την πω αφου τη δείτε ή την ξαναδείτε!
Αdios…!!